ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ 19.12.2022 ΣΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ
Αισθάνομαι την ανάγκη να χαιρετίσω τον καθένα και την καθεμία χωριστά, γιατί βλέπω σε μια πολύ πετυχημένη εκδήλωση πάρα πολλές αγαπημένες φυσιογνωμίες που είμαστε μαζί και είμαστε μαζί όχι μόνο όταν συναντιόμαστε, αλλά όταν εγώ προσωπικά, μαζί με τον Θανάση τον Καμπαγιάννη, τον Δημήτρη τον Ζώτο, τον Κώστα τον Σκαρμέα, που δώσαμε, δίνουμε την μάχη ενάντια στην Χρυσή Αυγή και τους βάλαμε φυλακή, είμαστε η φωνή σας μέσα στο δικαστήριο, είμαστε μαζί έξω από το δικαστήριο, σας θέλουμε δίπλα μας, θέλουμε να προχωρήσουμε αυτόν τον αγώνα και τώρα στον δεύτερο βαθμό.
Και απ’ αυτήν την μάχη σας φέρνουμε μια νίκη ακόμα σήμερα. Ότι οι αιτήσεις αποφυλάκισης Λαγού και Κασιδιάρη απορρίφθηκαν μέσα σε μια σκληρή δικάσιμο, μέσα από μια δικάσιμο πολύ σκληρής αντιπαράθεσης με τους συνηγόρους πολιτικής αγωγής στην θέση τους και το αντιφασιστικό ακροατήριο γεμάτο. Μέσα σε μια αντιπαράθεση που ξεσκέπασε τον Πλεύρη, από τον οποίον άκουσα, και η τιμή αυτή είναι δική σας, τον χαρακτηρισμό «Ε δεν μπορεί να μιλάει τώρα και ο μπολσεβίκος για μας». Φέραμε τον μπολσεβικισμό και εκεί. Και θα τον τελειώσουμε. Θα τον τελειώσουμε.
Και ξεκίνησα με αυτό, γιατί για εμένα αποτελεί ένα έμπρακτο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνομαι και προσπαθώ να συμβάλω στην ενότητα αυτού του χώρου και στην πολιτική του δράση. Και, νομίζω, το έχω δείξει και στην Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων Αθήνας, και στην Πρωτοβουλία Δικηγόρων και Νομικών και σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες υπεράσπισης δικαιωμάτων και ελευθεριών τα τελευταία χρόνια.
Και όποιος κάνει το λάθος να λέει «Είναι άλλο αυτό, άλλο τα συνδικάτα και άλλο η κεντρική πολιτική παρέμβαση» παραβλέπει το γεγονός ότι, αν δεν υπήρχαν αυτές οι πλατιές και οι μετωπικές συνδικαλιστικές κινήσεις, εξωκοινοβουλευτική αριστερά θα παρέμενε μια ανθυποσημείωση ασήμαντη στον πολιτικό χάρτη, γιατί το πρόσωπο της είναι αυτό που αναδύεται μέσα από την κοινωνία και τις παρεμβάσεις μας. Εάν μετά ταύτα «δικαιούμαι δια να ομιλώ», θα διατυπώσω εντελώς τηλεγραφικά με δέκα σκέψεις τις απόψεις μου για το σημερινό θέμα.
1) Η πρώτη σκέψη είναι ότι οι κυβερνήσεις πηγάζουν από τις εξουσίες και όχι οι εξουσίες από τις κυβερνήσεις. Κριτήριο για το αν μια κυβέρνηση είναι αδύναμη είναι αφενός εάν εξακολουθεί να έχει την αποδοχή από το μπλοκ των δυνάμεων εξουσίας και αφετέρου η πίεση που της ασκείται και ο βαθμός πίεσης από τις καταπιεζόμενες τάξεις.
2) Η δεύτερη σκέψη είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει χάσει την εμπιστοσύνη της άρχουσας τάξης μέσα και έξω από την χώρα, ενώ αδυνατούν, παρά τις προσπάθειες τους όντως, να την κατακτήσουν την εμπιστοσύνη αυτή ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το ΚΙΝ.ΑΛ.
