Πηγή: Guernica
Γράφουν οι Stansfield Smith από το Chicago ALBA Solidarity, Roger Harris από το Task Force on the Americas και Jesus Rodriguez–Espinosa, συντάκτης του Orinoco Tribune και πρώην Γενικός Πρόξενος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στο Σικάγο. Πηγή: Chicago ALBA Solidarity
Η Λαϊκή Επαναστατική Εναλλακτική, ένας νέος συνασπισμός στο κίνημα Chavista στη Βενεζουέλα, τονίζει τη σημασία της οχύρωσης των κοινοτήτων, των λαϊκών οργανώσεων, των αγροτικών κινημάτων και των παραγωγικών συνεταιρισμών για την περαιτέρω προώθηση του μπολιβαριανού αγώνα. Πράγματι, αυτά είναι απαραίτητα καθήκοντα για την ανάπτυξη ενός αυτοσυντηρούμενου οικονομικού συστήματος.
Ωστόσο, η επιτυχία μόνο σε αυτούς τους τομείς δεν θα επιλύσει το συντριπτικό οικονομικό εμπόδιο που αντιμετωπίζει η Βενεζουέλα: τον αυτοκρατορικό αποκλεισμό ΗΠΑ-Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), σε συνδυασμό με την ολοκληρωτική λεηλασία του πλούτου και των πόρων της Βενεζουέλας. Αυτό είναι μια μπότα στον λαιμό της Βενεζουέλας, που μέρα εμ τη μέρα γίνεται πιο σκλήρή, όσο πιο πολύ υπερασπίζεται η Βενεζουέλα γενναία τον εαυτό της.
Ο Alfred de Zayas, Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στη Βενεζουέλα, αποκάλεσε τις κυρώσεις στη Βενεζουέλα “οικονομική ασφυξία”. Το Κέντρο Ερευνών Οικονομικής Πολιτικής ανέφερε το 2018 ότι οι κυρώσεις σκότωσαν περίπου 40.000 Βενεζουελανούς μέσα σε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο. Ο σωρευτικός αριθμός των θανάτων λόγω κυρώσεων είναι τώρα πολύ μεγαλύτερος. Το να ρίξουμε την ευθύνη αλλού παρά στον αποκλεισμό αφήνει τις αυτοκρατορικές δυνάμεις να διαφύγουν των ευθυνών. Συνθηκολογεί στην προπαγάνδα κατά της Βενεζουέλας από την Ουάσιγκτον και την δεξιά αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα.
Σχηματισμός νέου συνασπισμού Chavista ανεξάρτητου από το κυβερνών κόμμα
Σε αυτό το πλαίσιο δημιουργήθηκε πρόσφατα ο νέος συνασπισμός Λαϊκή Επαναστατική Εναλλακτική (APR) για να θέσει υποψηφιότητα ανεξάρτητα από το κυρίαρχο κόμμα Chavista, το PSUV, στις εκλογές της 6ης Δεκεμβρίου για την Εθνοσυνέλευση. Τα ηγετικά μέλη της APR είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PCV) και το Patria Para Todos (PPT). Είναι μικρά κόμματα, με 10 από τις 167 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, τα οποία στερούνται των εξουσιών της.
Η APR υποστηρίζει θέματα σημαντικά για τους εργαζόμενους και τους αγρότες και, από αυτή την άποψη, διαδραματίζει και σημαντικό και θετικό ρόλο. Όπως επεσήμανε Venezuelanalysis κατά τη δημιουργία της APR: “τα κόμματα έχουν συγκλίνει επικρίνοντας σειρά κυβερνητικών μέτρων, όπως την ιδιωτικοποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, την ατιμωρησία για την κλιμάκωση της αγροτικής βίας, πολιτικές που περιθωριοποιούν την κοινωνική ενδυνάμωση και μια οικονομική ατζέντα αποκαλούμενη “κατά των εργαζομένων”.
Η APR προτείνει την περικοπή της εθνικής χρηματοδότησης στους καπιταλιστές, αυξάνοντας παράλληλα τη χρηματοδότηση για τον λαό, ώστε να κατανεμηθεί πιο δίκαια ο εθνικός πλούτος. Ο Luis Britto Garcia, ένας κορυφαίος διανοούμενος Chavista που βρίσκεται κοντά στο Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, διαφωνεί με τις κυβερνητικές ελεημοσύνες προς τις μεγάλες εταιρείες και με το σημερινό φορολογικό σύστημα που ωφελεί το 5% που είναι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων εις βάρος του υπόλοιπου εργατικού δυναμικού.
