Πηγή: Φιλελεύθερος
Παλαιστίνη και Ισραήλ. Δυο κράτη που βρίσκονται στην Μέση Ανατολή.
Για εμάς τους Παλαιστινίους, η ιστορία μας γράφεται με αίμα. Εκτοπισμοί, βία, απαρτχάιντ, ταπείνωση, καταπίεση και αγώνας επιβίωσης είναι οι λέξεις που μας χαρακτηρίζουν.
Το Ισραήλ, από την ίδρυσή του, χαρακτηρίζεται, από αλαζονεία, περιφρόνηση, γενοκτονία και εθνοκάθαρση απέναντι στον λαό μας, εγείροντας έτσι κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με τη δικαιοσύνη, τη λογοδοσία και τις ευθύνες της διεθνούς κοινότητας. Ένα κράτος που έχει επαναπροσδιορίσει τον παγκόσμιο λόγο για την κυριαρχία και το διεθνές δίκαιο, ακόμα και τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου (ICJ) και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ICC).
Η βαρβαρότητα που ασκεί το Ισραήλ, τροφοδοτεί την επεκτατική του πολιτική και αποτελεί πρόκληση για τον παγκόσμιο ορισμό της κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης. Το όνειρο Μεγάλο Ισραήλ, όπως και ο χάρτης του μεγάλου Ισραήλ που απεικονίζεται στο νόμισμα του κράτους, φανερώνουν την επεκτατική πολιτική του Ισραήλ που ισοδυναμεί με ένα σχέδιο εκτοπισμού του παλαιστινιακού λαού.
Τελικά τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου αποτελούν αφορμή ή αποτέλεσμα; Προφανώς και είναι αποτέλεσμα αφού υπάρχει καθημερινή ταπείνωση και αποκλεισμός της Γάζας για 20 χρόνια.
Αναρωτιόμαστε αν ο πολιτισμένος κόσμος, οι οργανώσεις που υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ψυχική υγεία και τη δικαιοσύνη είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τους επιζήσαντες της Γάζας (Gaza survivors), μια κοινωνία αθώων πολιτών που βιώνει μια συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση από το 1948.
Αναρωτιόμαστε μετά από αυτή την τραγωδία πώς θα αντιμετωπίσει η διεθνής κοινότητα μια κοινωνία 2,5 εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια λωρίδα γης που είναι μόνο 365 km2.
Πως θα αποδεχτούν την κοινωνία του Ισραήλ που όχι μόνο παρακολουθεί την γενοκτονία στη Γάζα, αλλά ενθαρρύνει τον Νετανιάχου και την συμμορία του να συνεχίζει με αμείωτη ένταση τη σφαγή;
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρω ότι οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η ισραηλινή κοινωνία στρέφεται προς την ακροδεξιά, με τις διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ, να απαιτούν μόνο την απελευθέρωση ομήρων.
Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή στις φυλακές-κολαστήρια του Ισραήλ υπάρχουν 11 χιλίαδες Παλαιστίνιοι, πολλοί από αυτούς για πάνω απο 40 χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της βαρβαρότητας των ισραηλινών, είναι ότι αν ένας φυλακισμένος πεθάνει στη φυλακή, κρατάνε το πτώμα του μέχρι να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του, και δεν παραδίδεται για ταφή στην οικογένεια.
Ένα άλλο παράδειγμα της βαρβαρότητας των ισραηλινών είναι και τα νεκροταφεία των αριθμών, στα οποία είναι θαμμένοι σοροί παλαιστινίων με αναφορά όχι στο όνομα του κάθε νεκρού, αλλά με έναν αριθμό. Ακόμα υπάρχουν σοροί από το 1967 χωρίς να έχουν παραδοθεί στους οικείους τους.
Οι ενέργειες του Ισραήλ συχνά αντικατοπτρίζουν μια κατάφωρη περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου. Μετά τις συμφωνίες του Όσλο το 1993, όχι μόνο η σημερινή κυβέρνηση Νετανιάχου αλλά και όλες οι προηγούμενες ισραηλινές κυβερνήσεις, κλιμάκωσαν την προσάρτηση παλαιστινιακών εδαφών ακολουθώντας την ίδια πολιτική που βασίζεται στον εποικισμό, αποτελώντας και το μεγαλύτερο εμπόδιο για την λύση 2 κρατών.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο αριθμός των εποίκων έχει αυξηθεί από 120.000 σε 800.000 και ότι μόνο το 12% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης έχει παραμείνει, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου.
Τις πρώτες ημέρες μετά την 7η Οκτωβρίου, είχατε την εντύπωση ότι υπερβάλλαμε όταν μιλούσαμε για γενοκτονία και εκτοπισμό. Τώρα, και μετά την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, η γενοκτονία έχει πράγματι λάβει χώρα και ο στόχος του Ισραήλ είναι ο εκτοπισμός όλων των Παλαιστινίων από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Η Γάζα είναι ακατάλληλη για ανθρώπινη ζωή, αφού την έχουν μετατρέψει από την μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή στον μεγαλύτερο ομαδικό τάφο.
Η πολιτική των Ισραηλινών στηρίζεται στην απανθρωποποιήση του παλαιστινιακού λαού και στη δαιμονοποιήση της ηγεσίας του, δημιουργώντας στο κοινό φόβο για αντισημιτισμό, επανάληψη του ολοκαυτώματος και ανάγκη αυτοάμυνας. Στόχος είναι να πείσουν την κοινή γνώμη ότι δεν υπάρχει ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εξισώνοντας τους παλαιστινίους με ανθρώπινα ζώα, όπως έχει δηλώσει ο υπουργός άμυνας Gallant.
