Της Jane Letova
I.B. Πανεπιστήμιο Εργαζομένων Khlebnikova
Μετάφραση: Παναγιώτης Παπαδομανωλάκης
Πηγή: Antipolemikos.gr
27 Αυγούστου (2019). Τα νέα των βομβαρδισμών των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας στα χωριά κατά μήκος της πρώτης γραμμής των Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ εξαφανίστηκαν από τα ρωσικά κρατικά τηλεοπτικά κανάλια εδώ και πολύ καιρό. Σχεδόν κανείς δεν πιστεύει στην επίλυση της στρατιωτικής σύγκρουσης στην περιοχή του Ντόνμπας. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς ψευδαισθήσεις. Η συνομιλία μας με τον Αλεξέι Μάρκοφ (στρατιωτικό κωδικό όνομα Ντόμπρι), διοικητή του τάγματος «Φάντασμα», για τη στρατιωτική και πολιτική ζωή, την αβεβαιότητα, τη μοίρα και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.
Ποια είναι η σημερινή κατάσταση στις δημοκρατίες; Ποιες αλλαγές έχετε δει τα τελευταία χρόνια;
Ο πόλεμος είναι σχεδόν αμετάβλητος από το Ντεμπαλτσέβο. Κατ’ αρχήν, το Ντεμπαλτσέβο ήταν η τελευταία μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση. Από τότε η κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια αργή στρατιωτική σύγκρουση. Υπάρχουν απώλειες, βομβαρδισμοί, απώλειες μεταξύ του άμαχου πληθυσμού, αλλά δεν υπάρχουν κινήσεις στην πρώτη γραμμή ή μεγάλες επιχειρήσεις επίθεσης-άμυνας.
Στον κοινωνικό τομέα, οι άνθρωποι το συνηθίζουν. Δυστυχώς, οι άνθρωποι συνηθίζουν στην αγριότητα, όπως είναι ο πόλεμος. Πρέπει να ζήσουν… Οι άνθρωποι γεννούν παιδιά, τα πηγαίνουν στο σχολείο, και με κάποιο τρόπο, προσπαθούν να χτίσουν τη ζωή τους εδώ. Από οικονομική άποψη, φυσικά, όλα είναι μάλλον λυπηρά, αλλά αργά, αργά γίνονται προσπάθειες για την αποκατάσταση των επιχειρήσεων που έκλεισαν το 2014.
Εξ όσων γνωρίζω, το Χαλυβουργείο του Αλτσέβσκ ξεκίνησε εν μέρει, και εγκαινιάστηκε ένα εργοστάσιο στο Στακάνοφ. Στο Κιρόβσκ, το «CentroKuz» άρχισε να λειτουργεί. Οι άνθρωποι ζουν. Είναι δύσκολο, αλλά ζουν. Δυστυχώς, συνηθίζουμε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου αυτού που δεν πρέπει να συνηθίζουμε.
Φυσικά, είναι πολύ απογοητευτικό το γεγονός ότι ο σχηματισμός κρατικής υπόστασης στη δημοκρατία είναι πολύ αργός και, κατά τη γνώμη μου, είναι κυρίως αυθόρμητος και απρογραμμάτιστος. Υποψιάζομαι όμως ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει κατανοητή αβεβαιότητα για το μέλλον μας. Αυτό σημαίνει ότι είναι προφανές σε όλους ότι το μέλλον του Ντόνμπας δεν θα αποφασιστεί στο Λουγκάνσκ, ούτε στο Ντονέτσκ, ούτε καν στο Κίεβο, αλλά πιθανότατα στη Μόσχα ή, ίσως, ακόμα και σε άλλες πρωτεύουσες. Επομένως, μπορούμε να κάνουμε δικά μας σχέδια, αλλά δυστυχώς κανείς δεν γνωρίζει πώς θα είναι στην πραγματικότητα.
Το γεγονός ότι τα ρωσικά διαβατήρια άρχισαν να εκδίδονται ενθάρρυνε λίγο τους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, οι φόβοι άρχισαν αμέσως: Τώρα θα μας δώσουν ρωσικά διαβατήρια, και μετά η Ουκρανία θα πει «πηγαίνετε στη Ρωσία σας». Εάν δηλωνόταν ξεκάθαρα για τι αγωνιζόμαστε, για τι πολεμάμε, τι να περιμένουμε στο μέλλον, νομίζω ότι θα ήταν ευκολότερο για πολλούς ανθρώπους. Προς το παρόν, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα.
Ποιες είναι οι προβλέψεις σας για την έκδοση διαβατηρίων; Υπάρχει περίπτωση να φύγουν μαζικά οι άνθρωποι;
Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του έτους όλοι όσοι έχουν αυτήν την ευκαιρία θα λάβουν τα διαβατήριά τους. Επιπλέον, τώρα σε πολλές μεγάλες πόλεις υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων από την «άλλη πλευρά» που έρχονται να πάρουν πρώτα διαβατήριο της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ, και στη συνέχεια λαμβάνουν ρωσικό διαβατήριο βάσει αυτού. Τα γραφεία διαβατηρίων είναι γεμάτα, οι ουρές είναι μεγάλες, για δύο εβδομάδες οι άνθρωποι περιμένουν στην ουρά για να φτάσουν στο γραφείο του διαβατηρίου. Το ίδιο ισχύει και για την Κρατική Τράπεζα, όπου για να πληρώσουν το τέλος για την απόκτηση διαβατηρίου, ογδόντα, ενενήντα άτομα περιμένουν στην ουρά που φτάνει μέχρι το δρόμο. Δηλαδή, ο ενθουσιασμός είναι αρκετά υψηλός. Αλλά πιστεύω ότι με την πάροδο του χρόνου όλα αυτά θα υποχωρήσει λίγο: το πρώτο κύμα θα καταλαγιάσει, η διαδικασία για την έκδοση διαβατηρίων και απόκτηση εγγράφων θα γίνει επιλυθεί, και θα γίνει λίγο πιο ρουτίνα. Τώρα υπάρχει πολλή έξαψη.
