Ο Χαρίλαος Φλωράκης, όπως εξάλλου και κάθε ανθρώπινη προσωπικότητα, είναι μια ανεπανάληπτη, μια ξεχωριστή προσωπικότητα. … «Το κοινό, σημειώνει ο Γκράμσι, καθορίζεται στον άνθρωπο από τους πιο βαθείς και πιο μόνιμους όρους που δημιουργούν την “ψυχή" του, από τους κοινωνικούς όρους μόρφωσης, ύπαρξης, εργασίας και οργάνωσης».
Το κοινό στη διαμόρφωση του Φλωράκη ήταν η διαρκής παρουσία του στο εξελισσόμενο εργατο-αγροτικό κίνημα στην αναπτυσσόμενη Ελλάδα και στο τριτοδιεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα αναπόσπαστο μέρος του οποίου είναι το ΚΚΕ.
Τα τελευταία ειδικότερα χρόνια, με ιστοριογραφικά έργα, απομνημονεύματα, βιογραφίες, αφηγήματα, αφιερώματα στον ελληνικό Τύπο, ντοκιμαντέρ, ντοκουμέντα, συνεντεύξεις, ημερολόγια, χρονικά, φωτογραφικά λευκώματα κ.α. το ενδιαφέρον για την Ιστορία κορυφώνεται. Κορυφώνεται και επιστρέφει εδώ, στο πεδίο των σημερινών κοινωνικών αναμετρήσεων και αναζητήσεων.
Μέχρι την πρώτη κατάληψη της Νομικής, το αντιδικτατορικό κίνημα πορευόταν σε στεγνό τοπίο. Λίγους μόλις μήνες πριν ξεσπάσουν τα μαζικά γεγονότα, η απογοήτευση και η ιδέα πως η χούντα θα μείνει τριάντα χρόνια, ήταν κυρίαρχη ακόμα και στους δραστήριους φοιτητικούς κύκλους.
Τα Ιουλιανά του 1965 είναι κλειδί για τη γνώση και ερμηνεία της ελληνικής μετεμφυλιακής πολιτικής ιστορίας και όχι απλά ένα μικρό επεισόδιό της, καθώς πυροδότησαν και επηρέασαν τις πολιτικές τάσεις και εξελίξεις τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα.
Η Πρωτομαγιά του 1944 με την εκτέλεση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής των 200 Κομμουνιστών, μέσα από το βιβλίο - ντοκουμέντο από το Αρχείο του ΚΚΕ, «Πρωτομαγιές 1886 - 1945», της Μέλπως Αξιώτη, γραμμένο το 1945.
Σήμερα, 70 χρόνια απ’ το θάνατό του, υπογραμμίζουμε πως ο ελληνικός λαός έχει τελεσίδικα αποφασίσει ποιος είναι ο Άρης Βελουχιώτης και τον έχει κατατάξει στις πιο τιμητικές θέσεις που βρέθηκε ποτέ λαϊκός ηγέτης.
Η στάση του Βελουχιώτη απέναντι στους Βρετανούς έδενε πλήρως με την αντίληψή του, ότι ο αντικατοχικός αγώνας σύντομα θα μετατρεπόταν σε εσωτερικό αγώνα εναντίον των λυκοσυμμάχων και της ντόπιας αντίδρασης. Ο λόγος του στην απελευθερωμένη Λαμία, είναι μια αγωνιώδης έκκληση να τεθεί το ζήτημα της εξουσίας.
Συνέβη σαν σήμερα τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου 1938. Η αποκληθείσα «νύχτα των κρυστάλλων» αποτελεί το πρώτο μαζικό πογκρόμ των Ναζί εναντίον των Εβραίων στη Γερμανία.
Αναδημοσιεύουμε άρθρο του Θανάση Παπαρήγα, γραμμένο το 1985, κλασικό για τη μεθοδολογία με την οποία αναλύεται το φασιστικό φαινόμενο και το ναζιστικό κόμμα.
Άρθρο του Θανάση Παπαρήγα, γραμμένο το 1985, κλασικό για τη μεθοδολογία με την οποία αναλύεται το φασιστικό φαινόμενο και το ναζιστικό κόμμα.
"… Μέσα στο μυαλό μου, κυριάρχησε ένας στίχος από το ινδικό έπος του "Bhagavad-Gita" στην οποία ο Krishna προσπαθεί να πείσει τον πρίγκιπα ότι πρέπει να κάνει το καθήκον του: "Είμαι ο θάνατος: ο καταστροφέας των κόσμων" σημειώνει στο ημερολόγιο του ο Οπενχάιμερ, ο νομπελίστας πυρηνικός φυσικός και επικεφαλής τότε του προγράμματος ανάπτυξης των πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ.
Μπούκωσα όλη την εβδομάδα στις συσκέψεις ν' ακούω για την Attica Bank και τα βοσκοτόπια των κομμάτων και των «υπερθεματιστών» – ξέρετε, αυτά τα γαλάζια, πράσινα και ροζ βοσκοτόπια όπου φυτρώνουν θαλασσοδάνεια εκατομμυρίων ευρώ, εκτρέφονται νέοι και παλιοί εκατομμυριούχοι καναλάρχες και εργολάβοι και μηρυκάζουν αμέριμνα τόνους κουτόχορτου εκατομμύρια ψηφοφόροι/τηλεθεατές/καταναλωτές -, την ίδια ώρα που περνούσε «αέρα» από μια άβουλη Βουλή το ξεπούλημα μπιρ παρά του Ελληνικού, και λέω να γράψω σήμερα έτσι για αλλαγή για μιαν άλλη Attica.
Σαν χθες, στις 11 Σεπτέμβρη του 1973, εκδηλώνεται το αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή, με επικεφαλής το στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ.
Η συζήτηση για τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα μιας αριστερής κυβέρνησης έχει ανοίξει έντονα στην Ελλάδα. Πέρα από επιθυμίες, ιδεολογικά σχήματα και στερεότυπα, έχει ενδιαφέρον να μελετήσουμε το παράδειγμα της Χιλής.
Αυτές τις μέρες γίνονται οι εκδηλώσεις μνήμης για τους εκτελεσθέντες μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας.
Η λέξη Λαζαρέτο είναι συνώνυμη του λοιμοκαθαρτηρίου στην ιταλική γλώσσα.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν.