Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα
Οι πρόσφατες δηλώσεις Ζαχάροβα εντάσσονται στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες οι απειλητικές επεκτατικές κινήσεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και σε όλη την ανατολική Ευρώπη αμφισβήτησαν τη ζώνη επιρροής της Ρωσίας αλλά και την ασφαλή της περίμετρο.
Ωστόσο οι δηλώσεις αυτές μπορούν να αποτελέσουν μια καλή αφορμή ώστε να αναστοχαστούμε πάνω στη σχέση της εξωτερικής πολιτικής της δικής μας χώρας με την Τελική Πράξη του Ελσίνκι και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Ας σκεφτούμε μαζί κάποια παραδείγματα:
Πρώτο: Δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση. Η ελληνική κυβέρνηση στέκεται στο πλευρό των κατακτητών, δηλαδή του Ισραήλ που διατηρεί με την πιο βάρβαρη βία τον Παλαιστινιακό λαό υπό κατοχή. Έχει μάλιστα ανακηρύξει το Ισραήλ, όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση, σε στρατηγικό σύμμαχο.
Δεύτερο: Απαγόρευση επιθετικού πολέμου. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν καταδίκασαν, δεν πήραν αποστάσεις αλλά συνέβαλαν στους παράνομους επιθετικούς πολέμους ενάντια στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, πρόσφατα στο Ιράν και αλλού.
Τρίτο: Παράνομη χρήση βίας ή απειλή χρήσης βίας. Η τότε κυβέρνηση Σημίτη δεν αντιτάχθηκε αλλά διευκόλυνε τους βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ το 1999. Κατά παραβίαση του Συντάγματός μας και χωρίς τον ειδικό νόμο που απαιτεί το άρθρο 27 παρ. 2, επέτρεψε τη χρήση των ελληνικών εδαφών για τη διέλευση των ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων που κατευθύνονταν στο Κόσοβο.
Τέταρτο: Απαραβίαστο των συνόρων. Η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε το 1992 με την απόσχιση της Κροατίας και της Σλοβενίας από τη Γιουγκοσλαβία που έγινε με απαίτηση της Γερμανίας και απόφαση της ΕΕ.
Πέμπτο: Εδαφική ακεραιότητα των κρατών. Η κυβέρνηση έχει ουσιαστικά εναποθέσει την επίλυση του ζητήματος της παράνομης κατοχής του 37% της Κύπρου από την Τουρκία – μέλος του ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και στο ίδιο το ΝΑΤΟ, στους συνυπεύθυνους δηλαδή της τουρκικής εισβολής και κατοχής.
Έκτο: Μη επέμβαση στα εσωτερικά άλλων κρατών. Η κυβέρνηση της χώρας μας, μαζί με τις ΗΠΑ και την ΕΕ αναγνώρισε το 2019 ως πρόεδρο της Βενεζουέλας τον επίδοξο πραξικοπηματία Χουάν Γουαϊδό, ο οποίος αποδείχθηκε αποτυχημένη επιλογή ακόμη και για τους Αμερικανούς πάτρωνές του.
Όπως διακρίνεται από τα παραπάνω, η κυβέρνηση επικαλείται το διεθνές δίκαιο μάλλον επιλεκτικά. Εκθέτει έτσι το λαό μας σε ανυπολόγιστους κινδύνους γιατί συμβάλλει με τον τρόπο αυτό στη γενικότερη αποδυνάμωση του διεθνούς δικαίου και δίνει επιχειρήματα στις αυριανές άνομες επιδιώξεις των όποιων ισχυρών.
Εκτός των άλλων, ας σημειωθεί ότι δεν είναι τυχαία η διπλή αναφορά της κ. Ζαχάροβα στην Ελλάδα. Σχετίζεται προφανώς με το γεγονός ότι η κυβέρνηση εμπλέκει την Ελλάδα ολοένα και πιο βαθιά στη σύγκρουση στην Ουκρανία. Συνηγορεί επιπλέον με τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και της ΕΕ, με την προετοιμασία για πιθανό πόλεμο με τη Ρωσία, δηλαδή για το δρόμο προς τον Αρμαγεδδώνα. Είναι καιρός να απαιτήσουμε να σταματήσει ο επικίνδυνος κατήφορος. Χρειάζεται πλήρης απεμπλοκή από τον πόλεμο και κάθε τέτοιο πολεμικό σχεδιασμό.
Ο Δημήτρης Καλτσώνης είναι καθηγητής θεωρίας κράτους και δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