3) Όσον αφορά τις καταπιεζόμενες τάξεις, προφανώς και υπάρχει κινηματική άνοδος, η οποία διαψεύδει την ηττοπάθεια πολλών και από εδώ μέσα, και αναφέρθηκαν άπειρα παραδείγματα, μόνο η Χρυσή Αυγή και το ότι τους βάλαμε φυλακή και θυμηθείτε τι έλεγαν το 2013, όταν ξεκινούσαμε αυτήν την προσπάθεια, πολλοί και πολλές από αυτόν τον χώρο και ποιες προβλέψεις έκαναν. Νομίζω ότι δείχνει πολλά. Και βεβαίως και η e-food και ο αγώνας για τα δημοκρατικά δικαιώματα, και ο νόμος του Χρυσοχοίδη για τις διαδηλώσεις που τον καταργήσαμε στην πράξη, και η Πανεπιστημιακή Αστυνομία που δεν μπήκε στα Πανεπιστήμια, παρά το ανελέητο ξύλο και τα χημικά που τρώνε οι φοιτητές μας, ο αγώνας των λιπασμάτων και πετρελαίων Καβάλας, της COSCO. Ο αγώνας των υγειονομικών σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας με πρωτοπορία τους υγειονομικούς του χώρου μας. Είναι προφανές, λοιπόν, σύντροφοι, και μάλιστα οι αγώνες αυτοί διεξάγονται χωρίς εκλογικές αυταπάτες και επένδυση σε ψεύτικες κυβερνητικές προοπτικές. Παρ’ όλ’ αυτά, αν είναι βέβαιο ότι η κρίση δημιουργεί κίνημα, δεν είναι βέβαιο ότι το κίνημα αντιστρέφει την κρίση. Το κίνημα δεν μπορεί να δημιουργήσει πολιτική κρίση, και δεν μπορεί να την δημιουργήσει λόγω της αναντιστοιχίας ανάμεσα στην κινηματική και την πολιτική έκφραση, η οποία είναι προφανής και οδηγεί τον κόσμο ξανά στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή στο Κ.Κ.Ε. ή και στο ΜΕΡΑ 25.
5) Πέμπτη σκέψη: Ο πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος, όμως, είναι κρίσιμος. Και τίθεται το ερώτημα: Πού οδηγεί η κατεύθυνση «Να πέσει η κυβέρνηση; » Και ακόμα περισσότερο τι πάει να πει «Κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη»; Είναι ζήτημα προσώπου η πολιτική της άρχουσας τάξης ; Η κυβερνητική πολιτική;
Ή μήπως το κίνημα διαθέτει στην συγκυρία αυτή εναλλακτική κυβερνητική προοπτική ; Αν συνειδητοποιούμε πως όχι, τότε ας μην αποπροσανατολίζουμε, γιατί στέλνουμε ξανά τον κόσμο στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
6) Έκτη σκέψη: Οι εκλογές αυτές δεν έχουνε, συνεπώς, να προσφέρουν στο κίνημα κάποια κυβερνητική λύση. Μπορούν όμως και πρέπει να προσφέρουν μια συγκροτημένη πολιτική αντιπολίτευση, γιατί ναι, ειπώθηκε πριν, μας περιμένει και άγρια λιτότητα και άγρια καταστολή και μνημόνια και εμπλοκή στον πόλεμο και τα πάντα.
7) Έβδομο: Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς μπορούν και πρέπει να ενωθούν. Αυτό αντιστοιχεί τόσο στην κινηματική τους παρουσία και ιστορία, όσο και στη διακριτότητα του χώρου της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής αριστεράς από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Οι κατά καιρούς βλέψεις ορισμένων, παλιότερα προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., σήμερα προς το Κ.Κ.Ε., πέρα από τον προφανή μικρομεγαλισμό και τον παραγοντισμό τους, δημιουργούν σύγχυση πολιτική, απειλούν την αυτοτέλεια του χώρου της ριζοσπαστικής – αντικαπιταλιστικής αριστεράς και οδηγούν το κίνημα στην διάσπαση και τους φορείς που έχουν την άποψη αυτή στην πολιτική εξαφάνιση εν τέλει και στην ανυποληψία.