Πόσο χρονικό διάστημα μεσολαβεί από την κατάθεση εγγράφων μέχρι την απόκτηση διαβατηρίου;
Τρεις μήνες. Εντός τριών μηνών, εξετάζουν τα έγγραφα και είτε αρνούνται είτε εκδίδουν διαβατήρια. Οι πρώτοι στρατιώτες στο σώμα έχουν ήδη λάβει διαβατήρια, έχοντας παραδώσει περίπου δυόμισι χιλιάδες.
Έχουμε ένα διαφορετικό πρόβλημα: ολόκληρο το τάγμα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, και για να εκδοθούν τα σωστά έγγραφα, πρέπει να αποσπάσουμε ένα άτομο, να το στείλουμε να παραλάβει πιστοποιητικό γέννησης, αντίγραφα όλων των εγγράφων, μια φωτογραφία. Πρέπει να πάει σε μια γειτονική πόλη για δύο ή τρεις ημέρες, όπου μπορεί να ληφθεί η σωστή φωτογραφία διαβατηρίου. Είναι όλα πολύ μεγάλη και αργή διαδικασία. Παρ’ όλα αυτά, οι εργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη, και αυτό για το οποίο γίνεται τόσος πολύς λόγος, η ανάγκη απόκτησης ρωσικής υπηκοότητας, έχει επιτέλους αρχίσει να υλοποιείται. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα θετικό σημάδι.
Επιπλέον, ο πληθυσμός εδώ είναι απολύτως ρωσικός. Ναι υπάρχουν Ουκρανοί υπήκοοι για τους οποίους η ουκρανική γλώσσα είναι η μητρική, αλλά αισθάνονται εντελώς ήρεμοι εδώ. Πολλοί από αυτούς υπηρετούν στο τάγμα μου. Δεν πρόκειται για κάποιου είδους εθνοτική σύγκρουση, αλλά για καθαρά ιδεολογική διαφορά.
Πολλοί είχαν κάποιες ελπίδες σχετικά με τις εκλογές στην Ουκρανία. Έχει αλλάξει η κατάσταση εδώ στην πρώτη γραμμή εν προκειμένω;
Είπα πριν από τις εκλογές ότι όποιος και αν κερδίσει, δεν θα υπάρξει καμία απολύτως διαφορά για εμάς. Επιπλέον, θα ήταν πιο ωφέλιμο για εμάς αν ο Ποροσένκο παρέμενε πρόεδρος. Διότι αυτό θα ήταν εγγυημένο ότι θα μετατρέψει την Ουκρανία σε καθεστώς φυλακίσεων, και τότε ίσως θα υπήρχε η ευκαιρία να λυθεί πραγματικά κάτι, να συμφωνηθεί κάτι. Η αναγνώριση της εμπιστοσύνης που έχουν πλέον οι Ουκρανοί στον Ζελένσκι μοιάζει πολύ με την πίστη σε έναν καλό βασιλιά που θα έρθει και θα διορθώσει τα πάντα. Το ποσοστό που έλαβε ο Ζελένσκι, από τη μια πλευρά, δείχνει μια γενική κόπωση με τους επαγγελματίες ομιλητές, πολιτικούς που επιλύουν μόνο τα δικά τους προβλήματα, και από την άλλη την ελπίδα ότι νέοι άνθρωποι θα έρθουν εκτός του πολιτικού συστήματος που δεν θα επιβαρύνονται με διαφθορά και θα τα πάνε καλύτερα. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε φορά που οι άνθρωποι ελπίζουν ότι κάποιος θα έρθει και θα τα πάει καλά γι’ αυτούς, συνήθως κάποιος έρχεται και τα πάει καλά μόνο για τον εαυτό του.
Από στρατιωτική και πολιτική άποψη, δεν θα υπάρξει καμία απολύτως διαφορά για εμάς. Αρκεί να δείτε τα πρώτα βήματα του Ζελένσκι: υπήρχε μια κοινή ομιλία με τους Ναζί του «Αζόφ», δηλώσεις ότι η Κριμαία και το Ντόνμπας είναι μέρος της Ουκρανίας, ακολουθεί μια πολιτική «μίας γλώσσας για μία χώρα», εκτεταμένη υποβάθμιση της ρωσικής γλώσσας, επιβάλλοντας πρόστιμα για τη χρήση της.
