Η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα βρίσκει εμάς τους εργαζόμενους σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Οι μεγάλες αυξήσεις σε βασικά είδη και οι αυξήσεις του ρεύματος και της βενζίνης εξανεμίζουν τους έτσι κι αλλιώς περιορισμένους μισθούς. Ωστόσο, οι επιμέρους νίκες των αγώνων σε E-FOOD και COSCO δημιουργούν ένα αίσθημα ελπίδας ότι οι ανυποχώρητοι ενωτικοί αγώνες είναι ο δρόμος να καλυτερεύσουμε τους όρους της πραγματικότητάς μας.
Ο κλάδος της ιδιωτικής εκπαίδευσης, ένας κλάδος που παρουσιάζει ιδιαίτερη ανάπτυξη τον τελευταίο καιρό, για πολλούς λόγους (συστηματική υποβάθμιση και κατασυκοφάντηση της δημόσιας εκπαίδευσης από τις τελευταίες κυβερνήσεις, νεότευκτες αξίες της δήθεν «αριστείας»). Τα οικονομικά οφέλη μιας τέτοιας ανάπτυξης δεν αφορούν στους εργαζόμενους σε αυτή -εργαζόμενους επιστημονικά καταρτισμένους και σκληρά απασχολούμενους- αλλά τους τραπεζικούς λογαριασμούς των επιχειρηματιών της εκπαίδευσης.
Ένας βασικός λόγος για την υποβάθμιση της θέσης των εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι ότι δεν υφίσταται συλλογική σύμβαση- ισχύει η πανελλαδική της ΓΣΕΕ, που αφορά το σύνολο των εργαζομένων. Δεν υφίσταται σύμβαση για μια σειρά από ειδικότητες (γραμματείς, καθηγητές ΙΕΚ) αλλά δεν υφίσταται ούτε για τους καθηγητές των φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης, που υπήρχε κάποτε. Έτσι, οι εργαζόμενοι καθηγητές, στα φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης π.χ. -που δεν είναι και η χειρότερη πραγματικότητα της ιδιωτικής εκπαίδευσης- αμείβονται όπως αμείβονταν το 2000, 22 χρόνια πριν! Αλλά, το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι τυπικές αμοιβές, αλλά οι πραγματικές: η συλλογική σύμβαση της ΓΣΕΕ παραβιάζεται συστηματικά από τους εργοδότες. (π.χ. προτείνονται αμοιβές της τάξης των 4-5-6 ευρώ -ιδιαίτερα στα Κέντρα Μελέτης-, ενώ για δώρα και επιδόματα ούτε λόγος).
Παράλληλα, με το νόμο 4921/2022 που ψηφίστηκε στις 15 Απριλίου (με τον ειρωνικό τίτλο «δουλειές ξανά»), «αναδιοργανώθηκαν» οι υπηρεσίες του ΟΑΕΔ -κάτι που για την παρούσα κυβέρνηση της ΝΔ σημαίνει διάλυση. Μέσα σε αυτό το νόμο ψηφίστηκε και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στα φροντιστήρια -αλλά και κάθε αργίας-. Οι παραπάνω διατάξεις έγιναν νόμος του κράτους με το ΦΕΚ της 18ης Απριλίου (αριθμός φύλλου 75- άρθρο 56). Παράλληλα, ως εργαζόμενοι, και εμείς πέφτουμε θύμα των διατάξεων του Νόμου Χατζηδάκη, με κυρίαρχο τον περιορισμό της δυνατότητάς μας να αντιδράσουμε, καθώς περιορίζονται κατά πολύ τα συνδικαλιστικά μας δικαιώματα.
Συνεπώς, η αλλαγή των όρων εργασίας και ζωής μας είναι για μας μονόδρομος!
