Η πρόσληψη της πραγματικότητας ως παρωδία. Ο Άδωνις, η Βούλτεψη ως η πολιτική και η τηλεόραση (μη λέμε ονόματα τώρα γιατί δεν φτάνει ο χώρος) ως η δημοσιογραφία. Το κενό ως περιεχόμενο.
Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε πως αυτά είναι μια εξαίρεση, ένας εφιάλτης που θα παρέλθει. Πως κάποια στιγμή θα κάνουμε εκλογές και θα ξαναβρεθούμε σε έναν κανονικό κόσμο. Γιατί ο κανονικός κόσμος είναι αυτό που βιώνουμε ως εφιάλτη.
Απλώς τα πρόσωπα αποτυπώνουν με μεγαλύτερη ή μικρότερη γραφικότητα, συχνά και γελοιότητα, το ανεπαρκές, το αποσπασματικό, το ανωφελές που έγινε κυρίαρχο.
Δείτε τη συλλογή των τελευταίων δυό-τριών ημερών. Ο υπουργός Εξωτερικών της ελληνικής χώρας λέει πως οι ισραηλινοί δεν άσκησαν βία στους επιβαίνοντας στα σκάφη του Global Sumud Flotilla. Πήγαν νύχτα, έκαναν ρεσάλτο πάνοπλοι σε ειρηνικούς πολίτες σε διεθνή ύδατα, τους μάζεψαν και τους πήγαν σε φυλακές του Ισραήλ, αλλά αυτό δε συνιστά βία. Εντάξει. Δεν είναι η πραγματικότητα αυτό που λέει ο αρμόδιος υπουργός, αλλά ούτως ή άλλως η πραγματικότητα οφείλει να προσαρμόζεται. Αν όχι, ακόμη χειρότερα για την ίδια, και δεν είναι παιχνίδι λέξεων αυτό.
Η Σοφία Βούλτεψη, μετά τον Γ. Πρετεντέρη, «κατακεραυνώνει» την Κοβέσι γιατί παρεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας, όταν λέει πως η έρευνά της σκοντάφτει κάθε φορά όταν αναμειγνύεται σε σκάνδαλο, με τον οποιοδήποτε τρόπο, κάποιος υπουργός, εξ αιτίας του ότι το Σύνταγμα και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών απαγορεύουν την έρευνα. Το σκάνδαλο βέβαια βρίσκεται στο Σύνταγμα και το νόμο, αλλά κάνουμε πως δεν βλέπουμε.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης υπαινίσσεται, «υποθέσεις κάνει», πως κάτι άλλο γίνεται με τον Π. Ρούτσι και την απεργία πείνας.
Όπως σχολιάζει ο Μαρκ Φίσερ στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του «Καπιταλιστικός ρεαλισμός» (εκδόσεις future): «Αν το πραγματικό είναι αφόρητο, οποιαδήποτε πραγματικότητα οικοδομούμε θα πρέπει να είναι ένα ψηφιδωτό ασυνεπειών».
Αν αυτό γίνεται συστηματικά κάθε μέρα, σε μικρές και μεγάλες δόσεις, το ανοίκειο γίνεται οικείο, το παράδοξο κανονικότητα, το ψευδές αληθινό. Κι έτσι, αντί να τους πνίγουμε με τα γέλια μας, όταν τους ακούμε να λένε τέτοια πράγματα, τους παρατηρούμε με σοβαρότητα ή αγανάχτηση στην καλύτερη περίπτωση, κάποιοι μάλιστα, και όχι λίγοι, με κάποια κατανόηση, γιατί όχι και συμπάθεια. Και δεν είναι θέμα ιδεολογικών ή πολιτικών συγγενειών, που είναι βέβαια, αλλά κυρίως θέμα αφομοίωσης πραγματικότητας.
«Η πινακοθήκη των ηλιθίων» που παρουσιάζεται κάθε φορά στις τηλεοπτικές οθόνες, είτε με την ευκαιρία μιας συνόδου κορυφής της ΕΕ, είτε σε διμερείς επαφές, είτε με άλλα περιστατικά, δεν είναι τέχνασμα, είναι η πραγματικότητα. Δεν θέλει να δείξει μόνο ότι όλοι μπορούν να τα καταφέρουν και να φτάσουν ψηλά, αρκεί να είναι συγγενείς, ή να δικτυωθούν καταλλήλως και εγκαίρως, ανεξαρτήτως πνευματικών ικανοτήτων ή ταλέντων. Η εικόνα του πλανητάρχη είναι ακόμη πιο θεαματική. Με τα λόγια του που τη συνοδεύουν.
Θέλει να δείξει επίσης πως αυτός ο κόσμος φαίνεται εφικτός και ταυτόχρονα είναι πολύ ξένος. Μακρινός, άφιλος. Η μόνη απάντηση και διέξοδος
Κι αυτό σε προσγειώνει να μη νοιώθεις πως μπορείς να συνεννοηθείς, να σε καταλάβουν, να κερδίσεις από τη λογική ή από τους αγώνες.
Υπό αυτές τις συνθήκες το πεδίο της σοβαρότητας, όπως και το πεδίο δράσης της Αριστεράς, όπως και το πεδίο της μη φαινομενικής, αλλά ουσιαστικής (δηλαδή πραγματικής) πραγματικότητας είναι υπονομευμένο. Οι αφηγήσεις, όπως τις λέει η μεταμοντέρνα ορολογία, αδυνατίζουν. Η επιρροή τους περιορίζεται σχεδόν δραματικά.
Η Αριστερά, εκείνη που μπορεί εν τέλει να αποσπαστεί από τις συνήθειες του τετριμένου και επαναλαμβανόμενου, αυτού που ξέρουμε (έτσι τα βρήκαμε), οφείλει να κάνει πολλά νέα, πραγματικά πρωτοπόρα και ριζοσπαστικά, να επανασυγκολλήσει τον κόσμο, να δώσει χαρακτήρα στο ασαφές και το ρευστό, να μιλήσει για τους νέους όρους και το πως θα υπερβούμε μια πραγματικότητα, που όμως πρώτα χρειάζεται να αποκαλύψουμε σε βάθος.
Σε έναν κατακερματισμένο κόσμο, όπου κομματιάζεται η εργασία, κομματιάζεται η κάθε μέρα, αμφισβητούνται αξίες ζωής, όπου το κυνήγι μιας κάποιας επιτυχίας είναι αδιάκοπο και η επιτυχία εφήμερη, όπου τίποτα δεν κρατάει πολύ, όλα πρόσκαιρα, η γνώση δεν είναι μόρφωση αλλά ικανότητα να βρεις το κόλπο της επιβίωσης, χρειάζεται μια αριστερά που να αλλάζει συνεχώς τα δεδομένα.
Όχι στο όνομα της νοσταλγίας και ενός παρελθόντος που και έχει παρέλθει, όπως το λέει η λέξη, αλλά και δεν είναι η πετυχημένη εκδοχή των σχεδίων της. Που συνεπώς θα ανανεώνει διαρκώς τα μέσα και τους στόχους. Κι αυτό από μόνο του είναι, ήδη μια τεράστια συμβολή στην επανένωση του κόσμου μας.
Μια γενική ιδέα λέω, σαν ευχή, που θα χρειαστούν πολλοί κόποι, σκέψεις και αγώνες για να πάρει υπόσταση ώστε να κάνει τη στροφή.
