Τον τελευταίο μήνα, μία σειρά γεγονότων λαμβάνουν χώρα στην Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ, στο κέντρο της Αθήνας. Με αφορμή τον τραυματισμό διδάκτορα στα πλαίσια εκδήλωσης στην Νομική σχολή στις αρχές Μαΐου, ένας ολόκληρος μηχανισμός έχει ορίσει για άλλη μία φορά, το δημόσιο πανεπιστήμιο ως τη μέγιστη πληγή στην ελληνική πραγματικότητα. Άμεσες λύσεις, αυστηρά πλαίσια, αστυνομία, όλα στο τραπέζι.
Το χρονικό της τρέλας!
Στόχος νούμερο ένα, το αυτοδιαχειριζόμενο κυλικείο που υπήρχε στο προαύλιο της Νομικής Σχολής και λειτουργούσε για πάνω από μία δεκαετία. Πρωινές επιχειρήσεις πάνοπλων αστυνομικών, εκκένωση, συνεργεία καθαρισμού, βάψιμο, αποστείρωση. Πανηγυρισμοί στα συστημικά μέσα. «Μεταμορφώθηκε» η Νομική Σχολή! Πανεπιστήμιο ευρωπαϊκών προδιαγραφών πλέον η Νομική!
Ο παραλογισμός συνεχίστηκε όταν ένα πρωινό Δευτέρας, συνεργείο με τροχούς, προχώρησε στο κόψιμο των χερουλιών από διάφορες πόρτες του κτιρίου της Νομικής Σχολής, αχρηστεύοντάς τες. Για τις παραπάνω εργασίες, κανείς δεν γνωρίζει ποιός έδωσε την εντολή, μίας και σύμφωνα με ανακοινώσεις, η πρυτανεία δηλώνει αναρμόδια.
Και μετά ήρθαν οι λαμαρίνες! Τα έργα αναδιαμόρφωσης της Νομικής φαίνεται να περιλαμβάνουν και το κλείσιμο της εισόδου επί της οδού Μασσαλίας με λαμαρίνες. Άραγε πόσο ασφαλές είναι να κλείνεις μία από τις κύριες εξόδου του κτιρίου; Τι θα γίνει σε κάποια έκτακτη κατάσταση σε ένα κτίριο που φιλοξενεί καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους; Ειδικά όταν αυτό πλημμυρίζει που και που. Σε πλήρη συνεργασία, κυβέρνηση και κι πρυτανεία, πουλάνε ασφάλεια ενώ στην πραγματικότητα χτίζουν εστίες υψηλού κινδύνου.
Παράλληλα, με κάθε τρόπο και από κάθε βήμα, η κυβέρνηση ανακοίνωνε νέα μέτρα για τα δημόσια πανεπιστήμια. Διαγραφές φοιτητών και φοιτητριών, αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας, ποινικοποίηση συνδικαλιστικών πρακτικών και ελευθεριών. Η ειρωνεία ενός ολόκληρου μηχανισμού που για χρόνια υποβαθμίζει με κάθε τρόπο το δημόσιο πανεπιστήμιο, που το αφήνει να ρημάζει και να υπολειτουργεί. Που του κόβει την χρηματοδότηση, ιδιωτικοποιεί τις λειτουργίες του και προμοτάρει τα ανταγωνιστικά προς αυτό, ιδιωτικά κολλέγια.
Ένα κούφιο αφήγημα
Το δόγμα νόμος και τάξη δεν σκοπεύει στην αύξηση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών, ακόμα και των πιο συντηρητικών και πιστών οπαδών της τάξης. Το αίσθημα ασφαλείας καταρρέει σε κάθε μαφιόζικη δολοφονία στο κέντρο της Αθήνας, σε κάθε αστυνομική αυθαιρεσία, σε κάθε έγκλημα των Τεμπών, σε κάθε Πύλο και σε κάθε γυναικοκτονία. Καταρρέει σε κάθε πληρωμή του ενοικίου, σε κάθε επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ, σε κάθε απλήρωτη υπερωρία.
Στην πραγματικότητα ο στόχος είναι άλλος. Να σβήσει κάθε φωνή αντίδρασης και κάθε κοινωνική έκρηξη. Στο πρόσωπου του φοιτητικού κινήματος βλέπει έναν επικίνδυνο εχθρό. Το φοιτητικό κίνημα, παρά τις δυσκολίες τις περιόδου και την κοινωνική υποχώρηση, με τα στραβά του και τις αντιφάσεις του, καταφέρνει ακόμα να σηκώνει αντιστάσεις, να δημιουργεί πολιτικά γεγονότα, να μπλοκάρει αναδιαρθρώσεις. Γι’αυτό και θωρακίζει αυταρχικά τους πανεπιστημιακούς χώρους.
Ένα σκληρό μπραντεφέρ
Γύρω από την Νομική η κυβέρνηση τεστάρει για άλλη μία φορά τα όρια του φοιτητικού κινήματος. Πόσο μπορεί να τραβήξει το σχοινί; Δοκιμάζει τις αντοχές του και ταυτόχρονα παρουσιάζει πτυχές του πανεπιστημίου που οραματίζεται. Ένα πανεπιστήμιο με φράχτες, λαμαρίνες, κάμερες και τουρνικέ. Ένα πανεπιστήμιο αποστειρωμένο από οποιαδήποτε κοινωνική διεργασία, από την ίδια την ζωή. Κουφό, τυφλό, αναίσθητο. Πιστό πάντα στους κανόνες του ανταποδοτικότητα και του ανταγωνισμού.
Οι αφίσες, οι πολιτικοί χώροι, τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, τα συνθήματα στους τοίχους δεν καταστρέφουν το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο δεν είναι καθαρό όταν μοιάζει με νοσοκομείο. Η πολιτική δράση και η πολιτιστική έκφραση δεν λερώνουν το πανεπιστήμιο. Αντιθέτως. Είναι αυτά που το κάνουν ζωντανό και ελεύθερο. Ειδικά όταν ακόμα και οι επιστήμες που διδάσκονται σε αυτό δεν είναι ουδέτερες και στατικές. Είναι ζωντανές, είναι βαθιά πολιτικές, ζούνε και εξελίσσονται παράλληλα με την κοινωνική εξέλιξη.