Η δαιμονοποίηση της ηγεσίας του παλαιστινιακού λαού φάνηκε και από την δολοφονία του Arafat. Τώρα έχουν βάλει στο στόχαστρο τον Πρόεδρο Abbas κατηγορώντας τον ότι είναι αντισημίτης και υποστηρίζει την τρομοκρατία.
Ο παλαιστινιακός λαός και η ηγεσία του, είμαστε εναντίον των ιστορικών απαρνήσεων και γι’αυτό ποτέ δεν αμβφισβητήσαμε το ολοκαύτωμα, θεωρώντας το ως ένα μαυρο στίγμα στην παγκόσμια ιστορία.
Όμως ο παλαιστινιακός λαός την ίδια ώρα δέχεται μια αμφισβήτηση και μια άρνηση από το κράτος του Ισραήλ και από όλες τις χώρες που το στηρίζουν, η οποία είναι εμφανείς ειδικότερα στα πιο κάτω τέσσερα σημεια:
- Αμφισβήτηση και απάρνηση της φυσικής ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού, κάτι το οποίο φαίνεται από την δήλωση του τότε Υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας, Άρθουρ Μπάλφουρ, το 1917 που ανέφερε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεσμευόταν να δημιουργήσει στην Παλαιστίνημια πατρίδα για τον εβραϊκό λαό, χαρακτηρίζοντάς την «γη χωρίς λαό» που περίμενε «ένα λαό χωρίς γη»
- Απάρνηση των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού
- Απάρνηση κάθε δικαιώματος αντίστασης των παλαιστινίων απέναντι στο κατοχικό κράτος του Ισραήλ, με το τελευταίο να αγνοεί τις συμφωνίες και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών.
- Αμφισβήτηση και άρνηση του Ισραήλ να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες που του αναλογούν για όλα τα δεινά που περνά ο παλαιστινιακός λαός
Οι ΗΠΑ και οι πρώην αποικιοκρατικές χώρες έχουν θωρακίσει ιστορικά το Ισραήλ από τη διεθνή ευθύνη, ασκώντας βέτο σε πολυάριθμα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που στοχεύουν στην αντιμετώπιση παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου. Αυτή η ατιμωρησία οπλίζει το κατοχικό κράτος με αλαζονεία και επιθετικότητα έχοντας καταστροφικές συνέπειες για τον Παλαιστινιακό λαό.
Η στάση του Ισραήλ απέναντι στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών είναι προκλητική, αφού στην ουσία αμφισβητεί τον ίδιο τον οργανισμό που το 1948 έλαβε την απόφαση της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ με αριθμό 181, που μιλάει για ίδρυση 2 κρατών, Ισραήλ και Παλαιστίνης. Το κατεχόμενο κράτος της Παλαιστίνης, που είναι αναγνωρισμένο από 149 χώρες του ΟΗΕ, πολύ σύντομα θα υποβάλει σχετικό αίτημα στη Γενική Συνέλευση για το πάγωμα της ιδιότητας του Ισραήλ ως μέλους στον ΟΗΕ, διότι το Ισραήλ αρνείται να εφαρμόσει τα ψηφίσματα του ΟΗΕ με κύριο το ψήφισμα 181, που αναφέρεται στην ίδρυση των δυο κρατών καθώς και το ψήφισμα 194 για την επιστροφή των προσφύγων.
Τις πρώτες μέρες της γενοκτονίας, η Παλαιστίνη είχε να αντιμετωπίσει μια προπαγάνδα αφού βρέθηκε μέσα σε ένα διαβολικό τρίγωνο της παραπληροφόρησης για βιασμούς και αποκεφαλισμούς, της υποκρισίας και της γενοκτονίας.
Η 7η Οκτωβρίου ενίσχυσε τέσσερις σημαντικές πραγματικότητες.
- Η ισραηλινή αλαζονεία απλώς παρέτεινε τη διένεξη και εμπόδιζε την προοπτική της ειρήνης.
- Ενίσχυσε την πεποίθηση ενός μεγάλου τμήματος των Παλαιστινίων ότι η αντίσταση είναι αναγκαιότητα και όχι επιλογή, αν θέλουν να κρατήσουν ζωντανό τον αγώνα τους.
- Το Ισραήλ δεν μπορεί ποτέ να γίνει ένα κανονικό, ασφαλές και ολοκληρωμένο κράτος αν οι Παλαιστίνιοι δεν αποκτήσουν το δικό τους κράτος.
- Το Ισραήλ με τις πράξεις του αποτελεί παράγοντα αστάθειας σε όλη την περιοχή.
Αν ο κόσμος δεν αντιμετωπίσει σωστά αυτές τις πραγματικότητες μετά την εποχή της 7ης Οκτωβρίου, αυτός ο πόλεμος σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος στην πορεία αυτής της διένεξης.
Στην ουσία το Ισραήλ πρέπει να δεχτεί σοβαρές πιέσεις και από τις φιλικές χώρες, γιατί η συμπεριφορά του δεν φανερώνει αυτοάμυνα αλλά αυτοκαταστροφή.
Θέλω να κλείσουμε λέγοντας ότι εμείς οι Παλαιστίνιοι θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας μέχρι να φύγει και ο τελευταίος έποικος από την Δυτική Όχθη, μέχρι και ο τελευταίος στρατιώτης να αποχωρήσει από την Παλαιστίνη και μέχρι να αποκτήσουμε όλα τα δικαιώματά μας σε γη, ουρανό και θάλασσα.
Ο Αμπντάλα Αττάρι είναι Πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Κυπριακή Δημοκρατία
