Η σε εξέλιξη παρακμιακή ρευστοποίηση στον ΣΥΡΙΖΑ δίνει στήριγμα στη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ, ζημιώνει την Αριστερά στο σύνολό της (κοινωνική και πολιτική) και σπρώχνει κόσμο, φτωχό κόσμο, στην ακροδεξιά σε όλες τις εκδοχές της.
Αυτή η επικίνδυνη και θλιβερή πολιτική εικόνα δεν αξίζει στη σημερινή αγωνιζόμενη νεολαία, δεν αρμόζει στον κόσμο της Αριστεράς.
Ο ξεχωριστός και επικίνδυνος ρόλος Κασσελάκη
Ξεχωριστό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της εικόνας έχει ο καθαιρεθείς πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Καμιά γενικότερη και προφανή ευθύνη όσων τον έφεραν και όσων τον στήριξαν δεν μειώνει την αναγκαία και νηφάλια εκτίμηση του ιδιαίτερου ρόλου του στην όλη «ιστορία».
Κι αυτό όχι μόνο επειδή πίσω του υπάρχουν εγχώριες και υπερεθνικές «πλάτες» που τον στηρίζουν αλλά και γιατί το πολιτικό «του» σχέδιο το υλοποιεί με την ψύχρα φιδιού. Ένας άνθρωπος που μόλις έσκασε μύτη δεν λέει εύκολα και κάθε λίγο και λιγάκι – παρά μόνο αν έχει πλάτες – «όποιος θέλει, όποιος δεν θέλει να φύγει τώρα» απευθυνόμενος – αυτός ο φυτευτός – στα μέλη της εκλεγμένης Κεντρικής Επιτροπής.
Ο Στέφανος Κασσελάκης πορεύτηκε και πορεύεται ως αδίσταχτος κοινός τυχοδιώκτης και πολιτικός απατεώνας.
Δεν ξύπνησε ένα πρωί και είπε ας πάω στην Ελλάδα να την σώσω. Γνωρίζει πως είναι φερτός και το αποδέχεται.
Εξάλλου δεν έχει πλέον σημασία ποιος τον έφερε κα πώς ήλθε, αυτά είναι γνωστά και δεύτερα πλέον. Η ζημιά που κάνει είναι το πρώτο, το κύριο, η ζημιά ακόμη και σε ευρύτερες της Αριστεράς συνειδήσεις.
Δεν πιστεύει λέξη όταν αναφέρεται στην Αριστερά και το ξέρει.
Γι’ αυτό εξάλλου θα μπορούσε να διεκδικήσει την αρχηγία σε οποιοδήποτε κόμμα. Από την Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά. Εξ ου οι δηλώσεις θαυμασμού υπέρ του Μητσοτάκη στον Τύπο της ομογένειας λίγους μόλις μήνες πριν αναλάβει την αποστολή που του ανατέθηκε και η παρότρυνση, επίσης, στον τότε υπουργό Μητσοτάκη για περισσότερες απολύσεις στο Δημόσιο.
Μετά την εκλογή του,εκτός μιας χωρίς προηγούμενο επίδειξη ενός χλιδάτου ιδιωτικού βίου,ξεδιπλώνεικαι ένα ασύμβατο για τον προοδευτικό χώρο υπερμέγεθες, και επικίνδυνο υπερ-Εγώ (είναι επικίνδυνο γιατί συνεπαίρνει λούμπεν κυρίως στοιχεία), με διαρκείς αντιφάσεις, αυτοαναιρέσεις και αμετροέπεια.
Το «εγώ αποφασίζω τελικά και όποιος δεν συμφωνεί φεύγει» για καθετί στο οποίο υπάρχει διαφορετική άποψη επαναφέρει στην εποχή μας τις χειρότερες στιγμές της Καραμανλικής ΕΡΕ, τις χειρότερες στιγμές αστικών αρχηγικών κομμάτων, σμπαραλιάζει κάθε έννοια της απαραίτητης δημοκρατικής συγκρότησης ενός σύγχρονου πολιτικού οργανισμού και δη της Αριστεράς, αναδιαπαιδαγωγείεπιδραστικά σε τέτοιες αντιδραστικές πρακτικές λαϊκά στρώματα.
