ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ (529)
Η Ταξική Κίνηση διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση την Παρασκευή 7 Φλεβάρη, 7μμ: «Το απεργιακό κύμα στη Γαλλία: οι διεκδικήσεις, η οργάνωση, οι εμπειρίες του αγώνα»
1. Τι προβλέπεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τους υποψήφιους για σύνταξη και τους νέους εργαζόμενους
Νομίζουν ότι βρίσκονται σε μια κατακτημένη χώρα!
Δεν συμβαίνουν στην επιχείρησή τους κάποια εργατικά ατυχήματα. Είναι εργατικές δολοφονίες που τις προκαλούν οι ίδιοι.
Γι’ αυτούς είμαστε οι παράπλευρες απώλειες για να αυξηθούν τα κέρδη και τα μπόνους τους.
Ξέρουν ότι οι κολώνες του ΟΤΕ είναι σαθρές και ακατάλληλες. Όμως για να τις αντικαταστήσουν θα πρέπει να πληρώσουν κάποιο οικονομικό κόστος. Ίσως έτσι μειωθούν τα μπόνους των χρυσοπληρωμένων και αδίστακτων στελεχών.
Ας μην τις αλλάξουμε λοιπόν… ας «επεξεργαστούμε τα στοιχεία της αγοράς». Προκειμένου να πιάσουμε τους στόχους… ας τσακιστούν και μερικοί, αναλώσιμοι είναι! Μήπως θα τους κλάψουν οι δικές τους οικογένειες;
Προχθές, Πέμπτη 24 Ιανουαρίου, ο συνάδελφος Λ.Π εργαζόμενος σε εργολάβο ανέβηκε στην κολώνα στην οδό Βεργίνας στην περιοχή Διώνη στο Πικέρμι Αττικής, έσπασε στα δύο και βρίσκεται στο νοσοκομείο Ερυθρό Σταυρό με σπασμένο σβέρκο!
Πριν λίγες μέρες, πανομοιότυπο εργατικό ατύχημα είχαμε στα Γιάννενα. Τότε εξαφάνισαν την κολώνα. Αυτή την φορά δεν πρόλαβαν.
Στη φωτογραφία οι κολώνες που χρησιμοποιεί η «πιο μοντέρνα επιχείρηση της χώρας»!
ΑΠΟΦΑΣΗ της ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.
Για τον Αντιασφαλιστικό Νόμο της κυβέρνησης
Και για 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση
Τα λόγια που εκφώνησε δημόσια ο Jacques Rancière στις 16 Ιανουαρίου στους απεργούς του σιδηροδρομικού σταθμού της Vaugirard. Δημοσιεύτηκαν από την Le Monde στις 23 Ιανουαρίου.
Η εκπαιδευτική κοινότητα θρηνεί σήμερα την απώλεια δύο συναδέλφων, του Δ. Βασιλακόπουλου και του Ν. Ρόδη, που έχασαν τη ζωή τους στο στην Ε.Ο. Πατρών Πύργου στο καθιερωμένο δρομολόγιο προς και από το σχολείο με το κλασικό «γκρουπάκι» συναδέλφων.
Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Β’ Αχαΐας διερμηνεύοντας τα συναισθήματα όλων των συναδέλφων, κι ακόμα περισσότερο εκείνων που καθημερινά «γράφουν» χιλιόμετρα σε αντίστοιχα δρομολόγια εκφράζει την οδύνη και τα θερμά συλλυπητήριά του στις οικογένειες των συναδέλφων για τον αδόκητο χαμό τους.
Οι ηθικοδιδάσκαλοι, οι δημοσιολόγοι και οι στρατευμένες δημοσιογραφικές πένες του εφοπλιστικού κατεστημένου καταβάλουν συστηματική προσπάθεια όλες τις τελευταίες δεκαετίες προκειμένου να φιλοτεχνήσουν το επιχειρηματικό προφίλ των εφοπλιστών, αναδεικνύοντας ότι η επικράτησή τους στον διεθνή ναυτιλιακό στίβο είναι αποτέλεσμα της ιδιοφυίας, της εξωστρέφειας και του επιχειρηματικού τους δαιμονίου καθώς και άλλα προπαγανδιστικά φληναφήματα στην προσπάθειά τους να αγιοποιήσουν την επιχειρηματική τους δράση.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ
Πάει να κλείσει μήνα η απεργία των σιδηροδρομικών στην Γαλλία σπάζοντας όλα τα ρεκόρ ακόμα και αυτά του Μάη του ‘68 και της μεγάλης απεργίας το 1986 που κράτησε 28 μέρες.
Παρά την αλματώδη και θεαματική αύξηση που παρουσιάζει ο αριθμός των ελληνόκτητων πλοίων στην ποντοπόρο ναυτιλία, την επίσης ιλιγγιώδη αύξηση στην κερδοφορία των εφοπλιστών σε όλους τους τύπους των πλοίων στην ίδια κατηγορία, παρά το γεγονός ότι έλληνες εφοπλιστές έχουν πάρει τα πρωτεία σε συγκεκριμένους τύπους πλοίων, είτε σε χωρητικότητα (τονάζ) είτε και σε αριθμό πλοίων, ο αριθμός των ελλήνων Ναυτεργατών μειώνεται σταθερά στα υπό ελληνική σημαία πλοία και στα συμβεβλημένα με το ΝΑΤ πλοία .
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
-
Αζόφσταλ: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», των Γ. Φ. Τσίκολη και Π. Παπαδομανωλάκη
-
«Mεσολόγγι» το Αζόφσταλ; Ντροπή! Του Βασίλη Σιώκου
-
Influencers στην υπηρεσία της CIA, του Νίκου Γουρλά
-
Στοχευμένη δολοφονία Παλαιστίνιας δημοσιογράφου από το κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ
-
Ο πόλεμος στην Ουκρανία οδηγεί σε παγκόσμια επισιτιστική κρίση
-
Η νεαρή, μορφωμένη εργατική τάξη των ΗΠΑ συνδικαλίζεται και τρομάζει το κεφάλαιο, του Γιάννη Βολιάτη
-
Τα πανεπιστήμια δε χρειάζονται Αστυνομία!
-
Η «επανάσταση των γιών»: Η ταραγμένη δεκαετία του ΄60 στη Δυτική Γερμανία ή Το γερμανικό 1968 (μέρος α’) Άλεξ Κάντζιας – Ρόντε
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.