Στο διεθνές αθλητικό στερέωμα, το Ισραήλ πληρώνει ακριβά μια επιτυχία (;) του. Ναι μεν δεν έχουν εξοβελιστεί οι ομάδες του από τις διοργανώσεις, αλλά η συμμετοχή τους δίνει διαρκώς εναύσματα – ειδικά στο ποδόσφαιρο – για εκδηλώσεις που δείχνουν ό,τι ακριβώς και οι δημοσκοπήσεις: Πόση απέχθεια (για το Ισραήλ) έχει προκαλέσει η γενοκτονία στη Γάζα, αλλά και η συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση στη Δυτική Όχθη. Τουλάχιστον σε μία περίπτωση, πολύ πρόσφατη, οι «παρενέργειες» της συμμετοχής ισραηλινών συλλόγων στις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις ανάχθηκαν σε μείζον πολιτικό ζήτημα, στο οποίο παρενέβη και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Κιρ Στάρμερ (για να πει αυτά που… φαντάζεστε).
Ας δούμε το χρονικό της συγκεκριμένης υπόθεσης που αφορούσε τον αγώνα της περασμένης Πέμπτης (6/11/25) για το Europa League ανάμεσα στην Άστον Βίλα και την Μακάμπι του Τελ Αβίβ, στο Μπέρμινχαμ. Τον περασμένο μήνα, οι τοπικές αρχές του Μπέρμινχαμ και οι αστυνομικές της ευρύτερης περιοχής αποφάσισαν από κοινού ότι, για λόγους ασφαλείας, δεν θα επέτρεπαν την είσοδο οπαδών της ισραηλινής ομάδας. Άρχισαν τότε να… διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κάμποσοι «αστέρες» της βρετανικής πολιτικής σκηνής, ιδίως αφ’ ότου αντέδρασε ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών Γκίντεον Σάαρ, που χαρακτήρισε «επαίσχυντη» την απόφαση των αρχών του Μπέρμινχαμ.
«Είναι λανθασμένη απόφαση, δεν θα ανεχθούμε τον αντισημιτισμό στους δρόμους μας», έγραψε (16/10/25) στο «Χ» ο Κιρ Στάρμερ, προσθέτοντας: «Ο ρόλος της αστυνομίας είναι να διασφαλίσει ότι όλοι οι οπαδοί του ποδοσφαίρου μπορούν να απολαύσουν το παιχνίδι, χωρίς φόβο βίας ή εκφοβισμού».
Η αρχηγός των Συντηρητικών, Κέμι Μπάντενοχ, θεώρησε «εθνική ντροπή» την απόφαση των αρχών του Μπέρμινχαμ και πρόσθεσε: «Στέλνει το φρικτό μήνυμα ότι υπάρχουν περιοχές στη Βρετανία, όπου οι Εβραίοι απλώς δεν μπορούν να πάνε». Προφανώς επρόκειτο για φθηνό σόφισμα, αφού η απόφαση των αρχών της πόλης αφορούσε όσους οπαδούς της Μακάμπι θα ταξίδευαν από το Ισραήλ και φυσικά ουδόλως επηρέαζε τους Εβραίους, εν συνόλω.
Αξίζει να επικεντρωθούμε σε κάποιες παραμέτρους αυτής της υπόθεσης, διότι αντανακλούν την «ηθογραφία» που διέπει – σε ευρεία κλίμακα – τις… τεχνικές υποστήριξης και «ξεπλύματος» του Ισραήλ.
Έχουμε και λέμε: Οι αρχές μιας πόλης αποφάσισαν με γνώμονα τους κινδύνους πρόκλησης επεισοδίων, χωρίς φυσικά να ευθυγραμμιστούν με το αίτημα της αποπομπής των ισραηλινών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις. Είναι προφανές ότι αποφάσισαν λαμβάνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των σκληροπυρηνικών οπαδών της Μακάμπι και τα πεπραγμένα τους – ιδίως όσα είχαν πράξει στο Άμστερνταμ, πριν από ένα έτος (περισσότερα για αυτό, στο τέλος του παρόντος κειμένου). Κι όμως, ο Στάρμερ παρουσίασε την απόφαση των αρχών του Μπέρμινχαμ ως προϊόν «αντισημιτισμού» ή τουλάχιστον ως υποχώρηση προς τους «αντισημίτες», οι οποίοι θα απειλούσαν… τα καημένα τα παλληκάρια του ισραηλινού κλαμπ «στους δρόμους».
