Ένα τεκμηριωμένο ρεπορτάζ με διασταυρωμένες και χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με τις αμαρτωλές Μονάδες Επεξεργασίας Απορριμμάτων του συναδέλφου Άρη Χατζηγεωργίου ήταν η αφορμή για τον μεγαλοεπιχειρηματία Βαγγέλη Μαρινάκη να καταθέσει αγωγή εναντίον της Εφημερίδας των Συντακτών. Ο δημοτικός σύμβουλος Πειραιά με τον συνδυασμό του Γ. Μόραλη ζητά από την Εφημερίδα των Συντακτών το εξωφρενικό ποσό των 300.000 ευρώ! Η αγωγή θα εκδικαστεί στα δικαστήρια του Πειραιά την Παρασκευή 27 Μαΐου.
Το ρεπορτάζ του Άρη Χατζηγεωργίου αναφερόταν στην προσπάθεια του Β. Μαρινάκη να διεκδικήσει τις δύο υπό ανέγερση μονάδες στη Φυλή και το Σχιστό. Ωστόσο, βάσει του ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στις 4 Ιουλίου 2021, οι όροι του διαγωνισμού της Περιφέρειας Αττικής δεν έδιναν το απαραίτητο πρόκριμα στον μεγαλοεπιχειρηματία, όπως ανέμενε. Συγκεκριμένα, αυτό που προσδοκούσε ο Β. Μαρινάκης ήταν μια πριμοδότηση στις επιχειρήσεις που διαθέτουν εμπειρία σε έργα απορριμμάτων, μέσα από τους όρους του διαγωνισμού, έτσι ώστε να πιάσει τόπο η συμμετοχή του με 6% στην ΤΕΡΝΑ – Ενεργειακή που κατασκεύασε και διαχειρίζεται τα σχετικά ΣΔΙΤ σε Ήπειρο και Πελοπόννησο. Η ανυπαρξία του σχετικού όρου τοποθέτησε τον Μαρινάκη στην ίδια γραμμή εκκίνησης με τους ανταγωνιστές του, Βαρδινογιάννη και Μυτιληναίο, προκαλώντας την οργή του, βάσει του ρεπορτάζ.
Με αφορμή λοιπόν αυτές τις πληροφορίες, ο Β. Μαρινάκης αξιώνει από την Εφημερίδα των Συντακτών 300.000 ευρώ(!!!) παρότι η εφημερίδα δημοσίευσε ως όφειλε την εξώδικη διαμαρτυρία που παρέλαβε από τον θιγόμενο εκδότη, εφοπλιστή, αθλητικό παράγοντα, κ.λπ., κ.λπ.
Ουσιαστικά, η αγωγή του Βαγγέλη Μαρινάκη δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Εφημερίδας των Συντακτών, που έχει και πάλι πρόσφατα βρεθεί στο στόχαστρο εκφοβιστικών, καταχρηστικών αγωγών (που διεθνώς χαρακτηρίζονται με τον όρο SLAPP), με αφορμή ρεπορτάζ του Τάσου Σαραντή για τις ανεμογεννήτριες της WRE Ελλάς στη Λακωνία. Στρέφεται επίσης κι εναντίον του ίδιου του οικονομικού ρεπορτάζ.
Γενικά, αν κάτι θέλουν οι επιχειρηματίες από τον Τύπο είναι να αρκείται στα δελτία Τύπου που εκδίδουν τα τμήματα επικοινωνίας των εταιρειών τους. Κι από κει και πέρα …σιωπή! Να μη γράφεται λέξη απ’ όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο του οξύτατου οικονομικού ανταγωνισμού, που ως κανόνα κι όχι εξαίρεση περιλαμβάνει χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, διαπλοκή επιχειρηματιών με πολιτικούς, κ.α. που διαδίδονται ταχύτατα στην οικονομική πιάτσα. Ωστόσο, αν ο Τύπος ακολουθούσε αυτή την πεπατημένη, τότε το οικονομικό ρεπορτάζ θα έβριθε από δύο είδη άρθρων: είτε εγκωμιαστικά δελτία Τύπου που εξωραΐζουν την κατάσταση, είτε από εκβιαστικές αναφορές, με υπονοούμενα και απειλές. Πρόκειται για ένα είδος οικονομικής αρθρογραφίας που θάλλει στις μεγάλες εφημερίδες και τις ιστοσελίδες ευρείας κυκλοφορίας και λειτουργεί εν είδει πιστολιού των ίδιων των εκδοτών, που χρησιμοποιούν τις Μέσα τους για να βελτιώσουν τη θέση τους στον οικονομικό ανταγωνισμό.
