Όταν συγκροτήθηκε η Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης οι ελπίδες του κόσμου της μαχόμενης αριστεράς αναπτερώθηκαν. Και ήταν φυσικό μετά τις απογοητεύσεις που επήλθαν από τα μετωπικά εγχειρήματα των οποίων οι προσδοκίες διαψεύστηκαν τόσο από την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ όσο και, κυρίως, την αποτυχία της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δώσουν μια άλλη πολιτική απάντηση στη νεοφιλελεύθερη επέλαση.
Για ένα μεγάλο διάστημα οι οργανώσεις που συγκροτούσαν τις μετωπικές προσπάθειες κλείστηκαν στο …καβούκι τους ενώ ενισχύθηκαν ακόμα περισσότερο οι τάσεις αυτοαναφορικότητας. Κατά κάποιο τρόπο αυτό μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει φυσιολογικό και αναμενόμενο. Ακόμα μια απογοήτευση για ένα σημαντικό κομμάτι αγωνιστών της Αριστεράς που δίνει την ψυχή του στους λαϊκούς αγώνες και το εργατικό κίνημα και συγκρούεται στους τόπους δουλειάς πληρώνοντας το με απολύσεις και διώξεις. Που εξακολουθεί παρά την ήττα και τους καταθλιπτικούς συσχετισμούς να προσπαθεί να δώσει απαντήσεις για το ποιό πρέπει να είναι το σύγχρονο απελευθερωτικό όραμα της εργατικής τάξης, έχοντας θέσει μεγάλα ερωτήματα που μπορούν να αποτελέσουν την βάση πάνω στην οποία θα συγκροτηθεί το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο. Αυτός ο κόσμος βρίσκεται σε όλο το φάσμα της κομμουνιστικής, αντικαπιταλιστικής και μαχόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς.
Η Αριστερή Πρωτοβουλία συγκροτήθηκε από πολιτικές οργανώσεις και ανέντακτους αγωνιστές θέτοντας τον πολιτικό στόχο, να καλύψει εκείνο το πολιτικό κενό που υπάρχει στον χώρο ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Να συμβάλλει σε ένα προγραμματικό πολιτικό μέτωπο και την συμμαχία της ριζοσπαστικής και μαχόμενης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Όσοι συγκρότησαν την πρωτοβουλία δεσμεύτηκαν ότι είναι έτοιμοι για υπερβάσεις, ότι θα διατυπώσουν ένα συνεκτικό πολιτικό πρόγραμμα που δεν θα είναι προϊόν εικονικών συμβιβασμών και κοπτοραπτικής κομματικών αποφάσεων, το οποίο θα στηρίζεται στο ζωντανό διάλογο και τις δημοκρατικές διαδικασίες στην βάση. Ότι αυτή την φορά θα πρόκειται για ένα πολιτικό μέτωπο που δεν θα είναι μέτωπο πολιτικών γραφείων αλλά ένα μέτωπο όπου οι αγωνιστές οι οποίοι θα αποτελέσουν την κρίσιμη μάζα θα έχουν κυρίαρχο λόγο στην διαμόρφωση του προγραμματικού και πολιτικού δια ταύτα. Ότι θα ενισχυθούν ακόμα περισσότερο οι προσπάθειες για παραπέρα ενοποίηση των δυνάμεων μας στο εργατικό κίνημα στην τοπική αυτοδιοίκηση σε σχήματα και λαϊκές πρωτοβουλίες.
Τι αποτελέσματα υπήρξαν; Πώς προχώρησαν αυτοί οι στόχοι ;
Παρά τα προβλήματα και τις καθυστερήσεις υπήρξαν αποτελέσματα. Όχι φυσικά αυτά που όφειλαν να γίνουν. Όμως έγιναν βήματα ενοποίησης στο εργατικό κίνημα που οδήγησαν στην δημιουργία της νέας συνδικαλιστικής κίνησης ΜΑΧΗ, στην τοπική αυτοδιοίκηση, σε εκλογικές αναμετρήσεις σωματείων και συλλόγων, είχαμε κοινή παρουσία σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Πραγματοποιήθηκαν σχεδόν σε όλη την Ελλάδα συνελεύσεις συγκρότησης της πρωτοβουλίας με αξιόλογα αποτελέσματα τόσο σε μαζικότητα όσο και στον συντονισμό των δυνάμεων για τοπικές ενιαίες παρεμβάσεις σε λαϊκά προβλήματα στις πόλεις και τις γειτονιές. Ενώ στις δυο κεντρικές συνελεύσεις διαπιστώθηκε η πλήρης σχεδόν συμφωνία στο άμεσο πρόγραμμα πάλης. Υπήρξαν βήματα συμφωνίας για το μεταβατικό πρόγραμμα πάλης. Όχι όσα θα έπρεπε και απαιτούν οι καιροί, αλλά, έστω μικρά, υπήρξαν.
Εξακολουθεί βέβαια να υπάρχει δυστοκία για υπερβάσεις σχεδόν απ’ όλες τις δυνάμεις που συγκροτούν την Πρωτοβουλία. Αυτό όμως δεν είναι μια διαδικασία που κανείς περιμένει να έχει κάποια άμεση ημερομηνία λήξης. Είναι μια διαδικασία που θα θέτει κάθε φορά καινούργια ερωτήματα τα οποία θα βάζει η ταξική πάλη, η γεωπολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, όπου κάθε φορά θα δοκιμάζονται οι προθέσεις και η αποφασιστικότητα για την πραγματοποίηση των υπερβάσεων και των συγκλίσεων.