Η APR καλεί για “την οικοδόμιση πολιτικής αναφοράς για την επαναστατική υπέρβαση της κρίσης του καπιταλισμού.” Ο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Βενεζουέλας Oscar Figuera δηλώνει, “Ο στόχος της APR και των προδρόμων του είναι να ενώσουν την εργατική τάξη, την αγροτιά και τις κομμουνιστικές δυνάμεις με επαναστατικό τρόπο”.
Κίνδυνοι για την κίνηση Chavista
Οι ΗΠΑ συμμετέχουν ενεργά στις εσωτερικές υποθέσεις της Βενεζουέλας ζητώντας μποϊκοτάζ των εκλογών της Εθνοσυνέλευσης στο πλαίσιο της ευρύτερης εκστρατείας τους για τη απονομιμοποίηση και την ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης του προέδρου της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο. Το αίτημα για μποϊκοτάζ των εκλογών απηχήθηκε από τον πρόεδρο-μαριονέτα της Βενεζουέλας Juan Guaidó, ο οποίος αναγνωρίστηκε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, και την ακροδεξιά αντιπολίτευση.
Η Εθνοσυνέλευση ελέγχεται τώρα από την αντιπολίτευση. Η πρόσφατη απονομή χάριτος σε πολλά μέλη της αντιπολίτευσης που φυλακίστηκαν για εγκληματικές ενέργειες χρησίμευσε για να ωφελήσει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα προωθώντας τις διχόνοιες μεταξύ της αντιπολίτευσης για τη συμμετοχή στις εκλογές του Δεκεμβρίου.
Ωστόσο, μένει να δούμε εάν δυο ξεχωριστοί εκλογικοί κατάλογοι Chavista για την Εθνικής Συνέλευσης θα επιτρέψουν στην αντιπολίτευση να κερδίσει περισσότερες έδρες. Πολλοί Chavistas, που είναι υπέρ του Κομμουνιστικού Κόμματος, θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο Chavistas παρά Κομμουνιστές. Πολλοί από αυτούς τους Chavistas που συμπάσχουν με το Κομμουνιστικό Κόμμα πιστεύουν ότι η ψήφιση του συνασπισμού APR ενδέχεται να θέσει σε κίνδυνο το έργο των Chavista αφαιρώντας ψήφους από το PSUV, το οποίο θα έθετε σε κίνδυνο τον έλεγχο της Εθνοσυνέλευσης.
Ενώ η ύπαρξη της Εναλλακτικής Λυσης(APR) στο πλαίσιο του κινήματος Chavista μπορεί να προκαλέσει υγιή συζήτηση και προβολή θεμάτων, συνεπάγεται επίσης κινδύνους. Για παράδειγμα, δεδομένης της ολέθριας οικονομικής κατάστασης στη Βενεζουέλα που προκλήθηκε από τον αποκλεισμό των ΗΠΑ-ΕΕ, η κυβέρνηση του Μαδούρο αναγκάστηκε να προβεί σε ορισμένους συμβιβασμούς με μεγάλες καπιταλιστικές εταιρείες για να διασφαλίσει ότι ζωτικές ανάγκες θα φτάσουν στον πληθυσμό. Ωστόσο, οι επικρίσεις APR/Κομμουνιστικού Κόμματος για τις τακτικές κινήσεις της κυβέρνησης ώστε να αποφύγει την περαιτέρω οικονομική κατάρρευση, αν και δεν είναι ανάρμοστες, θα μπορούσαν να παρερμηνευτούν ως εγκατάλειψη της κυβέρνησης Μαδούρο.
Υπάρχουν εντάσεις στο ευρύ κίνημα Chavista σχετικά με το κυβερνών κόμμα, μερικές φορές σαν να βρίσκονταν υπό πολιορκία και να δρούσαν υπεροπτικά απέναντι στο Κομμουνιστικό Κόμμα και το PTT – και βρίσκονταν υπό πολιορκία. Ο κίνδυνος είναι ότι αυτό δημιουργεί στους διεθνείς αριστερούς μια παρανόηση του αγώνα στη Βενεζουέλα. Ορισμένοι μπορεί να θεωρούν βάσιμες τις επικρίσεις κατά του Προέδρου Μαδούρο και του PSUV που διατυπώνει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτό επιδεινώνεται περαιτέρω από τα υπεραριστερά στοιχεία των τροτσκιστών στη Βενεζουέλα όπως ο Marea Socialista, που χρησιμοποιούν την αριστερή ρητορική για να ενωθούν με την δεξιά κατά της κυβέρνησης Chavista.
