Η Βικτώρια Νούλαντ είναι υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ. Είναι όπως λέμε το Νο3 του State Department.
Φυσιογνωμικά προσιδιάζει σε καλοσυνάτη επαρχιώτισσα νοικοκυρά του Αμερικάνικου νότου από αυτές που πλάθουν κουλουράκια και ψήνουν μηλόπιτες.
Η Βικτώρια έκανε ένα ταξίδι 7.925 χιλιόμετρα η 4.921 μίλια σε 10 ολόκληρες ώρες προκειμένου να συναντηθεί με τους ηγέτες των χωρών της ανατολικής Μεσογείου. Το ταξίδι της αυτό ελάχιστα απασχόλησε τα ΜΜΕ των χωρών που επισκέφθηκε.
Ειδικά τα ΜΜΕ στην Ελλάδα είχαν άλλα ενδιαφέροντα θέματα όπως σφαγές αμάχων, φρικιαστικά εγκλήματα, ερείπια πόλεων και βομβαρδισμούς μαιευτηρίων και παιδικών σταθμών από αιμοσταγείς ρώσους καταδρομείς.
Σε δηλώσεις της μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης που είχε με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη στο προεδρικό μέγαρο στη Λευκωσία, η κ. Νούλαντ ανέφερε πως αυτή τη στιγμή διανύουμε μια μεταβατική περίοδο, έως ότου οδηγηθούμε στις εναλλακτικές πηγές και στην πράσινη ανάπτυξη. Σημείωσε πως αυτή η μεταβατική περίοδος δεν μπορεί να διαρκέσει δέκα χρόνια, όσος είναι ο χρόνος ο οποίος απαιτείται για την κατασκευή του αγωγού EastMed.
«H ιδέα εκεί είναι να δημιουργηθεί ένας πολύ μακρύς αγωγός σε πολύ βαθιά νερά σε διάστημα περίπου 10 ετών και πιστεύουμε ότι αυτό είναι πολύ ακριβό, μη οικονομικά βιώσιμο και θα διαρκέσει πάρα πολύ», εξήγησε η κ. Νούλαντ, υπογραμμίζοντας τη σημασία της μετάβασης στην πράσινη ενέργεια, αλλά τασσόμενη υπέρ έργων, τα οποία να μπορούν να διεκπεραιωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα και μικρότερες χρονικές περιόδους.
Δεν παρέλειψε δε να επισκεφθεί και τον ηγέτη του Τουρκοκυπρίων, Ερσίν Τατάρ τον οποίο και αποκάλεσε «κύριο πρόεδρο» προς μεγάλη απογοήτευση των Κυπρίων.
Αυτό σημαίνει ότι τα μεγαλόπνοα σχέδια των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Κύπρο – Ισραήλ- Αίγυπτο πηγαίνουν στα βάθη των θαλασσών.
Οι «μεγάλες συμμαχίες των χωρών της Μεσογείου» που θα έβαζαν στο περιθώριο την Τουρκία δεν έχουν πλέον νόημα.
Οι διαμάχες για τον καθορισμό των ΑΟΖ , οι εντάσεις με την Τουρκία των τελευταίων χρόνων, οι υφαλοκρηπίδες και τα εθνικά μας θέματα με την γείτονα Τουρκία αναστέλλονται.
Ο επικείμενος μεγάλος διχασμός του κόσμου βάζει στην άκρη τις διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας προς το παρόν. Σε λίγες μέρες κανένας δεν θα ενδιαφέρεται για τις πατροπαράδοτες εντάσεις στο Αιγαίο.
Η πραότητα θα επιστρέψει στο πρόσωπο του ευγενούς γενναίου και ατρόμητου Επτανήσιου υπουργού των Εξωτερικών (της κυβέρνησης Μητσοτάκη βεβαίως).
Το επείγον, πλέον, είναι να εφοδιαστεί η Ευρώπη με Αμερικάνικο υγροποιημένο φυσικό αέριο το ταχύτερο δυνατόν διότι τα αποθέματα τελειώνουν και η Ρωσία αν δεν πληρωθεί σε ρούβλια θα κλείσει τους αγωγούς. Τόσο απλά.
Η Βικτώρια μπορούσε να τους το πει και τηλεφωνικώς αλλά προτίμησε να έρθει ως εδώ διότι αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο δεν ήταν να παρηγορήσει την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ αλλά να μιλήσει με τους Τούρκους. Αυτό το τελευταίο στην γλώσσα της διπλωματίας ονομάζεται «ΝΑΤΟική συνοχή».