Ούτε ο Ζελένσκι δεν είναι ανόητος. Αν και δεν έχει πολιτική εμπειρία, κατανοεί ότι αναντιταχθεί στην ακροδεξιά εθνικιστική ατζέντα και απλώς θα τον ποδοπατήσουν. Όλα τα σκυλιά θα έπεφταν αμέσως πάνω του, και όχι μόνο από τους ίδιους τους εθνικιστές, αλλά από τον Ποροσένκο, τη Γιούλια Τιμοσένκο, όλους τους πολιτικούς της «παλιάς σχολής», όπως λένε. Θα ήταν μια δικαιολογία να πούνε: «Ναι, κοιτάξτε, ο Ζελένσκι πρόδωσε την Ουκρανία, μόλις έγινε πρόεδρος και αμέσως άρχισε να μας πουλάει για χάρη της Ρωσίας, ας τον ποδοπατήσουμε.» Όλοι θα του επιτίθονταν, ανεξάρτητα από το τι πραγματικά θέλει. Και μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τη Ρωσία, μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης με το Ντόνμπας, θα ήταν ακριβώς μια πρόσφαση σε όλους όσους θέλουν να τον ποδοπατήσουν.
Δεν είναι ανόητος, το καταλαβαίνει αυτό. Συνεπώς, δεν θα γίνει καμία προσπάθεια να επιτευχθεί συμφωνία για την ειρήνη. Είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό, δεν περιμέναμε τίποτα άλλο.
Τι μπορείτε να πείτε για την πρωτοβουλία «Donbass Choice»;
Εδώ ο κόσμος γελάει. Το Ντόνμπας έκανε την επιλογή του εδώ και πολύ καιρό στο δημοψήφισμα. Όλοι! Και δεν υπάρχει λόγος να ρωτήσετε κανέναν άλλο. Κάθε φορά που ένας άλλος πολίτης πεθαίνει, όταν ένα ακόμα σπίτι καταστρέφεται, πώς μπορείς να το εξηγήσεις σε κάποιον; Ζει εδώ, γεννήθηκε εδώ, μεγάλωσε εδώ, οι γονείς του γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ, ο παππούς και η γιαγιά του επίσης… Μια οβίδα πέφτει μέσα στο σπίτι του, σκοτώνει τη γυναίκα του, κάνει κομμάτια το παιδί του… Μια οβίδα από τις ουκρανικές αρχές. Και του λένε: «Πρέπει με κάποιο τρόπο να διαπραγματευτείτε με την χούντα της Ουκρανίας». Όχι, δεν θέλει να διαπραγματευτεί τίποτα! Το ελάχιστο πρόγραμμα είναι: ξέχνα την Ουκρανία και μην το ξανασκεφτείς.
Υπάρχουν εκείνοι που είναι απολύτως αποφασισμένοι να φτάσουν στο Κίεβο, να απομακρύνουν τους Ναζί από την εξουσία. Είναι δηλαδή απολύτως αποφασισμένοι. Αλλά για τους περισσότερους απλούς ανθρώπους, εδώ, όπως και αλλού, το Ντόνμπας δεν διαφέρει από το Κουζμπάς ή από την περιοχή του Γιάροσλαβλ. Το 80% του πληθυσμού θέλει να μείνει μόνο του και να του επιτραπεί να ζήσει μια φυσιολογική, ήσυχη ζωή. Αυτό είναι όλο. Ποιος θα κυβερνά στο Κίεβο, ποιος θα κάθεται στη Ράντα, ή στο Λουγκάνσκ, ή κάπου αλλού, σε γενικές γραμμές δεν τους ενδιαφέρει. Αλλά κατά κανόνα, η πολιτική αλλαγή γίνεται από το 10 με 15% των πιο πολιτικά ενεργών ανθρώπων. Το ίδιο ίσχυε στον Εμφύλιο Πόλεμο, το ίδιο κατά τη διάρκεια της Περεστρόικα και ούτω καθεξής.
Γιατί εμφανίστηκε αυτή η πρωτοβουλία τώρα;
Δεν ξέρω. Ειλικρινά, το να σκεφτούμε τι συμβαίνει στα κεφάλια των πολιτικών μας είναι ένα άχαρο καθήκον. Κάποιος είπε κάτι σε κάποιον εδώ, ας δείξουμε ότι υπάρχει μια τέτοια πρωτοβουλία. Ίσως είναι απλά μια προσποίηση κάποιας δράσης, ίσως μια προσπάθεια να ρίξουν ένα καλάμι ψαρέματος προς την άλλη πλευρά και να δουν πώς αντιδρούν. Κατά τη γνώμη μου, η προσπάθεια είναι εντελώς ανούσια. Επαναλαμβάνω: Η σύγκρουση στο Ντόνμπας δεν θα επιλυθεί στο Ντονέτσκ, ούτε στο Λουγκάνσκ, και πιθανότατα ούτε καν στο Κίεβο.
Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τώρα τα «Φαντάσματα»;
Όπως και το 2014. Να μην επιτρέψουμε στον εχθρό να προχωρήσει, να κρατήσουμε τις θέσεις μας, να προκαλέσουμε μέγιστες απώλειες. Είμαστε στρατιωτική μονάδα. Από το καλοκαίρι του 2015 έχουμε εμπλακεί μόνο στο πόλεμο, τα πάμε καλά. Στα τέλη του προηγούμενου έτους, το τάγμα αναγνωρίστηκε ως το καλύτερο τάγμα εδαφικής άμυνας της Δημοκρατίας. Τώρα έχουμε την πρώτη θέση στην εκπαίδευση σε θέματα μάχης. Στρατιωτικά, βρισκόμαστε σε ένα από τα υψηλότερα επίπεδα στην Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ. Και το καθήκον, όπως σε κάθε στρατιωτικής μονάδας, είναι να ακολουθεί σωστά και χωρίς απώλειες τις εντολές της ανώτερης διοίκησης.
