Kάθε εποχή έχει τα πρόσωπα όπως και τα σκάνδαλα που της αναλογούν. Η εποχή των Κούληδων (όπως θυμάστε κούληδες αποκαλούνταν οι κινέζοι που έσερναν τα αμαξίδια στα οποία επέβαιναν οι λευκοί έμποροι αποικιοκράτες -η αναλογία δεν είναι μακρινή) έχει τους ζβίγκους που κυκλοφορούν γύρω από την εξουσία και παράγουν τα ανάλογα σκάνδαλα. Ακόμα κι από τα σκάνδαλα απογοητεύεσαι!.. Τώρα κυκλοφορεί ένας Μένιος στο προσκήνιο.
Το φαινόμενο είναι γενικευμένο. Η υποβάθμιση της πολιτικής, μεταθέτει συνεχώς τις αποφάσεις είτε σε κέντρα αποφάσεων εκτός των χωρών, υπερεθνικά και «παντοδύναμα», είτε σε εξωθεσμικά, σε κύκλους επιχειρηματιών, σε λόμπι συμφερόντων κ.ο.κ. Εφόσον πολιτική σημαίνει ενεργοποίηση του πολίτη και δημοκρατία συνεισφορά των πολιτών στις αποφάσεις που αφορούν την πόλη και το κράτος, μπορούμε να διαπιστώσουμε με ένταση την υποχώρηση των βασικών συστατικών και της πολιτικής και της δημοκρατίας.
Η πολιτική γίνεται όλο και λιγότερο μια διαδικασία διαμεσολάβησης μεταξύ των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και των πολιτών, του οργανωμένου κινήματος διεκδικήσεων, της λειτουργία διανομής και αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, προς όφελος και προς διατήρηση της κοινωνικής ισορροπίας αλλά και προς όφελος της αστικής τάξης εν συνόλω και γίνεται όλο και περισσότερο μια επιχείρηση διαχείρισης των δημόσιων συμφερόντων προς όφελος των ιδιωτικών.
Οπότε το προσωπικό που αντιστοιχεί σε μια τέτοια λειτουργία επιλέγεται αναλόγως.
Πρόσωπα ήσσονος σημασίας αναλαμβάνουν πλέον μια λειτουργία που έχει πολύ έντονα τα χαρακτηριστικά της διεκπεραίωσης αν και δεν παύει να είναι περίπλοκη και (αν και λιγότερο πλέον) απαιτητική στους χειρισμούς. Το κρίσιμο είναι να γίνεται η δουλειά.
Φυσικά με αυτόν τον τρόπο αδυνατίζει η λειτουργία του κράτους και της πολιτικής ως διαμεσολαβητή και ως μηχανισμού που εξασφαλίζει τις κοινωνικές ισορροπίες. Καθώς έχουν φροντίσει να ξεδοντιάσουν το κίνημα αντίστασης και πολιτικής ενεργοποίησης των πολιτών, πολιτικά κόμματα, συνδικάτα, οργανωμένους φορείς, αναπτύσσουν τεράστια συστήματα παρακολούθησης και ιδεολογικής χειραγώγησης καθώς και ογκώδεις κατασταλτικούς μηχανισμούς για να πειθαρχήσουν τα ξεσπάσματα οργής που κατά διαστήματα εμφανίζονται και που θα συνεχίσουν να εμφανίζονται όσο συνεχίζεται και διευρύνεται η πολιτική διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων και παράδοσης όλο και μεγαλύτερων φιλέτων της δημόσιας περιουσίας και της δημόσιας έκφρασης στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, σε βάρος των πολιτών, του περιβάλλοντος, της κοινωνικής ζωής.