Είναι βέβαιο ότι έχουν σημειωθεί καταχρήσεις από τη κυβέρνηση του Maduro, καθώς και του προκατόχου του Chávez. Ωστόσο, κανένας αρχηγός κράτους ή κυβερνών ομάδων δεν μπορεί να θεωρηθεί αποκλειστικά υπεύθυνος για όλες τις ενέργειες όλων των αξιωματούχων στη χώρα. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα των δύο μέτρων και δύο σταθμών, που πωλούν οι ΗΠΑ και τα καπιταλιστικά τους μέσα ενημέρωσης: όταν ένας αστυνομικός κακοποιεί κάποιον στις ΗΠΑ, τον αποκαλούν μεμονωμένο περιστατικό. Όταν ένας αστυνομικός το κάνει σε μια χώρα που οι HΠΑ προσπαθούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση κάποιου, αυτό αποτελεί κατηγορητήριο κατά του υποτιθέμενου ολοκληρωτικού δικτατορικού καθεστώτος.
Πρέπει επίσης να τονίσουμε ότι, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, η Βενεζουέλα διώκει σοβαρά την αστυνομική βία, με πολύ περισσότερους αστυνομικούς να καταδικάζονται και να φυλακίζονται. Συνολικά, 540 έχουν κατηγορηθεί από τις 5 Αυγούστου 2017, με 426 να έχουν φυλακιστεί. Αντιθέτως, στις ΗΠΑ, όπου η αστυνομία πυροβολεί κατά μέσο όρο 1000 ανθρώπους ετησίως, για όλη τη 15ετή περίοδο 2005-2017, 28 αστυνομικοί έχουν καταδικαστεί για δολοφονία ή ανθρωποκτονία.
Καμία λύση στην κρίση στη Βενεζουέλα χωρίς να τεθεί τέλος στον αποκλεισμό
Αν και ο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Figuera ξεκαθαρίζει, “θεωρούμε τον ιμπεριαλισμό ως τον κύριο εχθρό του λαού της Βενεζουέλας”, ο συνασπισμός APR δεν παρουσιάζει μέτρα για το πώς θα καταπολεμήσει τον ιμπεριαλισμό πιο αποτελεσματικά. Όπως επισημαίνει η οικονομολόγος από τη Βενεζουέλα Πασκαλίνα Κουρτσίου, δεν υπάρχει λύση στην κρίση που αντιμετωπίζει η Βενεζουέλα εκτός του τερματισμού του αποκλεισμού ΗΠΑ-ΕΕ και της λεηλασίας των πόρων της Βενεζουέλας. Ο οικονομολόγος Mark Weisbrot με το Κέντρο Ερευνών Οικονομικής Πολιτικής παρατηρεί ότι οι αμερικανικές κυρώσεις έχουν σχεδιαστεί σκοπίμως και ρητά για να αποτρέψουν την οικονομική ανάκαμψη στη Βενεζουέλα.
Ο Curcio συγκρίνει την κατάσταση της Βενεζουέλας σήμερα με αυτό που οι ΗΠΑ επέβαλαν στη Χιλή του Αλιέντε, για να “κάνουν την οικονομία να ουρλιάζει”:
“Οι επιθέσεις ιμπεριαλισμού εναντίον της οικονομίας μας και συνεπώς εναντίον του λαού της Βενεζουέλας ήταν ακριβείας. Μας επιτίθενται σε στρατηγικά σημεία: 1) τη τιμή του μπολιβάρ και 2) τη κύρια πηγή εισοδήματος μας, το πετρέλαιο… Αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι παραγωγικοί κινητήρες [της οικονομίας] δεν θα ενεργοποιηθούν, ούτε για εγχώρια κατανάλωση ούτε για εξαγωγές, μέχρι να σταματήσει στρατηγικά η επίθεση κατά του μπολιβάρ και να ανακάμψει βραχυπρόθεσμα η παραγωγή πετρελαίου”.