Ωστόσο οπαδοί – παλιοί και νέοι – καθώς και στελέχη με ιστορικό φορτίο στο χώρο της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς έσπευσαν να τον επιλέξουν, έσπευσαν να ψηφίσουν και στηρίξουν αυτόν τον πρώτο τυχόντα που τοποθέτησαν μπροστά τους.
Η πολιτική αυτή πράξη του κόσμου και των στελεχών – να αναδείξουν τον «πρώτο τυχόντα» – ήταν απότοκος τα ίδιας της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, της ιλιγγιώδους και δίχως όρια μετάλλαξης του. Γι’ αυτό και – οπαδοί και στελέχη – πιάστηκαν από τα μαλλιά τους νομίζοντας πως θα σωθούν από τον επικείμενο «πολιτικό πνιγμό».Είναι όμως και απότοκος της ασθενικής ελκτικής δύναμης της πολιτικής της Αριστεράς κομμουνιστικής στόχευσης και εργατικής αναφοράς σε όλες της τις εκφάνσεις.
Η όποια μετατόπιση κοινωνικών δυνάμεων προς το ΚΚΕ δεν είναι απότοκος μιας ανάλογης επικαιροποίησης και αλλαγής προς μια αναγκαία πολιτική συγκέντρωσης πολιτικών δυνάμεων από τα επιτελεία το ΚΚΕ. Είναι αυθόρμητη, εύθραυστη κοινωνική μετατόπιση λόγω της πρωτοφανούς φθοράς του ΣΥΡΙΖΑ. Για όλα αυτά και τα δημοσκοπικά δεδομένα δείχνουν μια ισόποση σχεδόν μετατόπιση ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς ΚΚΕ και προς (αυτό) το ξεφωνημένο ΠΑΣΟΚ (από το 37% της δύναμης του που χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ προς ΚΚΕ πηγαίνει το 25%(το 8,9%), το 25% προςΠΑΣΟΚ (8%)) αλλά και ένα υψηλό σχετικά ποσοστό (το 17-18%) προς την Πλεύση Ελευθερίας (6,6%).
Κασσελάκης: Το σύμπτωμα όχι η αιτία
Αλλά ο Κασσελάκης είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία στη συμπεριφορά ενός πολιτικού οργανισμού που είχε από καιρό μετακινηθεί προς την πολιτική Κασσελάκη.
Ο Κασσελάκης βρήκε ένα ΣΥΡΙΖΑ όχι λιγότερο από όσο ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τον Κασελάκη του έτοιμος να τον υποδεχθεί.
Οι πολιτικές της ευθυγράμμισης με την αμερικανοκρατία, οι πολιτικές εμπορευματοποίησης – ιδιωτικοποίησης λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων, οι πολιτικές του ασφυκτικού περιορισμού των ρόλων των συνδικάτων, της φυματικής δημοκρατίας και της κρατικής (αστυνομικής, δικαστικής, οικονομικής) βίας σε βάρος των συνταξιούχων αλλά και λαϊκώνστρωμάτων, οι πολιτικές της πούρας θατσερικής πολιτικής για τις συντάξεις και τα δώρα,ήταν πολιτικές που υπηρετήθηκαν, δειλά στην αρχή και με περισσό θράσος στην πορεία, από την προ Κασσελάκη ηγεσία, από τα επιτελεία Τσίπρα, είναι αιμομικτική τερατογένεση από την,παγκόσμιου ευτελισμού της Αριστεράς, συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Δεν είναι τυχαίο πως στην πρώτη διημερίδα του Ινστιτούτου Τσίπρα (Ιούνης 2024) είχαν επιλεγεί και κληθεί συμβολικά όλα τα «μπουμπούκια» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής επέλασης όπως ονυν Υφυπουργός Ενέργειας και πρώην Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Πάιατ, ο τ. πρόεδρος της Γαλλίας Ολάντ, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Μαργαρίτης Σχοινάς, αντιπρόεδρος της ΕΕ, ο Johannes Hahn, Επίτροπος Προϋπολογισμού και Διοίκησης, ο Miroslav Lajcak, ειδικός Απεσταλμένος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Δυτικά Βαλκάνια, η Αngelina Eichhorst, Γενική Διευθύντρια της ευρωπαϊκής διπλωματικής υπηρεσίας. Η πράξη αυτή φωτίζει όχι μόνο το τώρα αλλά και το χθες και το αύριο του Τσίπρα, αποκαλύπτει τις διασυνδέσεις και τη διαπλοκή Τσίπρα με ένα πλέγμα σκληρών πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου.