Στο «χορό» και ο ακροδεξιός, ρατσιστής Τόμι Ρόμπινσον…
Με άλλα λόγια, ο Στάρμερ προσποιήθηκε ότι δεν κατάλαβε το οφθαλμοφανές: Ότι η απόφαση για την απαγόρευση εδραζόταν στην εκτίμηση πως ελλόχευε κίνδυνος εισαγόμενου χουλιγκανισμού. Ακόμη χειρότερα: Ο Στάρμερ ουσιαστικά κήρυξε ανεκτό αυτόν τον κίνδυνο, αρκεί οι επίδοξοι δράστες να τροφοδοτούν την επιθετικότητά τους από τις σιωνιστικές «αρχές» και «αξίες», όπως και από τα δόγματα του Νετανιάχου, του Μπεν – Γκβιρ και του Σμόντριτς. Δηλαδή όσα ακριβώς συνεγείρουν τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς της Μακάμπι του Τελ Αβίβ. Ενός συλλόγου που, ως συνολικός οργανισμός (σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ) είναι μόνιμος τελάλης των θέσεων του ισραηλινού καθεστώτος. Σταθερός υποστηρικτής του απαρτχάιντ, της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας, με αντίστοιχους σκληροπυρηνικούς οπαδούς – κι αυτοί είναι που κατά βάση ταξιδεύουν στο εξωτερικό, όταν η ομάδα δίνει αγώνες, στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.
Έως τώρα γνωρίζαμε ότι το Ισραήλ αναγορεύει τον εαυτό του σε «περιούσιο κράτος» που, ως εκ της «ευλογημένης» αυτής ιδιότητάς του, δεν υπόκειται σε κανόνες διεθνούς δικαίου ούτε σε ηθικούς, ανθρωπιστικούς κώδικες – κι αυτά τα λένε ανοικτά, με καμάρι, κάποια ακροδεξιά στελέχη της σημερινής κυβέρνησής του. Έως τώρα γνωρίζαμε ότι οι απανταχού «θεσμικοί» υποστηρικτές του Ισραήλ, όσο κι αν δεν αποδέχονται την αρρωστημένη φονταμενταλιστική ρητορική, ανέχονται σε μεγάλο βαθμό τα πρακτικά «δια ταύτα» της. Ε, να λοιπόν που γινόμαστε σοφότεροι: Χάρη στο Στάρμερ και μερικούς ακόμη παράγοντες της βρετανικής δημόσιας ζωής μαθαίνουμε ότι μπορεί οι «εκλεκτοί» να εξαιρούνται ακόμη και από τα μέτρα κατά του… χουλιγκανισμού!
Το οξύμωρο μάλιστα είναι ότι το έκανε αυτό ο πρωθυπουργός μιας χώρας, της οποίας η πολιτική ελίτ θέλει να δείχνει «μηδενική ανοχή» απέναντι στον χουλιγκανισμό, από το 1985 και μετά. Δηλαδή αφότου οι αγγλικές ομάδας αποπέμφθηκαν επί πέντε χρόνια (και έξι η Λίβερπουλ) από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, επειδή – μετά και την τραγωδία του Χέιζελ – θεωρήθηκαν μοχλοί εξαγωγής χουλιγκανισμού. Θα φάνταζε αδιανόητο ένας Βρετανός πρωθυπουργός να στηλιτεύει τέτοια απόφαση τοπικών και αστυνομικών αρχών. Αλλά όταν πρόκειται για το χάιδεμα προς το Ισραήλ, τίποτα δεν είναι αδιανόητο…
Οι οπαδοί της Μακάμπι δεν ταξίδεψαν τελικά στο Μπέρμινχαμ. Καθώς πλησίαζε η ημέρα διεξαγωγής του ματς, στην πόλη πύκνωναν οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Το ίδιο και οι κινήσεις υπέρ του αιτήματος να αποβληθούν οι ισραηλινές ομάδες από τις διεθνείς οργανώσεις. Αναρτήθηκαν παλαιστινιακές σημαίες, καθώς και πανό (και πικέτες), όπου αναγράφονταν συνθήματα όπως: «Δείξτε στο Ισραήλ την κόκκινη κάρτα» (δηλαδή αποβάλετέ το). «Πυροβολώντας παιδιά στην Παλαιστίνη – παίζοντας μπάλα στο Μπέρμινχαμ», «το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να καλύπτει γενοκτονίες».