Η Βενεζουέλα είναι μια χώρα που εξαρτάται οικονομικά από καιρό από την πετρελαϊκή της βιομηχανία, η οποία αντιπροσώπευε το 95% των εσόδων της από τις εξαγωγές. Αυτή η εξάρτηση από μία ή λίγες εξαγωγές δεν είναι μοναδική για τη Βενεζουέλα. Οι οικονομίες στον Παγκόσμιο Νότο έχουν γενικά παραμορφωθεί μετά την αυτοκρατορική κατάκτηση, για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των “μητροπόλεων”. Η υπέρβαση της παγίδας της αναγκαστικής εξάρτησης είναι σχεδόν ανυπέρβλητη εργασία. Η εσωτερική προσπάθεια για την ανοικοδόμηση μιας οικονομίας που αυτοσυντηρείται και αναπτύσσεται απαιτεί το μεγαλύτερο καθήκον της αντιμετώπισης των εξωτερικών εμποδίων που επιβάλλονται από τις αυτοκρατορικές δυνάμεις: κυρώσεις, αποκλεισμός, ακόμα και πιθανότητα εισβολής, όλα αυτά για την επίτευξη αλλαγής του καθεστώτος.
Η APR καλεί για “επαναστατικό τρόπο εξόδου από την κρίση του καπιταλιστικού μοντέλου εξάρτησης” χωρίς να προσδιορίζει συγκεκριμένα ποιος είναι αυτός ο επαναστατικός τρόπος. Αυτό απαιτεί από τη χώρα να πάρει στην πλάτη της την αντιμετώπιση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, που επιδιώκει τη διατήρηση της νεοαποικιακής εξάρτησης. Ιστορικά, οι μόνες χώρες στον κόσμο που ξέφυγαν αποτελεσματικά από αυτή την οικονομική εξάρτηση ήταν η Σοβιετική Ένωση και η Κίνα. Μικρές χώρες όπως η Κούβα, η Βόρεια Κορέα και η Λιβύη, έχουν δημιουργήσει κάποια οικονομική ανεξαρτησία, αλλά δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τα συντριπτικά εμπόδια και/ή πραξικοπήματα με τη στήριξη των ΗΠΑ για να δημιουργήσουν ανεπτυγμένες οικονομίες.
Μια μικρή χώρα όπως η Βενεζουέλα, κάτω από μια μεγάλη οικονομική επίθεση που διήρκεσε πολλά χρόνια και την αντεπανάσταση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, πρόκειται να υποστεί οικονομική επιδείνωση ανεξάρτητα από την επαναστατική οπτική της ηγεσίας της. Σε αντίθεση με την Κούβα, μετά την επανάστασή της το 1959, δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση στην οποία να βασίζεται για να προστατεύσει τη χώρα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά. Η Βενεζουέλα παραμένει κυρίως από μόνη της. Η επικέντρωση της οικονομικής ευθύνης στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας αφήνει την εγκληματικότητα της Δύσης να ξεφύγει από το κάδρο και φέρνει ψευδαισθήσεις για μια εύκολη λύση.
Οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε έναν ιμπεριαλιστικό κόσμο
Όσοι δεν επέκριναν τον Τσάβες για την “οικοδόμηση” του σοσιαλισμού νωρίτερα, αλλά επέκριναν τον Μαδούρο για το ίδιο πράγμα, εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Για παράδειγμα, ο αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Oscar Figuera επικρίνει την κυβέρνηση του Μαδούρο για τη μη οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αλλά συνεχίζει να λέει, “από τη δική μας οπτική γωνία (και το είπαμε αυτό όταν ο Πρόεδρος Τσάβες έκανε την πρόταση), η [οικονομική] ανάπτυξη της Βενεζουέλας δεν είναι αρκετά ώριμη για να κινηθεί προς τον σοσιαλισμό”.
Ο Figuera προσθέτει:
“Ο Τσάβες, παρά το γεγονός ότι δεν οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, ήταν πεπεισμένος ότι ο δρόμος ήταν ο σοσιαλισμός. Σήμερα, οι πολιτικοί των Chavista μιλούν για σοσιαλισμό με τρόπο πρωτοποριακό, αλλά δεν είναι αφοσιωμένοι σε αυτό. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι αποσυνδέουν τη συζήτηση από την πρακτική: μιλούν για σοσιαλισμό και εθνική απελευθέρωση, αλλά στην πραγματικότητα οι πολιτικές και οικονομικές πολιτικές έχουν έναν φιλελεύθερο αστικό αστικό χαρακτήρα”.
(Αποτελεί κατάφωρη διαστρέβλωση να χαρακτηρίσουμε τα μαζικά προγράμματα τροφίμων της χώρας, τα προγράμματα στέγασης και τα προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης για εκατομμύρια των φτωχών εργαζομένων, πόσο μάλλον τις λαϊκές πολιτοφυλα΄κές των Τσαβιστών, ως “φιλελεύθερες αστικές πολιτικές.”)
