Είναι ελάχιστες οι φορές που ένα αφήγημα τόσο μικρό, μπορεί να αποδώσει με τόση ακρίβεια και τόση δραματικότητα τη σκληρή ζωή της εργατικής τάξης.
Είναι ελάχιστες οι φορές επίσης που μια θεατρική παράσταση καταφέρνει, με το λόγο τον οποίο μεταφέρει και πολύ περισσότερο με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί, να αποδώσει και να ξεπεράσει, ναι, να ξεπεράσει, το πρωτότυπο κείμενο.
Το βιβλίο του Ιρβάν Ριβέρα Λετελιέρ, Η αφηγήτρια ταινιών (εκδόσεις αντίποδες, μετάφραση Λένα Φραγκοπούλου) είναι ένα σπάνιο ντοκουμέντο για την καθημερινότητα της εργατικής τάξης της Χιλής στα ορυχεία νίτρου, στην έρημο της Ατακάμας. Ο Χιλιανός συγγραφέας μας παρουσιάζει τη σκληρότητα της καθημερινής ζωής των εργατών μέσα από τα μάτια ενός χαρισματικού κοριτσιού που έχει ταλέντο να αφηγείται ταινίες. Καουμπόικα με τον Τζον Γουέιν, μεξικάνικα συναισθηματικά, περιπέτειες του Χόλιγουντ και κυρίως έργα του Τσάρλυ Τσάπλιν, του «πνευματικού συντρόφου» της, αναπαριστούνταν με ένα πάθος που βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την άνυδρη πάμπα και την επαναλαμβανόμενη ζωή των κατοίκων της κάνοντας πιο πλούσια τα απογεύματα μεγάλων και μικρών.
Το πάθος της Μαρίας Μαργαρίτα δεν ήταν για τον κινηματογράφο, ήταν για τη ζωή. Η ζωή ήταν αυτή που έλειπε από τα σπίτια με λαμαρίνες όπου κατοικούσαν οι εργάτες. «Γιατί να συμβιβαστείς και να μείνεις μια απλή πυγολαμπίδα, λέω εγώ, ενώ μπορείς να γίνεις ένα λαμπρό αστέρι;» ήταν τα λόγια της μάνας της αφηγήτριας ταινιών που σημάδεψαν τη ζωή της. Για τη Σινεράιδα, όπως της άρεσε να αποκαλείται, η ζωή μπορούσε κάλλιστα να είναι φτιαγμένη από τα υλικά των ταινιών. Και οι γυναίκες να μην μετατρέποναι σε στήλη άλατος, ούτε να γκρεμίζονται τα όνειρα…
«Δεν υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο όπου η ζωή είναι ταυτόχρονα τόσο σκληρή και τόσο απογυμνωμένη από κάθε κίνητρο να τη ζήσεις. Είναι ανείπωτες οι θυσίες που απαιτούνται για να κουβαλήσεις λίγο νερό, για να συντηρήσεις ένα φυτό που θα σου δώσει το πιο ταπεινό λουλούδι, για να θρέψεις έναν σκύλο, ένα κουνέλι, ένα γουρούνι», γράφει ο Πάμπλο Νερούδα στο επίμετρο, μεταφέροντας τις δικές του εμπειρίες από τα ορυχεία της Χιλής, όπως τις συγκέντρωσε κατά τις επισκέψεις του ως βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η Κάτια Γέρου, μόνη της επί 1 ώρα και 20 λεπτά στη σκηνή, αποδίδει με έναν μοναδικό τρόπο τη σύγκρουση μεταξύ ζωής και ονείρων. Η παιδική αθωότητα και η κακοποίηση, η στέρηση και η γενναιοδωρία του σακατεμένου από εργατικό ατύχημα πατέρα, η ονειροπόλα και γοητευτική μητέρα θύτης και θύμα ταυτόχρονα, μεταφέρονται με έναν τρόπο πηγαίο και φυσικό, άλλοτε σαρκαστικό κι άλλοτε δραματικό. Πάνω απ’ όλα όμως πραγματικό, χωρίς εξωραϊσμούς και ηρωοποιήσεις.
Η παράσταση της Κάτια Γέρου στον χώρο Bios, σε σκηνοθεσία σε σκηνοθεσίας Μάγιας Πολιτάκη, είναι μια ωδή στους ανθρώπους που θέλουν να πετάξουν. Και μια υπόμνηση των αξεπέραστων ορίων που θέτει η εκμετάλλευση στις ανεξάντλητες ανθρώπινες δυνατότητες.
Παραστάσεις:
Έως 13 Απριλίου, άθε Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή, ώρα έναρξης: 21.00
Τιμές εισιτηρίων: 15€ | 13€ μειωμένο
Εισιτήρια: ΕΔΩ
Διάρκεια παράστασης: 80′
Συντελεστές
Ερμηνεία: Κάτια Γέρου
Μετάφραση: Λένα Φραγκοπούλου
Σκηνοθεσία – Κινησιολογία: Μάγια Πολιτάκη
Σκηνικά: Νίκος Πολίτης, Κατερίνα Σωτηρίου
Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Μουσική: Γιάννης Μακρίδης
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Σωτηρίου
Καλλιτεχνική επιμέλεια οπτικού υλικού: Κυριάκος Χατζημιχαηλίδης
Στοιχεία παντομίμας: Johnny O
Φωτογραφίες: Γιώργος Βέργαδος
Τσέλο: Σταύρος Παργινός
