Πηγή: Anasygkrotisikk
Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Λιβύη, ενίσχυση τρομοκρατικών, οργανώσεων ανά τον κόσμο (π.χ. Συρία, χώρες του Σαχέλ) και πόλεμος στη Συρία, επέκταση προς ανατολάς του ΝΑΤΟ, (φιλο)ναζιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία και πόλεμος ενάντια στη Ρωσία, Υεμένη, Λίβανος και Παλαιστίνη, αλλεπάλληλα πραξικοπήματα ανά τον κόσμο, ιδιαίτερα στη Λατ. Αμερική, παράνομες κυρώσεις με εκατομμύρια θύματα σε χώρες όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα και το Ιράν… Πόλεμος, εκατομμύρια θάνατοι, εγκλήματα πολέμου, διάλυση κρατών και “αποτυχημένα κράτη” (“failed states”), φτώχεια, πείνα, προσφυγικά κύματα, η πρώτη γενοκτονία του 21ου αιώνα… Αυτή είναι η πρόσφατη ιστορία του ιμπεριαλισμού από το τέλος του “Ψυχρού Πολέμου” με τη νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στην ανατολική Ευρώπη μέχρι και σήμερα. Στόχος είναι η επιβολή της λεγόμενης “Νέας Τάξης”, η διεύρυνση, εμβάθυνση και διατήρηση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας παγκοσμίως, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ.
Και τώρα Ιράν… Βομβαρδισμοί του αποικιοκρατικού κράτους – απαρτχάιντ του Ισραήλ, του δόρατος του ιμπεριαλισμού στη Δυτική Ασία. Δολοφονίες αξιωματούχων της κυβέρνησης, του στρατού, αλλά και επιστημόνων, όπως και 10άδων αμάχων που έτυχε να ζουν, να εργάζονται ή να κινούνται στον ίδιο χώρο. Πλέον βομβαρδισμοί και από τις ίδιες τις ΗΠΑ, καθώς, από ότι φαίνεται η αντίσταση του ιρανικού λαού αποδεικνύεται ανυπέρβλητο εμπόδιο για το Ισραήλ. Στον νέο αυτό πόλεμο συμμετέχουν, μαζί με το Ισραήλ, το σύνολο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης, ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, ΕΕ (με πρώτες τη Γαλλία και τη Γερμανία).
Το πρόσχημα της νέας αυτής επίθεσης είναι η δήθεν απειλή από το ειρηνικό πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, για το οποίο οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ αρνούνται ότι μπορεί ή θέλει να παράξει πυρηνικά όπλα. Την ίδια ώρα, είναι γνωστό ότι το Ισραήλ διαθέτει πυρηνικά όπλα, δεν έχει υπογράψει τη Συμφωνία Μη Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων και έχει αρνηθεί οποιοδήποτε καθεστώς επιτήρησης στα πυρηνικά του από την Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας. Ούτε φυσικά ο πόλεμος γίνεται για τον εκδημοκρατισμό ή εκσυγχρονισμό του Ιράν… Μια ματιά στο πως κατέληξαν Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία ή στη σημερινή Ουκρανία θα έπειθε και τον πιο παθιασμένο απολογητή του ιμπεριαλισμού…
Ο πραγματικός στόχος δεν είναι άλλος από την ανατροπή της ιρανικής κυβέρνησης και της ισλαμικής, αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, την αντικατάστασή της με μια φιλική προς τους ιμπεριαλιστές εξουσία, σαν την παλιά του Σάχη (μοναρχική, όπως και σε άλλα αραβικά κράτη που “συμμαχούν” με τον ιμπεριαλισμό…), αν όχι και ο διαμελισμός της χώρας αυτής, ενθαρρύνοντας τα διάφορα αποσχιστικά κινήματα (Κούρδοι, Αζέροι). Κάτι τέτοιο θα εξουδετέρωνε για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα τον “Άξονα της Αντίστασης”, επιφέροντας συντριπτικό πλήγμα στον λιβανέζικο, παλαιστινιακό και υεμενίτικο λαό που αντιστέκονται στο Ισραήλ και στον ιμπεριαλισμό. Επιπλέον, θα έσφιγγε περαιτέρω τη θηλιά γύρω από τη Ρωσία και την Κίνα, στερώντας τους τον μοναδικό πλέον, στρατηγικό σύμμαχο στην περιοχή.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά της ιστορίας… Χώρες, οι περισσότερες πρώην αποικίες, που αναπτύσσονται, αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική ηγεμονία πετυχαίνοντας και στρατιωτικές νίκες (όπως της Ρωσίας στην Ουκρανία), επιδιώκοντας μια όσο το δυνατόν πιο εθνικά ανεξάρτητη και αυτόκεντρη ανάπτυξη, κάποιες από αυτές έχοντας κομμουνιστικά κόμματα στην εξουσία τους μετά από τις αντιιμπεριαλιστικές-αντιαποικιακές επαναστάσεις του 20ού αιώνα. H Λ.Δ. της Κίνας αναπτύσσεται εντυπωσιακά, έχοντας, σε λίγες δεκαετίες, βγάλει εκατοντάδες εκατομμύρια λαού από τη φτώχεια και φτάσει κοντά στο σημείο του να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τις ιμπεριαλιστικές χώρες όσον αφορά τις επιστημονικές, τεχνολογικές, οικονομικές και στρατιωτικές της δυνατότητες. H Ρωσία επωφελείται του φυσικού της πλούτου και των δεκαετιών ανεξάρτητης, σοσιαλιστικής ανάπτυξης της ΕΣΣΔ του 20ού αιώνα, για να πολεμά για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας και εδαφικής της ακεραιότητας, μετά την καταστροφική περίοδο της αντεπανάστασης και της υποτελούς διακυβέρνησης υπό τον Γιέλτσιν που ακολούθησε.