Αλλά υπάρχει ακόμα μια μικρή διαφορά: η μονάδα πάντα ξεχώριζε από έναν πολύ μεγάλο αριθμό ιδεολογικών μαχητών. Οι άνθρωποι που ήρθαν εδώ το έκαναν όχι μόνο για να υπηρετήσουν ή για να κερδίσουν χρήματα ή από γενική απελπισία, αλλά για έναν συγκεκριμένο σκοπό, όπως όλοι εμείς που ήρθαμε εδώ το 2014. Όχι μόνο για να περάσουν πέντε χρόνια της ζωής τους. Θέλω να διασφαλίσω ότι η εξουσία αλλάζει στην Ουκρανία, από τους υπερεθνικιστές, τους Ναζί, σε κάτι λίγο ή πολύ υγιές. Είναι σαφές ότι κάτω από την ολιγαρχία δεν θα υπάρξει κανονικό καθεστώς. Υπάρχουν ανοιχτά κανίβαλοι και υπάρχουν κανίβαλοι που αγοράζουν έναν άντρα ήδη συσκευασμένο στο σούπερ μάρκετ. Δεν είναι ότι κάποιοι διαφέρουν θεμελιωδώς από άλλους. Αλλά αν εδώ, τουλάχιστον, σταματήσουν να σκοτώνουν αμάχους και σταματήσουν να καταστρέφουν σπίτια, μπορώ να πω ότι το καθήκον μου εδώ έχει εκπληρωθεί ….
Και για πολλούς μαχητές στο Φάντασμα ο στόχος δεν είναι μόνο να υπηρετήσουν, αλλά να αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο ας πούμε. Αν η Ουκρανία καταφέρει να καθαρίσει τον εαυτό της από την καφέ πανούκλα που έχει εισβάλει τα τελευταία πέντε χρόνια, αυτό είναι ένα έργο για το οποίο αξίζει να ρισκάρεις τη ζωή σου, την υγεία σου και να περάσεις χρόνια της ζωής σου. Ίσως, λόγω του ότι ένα μεγάλο μέρος των μαχητών είναι ιδεολογικό, έχουμε ένα καλό επαγγελματικό επίπεδο και εκπαίδευση αυτών των μαχητών. Ξέρουν γιατί ήρθαν εδώ, γιατί πολεμούν, τι χρειάζεται. Ειλικρινά, είμαι περήφανος για τους μαχητές μου.
Πώς έχει αλλάξει η σύνθεση του τάγματος τα τελευταία χρόνια;
Πρώτον, φυσικά, υπάρχουν λιγότεροι Ρώσοι εθελοντές, αν και τώρα έχουμε αρκετούς από αυτούς. Έχουμε μάλλον τον μεγαλύτερο αριθμό Ρώσων εθελοντών γενικώς στην Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ. Αλλά αν νωρίτερα ανέρχονταν στο μισό του προσωπικού, τώρα είναι λιγότεροι. Πλέον, φυσικά, υπάρχουν όλο και περισσότεροι ντόπιοι κάτοικοι. Υπάρχουν λιγότεροι άνθρωποι που αναζητούν έναν ενδιαφέροντα, διασκεδαστικό πόλεμο. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν σε δύσκολες συνθήκες, κάθε μήνα, χρόνο με το χρόνο, να βουτήξουν στο έδαφος, να κρατήσουν το έδαφος τους κάτω από τα πυρά, να μην σπάσουν, να μην αφήσουν τον εχθρό να μπει, να είναι συνεχώς υπό πίεση, φεύγοντας μακριά από μια χειροβομβίδα. Τα χαρακώματα μας είναι τόσο κοντά που μπορείς να τις πετάξεις εκεί.
Και είμαι πιο σίγουρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Επειδή είναι άλλο να έρθεις για αδρεναλίνη, γνωρίζοντας ότι είσαι εκεί για ένα μήνα, δύο, τρεις, και τότε θα επιστρέψεις στην κανονική σου ζωή. Και είναι τελείως διαφορετικό, να έχεις τρεις ετήσιες συμβάσεις, να υπηρετείς στην πρώτη γραμμή χωρίς εναλλαγή, χωρίς αλλαγές, υπό συνεχή πυρά, υπό συνεχή απειλή για τη ζωή. Αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο, πολύ πιο δύσκολο… Και οι άνθρωποι που είναι τώρα στο Φάντασμα είναι ισχυρότεροι. Επέζησαν, άντεξαν, και είμαι βέβαιος γι’ αυτούς.
Ποιος σας βοηθάει τώρα και τι είδους βοήθεια χρειάζεται περισσότερο;
Δεν θα έλεγα πολλούς ανθρώπους. Αν το 2014, το 2015, το θέμα της βοήθειας προς τους Ντόνμπας ήταν δημοφιλές, και σχεδόν όλοι ασχολήθηκαν με αυτό, τώρα μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων ασχολούνται με την παροχή πραγματικής βοήθειας στις μονάδες Ντόνμπας. Αλλά δεν το κάνουν για δημόσιες σχέσεις, για δημοτικότητα, αλλά επειδή είναι παθιασμένοι με αυτό.
