Μαθήματα Δημοκρατίας επιχείρησε να κάνει ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην Πανεργατική απεργία στις 2/10. Με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έκανε λόγο για «επιλογές λίγων που ταλαιπωρούν τους πολλούς», ενώ χαρακτήρισε επαγγελματίες συνδικαλιστές και δίχως σχέση με τον κόσμο της εργασίας όσους επιλέγουν τον δρόμο της απεργίας, το οποίο και συνιστά κατά τα λεγόμενά του πρακτική περασμένων δεκαετιών.
Η ανάρτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί το αντεργατικό και αντι-αναπτυξιακό Νομοσχέδιο που πρόκειται να ψηφιστεί, ανέδειξε τις κοινωνικές συμμαχίες που επιχειρεί να δημιουργήσει με τα μεσαία και ανώτερα στρώματα της κοινωνίας η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αξιοποιώντας παράλληλα την κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος με τρόπο που θα ζήλευε και ο Γκέμπελς. Έτσι με γρήγορο και ταυτόχρονα ωμό και κυνικό τρόπο επιβεβαιώνεται αυτό που σκεφτόμασταν πολλοί μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης Ιουλίου, ότι πρόκειται για μια από τις πιο ταξικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης προς όφελος του κεφαλαίου και της εργοδοσίας και σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, η κυβέρνηση ΝΔ με το επίμαχο πολυνομοσχέδιο επιχειρεί να βάλει ταφόπλακα στα όσα εργασιακά δικαιώματα και συνδικαλιστικές ελευθερίες έχουν απομείνει από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα που εφάρμοσαν απαρέγκλιτα όλες οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας. Προωθεί την ουσιαστική και τυπική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, νομοθετεί την εξαίρεση επιχειρήσεων από την κλαδική σύμβαση σε περίπτωση ΜΚΟ ή εμφάνισης οικονομικών προβλημάτων τα οποία θα εγκρίνει το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας στο οποίο οι εκπρόσωποι των εργαζόμενων σαφώς μειοψηφούν, ανοίγει τον δρόμο για την θέσπιση Ειδικών Οικονομικών Ζωνών ανά γεωγραφική περιοχή, καταργεί το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων στον Θεσμό της Διαιτησίας απαλλάσσοντας τους εργοδότες από την αιτιολόγηση των απολύσεων και παγώνει κάθε αύξηση του κατώτατου μισθού τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια. Παράλληλα χτυπά ξεκάθαρα την ίδια τη λειτουργία των συνδικάτων και το δικαίωμα και όπλο των εργαζομένων, την απεργία, προχωρά σε πλήρη εναρμόνιση με τις υποδείξεις – επιταγές των δανειστών, στην εφαρμογή του ψηφισμένου από το ΣΥΡΙΖΑ μέτρου για την πλειοψηφία 50+1% για τη λήψη απόφασης απεργιών, εισάγει το μοντέλο ψήφου εξ αποστάσεως, διά αλληλογραφίας κλπ.
Σύσσωμο κεφάλαιο και εκφραστές του σε πολιτικό και μιντιακό επίπεδο σπεύδουν να επιχειρηματολογήσουν υπέρ των μεταρρυθμίσεων, τονίζοντας ότι είναι δείγμα εξέλιξης και εκσυγχρονισμού το να μπορούν όλοι οι εργαζόμενοι να αποφασίζουν για θέματα απεργιών μέσω τηλεδιασκέψεων και ηλεκτρονικών ψηφοφοριών. Η πραγματικότητα όμως δείχνει το ακριβώς αντίθετο, οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι εικόνα από το παρελθόν, με φακέλωμα των εργαζομένων και ειδικά των συνδικαλιστών που περιορίζει, αν δεν καταργεί στην πράξη, το δικαίωμα στην απεργία.
Κόπτονται για δικαιώματα της πλειοψηφίας των εργαζομένων αυτοί που υπερασπίζονται εδώ και χρόνια κάθε περικοπή μισθού, επιδόματος, κάθε αντεργατική επίθεση, υπό το πρίσμα της εξυπηρέτησης δανείων και συμφωνιών που υπέγραψαν εν κρυπτώ. Όπως συνέβη με τα μεσοπρόθεσμα και τους μνημονιακούς νόμους που ψηφίστηκαν με οριακές πλειοψηφίες στη Βουλή και με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους να βρίσκονται στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι.