Φυσικά όλα αυτά τα αφόρισαν ως «αντισημιτισμό» («κόλλησε η βελόνα», όπως λέγανε παλιά, την εποχή του πικάπ) και «ξέσπασμα μίσους» οι συνήθεις υστερικοί. Ανάμεσά τους φιγουράριζε ο πρώην βουλευτής, λόρδος Όστιν, γνωστός ως οπαδός της Άστον Βίλα. Φιγουράριζε όμως και ένα πολύ διασημότερο και «μοντέρνο» πρόσωπο: Ο γνωστός, ρατσιστής ακροδεξιός Τόμι Ρόμπινσον ανάρτησε βίντεο, στο οποίο μεταξύ άλλων ανέφερε πως «κάποιοι θέλουν τη Βρετανία χωρίς Εβραίους»… Η έκφραση «ό,τι του φανεί του λωλο- Στεφανή» μάλλον ταιριάζει στην περίπτωση.
Τι να σου κάνουν και τα αντίμετρα…
Πριν από ένα μήνα, η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα της Ιταλίας αγωνίστηκε εναντίον της αντίστοιχης του Ισραήλ, στο Ούντινε- για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στην πόλη διαδήλωσε ένα πλήθος 10.000 ανθρώπων, με παλαιστινιακές σημαίες, συνθήματα εναντίον της γενοκτονίας – εθνοκάθαρσης και υπέρ της «κόκκινης κάρτας» στις ομάδες του Ισραήλ. Από το Ούντινε ως το Παρίσι, από τη Γκασκώβη μέχρι το Όσλο και από την Νέα Φιλαδέλφεια ως την Τούμπα της Θεσσαλονίκης, «μιλούν» για το παλαιστινιακό – με τον τρόπο τους – είτε οι κερκίδες, είτε οι πόλεις είτε και οι δύο.
Συχνά, μάλιστα, δεν απαιτείται καν η συμμετοχή κάποιας ισραηλινής ομάδας σε ματς, για να συμβεί αυτό. Στις πολλά γήπεδα της Ευρώπης, οι παλαιστινιακές σημαίες είναι μονίμως τοποθετημένες σε συγκεκριμένα σημεία των κερκίδων. Όσοι πχ παρακολούθησαν στιγμιότυπα από τον πρόσφατο (6/11/25) αγώνα ανάμεσα στη γηπεδούχο Λωζάνη και τη Ομόνοια Λευκωσίας, μπορεί να διέκριναν μια παλαιστινιακή σημαία αναρτημένη σε περίοπτη θέση. Ίσως για αυτό «την έπιασε» η κάμερα, κάτι που πιθανότατα ήταν «ατύχημα»…
Στα… αντίμετρα, των οποίων η εφαρμογή φυσικά εξαρτάται από τις «κατά τόπους» συνθήκες, συγκαταλέγονται πολλά. Στο Ούντινε μπορεί να διαδήλωσαν πολλές χιλιάδες άνθρωποι, αλλά οι «σεκιουριτάδες» δεν επέτρεψαν να μπουν στο γήπεδο παλαιστινιακές σημαίες. Η ίδια… δημοκρατικότατη πυγμή επιδεικνύεται κατά κόρο στην Ευρώπη, σε ματς στα οποία αγωνίζονται ισραηλινές ομάδες.
Αστυνομική βία και προσαγωγές έχουν επιστρατευθεί στο Νέο Φάληρο και το ΟΑΚΑ, για να μην καταφέρουν φίλοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού να προβούν σε τέτοια «ανοσιουργήματα», κατά τη διάρκεια ματς μπάσκετ των ομάδων τους εναντίον της Μακάμπι ή της Χάποελ. Συχνά διοικήσεις συλλόγων ασκούν ψυχολογικό πόλεμο εναντίον όσων οπαδών προσανατολίζονται σε τέτοιου είδους κινήσεις, επισείοντας τον κίνδυνο «να τιμωρηθεί η ομάδα» από τα διεθνή αθλητικά «διευθυντήρια».
Οι οδηγίες προς τους χειριστές καμερών είναι να αποφεύγουν να δείχνουν τέτοια… πράγματα, κάτι όχι τόσο εύκολο όταν πρόκειται για μεγάλα ή και τεράστια πανό, όπως πχ εκείνα που ανάρτησαν δυο φορές οπαδοί της Παρί Σεν Ζερμέν. Μία, το Νοέμβριο του 2024, κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης της ομάδας τους με την Ατλέτικο Μαδρίτης («Free Palestine»). Δεύτερη, τον Μάιο του 2025, στον τελικό του Champions League, κόντρα στην Ίντερ Μιλάνου («Σταματήστε τη γενοκτονία στη Γάζα»). Ο τελικός είχε γίνει στο Μόναχο, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα εκνευρίστηκαν αρκετά κάποιοι παράγοντες της γερμανικής κυβέρνησης, της τόσο γνωστής για τις ακραία φιλικές προς το Ισραήλ θέσεις.
Αλλά και πάλι, με όση… επιμέλεια κι αν αποφύγουν να «πιάσουν» πανό και παλαιστινιακές σημαίες οι τεχνικοί της TV, τι να «σώσεις» στην εποχή του Διαδικτύου και των social media; Οι «τρισκατάρατες» εικόνες ούτως ή άλλως θα κατακλύσουν τις ψηφιακές συσκευές. Τι να σώσει η λογοκρισία αυτού του τύπου;
Η άρνηση των «ματωμένων χρημάτων» και η απόλυση του φροντιστή της Άρσεναλ
Ταυτόχρονα, παρατηρούνται κάποιες σποραδικές εξαιρέσεις στον κανόνα που θέλει τους συλλόγους αυστηρά αμέτοχους – στις «καλύτερες» των περιπτώσεων- σε τέτοιες κινήσεις. Τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, η νορβηγική Μπόντο Γκλιμτ ανακοίνωσε ότι θα διέθετε τις εισπράξεις του αγώνα της εναντίον της Μακάμπι Τελ Αβίβ στην ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα.
Υπάρχει όμως και άλλη Μακάμπι, εκείνη από τη Χάιφα. Με τα χρώματά της αγωνιζόταν ο Αϊτινός επιθετικός Φραντζί Πιερό, ώσπου – τον Σεπτέμβριο του 2024 – πήρε μεταγραφή στην ΑΕΚ. Τότε η Μακάμπι Χάιφα προσπάθησε να αποκτήσει, ως αντικαταστάτη του Πιερό, τον Νορβηγό Όλε Σέτερ, στον οποίον πρόσφερε ένα πολύ δελεαστικό, γενναιόδωρο συμβόλαιο, αφού νωρίτερα συμφώνησε με τον ομάδα του, τη Ρόζενμποργκ. Ο Σέτερ όμως απέρριψε χωρίς δεύτερη σκέψη την πρόταση και δεν έκρυψε το λόγο: «Δεν θέλω να μπουν ματωμένα χρήματα στον λογαριασμό μου. Θα ήταν εφιάλτης. Ούτε το ήθος, ούτε οι αξίες μου επιτρέπουν σε εμένα να εκπροσωπήσω αυτή τη χώρα»
Ανάμεσα στους εν ενεργεία διάσημους ποδοσφαιριστές που έχουν εκφραστεί ανοικτά υπέρ των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού – πολλοί εδώ και χρόνια, άλλοι προσφάτως – συμπεριλαμβάνονται οι Σαλάχ (Λίβερπουλ), Ντεμπελέ (Παρί Σεν Ζερμέν), Πογκμπά (Μονακό), Σαλιμπά (Άρσεναλ), Λεάο (Μίλαν), Τουράμ (Ίντερ Μιλάνου), Μαρκίζιο (Μονακό) – και άλλοι. Από τους πρώην ποδοσφαιριστές, γνωστή είναι η ενεργός, συνεπής συμμετοχή του Γκάρι Λίνεκερ και του Ερίκ Καντονά στο κίνημα για τον αποκλεισμό των ισραηλινών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις.