Είναι επόμενο να φτηναίνει το όλο θέαμα. Στη σκηνή ανεβαίνουν οι διασκεδαστές, ίσως οι Τραμπ, ίσως οι Τζόνσον, ίσως οι Μπολσονάρο, ίσως ο Άδωνις, ίσως ο Κούλης… Όχι πως οι διασκεδαστές δεν έχουν την αξία τους και κυρίως πως ο ρόλος τους δεν είναι σοβαρός, και εν προκειμένω μοιραίος για τους ανθρώπους, ούτε πως οι πραγματικοί διασκεδαστές στη ζωή μας δεν είναι πρόσωπα αξιοσέβαστα και με σημαντικό κοινωνικό ρόλο. Αλλά οι διασκεδαστές της πολιτικής υπογραμμίζουν το ήσσον της επιδίωξης, δίνουν μια αίσθηση μοιραίου στην κατρακύλα. Αν μιλάμε για πολιτικούς που εμπλέκονται σε σκάνδαλα τύπου να προμηθευθούμε τσάμπα ένα τηλεφωνικό κέντρο, καταλαβαίνουμε πόσο χαμηλά τοποθετείται ο πήχυς.
Αντιστοίχως φτηναίνει και το λοιπό προσωπικό, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, επιστήμονες που καλούνται να ακολουθήσουν και να εξωρραΐσουν την εικόνα των πολιτικών προϊσταμένων.
Και αντιστοίχως, τα σκάνδαλα που βγαίνουν στο προσκήνιο είναι ανάλογα. Οι ζβίγκοι λοιπόν δεν είναι παρά πρόσωπα σαν τον Μένιο. Τα μεγάλα σκάνδαλα δεν είναι μόνο πως δεν βγαίνουν στο προσκήνιο γιατί τα κάνουν οι μεγάλοι, αλλά είναι εν πολλοίς και θεσμοθετημένα, οπότε μετατρέπονται σε νομιμότητα. Ποιος θεωρεί, για παράδειγμα, σκάνδαλο την παραχώρηση του ΟΠΑΠ, του χρυσωρυχείου του ελληνικού κράτους, στον Μελισσανίδη έναντι εξευτελιστικού τιμήματος; Ποιος θεωρεί σκάνδαλο την παραχώρηση του Ελληνικού στο Λάτση με όλα τα έξοδα πληρωμένα από τον Έλληνα φορολογούμενο; Την διαπραγμάτευση για την εκποίηση της Εθνικής Ασφαλιστικής σε ξένο φάντς που κατέχει δύναμη στον τομέα της Υγείας έναντι πινακίου φακής; Και όρεξη νάχουμε να παραθέτουμε περιστατικά.
Η μεταφορά πόρων από το δημόσιο, δηλαδή από το πορτοφόλι του κράτους που το γεμίζει ο Έλληνας φορολογούμενος, μισθωτός και μικρομεσαίος που δεν έχει απαλλαγές όπως οι μεγάλοι (ακόμη ένα σκάνδαλο θεσμοθετημένο), ούτε αποθήκες κεφαλαίων στο εξωτερικό (σκάνδαλο διεθνώς θεσμοθετημένο αυτό), προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τις τράπεζες, τα μέσα ενημέρωσης, τους αχρείαστους εξοπλισμούς είναι ο κανόνας λειτουργίας της σύγχρονης πολιτείας, ο οποίος, παραδόξως (;), γίνεται αποδεκτός ως αναγκαίος και νόμιμος από τους πολίτες (χάρη και στην κρίσιμη συμβολή των μέσων ενημέρωσης).
Μέσα σε αυτό το ωραίο περιβάλλον (είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε!..) οι διασκεδαστές βγάζουν στη σκηνή τα δευτερεύοντα πρόσωπα του δράματος, τα εκθέτουν όταν παρίσταται ανάγκη, στα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού, και προς βρώσιν μιας αντιπολίτευσης η οποία μιλάει για το μπάζωμα της Ακρόπολης από την υπουργό Πολιτισμού, αλλά δε λέει λέξη για το ρόλο του Ιδρύματος Ωνάση στο ίδιο αυτό μπάζωμα, ή συναινεί στο Ελληνικό κάνοντας παρατηρήσεις επί της διαδικασίας.
Προφανώς τα μικρά σκάνδαλα έχουν την αξία και τη σημασία τους. Όπως και οι μικροί πολιτικοί και οι ασήμαντοι δημοσιογράφοι. Αλλά, μην ξεχαστούμε χαζεύοντας τους σαλτιμπάγκους που παίζουν στη σκηνή!