Οι χώρες που αποτελούν την παγκόσμια πλειοψηφία, διευρύνουν την συνεργασία τους μέσα από οργανισμούς όπως οι BRICS+, σε μια πολύ πιο ισότιμη και αμοιβαία επωφελή βάση από αυτήν της ιμπεριαλιστική ηγεμονίας. Αντιστέκονται στην ηγεμονία του ιμπεριαλισμού, χωρίς να αποτελούν ακόμη έναν ενιαίο αντιιμπεριαλιστικό πόλο με κοινή στρατηγική, πόσο μάλλον έναν ανταγωνιστικό, ιμπεριαλιστικό άξονα, όπως διαδίδουν οι απολογητές του ιμπεριαλισμού, τόσο οι εκ δεξιών, όσο και εξ’ αριστερών… Κάθε χρόνος που περνάει, όμως, τόσο περισσότερο οι χώρες αυτές ισχυροποιούνται και η προοπτική αποτίναξης της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας ενισχύεται.
Αντίθετα, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ένας είναι ο ιμπεριαλιστικός άξονας, αυτός υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, ο άξονας των πλουσιότερων και ισχυρότερων κρατών του κόσμου, των πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων της Δύσης (ΕΕ, ΗΠΑ) και της Ανατολής (Ιαπωνία), αυτών που και σήμερα συσσωρεύουν (μονοπωλιακά) υπερκέρδη από την υπερεκμετάλλευση της εργασίας και της φύσης σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι αυτός ο άξονας που στρατιωτικοποιεί όλο και περισσότερο τόσο την εσωτερική κοινωνική ζωή (βλ. ReArm Europe), εργαλοποιώντας ξανά τόσο τη φασιστική και ρατσιστική ιδεολογία και πρακτική, όσο και τις διεθνείς σχέσεις, με την αδιάκοπη χρήση “σκληρής” και “μαλακής” ισχύος, καταπατώντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Είναι ο μόνος -άμεσα και έμμεσα- επιτιθέμενος άξονας, αυτός που αποσκοπεί στην παγκόσμια ηγεμονία ως στρατηγικό στόχο, με τον διαρκή πόλεμο ως το μέσο επίτευξής του. Αυτή είναι η μόνη διέξοδος από την ιστορική, δομική και συστημική, καπιταλιστική κρίση που ταλανίζει το εσωτερικό του, καθώς εναλλάσσονται εδώ και χρόνια αλλεπάλληλες επιμέρους κρίσεις, μακροχρόνιες υφέσεις και περίοδοι στασιμότητας με χαμηλούς ρυθμούς επενδύσεων, αύξησης της παραγωγικότητας, ανάπτυξης και συσσώρευσης του κεφαλαίου (κερδοφορίας)…
Είναι αυτή η στρατηγική του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού που απειλεί την ανθρωπότητα είτε με τον “γρήγορο” θάνατο ενός θερμοπυρηνικού πολέμου, είτε με τον πιο “αργό” της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος από τη σύγχρονη καπιταλιστική ανάπτυξη… Είναι αυτή η στρατηγική που πρέπει να ηττηθεί, συνολικά, σε κάθε μέτωπο του εν τη γενέσει και σπονδυλωτά κλιμακούμενου Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου να επέλθει μια δίκαιη και σταθερή ειρήνη, να σωθεί η ανθρωπότητα και να ανοίξει η προοπτική για οποιαδήποτε δημοκρατική, φιλολαϊκή εναλλακτική στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού!
Η αντίθεση αυτή, μεταξύ της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας από τη μια, και της εθνικά ανεξάρτητης ανάπτυξης των χωρών που αντιστέκονται σε αυτή από την άλλη, είναι η μορφή που παίρνουν οι σύγχρονες ταξικές αντιθέσεις στο πεδίο των διεθνών, διακρατικών σχέσεων. Εντονότερη είναι η αντίθεση αυτή όταν κάποιες από τις χώρες αυτές, και μάλιστα η ισχυρότερη εξ’ αυτών, η Λ.Δ. της Κίνας, είναι υπό την εξουσία κομμουνιστικών, ή άλλων, αντιιμπεριαλιστικών, λαϊκών κινημάτων. Πρόκειται για μία πραγματικότητα ανεξάρτητη από την συνειδητοποίηση των επιμέρους ηγεσιών για τον ρόλο τους και παρά την έλλειψη κοινής αντιιμπεριαλιστικής στρατηγικής.
Η συνειδητοποίηση της αντίθεσής αυτής και της θεμελιώδους σημασίας της αποτελεί αναγκαίο όρο ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος τόσο διεθνώς, όσο και σε κάθε χώρα ξεχωριστά, μετά την ιστορική του κρίση που οδήγησε και στην αντεπανάσταση στην Ευρώπη. Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος φαίνεται να το συνειδητοποιεί αυτό, όχι, όμως, και η (κομμουνιστική) Αριστερά στις ιμπεριαλιστικές χώρες και σε χώρες πλήρως ενσωματωμένες στην ιμπεριαλιστική στρατηγική, όπως η Ελλάδα. Στις τελευταίες κυριαρχούν μεταμοντέρνα, σοσιαλφιλελεύθερα ιδεολογήματα, απολογητικά για τον ιμπεριαλισμό, ενίοτε με “αντικαπιταλιστικό” μανδύα. Η χρεοκοπία των δυνάμεων που τα υιοθετούν γίνεται φανερή όταν αρνούνται να αγωνιστούν για την ήττα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής των κυβερνήσεών “τους”, επικαλούμενες τον δήθεν “ιμπεριαλισμό” των χωρών που αντιστέκονται σε αυτήν, καταλήγοντας σε θέσεις όπως “είμαστε με τους εξεγερμένους αντιφασίστες του Ντονμπάς, αλλά καταγγέλλουμε τη Ρωσία”, ή “είμαστε με την Παλαιστίνη” ενώ δεν τολμούν να ψελλίσουν “κάτω τα χέρια από το Ιράν”… Οι δυνάμεις αυτές καταντούν να αναπαράγουν την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα εναντίον των χωρών που αντιστέκονται και να συκοφαντούν τον συνεπές αντιιμπεριαλιστικό κίνημα…
Η Αριστερά αυτή στη χώρα μας, ακόμη και η ριζοσπαστική ή κομμουνιστογενής, αδυνατεί να σχηματίσει μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, επαναστατική μεν, ρεαλιστική δε, ενάντια στο τρίπτυχο του πυρήνα του αστικού μπλοκ εξουσίας “(φιλο)μονοπωλιακή, φιλοϊμπεριαλιστική, ολιγαρχία του μεγάλου κεφαλαίου – ΕΕ – ΝΑΤΟ (ΗΠΑ)”. Κάνει ότι δεν βλέπει πως καμία φιλολαϊκή εναλλακτική δεν είναι δυνατή χωρίς ρήξη με αυτήν την εξουσία. Κλείνει τα μάτια στο ότι, η ρήξη αυτή αποτελεί αντικειμενικά τη διεθνιστική μας συμβολή στη διεθνή ήττα του ιμπεριαλισμού, ενώ κάθε επιμέρους ήττα του ιμπεριαλισμού αυξάνει τις δικές μας δυνατότητες για να ανατρέψουμε την εξουσία του. Η Αριστερά αυτή δεν διδάχθηκε τίποτα από την ήττα του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια της κρίσης και της “μνημονιακής” της διαχείρισης εντός ΕΕ και Ευρωζώνης· δεν διδάσκεται τίποτα και από τα νικηφόρα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα ανά τον κόσμο, π.χ. από το πως επιβιώνει η ηρωική Κούβα μετά από δεκαετίες ιμπεριαλιστικού εμπάργκο και υπονόμευσης· αντιλαμβάνεται ακόμη και τις αντιαποικιακές εξεγέρσεις στο Σαχέλ της Αφρικής ως “ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις”…
