Όταν οι ασθενείς τιμούν τον γιατρό τους αυτό σημαίνει ότι ο γιατρός τους ήταν άνθρωπος με Α κεφαλαίο.
Ο λόγος για την εκδήλωση του Συλλόγου Διαβητικών Αθήνας στις 10 Νοεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθήνας στις 5.30 το απόγευμα αφιερωμένη στη μνήμη του ενδοκρινολόγου Χάρη Βασιλόπουλου.
Χάρης Βασιλόπουλος: Γνωστός σε όσους τα χρόνια της δικτατορίας στρατεύτηκαν στον αντιδικτατορικό αγώνα και μέσα από τις φοιτητικές οργανώσεις πρωτοστάτησαν για την κατάληψη της Νομικής και την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973.
Το 1966 πέρασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Το 1969 στρατεύεται στην Αριστερά και λαμβάνει μέρος σε οργανώσεις για τον αντιδικτατορικό αγώνα. Μετά την κατάληψη της Νομικής κυνηγιέται από τη χούντα. Η αναβολή του μαζί και άλλων αγωνιστών φοιτητών κόβεται και το δικτατορικό καθεστώς τους δίνει φύλλο πορείας για να υπηρετήσουν σε στρατόπεδα στο Στρυμόνα Μακεδονίας.
Το 1974 ο Βαασιλόπουλος φοιτά ξανά στην Ιατρική Σχολή και παίρνει το πτυχίο του. Υπηρετεί το αγροτικό του στην Τρίπολη, όπου και συνεχίζει την συνδικαλιστική του δράση ως γιατρός στην ΕΙΝΠΙΣ (ανάλογη συνδικαλιστική οργάνωση της ΕΙΝΑΠ για στην Περιφέρεια της Πελοποννήσου και Ιονίων νήσων). Μετά επιστρέφει στην γενέτειρα πόλη του την Πάτρα όπου ανοίγει ιατρείο. Προσπαθεί να υπηρετήσει στο δημόσιο νοσοκομείο της Πάτρας. Η συνδικαλιστική του όμως δράση δεν είναι αρεστή.
Θιασώτης του δημοσίου συστήματος υγείας έρχεται στην Αθήνα και διορίζεται στο νοσοκομείο Γενικό Κρατικό Αθηνών, το γνωστό σήμερα ως «Γεώργιος Γεννηματάς».
Από το 1988 υπηρετεί με την ειδικότητα του ενδοκρινολόγου στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός έως το 2014 που συνταξιοδοτείται. Λίγο μετά τη συνταξιοδότησή του και ενώ θέλει να συνεχίσει να προσφέρει στους ασθενείς του, όπως πρόσφερε όλα τα χρόνια που ασκούσε την ιατρική, του …χτυπά την πόρτα ο καρκίνος. Ακόμα κι αυτόν τον δρόμο τον περπάτησε με ψηλά το κεφάλι.
Μέχρι το τέλος περπατούσε στους δρόμους της Αριστεράς με τον ιδιαίτερη δική του σκέψη. Όσοι τον γνωρίσαμε ως ασθενείς και μετέπειτα γίναμε καρδιακοί φίλοι του λίγα ξέραμε για τον αντιδικτατορικό του αγώνα. Ποτέ δεν εξαργύρωσε το αγωνιστικό του παρελθόν και ποτέ δεν αναζήτησε την ανάδειξη του σε πολιτικές θέσεις ούτε κόμπαζε για τα όσα προσέφερε στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου.
Τον κέρδισε η ενασχόλησή του με την νόσο του σακχαρώδη διαβήτη. Ταξίδεψε στο εξωτερικό και παρακολούθησε μαθήματα στην Γενεύη από τον καθηγητή J.P Assal σχετικά με τις νέες θεραπευτικές μεθόδους για την εκπαίδευση- εξατομικευμένη και ομαδική- των ατόμων με νεανικό Σακχαρώδη Διαβήτη.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες του ΕΣΥ αυτές τις μεθόδους τις εφάρμοσε στους ασθενείς του Ευαγγελισμού δημιουργώντας ομάδες εκπαίδευσης, οι οποίες λειτουργούσαν στο Νοσοκομείο μετά το ωράριο εργασίας του με άλλους συνεργάτες του όπως η ενδοκρινολόγος Δ/ντρια ΕΣΥ Βάνια Βλασσοπούλου, η οποία συνεχίζει έως και σήμερα το έργο του. Εκπαίδευε τους ασθενείς και μαζί τους ειδικευόμενους γιατρούς. Τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας κλείδωνε αργά το βράδυ την πόρτα του εξωτερικού ιατρείου του ενδοκρινολογικου τμήματος.
Δεν ήταν τυχαίο ότι μετά από τόσα χρόνια εργασίας κινούνταν με ένα αυτοκίνητο σαραβαλάκι. Σε μία ομιλία για τον σακχαρώδη διαβήτη άκουσα τη σημαντική αγωνίστρια ψυχίατρο Κατερίνα Μάτσα να αποκαλεί τον Χάρη Βασιλόπουλο «ακούραστο αγωνιστή του ΕΣΥ».
Οι ασθενείς του θυμόμαστε την αγωνία που είχε να προφτάσει να μαζέψει όλα τα στοιχεία που είχε από την 20ετή κοντά λειτουργία των ομάδων εκπαίδευσης διαβητικών για τη βέλτιστη διαχείριση της πάθησής τους προκειμένου να συντάξει σχετική μελέτη. Η αγωνία του ήταν να συνεχίσει η λειτουργία των ομάδων εκπαίδευσης που βοήθησαν εκατοντάδες ασθενείς του να ζήσουν αρμονικά με μία σοβαρή χρόνια νόσο όπως είναι ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χάρης Βασιλόπουλος αγωνίστηκε για να γίνει πράξη το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Αυτό τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή. Η σεμνότητα του δεν ήταν τυχαία. Τίποτα δεν γίνεται στην τύχη τελικά. Όπως λέει και ο Μπρεχτ «Κανένας δεν μπορεί να δει τον άνθρωπο σωστά, αν δεν ξέρει πως ο άνθρωπος είναι η μοίρα του ανθρώπου».
Είναι σίγουρο ότι ο Χάρης θα πίνει ούζα με τον σύντροφο Τάσο Κατιντσάρο και θα καταστρώνουν νέα Πολυτεχνεία για μια κοινωνία …άλληνε.
Στη μνήμη του Χάρη Βασιλόπουλου…