Η Ένωση Εθελοντών του Ντόνμπας μας βοηθά. Βοηθάει πολύ, ιδίως όσον αφορά τη θεραπεία των τραυματιών, και την παραγωγή ορισμένων πολύ απαραίτητων και πολύτιμων υλικών για εμάς. Η Ένωση Σοβιετικών Αξιωματικών βοηθά. Το Συντονιστικό Κέντρο για τη Βοήθεια της Νοβορωσίας έχει επιτελέσει ένα μεγάλο έργο, αλλά αυτό είναι το μόνο τους έργο. Επιπλέον, υπάρχουν πολλά, ας πούμε, άτομα που δεν θέλουν να διαφημίσουν τη συμμετοχή τους για διάφορους λόγους: πολλοί έχουν επιχειρήσεις ή κάποιο είδος σύνδεσης. Αλλά η βοήθεια τους είναι πραγματικά ανεκτίμητη, διότι ο πόλεμος είναι ένα πολύ ακριβό εγχείρημα, πολύ ακριβό.
Όταν αρχίσουμε να μειώνουμε τη μηνιαία εκτίμηση, πόσα χρειάζονται, τότε 70-80 χιλιάδες αξίζει μόνο ένα ανταλλακτικό προκειμένου να διατηρήσουμε τα οχήματά μας σε λειτουργία. Τα τεθωρακισμένα οχήματα απαιτούν εντελώς ξεχωριστά κεφάλαια, συν η επισκευή όπλων, η αγορά φαρμάκων, η θεραπεία των τραυματιών, τα ποσά είναι μεγάλα. Δεν έχω μεγάλα ποσά χρημάτων για να εισάγω ασφαλείς ψηφιακές ραδιοεπικοινωνίες, να αγοράζω οπτικά εργαλεία, νυχτερινή όραση, θερμική απεικόνισης. Μόνο χάρη στη βοήθεια αυτών των ανθρώπων έχουμε τώρα την ευκαιρία να διατηρήσουμε τη θέση μας και να είμαστε τουλάχιστον εν μέρει ίσοι από τεχνική άποψη με τους αντιπάλους μας. Επειδή είναι ανώφελο να συγκρίνουμε το μοντέλο των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας του 2019 με την AFU του 2014. Τώρα έχουν αναπτυχθεί πολύ τεχνικά, χάρη, φυσικά, στη βοήθεια των Δυτικών φίλων τους. Είναι γεμάτοι με μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με νυχτερινά κανάλια, έχουν έναν αρκετά καλό σταθμό αντιπυραυλικής λειτουργίας, έχουν αρκετά νυχτερινά ραντάρ, και η ίδια η εκπαίδευση έχει αυξηθεί αρκετά. Επομένως, χωρίς τη βοήθεια των φίλων μας, θα ήταν απίστευτα δύσκολο για εμάς.
Κατά τη γνώμη σας, τι χρειάζεται για να επιτευχθεί η ειρήνη στις δημοκρατίες, για μια ειρηνική ζωή, βραχυπρόθεσμα;
Δεν θα το περίμενα στο εγγύς μέλλον. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μόνο μία προϋπόθεση. Ότι το καθεστώς στο Κίεβο θα πρέπει να αλλάξει ριζικά. Και αν αυτό δεν συμβεί, υπό καμία άλλη προϋπόθεση δεν θα υπάρξει ειρήνη εδώ.
Η σύγχρονη ουκρανική κυβέρνηση δεν είναι τόσο υποκείμενο πολιτικής όσο αντικείμενο πολιτικής. Το μέλλον των δημοκρατιών καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την επιθυμία των αρχών στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, για τις οποίες κάθε ενίσχυση της Ρωσίας, ή επέκταση του ρωσικού κόσμου, είναι εξαιρετικά ασύμφορη. Υποψιάζομαι ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα υπάρξει λύση στη σύγκρουση στο Ντόνμπας. Θα είναι μια παγωμένη σύγκρουση όπως ήταν στην Αμπχαζία ή τη Νότια Οσετία, η οποία θα διαρκέσει χρόνια: Η Ουκρανία δεν θα μπορέσει να επιτύχει τη νίκη εδώ με στρατιωτικά μέσα, αλλά ταυτόχρονα, κανείς δεν θα δώσει στις δημοκρατίες την ευκαιρία να νομιμοποιήσουν την κυριαρχία τους.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η διεθνής πολιτική βασίζεται στην υποκρισία και τον κανιβαλισμό, τουλάχιστον αν εννοούμε τη Δύση. Οι ίδιοι ληστές στο Κοσσυφοπέδιο που σφαγίασαν το σερβικό πληθυσμό αμέσως απέκτησαν την κρατική υπόστασή τους ενάντια σε όλους τους νόμους, καθώς ήταν προς όφελος της. Και η Αμπχαζία και η Οσετία δεν θα αναγνωριστούν από τη Δύση, και πάλι για έναν απλό λόγο: δεν είναι προς όφελός της. Το ίδιο ισχύει και για τις δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ. Έτσι, μην κοιτάζετε πίσω σε όσους είναι πολύ μακριά. Καθήκον μας είναι να δημιουργήσουμε ζωή εδώ και τώρα.
Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την Ουκρανία αν ομαλοποιηθούν οι συνθήκες. Ήδη, τίποτα δεν συνδέει τις δημοκρατίες με την Ουκρανία. Έχω πει ως αστείο περισσότερες από μία φορές ότι ο Ποροσένκο δεν εργάστηκε για στρατιωτικό βραβείο, αλλά κέρδισε το μετάλλιο ή το πιστοποιητικό του κάνοντας εκούσια ό,τι ήταν δυνατό και αδύνατο για να αποκόψει εντελώς τους Ντόνμπας από την Ουκρανία. Κάθε βήμα του οικονομικού αποκλεισμού των δημοκρατιών οδήγησε σε ένα μόνο πράγμα, κάθε φορά που κοβώταν ένα νήμα με την Ουκρανία, το ίδιο νήμα εμφανιζόταν να συνδέεται με τη Ρωσία. Απαγόρευσαν την κινητή τηλεφωνία εδώ, εμφανίστηκαν άλλες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Μας αποσύνδεσαν από ένα μόνο μητρώο συμβολαιογράφων, εμφανίστηκε μια τοπική συμβολαιογραφική. Η γρίβνα απαγορεύτηκε, όλοι στράφηκαν σε ρούβλια. Επέβαλαν οικονομικό αποκλεισμό και απαγόρευσαν την εισαγωγή προϊόντων εδώ ελπίζοντας ότι θα λιμοκτονούσαμε, απλά αρχίσαμε να μεταφέρουμε προϊόντα από τη Ρωσία. Το ίδιο πράγμα με το φυσικό αέριο, το νερό, την ηλεκτρική ενέργεια, όλα πλέον προέρχονται από τη Ρωσία. Και πρακτικά τίποτα δεν συνδέει τις δημοκρατίες με την Ουκρανία επί του παρόντος, εκτός από τη μερική πληρωμή των συντάξεων και ορισμένα έγγραφα. Αλλά αφού οι περισσότεροι κάτοικοι αποκτήσουν ρωσική υπηκοότητα, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το κομμάτι θα είναι εντελώς εκτός.
Ως εκ τούτου, πρέπει να προετοιμαστούμε για το γεγονός ότι θα ζήσουμε σε αυτό το καθεστώς για τουλάχιστον λίγα ακόμη χρόνια, έως ότου πραγματοποιηθούν ορισμένες ριζικές αλλαγές είτε στην ίδια την Ουκρανία είτε στον κόσμο. Μια περίοδος μεγάλων ταραχών είναι μια ευκαιρία για μικρές αλλά καλά οργανωμένες ομάδες. Ελπίζω να πάρουμε αυτή την ευκαιρία.
Ποια είναι η σχέση σας με τον άμαχο πληθυσμό εδώ;
Ζούμε σε απόλυτη αρμονία με τις πολιτικές αρχές στο Κιρόβσκ. Η διαφορά μεταξύ των πόλεων της πρώτης γραμμής και των πόλεων που βρίσκονται πιο πίσω είναι πολύ αισθητή. Οι άνθρωποι που ακούν τα κανόνια να ρίχνουν κάθε μέρα μεταχειρίζονται τον στρατό πολύ καλά. Και έχουμε πλήρη συνεννόηση με την δημοτική διοίκηση. Βοηθάμε συνεχώς ο ένας τον άλλο. Πρέπει να διαθέσουν κάποιο εξοπλισμό, ή να βγάλουν τα σκουπίδια ή να φέρουν νερό σε εκείνα τα χωριά όπου δεν υπάρχει παροχή νερού, και εμείς, ως στρατός, πάντα βοηθάμε.
Κατά συνέπεια, από την πλευρά τους υπάρχει βοήθεια για τη διοργάνωση διαφόρων εορτασμών. Συναυλίες διοργανώνονται συνεχώς για εμάς. Τα παιδιά του στρατιωτικού προσωπικού πηγαίνουν για ξεκούραση σε ταξίδια διακοπών. Αυτή είναι η εικόνα της πόλης της πρώτης γραμμής όταν κάθε μέρα ακούνε τι μπορεί να τους συμβεί αύριο αν ξαφνικά δεν κρατήσουμε το κομμάτι του μέτωπού μας. Δεν μπορώ να μιλήσω για τις πόλεις πιο πίσω απλώς επειδή σπάνια πηγαίνω εκεί. Δεν πρόκειται να ξεφύγω από το μέτωπο. Στο Αλτσέφσκ , στο Λουγκάνσκ, πολλοί έχουν ήδη ξεχάσει ότι ο πόλεμος συνεχίζεται. Δεν μπορούν να τον ακούσουν, δεν τον βλέπουν, δεν τους αφορά ουσιαστικά. Και υπάρχει μια διαφορετική σχέση.
Τουλάχιστον, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τις πολιτικές αρχές. Υπάρχει πλήρης αμοιβαία κατανόηση. Επιπλέον, περισσότερα από τα μισά στρατεύματά μου είναι κάτοικοι του Κιρόφσκ και των γύρω χωριών. Για αυτούς, αυτή είναι το σπίτι τους, η πατρίδα τους.