Το σχόλιο του Figuera θα μπορούσε να ειπωθεί για όλα τα ρεύματα και τις τάσεις σε όλο τον κόσμο, που τις τελευταίες δεκαετίες υποστήριζαν τον σοσιαλισμό.
Από το 1959 δεν έχει σημειωθεί καμία σοσιαλιστική επανάσταση στον κόσμο. Αντιθέτως, κατά την περίοδο 40 ετών μεταξύ 1917 και 1959, σημειώθηκαν σοσιαλιστικές επαναστάσεις στη Ρωσία, την Κίνα, την Κορέα, το Βιετνάμ, σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη και την Κούβα. Αλλά μετά το 1959, η ξηρασία συνεχίστηκε για μια αξιοσημείωτα μακρά περίοδο 60 ετών. Ορισμένοι μπορεί να ισχυρίζονται ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός περιορίζεται, αλλά η σοσιαλιστική επανάσταση είναι αυτή που έδειξε την πραγματική και δραματική πτώση. Τα τελευταία 30 χρόνια, ο αγώνας για σοσιαλιστική επανάσταση έχει μάλιστα αντιστραφεί, με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και τους συμμάχους του να είναι να ανατρέπουν τον σοσιαλισμό σε ολόκληρο το σοβιετικό μπλοκ. Θα πρέπει να θέσουμε τη Βενεζουέλα στο πλαίσιό της. Ο αγώνας για τον σοσιαλισμό έχει παγώσει παγκοσμίως για αρκετές δεκαετίες.
Ο Figuera συνεχίζει λέγοντας, “Η Βενεζουέλα είναι μια καπιταλιστική χώρα και, κατά συνέπεια, το κράτος έχει αστικό χαρακτήρα.” Ωστόσο, υπάρχουν εξαιρέσεις σε αυτή τη γενική παρατήρηση. Για παράδειγμα, η Νικαράγουα παραμένει σήμερα μια καπιταλιστική χώρα, αλλά είναι λάθος να χαρακτηρίζεις την κυβέρνηση Σαντινίστας ως αστική. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί για την Γρενάδα του Maurice Bishop, την Μπουρκίνα Φάσο του Thomas Sankara, την Αλγερία του Ben Bella, ακόμη και τη Ρωσία του Λένιν, όταν την χαρακτήρισε κρατικοκαπιταλιστική.
Ωστόσο, αν ο Figuera δηλώνει ότι το κράτος της Βενεζουέλας έχει αστικό χαρακτήρα, τότε συνάγεται ότι αυτός ο ίδιος ταξικός χαρακτήρας συνεχίστηκε σε όλες τις κυβερνήσεις των Τσάβες και Μαδούρο. Τόσο υπό τον Τσάβες όσο και υπό τον Μαδούρο, η Βενεζουέλα δεν είχε ποτέ κυβέρνηση εργαζομένων και αγροτών. Έχει μια εθνική και αντι-ιμπεριαλιστική πολυταξική κυβέρνηση που εκπροσωπεί το λαό της Βενεζουέλας στο σύνολό του. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν προσφέρει στον κόσμο εξαιρετικά μοντέλα για το πώς να υπερασπιστεί την εθνική αξιοπρέπεια απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, πώς να κινητοποιήσει τον λαό για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και πώς να εκμεταλλευτεί τις διχόνοιες στην αντιπολίτευση και στις αυτοκρατορικές δυνάμεις.
Ούτε το APR, ούτε οι άλλοι υπέρμαχοι της comuna o nada(“κομμουνισμός ή θάνατος”), δεν παρουσιάζουν ένα πραγματικό πρόγραμμα για να ηγηθούν μιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Ούτε προσφέρουν ένα πρόγραμμα για μετά την ανάληψη της εξουσίας, όπου τα μέσα παραγωγής και διανομής, η γη και το τραπεζικό σύστημα να εθνικοποιούνται και να περνούν χέρια των εκπροσώπων των εργαζομένων και των αγροτών, όπου ο κρατικός μηχανισμός ανακατασκευάζεται προς το συμφέρον τους.