Αφετηρία σε μια τέτοια προσπάθεια είναι η υπογραφή συλλογικής σύμβασης στον κλάδο, μιας σύμβασης που θα διασφαλίζει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και αμοιβές για όλους τους εργαζόμενους στην ιδιωτική εκπαίδευση. Η αρχή προτείνουμε να γίνει με την υπογραφή συλλογικής σύμβασης στο χώρο των φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης, που και στο παρελθόν έχουμε υπογράψει συμβάσεις. Σε αυτή τη σύμβαση οφείλουμε να εντάξουμε και τους εργαζόμενους που απασχολούνται στις γραμματείες των φροντιστηρίων.
Η τελευταία σύμβαση που υπέγραψε ο ΣΕΦΚ ήταν το 2011 με τον ΕΣΙΦΜΕΑ (σήμερα ΣΕΦΑ), για τον κλάδο των καθηγητών φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης. Την επόμενη χρονιά, οι εργοδότες κατήγγειλαν τη σύμβαση. Η πραγματικότητα από τότε χειροτερεύει διαρκώς. Η υπογραφή μιας συλλογικής σύμβασης προς όφελος των εργαζομένων (ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, περιορισμός των αυθαιρεσιών των εργοδοτών, αμοιβές που θα διαμορφώνουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης) απαιτεί την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων. Κάτι τέτοιο συνδέεται, σαφώς, ειδικά στην εποχή μας, με την προσπάθεια για κοινή αγωνιστική δράση των δύο κλαδικών σωματείων του χώρου της ιδιωτικής εκπαίδευσης, του ΣΕΦΚ και του Βύρωνα. Προτείνουμε, συνεπώς, τη συνάντηση των διοικητικών συμβουλίων των δύο σωματείων, ώστε να εντοπίσουμε, μέσα από μια συναδελφική συζήτηση αυτά που μας ενώνουν στην προσπάθεια διαμόρφωσης μιας κοινής προσπάθειας για υπογραφή σύμβασης.
Από την πλευρά μας, θεωρούμε ότι βασική μας δέσμευση πρέπει να είναι η ταυτόχρονη προσπάθεια θαρραλέου ανοίγματος της συζήτησης για τη σύμβαση στον κλάδο. Κάτι τέτοιο θα διαμόρφωνε κλίμα ενότητας και αισιοδοξίας, κάτι που λείπει από τους εργαζόμενους, ειδικά το τελευταίο διάστημα. Παράλληλα, οφείλουμε να διαμορφώσουμε μια κοινή βάση «θεσμικών» απαιτήσεων, όπως αυτές υπήρχαν, κατά κάποιο τρόπο, στην τελευταία σύμβαση (π.χ. 45λεπτο, διατήρηση αργιών) και να απαιτήσουμε αξιοπρεπείς αυξήσεις, ανάλογες με την πραγματικότητα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι στον κλάδο. Ταυτόχρονα, μπορούμε να συμφωνήσουμε πως η σύμβαση πρέπει να είναι ετήσια, ώστε να μη δεσμεύσουμε τον κλάδο για μεγάλο χρονικό διάστημα και να επανέλθουμε πιο δυνατοί.
Επόμενο βήμα είναι η συνάντηση με την ομοσπονδία, την ΟΙΕΛΕ, ώστε να απευθυνθούμε από κοινού, η ομοσπονδία και τα σωματεία στους συλλόγους των εργοδοτών, το ΣΕΦΑ και την ΟΕΦΕ. Η πρώτη συνάντηση με τους εργοδότες θα πρέπει να συνδέεται με μια μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων του κλάδου, ο οποίος οφείλει να δείξει τις προθέσεις του. Το επόμενο διάστημα, πρέπει να εντείνουμε τις δυνάμεις μας ώστε να ενημερώσουμε τον κλάδο για τις προσπάθειές μας και να εξηγήσουμε τη σημασία της ύπαρξης της σύμβασης.
ΣΕΦΚ – Κλαδικό σωματείο εργαζομένων την ιδιωτική εκπαίδευση
sefk.gr / sefk@sefk.gr / 2103820537, 6932414994 / Λόντου 6, Αθήνα