Από την άλλη πλευρά, για χάρη του Ισραήλ μπορεί να χάνουν τη δουλειά τους άνθρωποι που ανήκουν σε ποδοσφαιρικές «οικογένειες»… Κανένα διοικητικό στέλεχος της Άρσεναλ δεν θα τολμούσε ασφαλώς να στριμώξει τον Σαλιμπά για τις δεδηλωμένες απόψεις του. Την παραμονή Χριστουγέννων του 2024, όμως, απολύθηκε ο φροντιστής της ομάδας, Μαρκ Μπόνικ, διότι δημοσιοποίησε στα social media τις απόψεις του εναντίον της γενοκτονίας στη Γάζα και την αλληλεγγύη του στους Παλαιστίνιους.
Ο Μπόνικ απολύθηκε σε ηλικία 61 ετών. Εργαζόταν επί 22 ολόκληρα χρόνια – τα 12 στη συγκεκριμένη θέση του φροντιστή – στην Άρσεναλ, την οποία ανέκαθεν λάτρευε. Στην αιτιολόγηση της απόλυσής του δεν περιλαμβανόταν κάποια καθαρή μομφή περί «αντισημιτισμού», αλλά ο ισχυρισμός ότι οι αναρτήσεις του πιθανόν «να εκλαμβάνονταν ως εμπρηστικές και προσβλητικές». Ο Μπόνικ έχει προσφύγει στα δικαστήρια και η υπόθεση αναμένεται να εκδικαστεί το 2026.
Μιλώντας στο Guardian, ο Μπόνικ είπε ότι θα συνεχίσει να μάχεται για οτιδήποτε θεωρεί σωστό, ειδικά όταν βλέπει αδικία. «Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος σε αυτά που κάνει το Ισραήλ στη Γάζα» επανέλαβε και πρόσθεσε με νόημα: «Έχω ‘τουιτάρει’ για διάφορα θέματα, συμπεριλαμβανομένου του ποδοσφαίρου, του Brexit, του ρατσισμού, αλλά και πολιτικών θεμάτων. Πρόβλημα κρίθηκε μόνο όταν αναφέρθηκα στο Ισραήλ…» Απορεί κανείς γι’ αυτό;
Το ξαναλέμε: Οι διεθνείς ποδοσφαιρικές και εν γένει αθλητικές αρχές (στις οποίες θα άξιζε να αφιερωθεί άλλο, ειδικό σημείωμα), όπως και τα διαφορετικά «μέτρα και σταθμά» που χαρακτηρίζουν τις αποφάσεις τους, έχουν επιτρέψει στο Ισραήλ να παραμείνει «εντός». Αλλά το αντίτιμο είναι βαρύ. Διότι έτσι πληθαίνουν οι υπενθυμίσεις για το πώς «καλπάζει» η απέχθεια σε βάρος του. Φυσικά εξ αιτίας των απερίγραπτων εγκλημάτων του.
Κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει ότι αυτές οι εκδηλώσεις υπαγορεύονται από ιδιαιτερότητες «μικρόκοσμων». Υπενθυμίζουμε απλώς τα ευρήματα των σφυγμομετρήσεων του (θεωρούμενου από όλους ως έγκυρου) Pew Center, ως προς τους συσχετισμούς «αντιπάθειας» – «συμπάθειας» απέναντι στο Ισραήλ, στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη: Γερμανία 64% – 31%. Ιταλία 66% – 29%. Ελλάδα 72 – 23%, Ολλανδία 78% – 19%, Ισπανία 75% – 18%, Γαλλία 63% – 28%, Ηνωμένο Βασίλειο 61% – 30%.
Αντί επιλόγου: Ποιος ξεχνάει το Άμστερνταμ;
Ας κλείσουμε, όμως, όπως αρχίσαμε: Με τους… αγνούς οπαδούς της Μακάμπι Τελ Αβίβ, που επειδή δεν ταξίδεψαν στο Μπέρμινχαμ ο Στάρμερ κόντεψε να κηρύξει εθνικό πένθος στην Αγγλία. Ξεχνάει μήπως κανείς όσα έγιναν στο Άμστερνταμ το Νοέμβριο του 2024, όταν πήγαν εκεί οι «πιστοί» της εν λόγω ομάδας για το ματς με τον Άγιαξ; Για κάθε ενδεχόμενο θα φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη, αλλά αρχίζοντας από το… τέλος. Από τις οιμωγές για το δήθεν πογκρόμ που υπέστησαν «απρόκλητα» οι λεβέντες της Μακάμπι, με δράστες «αντισημίτες», κυρίως μουσουλμάνους. Και να οι κραυγές της ισραηλινής κυβέρνησης και δώσ’ του δηλώσεις θλίψης και αποτροπιασμού από Ολλανδούς και Ολλανδές αξιωματούχους. Συμπεριλαμβανόμενης της δημάρχου του Άμστερνταμ, Φέμκε Χαλσέμα.
