Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα, Σάμιουελ Μπέκετ
Πολιτικές συλλογικότητες της Ριζοσπαστικής (Αναμέτρηση, Αριστερή Ανασύνθεση, Λαϊκή Ενότητα – Ανυπότακτη Αριστερά) και της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο) κυρίως Κομμουνιστικής Αναφοράς, αποφάσισαν ότι Μπορούν ν’ αλλάξουν το Παρελθόν τους, μήπως και κατορθώσουν ν’ αλλάξουν το Μέλλον.
Παραδοξολογία;
Όχι, καθόλου. Αποτελεί πεποίθησή μου ότι μόνο ξαναβλέποντας το Παρελθόν από νέες γωνίες και απόψεις, ήτοι αλλιώς, μπορείς ν’ αλλάξεις και την ιδέα σου γι’ αυτό. Έτσι αλλάζει και το ίδιο . Γιατί αλλάξαμε εμείς.
Οι σύντροφοι και συναγωνιστές των παραπάνω συλλογικοτήτων δεν είναι άγνωστοί μας, ούτε τους γνωρίσαμε χτες.
Μ’ αυτούς έχουμε πρώτα και κύρια συναντηθεί στους δρόμους της πόλης, έχουμε μοιραστεί τα χημικά του κατασταλτικού κράτους, έχουμε βρεθεί έξω από τη ΓΑΔΑ περιμένοντας να απελευθερωθούν τα παιδιά που έχουν συλληφθεί από τα ΜΑΤ, αλλά έχουμε βρεθεί (στις πιο ευτυχείς συγκυρίες) μαζί και σε συνδικαλιστικούς φορείς. Έχουμε δώσει νικηφόρες εκλογικές μάχες (όπως στις εκλογές των Δικηγόρων και των αγώνων των υγειονομικών) και κάποιοι από εμάς παλιότερα βρεθήκαμε στις γραμμές του Συριζα και της πρώτης Κυβέρνησής του, πριν την προδοσία του ΟΧΙ. Μάλιστα με πολλούς από αυτούς τους συντρόφους δώσαμε μαζί αυτήν την κορυφαία μεταπολιτευτική μάχη. Τη μάχη του Δημοψηφίσματος (του δεύτερου μεταπολιτευτικά) κατά των Μνημονίων και ουσιαστικά του ληστρικού Ευρώ και της Ε.Ε… Ήταν η μάχη της δικής μας ενήλικης γενιάς, αν και πολλοί από μας μεγαλώσαμε στον απόηχο εκείνου του πρώτου Δημοψηφίσματος του 1976 , ενάντια στη Βασιλεία .
Ως αριστεροί Δικηγόροι δε, συναντηθήκαμε με τη χαρά των ανθρώπων που γνωρίζουν ότι παίρνουν μέρος σε ένα ιστορικό γεγονός και στις αίθουσες και τα σκαλιά του ΣτΕ για να αντικρούσουμε τις προσφυγές των ακροκεντρώων και ακροδεξιών κατά της Προκήρυξης του Δημοψηφίσματος.
Γνωρίζουμε καλά ότι είμαστε πίσω από τις ανάγκες των καιρών.
Το σάπισμα του καθεστώτος και του πολιτικού του προσωπικού τόσο στην εγχώρια πολιτική σκηνή όσο και στο Ευρωιερατείο, μαζί με την τεράστια οικονομική κρίση, την λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων και της μικροπεριουσίας, το ξεδόντιασμα του ΕΣΥ , τη συμμετοχή στον πόλεμο του Μπάιντεν δια της Ουκρανίας και το ξεπούλημα κάθε σπιθαμής δημόσιου χώρου, τις υποκλοπές και την καταστολή, φέρνει αναγούλα και απελπισία δυστυχώς σε κάθε δημοκράτη. Θα απαιτούσε ένα ρωμαλέο κίνημα και πολιτικές πρωτοβουλίες κορυφής και βάσης ανωτέρου επιπέδου ώστε να δοθεί μία χαραμάδα ελπίδας στο λαό, που δε διαθέτουμε ακόμα.
Στοιχεία λαϊκής κινητοποίησης που δημιουργούν χαραμάδες ελπίδας όμως έχουμε. Χρειάζεται να αυξηθούν κατακόρυφα. Και να σκεφτούμε πώς εμείς θα συντρέξουμε σ’ αυτό.
Έλαχε στην μαρξιστική αριστερά και τους κομμουνιστές να παλεύουν ακόμα και για το σεβασμό αυτού του αστικού Συντάγματος του 1975 που ποδοπατείται καθημερινά από τους δήθεν φιλελεύθερους και τους μενουμευρωπαίους!!!
Πρέπει όμως με όλες μας τις δυνάμεις να υπερασπιστούμε και να αυξήσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης.
Η συγκέντρωση δυνάμεων προκειμένου να δομηθεί μια κοινωνική αντιπολίτευση που δεν θα αφήνει σε χλωρό κλαρί την Κυβέρνηση αλλά και την ηττοπαθή, συμβιβασμένη με το μεγάλο κεφάλαιο αντιπολίτευση του Σύριζα και του Κινάλ, είναι ο βασικός μας στόχος.
Μπροστά μας έχουμε και τις εθνικές εκλογές.
Μας είναι αδιάφορο;
Όχι.
Θα πρόσφερε τεράστια αισιοδοξία στο λαό και τους κοινωνικούς αγωνιστές η παρουσία στο κοινοβούλιο στελεχών αυτού του κοινωνικού κινήματος «των από κάτω».
Γνωρίζουμε τις αποτυχίες των δικών μας δυνάμεων τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον, ακόμα και την δυσκολία δόμησης μιας πολιτικής ενότητας ακόμα και για τα στοιχειώδη.
Οι λόγοι δεν ήταν μόνον αντικειμενικοί όσο κι αν η συγκυρία βάρυνε καταθλιπτικά επάνω μας. Ήταν και υποκειμενικοί.
Κάποιοι από εμάς όμως επιμένουμε να ακούμε τον Μπέκετ να μας προστάζει:
Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.