Μιλά για νομιμοποίηση και σχέση πλειοψηφιών και μειοψηφιών μια κυβέρνηση ψηφισμένη (με δεδομένα τα ποσοστά αποχής) από το 20% του εκλογικού σώματος που εξυπηρετεί τα συμφέροντα λίγων έναντι και σε βάρος των πολλών.
Υπερασπίζονται τη δημοκρατία, όλοι αυτοί που έκαναν το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, κυβερνώντας επί σειρά ετών με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τώρα έρχονται να χτυπήσουν τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, της συνδικαλιστικής οργάνωσης και της απεργίας των εργαζομένων.
Χύνουν δάκρυα και μελάνι για την κρίση του συνδικαλισμού και την εκπροσώπηση των εργατικών συμφερόντων αυτοί, που επένδυσαν στη διάλυσή του, στήνοντας τη διαπλοκή, τη συνδιαλλαγή και τη λογική της μπίζνας μέσα στα συνδικάτα. Είναι οι ίδιοι ακριβώς που καλλιέργησαν τον πελατειακό κράτος, τη διαφθορά και τις μίζες και εδώ και χρόνια κουνάνε το δάχτυλο για το ότι για χρόνια ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας και γι’ αυτό πρέπει να πληρώσουμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Οι προωθούμενες μεταρρυθμίσεις του αντεργατικού αντι-αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου, ουσιαστικά θέτουν το ερώτημα, αν τα δικαιώματα των εργαζομένων εκπροσωπούνται από το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα, και αν όχι ποιοι ευθύνονται γι αυτό και ποιος πρέπει να πρωτοστατήσει για την αλλαγή της κατάστασης.
Δεν εθελοτυφλούμε, γνωρίζουμε καλά την κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος και τη χαμηλή συμμετοχή των εργαζομένων στις δομές και τα όργανά του. Γνωρίζουμε όμως ότι ο εκφυλισμός των συνδικάτων και της ηγεσίας τους, κυρίως της ΓΣΕΕ και δευτερευόντως της ΑΔΕΔΥ, οφείλεται στην επίδραση της αστικής πολιτικής μέσα στο εργατικό κίνημα. Είναι μια συνθήκη που υπαγορεύεται από το κεφάλαιο, την εργοδοσία, τα κόμματα και τις Κυβερνήσεις που τα εκπροσωπούν γιατί δικά τους συμφέροντα έρχονται να αντιμετωπίσουν.
Το ζούμε άλλωστε καθημερινά στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία μας, το είδαμε στη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στο ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα και στις δύο τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις, με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις δυνάμεις ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ να κάνουν τα πάντα για τη διάσπαση των κινητοποιήσεων των εργαζομένων.
Για εμάς το ζήτημα της Δημοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς και της συμμετοχής των εργαζομένων στις διεργασίες των σωματείων είναι αναγκαίος όρος για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων. Καμία αστική κυβέρνηση και κανένας αστικός μηχανισμός ή θεσμός δεν μπορούν να επέμβουν και να ενεργοποιήσουν τα συνδικάτα, εμπλέκοντας τον κόσμο της εργασίας σε αυτά για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά. Μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να αλλάξουν την κατάσταση μέσα από την οργάνωσή τους και την πρωτοπόρα δράση και εμπλοκή τους με τα τεκταινόμενα των χώρων δουλειάς τους.
Ενάντια στον κατακερματισμό των δυνάμεων, με τις αποφάσεις να λαμβάνονται μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις και να είναι αποτέλεσμα ενημέρωσης, ζύμωσης και απόφασης των εργαζομένων για να μπορούν να είναι αποτελεσματικές. Με συνδικάτα που θα χρηματοδοτούνται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, με εναλλαγή και περιορισμένη θητεία στα συνδικαλιστικά στελέχη.
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της επόμενης μέρας, σε αυτό καλούνται να τοποθετηθούν και να συμβάλουν όλες οι δυνάμεις που (θέλουν να) έχουν αναφορά σε αυτό. Ειδικά για τις δυνάμεις της Αριστεράς τα καθήκοντα τίθενται πιο αναβαθμισμένα, ούσες και αυτές με διαφορετικό τρόπο και άλλη ποιότητα στο κάδρο του προβλήματος, έχοντας στην πλειοψηφία τους επιλέξει τον δρόμο του κομματικού συνδικαλισμού και της μικροϊδιοκτησίας εντός των γραμμών του εργατικού κινήματος.
