Η έντονη διπλωματική δραστηριότητα των τελευταίων ημερών δείχνει ότι η λύση του Μακεδονικού βρίσκεται στο τελευταίο της στάδιο. Αυτό τουλάχιστον επιδιώκουν οι Αμερικάνοι, που για πολλοστή φορά επιστρατεύουν τον ΟΗΕ για να εξυπηρετήσει τα σχέδια πλανητικής επέκτασής τους.
Η επίσκεψη του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ, Μάθιου Νίμιτς αλλά και η έντονη κινητικότητα του αμερικάνου πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, έχουν ως στόχο να καμφθούν οι αντιστάσεις του πολιτικού προσωπικού και να οδηγηθούμε εντός του Φεβρουαρίου σε οριστική λύση του προβλήματος προκειμένου να ενταχθεί άρον-άρον η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.
Φαίνονται αποφασισμένοι να λύσουν την εκκρεμότητα ακόμα και αν το αντίτιμο θα είναι να διασπασθεί η ΝΔ και να αλλάξουν οι συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς έχουν τους λόγους τους για να βιάζονται τόσο πολύ.
Η «ανησυχία» του πρέσβη για το ενδεχόμενο ενός ατυχήματος στο Αιγαίο που «θα μπορούσε να οδηγήσει σε απότομη κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή» περισσότερο μοιάζει με απειλή προς ταλαντευόμενους. Επιπλέον, η συνέντευξη του Πάιατ στο Σκάι, όπου μεταξύ άλλων επαίνεσε την κυβέρνηση Τσίπρα για την αναβάθμιση των F-16, ενώ εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΘ, αποτέλεσε ωμή, αποικιακού τύπου παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αντιπροσωπευτικό δείγμα γραφής μιας κυβέρνησης που αποτελεί δύναμη αποσταθεροποίησης και απειλής ακόμη κι απέναντι σε χώρες που χαρακτηρίζει «φίλες και συμμάχους», όπως η Ελλάδα.
Η δήλωση του Κ. Σημίτη αλλά και των υπολοίπων κορυφαίων στελεχών της ΝΔ και του σοσιαλδημοκρατικού μπλοκ δείχνουν ότι ο βασικός κορμός του πολιτικού συστήματος ευθυγραμμίζεται με την γραμμή ΗΠΑ και ΕΕ.
Η συνάντηση του Πρέσβη με τον αρχηγό της ΝΔ έγινε, όπως μεταδόθηκε, σε «κλίμα έντασης». Το τι ακριβώς συνέβη στην συνάντηση θα το μάθουμε τις αμέσως επόμενες μέρες από τις κινήσεις που θα κάνει ο Κ. Μητσοτάκης. Από ότι φαίνεται όμως ο ηγέτης της Δεξιάς καλείται να παίξει το ρόλο της Ιφιγένειας στην εν λόγω τραγωδία.
Οι δήθεν αντιστάσεις του υπουργού εξωτερικών Ν. Κοτζιά («δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα» μεν, αλλά… «θα υπάρξει λύση εντός του Φεβρουαρίου»), προκαλούν θυμηδία. Αδυνατούν να κρύψουν το κραυγαλέο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση που είχε η Ελλάδα την μεταπολιτευτική περίοδο. Τσίπρας – Κοτζιάς- Καμμένος συναγωνίζονται σε αμερικανοδουλεία μήπως καταφέρουν και εξασφαλίσουν το χρίσμα της υπερδύναμης, καλύπτοντας με αυτό τον τρόπο το κενό που αφήνει η λαϊκή δυσαρέσκεια.
Από την άλλη, είναι προφανές ότι το συλλαλητήριο της πλατείας Συντάγματος στις 4 Φεβρουαρίου γίνονται προσπάθειες να αποκτήσει ευρύτερα χαρακτηριστικά. Η παρουσία της Εκκλησίας στο συλλαλητήριο μετά τη στροφή 180 μοιρών που έκανε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ανακοινώνοντας την επίσημη συμμετοχή της εκκλησίας (όταν δύο εβδομάδες πριν είχε ταχθεί εναντίον των συλλαλητηρίων) δείχνει αρχικά τα υπόγεια νήματα της εκκλησίας με τον εθνικισμό και την άκρα Δεξιά. Η εκκλησία της Ελλάδας, όσο κι αν προσπαθεί να απογαλακτιστεί από το παρελθόν της παραμένει πειθήνιο όργανο σκοταδιστικών και φασιστικών κύκλων. Από την άλλη, η ενεργοποίηση της Εκκλησίας, που διατηρεί οργανικούς δεσμούς με την εγχώρια οικονομική ελίτ, δείχνει την ακροδεξιά στροφή κύκλων της ελληνικής ολιγαρχίας που προμοτάρουν το εθνικιστικό παραλήρημα.
Σε αυτό το περιβάλλον ο έλληνας πρωθυπουργός δίνει εξετάσεις «υπευθυνότητας» και παίρνει άριστα από Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες.
Κρύβοντας το γεγονός ότι επί της ουσίας προωθεί την αμερικανική ατζέντα που αν κάτι επιζητά είναι την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, μοιάζει συμπαθής έχοντας απέναντί του αυτό το μαύρο μέτωπο. Προοπτική που αν κορυφωθεί με τη διάσπαση της ΝΔ και την απόσχιση της ακροδεξιάς της πτέρυγας θα μοιάζει με θείο δώρο για το ΣΥΡΙΖΑ καθώς στέλνει τη ΝΔ έτη φωτός μακριά από την εξουσία.
Η Αριστερά στην Ελλάδα (όταν στο όνομα του αντιεθνικισμού της, δεν υποκλίνεται στον εθνικισμό του γείτονα) αδυνατεί να προβάλει μια πειστική γραμμή. Παρακολουθεί αμήχανη ελπίζοντας ότι σύντομα θα ξεφουσκώσει και αυτή η εθνικιστική έξαρση και θα επιστρέψουμε στην …καθημερινότητα. Έτσι ο λαός θα άγεται και θα φέρεται παγιδευμένος στις συμπληγάδες των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων και η Αριστερά θα φυλλοροεί.
Η άνοδος του εθνικισμού διεθνώς εκφράζει την ανάγκη ενός τμήματος του κεφαλαίου που αποστρέφεται την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Χρησιμοποιούν ως πολιορκητικό κριό ένα τμήμα του λαού το οποίο «νοσταλγεί» την εργασιακή ασφάλεια προηγούμενων δεκαετιών για να καλλιεργήσουν την έχθρα μεταξύ γειτονικών λαών και τον εθνικισμό, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα σχέδια του ιμπεριαλισμού!