Το ερώτημα λοιπόν που μπαίνει (που είναι και ερώτημα των εκατοντάδων αγωνιστών οι οποίοι συγκρότησαν την Αριστερή Πρωτοβουλία) είναι γιατί ενώ έχουν γίνει αυτά τα σημαντικά βήματα υπάρχουν τόσες επιφυλάξεις και δυστοκίες στο ζήτημα της ενιαίας εκλογικής καθόδου των δυνάμεων στις επερχόμενες εκλογές;
Στο σημείο αυτό υπάρχουν διαφοροποιήσεις που καλό θα είναι να ξεκαθαριστούν με ειλικρίνεια ώστε να δοθεί η δυνατότητα να συνεχίσει να υπάρχει η Αριστερή Πρωτοβουλία. Για να μην διαψεύσουμε ακόμα μια φορά τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκε.
Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι καταρχήν να συμφωνήσουμε ότι οι δυνάμεις που συγκροτούν την πρωτοβουλία θα συγκροτήσουν ένα εκλογικό σχήμα το όποιο θα πάρει μέρος στις επερχόμενες εκλογές με πρόγραμμα τους άμεσους πολιτικούς στόχους πάλης για την ανακούφιση του λαού, γύρω από τους οποίους υπάρχει συμφωνία σε μεγάλο βαθμό με όλες τις πολιτικές οργανώσεις που συγκροτούν την Πρωτοβουλία. Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Αν καταλήξουμε σε αυτό, τότε το πώς και με τι όρους και προϋποθέσεις θα απευθυνθούμε και στις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΜΕΡΑ 25) που θέτει η ΛΑΕ, είναι ένα ζητούμενο το όποιο θα προκύψει από το πώς αυτές οι δυο δυνάμεις στέκονται στο ζήτημα του ενιαίου πολιτικού εκλογικού μετώπου.
Το ΚΚΕ κατηγορηματικά έχει αρνηθεί το όποιο ενωτικό κάλεσμα όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά ακόμα και σε απλές κινηματικές δράσεις ιδιαίτερα στο εργατικό κίνημα. Το ΜΕΡΑ25 δεν έχει δείξει μέχρι τώρα κάποια πρόθεση ισότιμης πολιτικής συνεργασίας. Πέρα όμως από αυτό, το ΜΕΡΑ25 είναι ένα προεδροκεντρικό πολιτικό μόρφωμα με ανύπαρκτες δημοκρατικές διαδικασίες (βλέπε αποχώρηση τριών βουλευτών του) με θέσεις για την ΕΕ που είναι περίπου ίδιες με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ. Και το πιο σημαντικό είναι πως μόνη πρόταση που έχει απευθύνει είναι για προγραμματική συμφωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει λοιπόν νόημα στην συγκεκριμένη χρονική συγκύρια αυτή η απεύθυνση; Δεν δημιουργεί καχυποψίες όταν μάλιστα έγιναν και τοποθετήσεις, που δεν πήραν καμιά απάντηση, στην πρόσφατη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ οι οποίες άφηναν να εννοηθεί ότι μια συνεργασία με το ΜΕΡΑ εξασφαλίζει βουλευτικές έδρες;
Αρκετοί σύντροφοι μέλη και στελέχη της ΛΑΕ και του Αριστερού Ρεύματος απορρίπτουν αυτό το ενδεχόμενο. Σε ένα παρόμοιο πλαίσιο ήταν η ομιλία της εκπρόσωπου της στην εκδήλωση της ΑΡΑΝ-Κομμουνιστικού Σχεδίου παρά τις ιδιαίτερες προσδοκίες που διατύπωσε ότι μια ενδεχόμενη απεύθυνση θα «πλαγιοκοπούσε» το ΜΕΡΑ 25. Πιστεύω ότι οι σύντροφοι και συναγωνιστές είναι ειλικρινείς. Μένει όμως να αποδειχθεί στην πράξη, στα κείμενα τους, αλλά και στην πρακτική τους, γιατί πολλές δηλώσεις ενισχύουν ακόμα περισσότερο την καχυποψία και τις δυσκολίες.
Πέρα από τις συζητήσεις και επαφές των οργανώσεων η συζήτηση πρέπει να ανοίξει οργανωμένα και από τα κάτω. Να πάρει τον λόγο και την ευθύνη ο κόσμος της βάσης της Αριστερής Πρωτοβουλίας. Να γίνουν συνελεύσεις και να τοποθετηθούμε. Να γίνουν εκδηλώσεις όπως αυτή που οργάνωσε το Κομμουνιστικό Σχέδιο και η ΑΡΑΝ, να γίνουν διαδικτυακές συζητήσεις. Το Kommon θα μπορούσε να φιλοξενήσει κάποια τέτοια εκδήλωση.
Όμως προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να συμφωνήσουμε σε αυτό που πολύ εύστοχα τοποθετεί ο Αλέκος Αναγνωστάκης σε πρόσφατο κείμενο του:
«Κοινή προγραμματική αγωνιστική πορεία για άμεσους τακτικούς φιλολαϊκούς κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους και ανοιχτούς ορίζοντες για το μέλλον σε συνδυασμό με την αυτοτελή πολιτική και οργανωτική παρουσία τους. Όλες ανεξαίρετα οι αγωνιζόμενες δυνάμεις και οι ανένταχτοι αριστεροί δίχως a priori αποκλεισμούς, ειδικά οι δυνάμεις που κινούνται στο χώρο διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς, έχουμε το λόγο. Να δούμε πού αστοχήσαμε στην προηγούμενη πορεία, να επιδιώξουμε τις αναγκαίες αναπροσαρμογές τις σύμφωνες με τη νέα κατάσταση και τις μεγάλες κρίσιμες ανακατατάξεις που ωριμάζουν. Να εκτιμούμε κάθε στιγμή που βρισκόμαστε, να αποφασίσουμε έγκαιρα και τελικά».