Έτσι η Βικτώρια σε συνέντευξή της στην «Χουριέτ» Είπε ότι: «όταν οι χώρες του ΝΑΤΟ συνεργάζονται, όταν τα συστήματά τους είναι συμβατά, είναι ακόμη πιο ισχυρά και δεν εξαρτώνται από χώρες όπως η Ρωσία». Και πρόσθεσε: «Είναι σε γνώση μας οι αναφορές για ανήθικη χρήση ρωσικών όπλων. Είμαι αισιόδοξη ότι θα συνεργαστούμε για αυτό το ζήτημα (S-400). Ξέρετε, η Τουρκία έχει επίσης επιθυμία να αγοράσει F-16 και μιλάμε και γι’ αυτό. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι συνεχίζουμε να εργαζόμαστε για θέματα ασφάλειας από όλες τις πλευρές».
Συνηθίζουν οι πολιτικοί μας στην Ελλάδα να μιλούν για την Τουρκία λες και είμαστε …συνομήλικοι. Οι Αμερικάνοι δεν το κάνουν.
Γνωρίζουν ότι η Τουρκία είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη οικονομικά και στρατιωτικά και με σοβαρό και έμπειρο πολιτικό προσωπικό.
Η Τουρκία έχει κουλτούρα αυτοκρατορίας. Η (δικέφαλη) αστική της τάξη ξέρει πότε να αντιπαρατίθεται και πότε να συμπλέει. Το πολιτικό της προσωπικό είναι υψηλότατου επιπέδου. Οι στρατιωτικοί της είναι διανοούμενοι του πολέμου. Η Τουρκία ήταν πάντα βαθιά Ανατολή. Μπορεί σήμερα να είναι μέλος του ΝΑΤΟ.
Μπορεί, σε μια άλλη εποχή, ο Κεμάλ Ατατούρκ να ξύρισε το μουστάκι του, να φόρεσε κουστούμι με γραβάτα και να επέβαλε το λατινικό αλφάβητο στην Τούρκικη γλώσσα αλλά η Τουρκία, βαθιά μέσα της , είναι συνδεδεμένη με τις Μογγολικές ρίζες της.
Στην συγκυρία ακολουθεί μια πολιτική «εθνικού» συμφέροντος του (δικέφαλου) Τούρκικου κεφαλαίου με αποτέλεσμα να έχει και φυσικό αέριο και αδιατάραχτες εμπορικές και πολιτικές σχέσεις με την Ρωσία. Να πάρει το καλοκαίρι και το Ρώσικο τουρισμό. Να πάρει και τους ρώσους «ολιγάρχες». Να διατηρεί και τις συμμαχίες τις προς ανατολάς. Να πάρει, τέλος, και F-16 από τις ΗΠΑ (ακυρώνοντας έτσι την δήθεν υπεροπλία μας με τα Rafale).
Το εθνικό της άγχος είναι το Κουρδιστάν (όπου εκεί είναι σε επαφή με τους Ρώσους) αλλά και το Αραράτ (στα σύνορα με την Αρμενία) όπου και εκεί έχει προαιώνιες εκκρεμότητες με την Ρωσία.
Αντιθέτως η Ελλάδα «Ανήκει στην Δύσιν» ή «Είναι Δύση». Στον επερχόμενο μεγάλο διχασμό τίποτε δεν φαίνεται να διαταράσσει αυτήν την υπαρξιακή της σχέση.
Η αστική της τάξη αποτελείται από απόγονους λαδέμπορων, μαυραγοριτών και κοντραμπαντιέρηδων. Ενώ το πολιτικό τους προσωπικό αποτελείται από αμερικανόδουλους απογόνους τζακιών, ταγματασφαλιτών, γερμανοτσολιάδων και κεντροαριστερών λιμοκοντόρων.
Οι εντάσεις στο Αιγαίο και «Τα εθνικά μας θέματα» μπορεί να ανοίξουν ξανά στο εγγύς μέλλον. Η εποχή είναι εξαιρετικά ρευστή.
Στην περίπτωση που η Τουρκία ενταχθεί ανοιχτά στο «Ανατολικό μπλοκ» τότε μπορεί να τεθεί το ζήτημα να γίνει το Αιγαίο Ελληνική – Νατοϊκή λίμνη (δια της μεθόδου των 12 μιλίων) και η Ελλάδα προμαχώνας του ΝΑΤΟ με στρατιωτικές βάσεις ακόμα και στην Μύκονο.
Να έρθει οριστικά στην Δύση (η Τουρκία) διαρρηγνύοντας τους δεσμούς της με την Ανατολή φαίνεται αδιανόητο.
Να μείνει στην μέση για πολύ καιρό είναι πολύ δύσκολο.
Το πιθανότερο φαίνεται να είναι (μόλις κατακάτσει ο κουρνιαχτός) να στραφεί στην Ανατολή περνώντας μαζί ως προίκα το Αζερμπαϊτζάν και το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.