Ο «θαυμαστός» δημοσιογραφικός κόσμος των επιχειρηματιών συμπληρώνεται επίσης από δικές τους μισθοδοσίες όπου εντάσσουν δεκάδες δημοσιογράφους, συχνά μόνο και μόνο για να εξαγοράζουν τη σιωπή τους. Μόνο και μόνο για να έχουν αλλού στραμμένο το δημοσιογραφικό τους ενδιαφέρον…
Στον αντίποδα των παραπάνω δημοσιογραφικών «πληγών» (δημοσιοσχεσίτικα δελτία Τύπου, δημοσιογραφία – όργανο εκβιασμών και μισθοδοσίες, κοινώς payroll) το ρεπορτάζ του Άρη Χατζηγεωργίου αναφερόταν σε γεγονότα (απόκτηση του 6% της ΤΕΡΝΑ από τον Β. Μαρινάκη) και διασταυρωμένες πληροφορίες. Προφανώς αυτό το οικονομικό ρεπορτάζ είναι που ενοχλεί και οι επιχειρηματίες θέλουν να εξαφανιστεί, ώστε ανενόχλητοι να κάνουν τις δουλειές τους.
Να αναφέρουμε ότι τα ρεπορτάζ που προαναφέραμε δεν είναι και τα μοναδικά που ενόχλησαν την «εταιρειοκρατία» που θέλει να επιβάλλει το νόμο της σιωπής. Πρόσφατα στο δικαστήριο οδηγήθηκε και η δημοσιογράφος του Alterthess Σταυρούλα Πουλημένη από στέλεχος της Ελληνικός Χρυσός, που έχει καταστρέψει την Χαλκιδική. Το ίδιο συνέβη και με τον δημοσιογράφο Γιώργη Χρήστου, με αφορμή ρεπορτάζ του στο Ergasianet για τις εργασιακές σχέσεις την Commercial Value AAE. Τη σιωπή επιχείρησε να επιβάλλει και η Ένωση Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού εναντίον του Νίκου Μπογιόπουλου για να υπερασπιστεί τις γιορτές μίσους που οργανώνει κάθε χρόνο στον Γράμμο. Πρόκειται επομένως για μια γενικευμένη τακτική που στόχο έχει την δημοκρατία και την ελευθεροτυπία.
Υπάρχει ωστόσο κι άλλη μία ευρύτερη πλευρά, όχι τόσο άμεσα ορατή: η απειλή που συνιστούν ακόμη και για τον Τύπο οι ιδιωτικοποιήσεις των απορριμμάτων. Η δραστηριότητα της διαχείρισης των απορριμμάτων και της ανακύκλωσης έχει εδώ και χρόνια και σιωπηρώς ιδιωτικοποιηθεί.
Πόσο καλά δουλεύει η ιδιωτικοποίηση των απορριμμάτων αποδεικνύεται από τις φωτιές που όλως …τυχαίως μπαίνουν κάθε τρεις και λίγο στους χώρους της ανακύκλωσης, με αποτέλεσμα οι προς ανακύκλωση ποσότητες να εξαφανίζονται προς μεγάλη δυσαρέσκεια, υποθέτουμε όλοι μας, των ιδιωτών που επιδοτούνται για να ασκήσουν το θεάρεστο έργο τους. Επιδοτούνται δε, ακόμη κι όταν τα απορρίμματα γίνονται παρανάλωμα του πυρός…
Οι φωτιές σε μονάδες ανακύκλωσης είναι μια καλοστημένη απάτη που κρατάει χρόνια. Συγκαλύπτει την ανύπαρκτη, κοινώς μούφα ανακύκλωση, την ίδια ώρα που οι επιχειρηματίες τσεπώνουν τα εκατομμύρια των επιδοτήσεων. Οι κυβερνήσεις ξέρουν το κόλπο & σιωπούν. Που είναι οι εισαγγελείς;
— Leonidas Vatikiotis (@LeonidasV) August 15, 2020
Τα ιδιωτικά εργοστάσια απορριμμάτων, όπως τα δύο για τα οποία μάχονται οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της ελληνικής οικονομικής ελίτ, είναι όχι απλώς ασύμφορα αλλά και καταστροφικά για την κοινωνία για πολλούς λόγους:
Επειδή αποτρέπουν την ανακύκλωση μιας και τα συμφωνητικά προβλέπουν συμβολαιοποιημένες ποσότητες σε βάθος τριών ή τεσσάρων δεκαετιών, στο ύψος μάλιστα των σημερινών ποσοτήτων απορριμμάτων. Ως αποτέλεσμα εκλείπει κάθε όφελος από την ανακύκλωση ή η ανακύκλωση θα σημαίνει …πρόστιμα που θα πληρώνουν οι δήμοι στις εταιρείες διαχείρισης των ΣΔΙΤ.
Επειδή το κόστος της διαχείρισης είναι πολλαπλάσιο του σημερινού, κατά συνέπεια τα δημοτικά τέλη θα πολλαπλασιαστούν σε σχέση με ό,τι πληρώνουμε τώρα.
Επειδή ανθεί η μαύρη και αδήλωτη εργασία για τους πολλούς που εργάζονται στις πιο ανθυγιεινές κι άκρως επικίνδυνες συνθήκες την ίδια ώρα που τα στελέχη αμείβονται πλουσιοπάροχα, κ.λπ.
Με την αγωγή του Β. Μαρινάκη σε βάρος της Εφημερίδας των Συντακτών μάθαμε ότι η ιδιωτικοποίηση των απορριμμάτων δεν βλάπτει μόνο το περιβάλλον, την τσέπη μας, τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά και την ελευθεροτυπία!