Το να μιλάμε για “οικοδόμηση” σοσιαλισμού στη Βενεζουέλα, ως άμεση δράση και όχι ως στόχο, προκαλεί σύγχυση. Αγνοεί το πιο σημαντικό προηγούμενο βήμα, το οποίο είναι μια νικηφόρα σοσιαλιστική επανάσταση. Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί ανεξάρτητα από μια επανάσταση της εργατικής τάξης, κάτι που δεν συζητείται καν, πόσο μάλλον να οργανωθεί από τα κόμματα που απαρτίζουν το APR.
Ενότητα σε περίοδο κρίσης
Ο λαός της Βενεζουέλας ζει σε κρίση. Όσο συνεχίζεται αυτός ο αποκλεισμός, συνεχίζεται η κρίση, η οποία δηλώνει τη πρόθεση των ΗΠΑ να καταστήσουν αδύνατο για τους κατοίκους της Βενεζουέλας να επιλύσουν τα προβλήματα που τους επιβάλλονται. Για μια χώρα με το μέγεθος της Βενεζουέλας, καμία ηγεσία -όσο επαναστατική και να είναι- δεν μπορεί να την βγάλει από την κρίση από μόνη της. Πολύ σημαντικότερη είναι η αμερικανική και διεθνής αλληλεγγύη που πρέπει να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο για την πρόοδο της επανάστασης.
Η APR αναγνωρίζει την πρωταρχική σημασία της αντίθεσης στον ιμπεριαλισμό και παραμένει μέρος του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου (GPP), της ομάδας ομπρέλας για την εθνική αντιιμπεριαλιστική και αντιδεξιά συμμαχία της Βενεζουέλας. Ο Figuera σωστά επισημαίνει, “υπάρχει ανάγκη να οικοδομηθεί μια επαναστατική ενότητα στη βάση των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, των στρατοπέδων, των κοινοτήτων και άλλων λαϊκών τομέων.” Το GPP παρουσιάζει ένα ιδανικό μέτωπο Chavista, όπου οι επαναστάτες μπορούν να συμμετάσχουν σε εποικοδομητικό εσωτερικό διάλογο για να οικοδομήσουν αυτή την αντι-ιμπεριαλιστική ενότητα και να προωθήσουν την επανάσταση. Ελλείψει μεγαλύτερης αλληλεγγύης σε παγκόσμιο επίπεδο με τη Βενεζουέλα, όπως βιώσαμε πριν από γενιές με το Βιετνάμ, μια εθνική οργάνωση ή εθνική συμμαχία αυτών των τομέων μπορεί μόνο να βοηθήσει στην εδραίωση της Βενεζουέλας κατά του ιμπεριαλισμού και των τοπικών πρακτόρων του.
Ορισμένοι διεθνείς αριστεροί, όπως ο Michael Lebowitz, έχουν αποστασιοποιηθεί από την υπεράσπιση του έργου Chavista από τον αμερικανικό αποκλεισμό της Βενεζουέλας εν μέρει, επειδή η κυβέρνηση της Βενεζουέλας δεν έχει επιλύσει προβλήματα, ιδίως οικονομικά, με έναν τρόπο που αυτοί οι αριστεροί πιστεύουν ότι θα έπρεπε. Αυτοί οι αριστεροί στις ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν επικρίνει τις κυβερνήσεις του Ούγκο Τσάβες και ειδικά του Προέδρου Μαδούρο για το ότι δεν “οικοδομούν τον σοσιαλισμό”.
Ωστόσο, υποστηρίζουμε, αυτό το ζήτημα του “σοσιαλισμού” στη Βενεζουέλα δεν θα πρέπει να εμπλέκεται με τα ζητήματα της προάσπισης της κυριαρχίας των εθνών και της αντίθεσης στις αμερικανικές παρεμβάσεις, κυρώσεις και αποκλεισμούς. Ακόμα και αν η Βενεζουέλα ήταν ένοχη όπως κατηγορήθηκε από τους ιμπεριαλιστές, δεν θα δικαιολογούσε τις πράξεις τους.
Σε μια παλιότερη εποχή, η βοήθεια θα προερχόταν από μια σοσιαλιστική χώρα όπως η Σοβιετική Ένωση. Σήμερα, η κινητοποίηση των λαών στις αυτοκρατορικές χώρες για να αναγκάσουν τον τερματισμό του αποκλεισμού είναι αναγκαία. Η συνέχιση της επιβίωσης της Μπολιβαριανής Βενεζουέλας στην ολοένα και πιο δύσκολη κατάσταση του κόσμου είναι μια τεράστια νίκη για τους καταπιεσμένους λαούς παγκοσμίως και συνεχίζει να δείχνει ότι ένας νέος κόσμος είναι εφικτός.