Η Αριστερά αυτή βρίσκεται σήμερα στο πολιτικό περιθώριο της εγχώριας πολιτικής ζωής, παρά την σταθερή κοινοβουλευτική παρουσία του ΚΚΕ. Αδυνατώντας να διατυπώσει εναλλακτική στρατηγική, είναι ακίνδυνη για το ως άνω αστικό μπλοκ εξουσίας, με το οποίο συντάσσονται όλα τα (μικρο)αστικά, (κεντρο)αριστερά ή (ακρο)δεξιά, κόμματα. Χωρίς να αποτελεί κίνδυνο γι’ αυτό, αδυνατεί να θέσει και το παραμικρό εμπόδιο στην εγχώρια αστική στρατηγική:
- επίθεση στον κόσμο της εργασίας και στη νεολαία·
- αιώνια ακρίβεια, λιτότητα και φτώχεια·
- ιδιωτικοποιήσεις …των πάντων…·
- χρόνια εξαρτημένη υποανάπτυξη με …αιχμή τον τουρισμό·
- μετατροπή της χώρας σε νατοϊκό ορμητήριο, σε μαντρόσκυλο του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ, ενάντια στο λαϊκό αίσθημα και κάθε “εθνικό συμφέρον” που αφορά τα λαϊκά δικαιώματα, καταπατώντας το διεθνές δίκαιο (άραγε πως θα το επικαλεστούμε στο μέλλον αν χρειαστεί;..)
- μεταστροφή των ιστορικών δεσμών με τους γειτονικούς λαούς της περιοχής μας, τους Παλαιστίνιους, τους Άραβες, όπως και με τον ρωσικό λαό·
- σταδιακή κατάργηση ακόμη και της αστικής δημοκρατίας με το εγκληματικό δυστύχημα στα Τέμπη και την πολιτειακή εκτροπή της συγκάλυψής του·
- αυξανόμενη κρατική καταστολή και αστυνομική αυθαιρεσία και ρατσισμό·
- απόλυτη μονοφωνία των ΜΜΕ των ολιγαρχών που μας ενημερώνουν ότι “όλα πάνε καλά” και ότι “το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να αμύνεται”,
- άνοδος της ακροδεξιάς και επικίνδυνων συντηρητικών, ρατσιστικών ρευμάτων στη χώρα μας…
Γίνεται φανερό ότι αν δεν αλλάξουμε ρότα, τα πράγματα θα χειροτερεύουν καθε μέρα που περνάει. Η αναγκαία ανασυγκρότηση του εγχώριου αντιιμπεριαλιστικού, εργατολαϊκού κινήματος είναι πλέον επιτακτικό καθήκον για την επιβίωσης και αξιοπρέπειας. Προκύπτει εκκωφαντικά η επείγουσα αναγκαιότητα για τα εξής δύο, αλληλοτροφοδοτούμενα, πολιτικά καθήκοντα:
Τη μετωπική συμπόρευση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική, πατριωτική και ταυτόχρονα διεθνιστική, κατεύθυνση, στη βάση ενός κοινά αποδεκτού διεκδικητικού πλαισίου ρήξης με την εγχώρια ολιγαρχία, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) (π.χ. βλ. εδώ), μαζί με την αναζωογόνηση του ενδοκινηματικού διαλόγου για τη συγκρότηση εναλλακτικού προγράμματος εξουσίας στην ίδια κατεύθυνση,
Την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος με τη συμμετοχή ανένταχτων κομμουνιστών, όπως και συλλογικοτήτων και οργανώσεων, με στόχο τη δημιουργία, αρχικά, μεταβατικής κομμουνιστικής οργάνωσης και προοπτικά, ενός νέου, επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος, με σημείο εκκίνησης της διαδικασίας τη συνειδητοποίηση και συμφωνία επί της κυρίαρχης αντίθεσης της σημερινής, ιστορικής συγκυρίας και των πολιτικών καθηκόντων που απορρέουν από αυτήν.
Η Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος απευθύνει κάλεσμα για να μη χαθεί άλλος χρόνος, να ξεπεραστούν δισταγμοί, χρόνιες παθογένειες και η αναβλητική μοιρολατρία, ώστε να κινηθούμε αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή!