Έχετε κάποια αλληλεπίδραση με κομμουνιστικές οργανώσεις στην Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ;
Στην Λαϊκή Δημοκρατια του Λουγκάνσκ, όχι πραγματικά. Νωρίτερα, μιλούσαμε συχνά με τους Κομμουνιστές στο Λούγκανσκ, έρχονταν σε εμάς αρκετά συχνά, πήγα να τους επισκεφτώ. Αλλά τώρα δεν μπορώ να φύγω από τις θέσεις μας, από το Κίροβσκ. Πολύ σπάνια επισκέπτομαι το Αλτσέφσκ και το Λούγκανσκ μόνο όταν καλούμαι από την διοικηση. Και δεν έχω την ευκαιρία να πάω στο Λούγκανσκ φυσικά. Είναι μια ώραμισή έως δύο ώρες δρόμος, και το ίδιο πίσω. Ακόμα κι αν περάσεις μια ώρα στο Λουγκάνσκ, η μέρα έχει φύγει. Και εδώ κυριολεκτικά μετράει κάθε ώρα.
Υπάρχει άλλος ένας περιορισμός: όσο θυμάμαι, οι Κομμουνιστές του Λούγκανσκ δεν μπόρεσαν να δηλώσουν επίσημα το κόμμα τους και την οργάνωσή τους, γι ‘αυτό ενεργούν περισσότερο σε εθελοντική βάση. Έχουμε πολύ καλές, στενές σχέσεις με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Προσωπικά, ο Gennady Andreyevich [Zyuganov] μας βοήθησε επανειλημμένα και πολύ σημαντικά, ο Kazbek Taysayev μας βοηθά, ο Rodin μας βοηθά. Από αυτήν την άποψη, έχουμε αναπτύξει καλές, κανονικές σχέσεις.
Ο πολιτικός τομέας στις δημοκρατίες καταπατείται πολύ άσχημα. Δεν υπάρχει πολιτική ζωή εδώ. Υπάρχουν δημόσιοι οργανισμοί που υπάρχουν κατά κάποιο τρόπο από μόνοι τους, αλλά είναι σαφές ότι κανείς δεν θα τους αφήσει να πλησιάσουν τους πραγματικούς μοχλούς εξουσίας. Οι δημοκρατίες λειτουργούν σε μεγάλο βαθμό με χειροκίνητα. Μπορείτε να κάνετε πολιτική εδώ, αλλά κανείς δεν θα ασχοληθεί με αυτήν. Παρόλα αυτά, είχαμε πάντα καλές σχέσεις με τους Κομμουνιστές, δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος του διοικητικού προσωπικού στη μάχη είναι οι ίδιοι οι Κομμουνιστές, συμπεριλαμβανομένου και εμένα.
Υπάρχει ταξική πάλη στην Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ τώρα, έχει συμβεί κάτι στην ταξική συνείδηση των ανθρώπων; Ή μήπως δεν υπάρχει μέχρι τώρα;
Ναι, φοβάμαι ότι … Πώς να το πω ειλικρινά; Σε γενικές γραμμές, οι ολιγάρχες στην Ουκρανία, στη Ρωσία και στις δημοκρατίες είναι ίδιοι. Και είναι πάντα πολύ πιο εύκολο για τους ολιγάρχες να συμφωνήσουν μεταξύ τους παρά να κάνουν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, στον εργατικό πληθυσμό. Ένας μεγάλος αριθμός μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων είτε σταμάτησαν είτε καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι άνθρωποι επιβιώνουν ως επί το πλείστον μέσω συντάξεων, μερικοί μέσω μικρής κλίμακας συναλλαγών, άλλοι ταξιδεύουν στη Ρωσία για να κερδίσουν χρήματα. Δεν υπάρχει ισχυρό εργατικό κίνημα και, δυστυχώς, δεν υπάρχει δύναμη που θα μπορούσε να οργανώσει αυτό το κίνημα, να το καθοδηγήσει, να θέσει στόχους και καθήκοντα και να τα επιτύχει. Εδώ οι άνθρωποι απλώς επιβιώνουν, και σε μια τέτοια κατάσταση, κατά κανόνα, δεν υπάρχει χρόνος να μιλήσουμε για ένα λαμπρό μέλλον. Όταν ζείτε σε ένα σκοτεινό παρόν, ο στόχος σας είναι να ζήσετε μέχρι αύριο, να ταΐσετε κάτι στα παιδιά σας. Δεν εξαρτώνται πλέον από τη διοργάνωση συγκεντρώσεων ή απεργιών. Φοβάμαι ότι μέχρι να σταματήσει η κατάσταση εδώ, δεν θα υπάρχει δυνατότητα δημιουργίας ενός ισχυρού εργατικού κινήματος.