Ο Κασσελάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας: σαν έτοιμοι από καιρό
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν ήταν έτοιμος να υποδεχτεί ένα Κασσελάκη.
Ωστόσο αυτό που δεν υπολόγισαν αυτοί που τον επέλεξαν, τον έφεραν και τον επέβαλαν ήταν το βάθος (ακόμη και οι ρυθμοί) του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκει και προωθεί με απύθμενη αμετροέπειαο ομογενής οπαδός του Μπάιντεν.
Γι’ αυτό εξάλλου και χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος να καταθέσουν την πρόταση μομφής, αφού επί δώδεκα μήνες ανέχτηκαν μια τέτοια συμπεριφορά και μια τέτοια ξεφωνημένη αμερικάνικη εξευτελιστική αρχηγοκεντρική λειτουργία.
Η πολιτική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της ρεφορμιστικής Αριστεράς σε κλασσικό αρχηγικό κόμμα αστικού τύπου που είχε επιβληθεί ήδη από την ύστερη περίοδο Τσίπρα, σε συνδυασμό με την δωδεκάμηνη «επεξεργασία» και επίδραση του Κασελάκη και του επιτελείου του, μεταμόρφωσαν και μεταμορφώνουν προς τα δεξιά και νεο -ακροδεξιά ένα αξιοπρόσεκτο μέρος της βάσης και των στελεχών του.Όχι λίγοι έχουν μετατραπεί σε υποστηρικτές του ΝΑΤΟ ως «αναγκαίος εξισορροπητικός παράγοντας» των γεωπολιτικών εξελίξεων.Όχι λίγοι θεωρούν πως «δεν πρέπει να δαιμονοποιείται η σχέση μας με το κεφάλαιο». Όχι λίγοι έχουν αποδεχτεί το μοντέλο του κόμματος χυλού με ασαφή αριθμό μελών, απροσδιόριστες υποχρεώσεις και ανύπαρκτα δικαιώματα. Πολλοί θεωρούν τις στελεχικές θέσεις όχι ως θέσεις αυξημένης ευθύνης και προσφοράς αλλά – εκμεταλλευόμενοι άθλιες συμπεριφορές ορισμένων – ως θέσεις βολέματος, ως θέσεις «καρεκλοκενταύρων» και «γραφειοκρατών». Και μέσω αυτών είναι έτοιμοι να δεχτούν τη διάλυση κομματικών οργάνων, την απουσία εργαζόμενων σωμάτων και την υποκατάσταση τους από ασαφή στοιχεία reality και survivors στην υπηρεσία του αρχηγού και του επιτελείου του που προτείνει και προωθεί στην πράξη ακάθεκτος ο Κασελάκης.
Τα μεγάλα ζητήματα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ιδιοκτησίας, της σταθερής εργασίας, της ανεξιθρησκίας και της θρησκείας, της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης, της ισότητας και της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, κ.α. έχουν από καιρού φύγει από τον οπτικό τους ορίζοντα. Και δεν εννοώ από τον Κασσελακικό κομματικό πυρήνα μόνο, εννοώ και από αυτή καθαυτή τη λαϊκή του βάση και τις ευρύτερες επιδράσεις .