Έλα όμως που δημοσιοποιήθηκε το αποκαλυπτικό οπτικό υλικό. Διότι, ναι μεν οι IDF μπορούν να εξολοθρεύουν ασταμάτητα δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ στη Γάζα, αλλά αποτελεσματική μέθοδος εξουδετέρωσης των πολιτών που βιντεοσκοπούν στην Ολλανδία δεν έχει – ακόμη – ανακαλυφθεί. Και το υλικό ήλθε να επιβεβαιώσει τις μαρτυρίες. Οι συμμορίες των σκληροπυρηνικών Ισραηλινών «φιλάθλων» προπηλάκιζαν όσους Άραβες συναντούσαν, κατέβαζαν παλαιστινιακές σημαίες από σπίτια και στέκια, έβριζαν και φώναζαν συνθήματα όπως «γ@@@στε τους Άραβες» και «γ@@@στε την Παλαιστίνη». Επίσης θυμήθηκαν ένα δίστιχο που χρονολογείται από παλιότερη (χρόνια πριν) στρατιωτική ισραηλινή επιδρομή στη Γάζα. Δίστιχο πανηγυρικό: «Δεν υπάρχουν σχολεία στη Γάζα, γιατί δεν έμειναν παιδιά ζωντανά…».
Στη συνέχεια, όντως, οι τραμπούκοι που συμπεριφέρονταν σαν έποικοι στη Δυτική Όχθη έφαγαν ξύλο από ομάδες πολιτών και κατοίκων της πόλης, οι οποίοι είπαν «ως εδώ». Και στο αεροδρόμιο, δεκάδες από αυτούς – μιλώντας σε δημοσιογράφους – κλαψούριζαν ότι είχαν πέσει θύματα «αντισημιτικής βίας» και πως φοβήθηκαν «όσο ποτέ άλλοτε για τη ζωή τους».
Και μετά; Μετά η δήμαρχος Φέμκε Χαλσέμα έδωσε συνέντευξη και ουσιαστικά ζήτησε συγγνώμη. Εξέφρασε λύπη διότι χρησιμοποίησε τη λέξη «πογκρόμ» στις προηγούμενες δηλώσεις της και παραδέχθηκε πως τα λόγια της ήταν άδικα για τους «Μαροκινούς μουσουλμάνους του Άμστερνταμ». Είπε ακόμη πως θα έπρεπε να είχε επισημάνει τη βία των οπαδών της Μακάμπι.
Καλά όλα αυτά, αλλά πώς εξήγησε τη βιασύνη της να μιλήσει – και φυσικά να εκτεθεί; Επ’ αυτού η τοποθέτησή της ήταν αφοπλιστική. Είπε ότι τους παρέσυρε η ισραηλινή κυβέρνηση. «Στις τρεις η ώρα ο πρωθυπουργός Νετανιάχου έδωσε ξαφνικά μια διάλεξη για το τι είχε συμβεί στο Άμστερνταμ, ενώ εμείς ακόμα συλλέγαμε στοιχεία για τα γεγονότα…».
Εν ολίγοις, η δήμαρχος του Άμστερνταμ είπε ότι ο αρχι- σφαγέας ξεφούρνισε γρήγορα την «εκδοχή του» για τα συμβάντα κι αυτό υποχρέωσε τους Ολλανδούς αξιωματούχους να ευθυγραμμιστούν αμέσως με τη γραμμή του. Προτού καν διαμορφώσουν οι ίδιοι εικόνα για το τι γινόταν στην ίδια τους τη χώρα!
Το λες και μικρογραφία του απερίγραπτου ευρωπαϊκού καταντήματος…