Και πάλι, αρκεί να κοιτάξουμε τη Ρωσία. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει πόλεμος, φαίνεται ότι ζούμε καλύτερα, αλλά δεν υπάρχουν μαχητικά συνδικάτα που θα μπορούσαν να οργανώσουν πραγματικά όλες τις ρωσικές δράσεις. Γνωρίζω ότι υπήρξαν κάποιες γενικές απεργίες στο VAZ, στα εργοστάσια της Ford, αλλά αυτές ήταν τοπικές ενέργειες. Ένα γενικό παν-ρωσικό κίνημα δεν υπάρχει ακόμη. Επιπλέον, υπάρχει μια διαρκής διαμάχη μεταξύ των κομμουνιστικών κομμάτων που είναι πιο πιστά στις κλασικές αρχές. Επιπλέον, φυσικά, το 1917 αποτύπωσε για πάντα τον χειρότερο εφιάλτη τους στο υποσυνείδητο όλων των παρασίτων. Έχουμε ήδη δείξει ότι ένα κράτος μπορεί να υπάρξει χωρίς επαγγελματίες διεφθαρμένους πολιτικούς, χωρίς ολιγάρχες, χωρίς καπιταλιστές και αυτό το κράτος μπορεί να επιτύχει παγκόσμια επιτεύγματα. Είναι σαφές ότι κανείς δεν θα μας δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Έχουμε δείξει ένα «κακό» παράδειγμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό θέμα συνομιλίας, και δεν αφορά μόνο τις δημοκρατίες, αλλά μάλλον, αυτό που συμβαίνει τώρα σε όλο τον κόσμο.
Η εκδίκηση του καπιταλισμού τη δεκαετία του 1990, τους χτύπησε όλους, αλλά η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ. Και οι άνθρωποι, θα μπορούσατε να πούμε απάνθρωποι, που πήδησαν από χαρά όταν η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε, οι οποίοι είπαν, τώρα όλα θα υπάρχει μόνο ο δρόμος μας, χαρήκαν πολύ πολύ πρόωρα. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς κρίση: στο παρελθόν, πίεζε πάντα τις κρίσεις του στην περιφέρεια, σε τρίτες χώρες, πέταγε το πλεόνασμα εκεί, έπαιρνε φτηνή εργασία από εκεί, αλλά στο τέλος η Γη αποδείχθηκε πολύ μικρός πλανήτης. Τώρα που ο καπιταλισμός έχει παγκοσμιοποιηθεί, όταν δεν υπάρχει πλέον καμία θεμελιώδης διαφορά για μια πολυεθνική εταιρεία όπου έχει γραφείο στη Μαλαισία ή στην Ουάσινγκτον, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να φορτώσει προβλήματα σε τρίτες χώρες. Αργά ή γρήγορα, ο καπιταλισμός θα αρχίσει να τρώει τον εαυτό του. Είναι αναπόφευκτο.
Και θα ήθελα πολύ να έχω κάποιο είδος οργανωμένης δύναμης μέχρι τότε, με το δικό του σχέδιο για την οικοδόμηση του μέλλοντος, με ανθρώπους που μπορούν να ακολουθήσουν αυτό το σχέδιο και ιδέες που μπορούν να προσελκύσουν εκατομμύρια. Πριν από εκατό χρόνια, οι Μπολσεβίκοι τα είχαν όλα αυτά. Ήταν απίστευτα τυχεροί που εκείνη τη στιγμή στο Λονδίνο, στο Παρίσι, και στην Ουάσινγκτον, υπήρχε μια τεράστια κόπωση μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και δεν κατάφεραν την καταστολή της επανάστασης. Από αυτήν την άποψη, ήμασταν πιο τυχεροί από την Κομμούνα του Παρισιού, η οποία τσαλαπατήθηκε από από κοινού προσπάθειες. Δεν κατάφεραν να μας τσαλαπατήσουν.
Μπορεί να είμαστε τόσο τυχεροί την επόμενη φορά, ποιος ξέρει … Σε κάθε περίπτωση, αν δεν κάνουμε τίποτα, τότε τίποτα δεν θα γίνει. Ας ελπίσουμε για το καλύτερο και να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να προετοιμαστούμε.
Από πού παίρνεις τη δύναμή σου;
Πουθενά. Ειλικρινά, θέλω να κοιμηθώ απίστευτα. Όταν τελειώσει ο πόλεμος, πιθανότατα θα κοιμηθώ για μερικές εβδομάδες. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία δύναμη, απλώς κάποιο είδος αγριότητας, πείνας και θυμού. Αν σηκώσω τα χέρια μου τώρα θα έχω σπαταλήσει πέντε χρόνια της ζωής μου χωρίς να επιτύχω τίποτα. Δεν μπορώ να αφήσω όλους αυτούς που είναι τώρα στο νεκροταφείο να έχουν δώσει τη ζωή τους για τίποτα. Τουλάχιστον για χάρη τους, πρέπει να κερδίσω αυτόν τον πόλεμο. Όχι επειδή θέλω, όχι γιατί μου αρέσει. Μισώ τον πόλεμο. Είμαι ειρηνιστής και ανθρωπιστής. Ο πόλεμος για μένα είναι αγριότητα. Αλλά η εναλλακτική λύση σε αυτόν τον πόλεμο είναι ακόμη χειρότερη. Ως εκ τούτου, ως αληθινός ανθρωπιστής, πιστεύω ότι είναι καλύτερο να σκοτώσεις δέκα άτομα που δεν θα επέτρεπαν να ζήσουν δέκα χιλιάδες. Πρέπει λοιπόν να δω αυτόν τον πόλεμο μέχρι το λογικό του τέλος. Θα περπατήσω στο Κίεβο, θα κοιτάξω το Khreshchatyk, θα θαυμάσω τις ομορφιές της πόλης και θα πάω σπίτι στη Μόσχα.