Η θέση ενός ανθρώπου απέναντι σε ένα κόμμα είναι πρωτίστως φιλοσοφικό ζήτημα και ύστερα οργανωτικό σημείωνε κατ’ επανάληψη ο Γιώργος Μανιάτης. Ο άνθρωπος είναι και ταυτόχρονα γίνεται υπογραμμίζει ο Ευτύχης Μπιτσάκης. Εδώ λοιπόν στην ουσία πρόκειται όχι απλά για μια πολιτική μετάλλαξη ανθρώπων αλλά για μια συντηρητική αξιακή τους μεταστροφή και διαστροφή πέρα και από τον ΣΥΡΙΖΑ, στα όρια μιας σύγχρονης ακροδεξιάς με «αριστερό» προσωπείο.
Η ζημιά δηλαδή έχει ήδη γίνει. Όχι φυσικά στο βαθμό που θα ήθελαν, στην ολοκληρωτική αναμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε δημοκρατικό κόμμα αλά ΗΠΑ.
Η συνολική μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ σε δημοκρατικό κόμμα αλά ΗΠΑ, αν δεν υπάρξουν εξελίξεις, έπεται για το τμήμα εκείνο που θα ακολουθήσει τον Κασσελάκη.
Το αργότερο την άλλη μέρα του ερχόμενου συνεδρίου ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ θα χωριστεί ξανά καθώς είναι αδύνατο να συνυπάρξουν ο «μεγάλος αρχηγός»με τους «κουκουλοφόρους» της αντίπερα όχθης, ή οι υπόλοιποι με τους οπαδούς του Κασελάκη οι οποίοι σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής φώναζαν ρυθμικά διαμαρτυρόμενοι και αποχωρώντας, όταν ψηφίστηκε η πρόταση να καταθέτει ο κάθε υποψήφιος πρόεδρος το «πόθεν έσχες» του, «Η νομενκλατούρα ψυχορραγεί(!), η βάση θα φέρει την ανατροπή».
Κι έτσι από τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν προκύψει συνολικά έξι οργανώσεις.
Η κατάσταση αυτή επικάθεται και ενισχύει την πολιτική ρευστότητα του πολιτικού συστήματος, η ΝΔ πέφτει κάτω από το 30%, το ΠΑΣΟΚ έχει παρκάρει εκεί γύρω στο 13%, ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει αρκετά κάτω του 10%, το ΚΚΕ γύρω στο 9% και η ακροδεξιά στο σύνολο της προσεγγίζει το εφιαλτικό 20%.
Ο Κασελάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας
Ωστόσο και αυτή ακόμα η ρευστότητα δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ, θα συνεχιστεί ως ένα όριο.
(Ήδη στον ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες Πολάκη και Φάμελλου, δεν αποκλείεται τρίτη υποψηφιότητα την ερχόμενη εβδομάδα ενώ ο Κασελάκης συσκέπτεται για τι ακριβώς θα πράξει ενόψει των τελευταίων εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ).
Στη φάση λοιπόν που εισερχόμαστε οι μετακινήσεις και οι αναζητήσεις θα είναι συνεχείς μέχρι να διαμορφωθεί ξανά, ένα νέο περιβάλλον κοινωνικής και επομένως και πολιτικής σχετικής σταθερότητας, με σχετικά παγιωμένους νέους συσχετισμούς (έως ότου η επερχόμενη κρίση τους ανατρέψει ξανά).
Αντί λοιπόν η ηγεσία της Αριστεράς να επιβεβαιώνεται διαρκώς μπροστά στον καθρέφτη της οδηγούμενη στηναυταπάτη για τη διαρκή μαζική ανάπτυξη των εργατικών και αριστερών κομμάτων και κινημάτων ακριβώς την περίοδο που οι ουσιαστικοί συσχετισμοί της κοινωνικής χειραφέτησης αποδυναμώνονται και ενισχύονται αντίπαλες δυνάμεις και μάλιστα προς τα ακροδεξιά καλό είναι να προβάλλει τις αντίθετες, τις εργατικές και επαναστατικές τάσεις της πραγματικότητας, ρεαλιστικά, επίμονα και σχετικά μεροληπτικά, επικοινωνώντας προωθητικά-ηγεμονικά με τις τάσεις ενσωμάτωσης των εργαζομένων. Ώστε να εμφανιστεί έμπρακτα, αυτοτελώςκαιμαζικά η εργατική πολιτική στο προσκήνιο των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.