8) Στον μικρόκοσμο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς μας, οι πολιτικές αντιθέσεις είναι κύριες, και είναι πολλές και υπαρκτές και σοβαρές. Ενδεικτικά, η διεθνής συγκυρία, ο πόλεμος της Ουκρανίας, τα ελληνοτουρκικά, και άλλα πολλά. Με τα σημερινά δεδομένα, όμως, και απέναντι στην μεγάλη εικόνα της κοινωνίας, αυτή στην οποία προβαλλόμαστε στην κοινή δράση και στα συνδικάτα οι διαφορές αυτές είναι δευτερεύουσες, και το αποδεικνύει η κοινή δράση στο κίνημα και στα συνδικάτα και η μακροχρόνια ενότητα και αντοχή της.
9) Η σημερινή εκδήλωση και όλη η προϊστορία είναι μία προσπάθεια συγκρότησης μετώπου. Θα έπρεπε να είναι, αλλά μπορεί να γίνει και αν δεν είναι μέχρι σήμερα, μια κίνηση από τα κάτω, με συνελεύσεις βάσης και με συμμετοχή και οργανώσεων και ανένταχτων και, κυρίως, ανθρώπων του αγώνα των κοινωνικών χώρων.
10) Εξακολουθώ να πιστεύω, όπως έλεγα και το 2009, ως ιδρυτικό μέλος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ότι η απάντηση στην κρίση και στην ανάγκη προσανατολισμού είναι τέσσερις λέξεις :
Ενότητα, υπέρβαση, συγκρότηση, προοπτική.
Ξεκινάμε απ’ την ενότητα. Δεν έφτασε παραπέρα από την ενότητα η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και την έχασε κι αυτήν, όχι μόνο των παρόντων, που την θεωρώ στοιχειωδώς απαραίτητη, αλλά και του Ν.Α.Ρ., και της Ο.Κ.Δ.Ε. – Σπάρτακος, δηλαδή των άλλων οργανώσεων που είναι στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, αλλά και των εκτός ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α οργανώσεων που βρίσκονται στα φάσμα της κοινής δράσης στο κίνημα και τα συνδικάτα. Ενδεικτικά : το Ε.Ε.Κ., το Κ.Κ.Ε. (μ-λ), το Μ-Λ Κ.Κ.Ε., η Ο.Κ.Δ.Ε., έστω και τώρα ας προσπαθηθεί από τα κάτω.
Και δεν με ενοχλεί καθόλου ότι ξεκινάμε από μία εκλογική συνεργασία, έστω και αν αυτή η συνεργασία δεν αποκτήσει συνέχεια. Δεν είναι βέβαιο ότι δεν θα αποκτήσει συνέχεια. Την συνέχεια άλλωστε δεν την εξασφαλίζουν οι διακηρύξεις, αλλά το εκλογικό αποτέλεσμα πρωτίστως και, στη συνέχεια, η δυνατότητα αντιμετώπισης και τιθάσευσης των εσωτερικών αντιθέσεων, ανάλογα με την εξέλιξη της συγκυρίας.
Ενότητα όμως χωρίς την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α δεν νοείται. Εάν δεν επιτευχθεί, υποχρεωτικά θα λειτουργήσω κι εγώ με κριτήριο τις εσωτερικές αντιθέσεις (δεν το θέλω) και θα συνταχθώ με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, όποιες και να είναι οι πολιτικές οργανώσεις που πλέον θα την απαρτίζουν, γιατί η ιστορία και το κεκτημένο της δεν είναι διαπραγματεύσιμα και αυτό το αισθάνεται πολύ καλά όποιος δεν είναι περαστικός στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Ωστόσο, σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν έχουμε να χάσουμε από αυτήν την συμμαχία και από αυτήν την πρωτοβουλία. Έχουμε να κερδίσουμε, το έχουμε αποδείξει αυτό και νομίζω ότι πρέπει να προχωρήσουμε.
Σας ευχαριστώ.
