Πηγή: Πριν
Όταν, στη δεκαετία του ’70, ο υπουργός Γεωργίας των ΗΠΑ, Ερλ Μπουτζ, είπε τη φράση «Μεγάλωσε ή Φύγε», απευθυνόμενος στον αγροτικό πληθυσμό της χώρας, ουσιαστικά προδιέγραφε τη μελλοντική τάση με βάση την ανάγκη αυξημένης παραγωγικότητας στον σύγχρονο καπιταλισμό. Προφανώς, οι αυξημένες απαιτήσεις για τρόφιμα ενός πλανήτη του οποίου ο πληθυσμός έχει διπλασιαστεί κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι δεδομένες. Σε αντίθεση, όμως, με τη συλλογικοποιημένη αντιμετώπιση της αγροτικής παραγωγής, την οποία προτάσσει η σοσιαλιστική λογική, στον σύγχρονο καπιταλισμό το βάρος πέφτει ατομικά στον εκάστοτε παραγωγό. Ο τελευταίος, ως ιδιώτης-επιχειρηματίας οφείλει να βρει τρόπους επέκτασης και μεγέθυνσης της παραγωγής του ή τελικά να πουλήσει τη γη του και να αποσυρθεί από τον αγροτικό τομέα.
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Εδώ και μισό αιώνα, η τάση αναδιανομής της γης προς όφελος των πολλών, η οποία εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα των αγώνων των αγροτών και της αποαποικιοποίησης, αντιστρέφεται. Παρ’ ότι το 80% των αγροτών σήμερα εξακολουθούν να θεωρούνται μικροϊδιοκτήτες, το σημαντικό στοιχείο είναι ότι – σύμφωνα με στοιχεία της Oxfam – το 1% των μεγάλων αγροκτημάτων καταλαμβάνει το 70% της καλλιεργήσιμης γης παγκοσμίως.
Με τον πληθυσμό της Γης να αναμένεται να αυξηθεί κατά δύο ακόμα δισεκατομμύρια τα επόμενα 25 χρόνια, η ανάγκη για αύξηση της παραγωγής αλλά και τα περιθώρια κερδοφορίας στον τομέα των τροφίμων αυξάνονται. Η πλειονότητα του αγροτικού πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο βλέπει τις τιμές των τροφίμων να ανεβαίνουν ενώ τα έσοδά της χαμηλώνουν και τα πολλαπλασιαζόμενα ακραία καιρικά φαινόμενα έχουν ανεξέλεγκτες επιπτώσεις στην παραγωγή. Στην Ινδία και αλλού, οι αγρότες ζητούν την προστασία τους από τα καρτέλ τροφίμων με τη θέσπιση ελάχιστης τιμής για τα αγροτικά προϊόντα. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προστίθενται οι στρεβλώσεις που γεννά ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι γεωπολιτικές προτεραιότητες των κρατών καθώς και η μετακύλιση του κόστους της «πράσινης μετάβασης» και των διεθνών εμπορικών συμφωνιών της ΕΕ στους ώμους των αγροτών.
Ουσιαστικά, ο τρόπος λειτουργίας της καπιταλιστικής αγοράς δεν χωράει τη μικρή αγροτική παραγωγή. Με άλλα λόγια, σήμερα, καθώς οι μεγάλες εταιρείες ελέγχουν ολοένα και περισσότερο τους σπόρους, τα φυτοφάρμακα, τη γη, τις τιμές και τη διάθεση των προϊόντων μπορούμε κάλλιστα να αφαιρέσουμε την προοπτική του «μεγάλωσε» από το αρχικό δίλημμα και να κρατήσουμε μόνο το «φύγε». Εκτός κι αν τα φαινόμενα αντίστασης που ξεπηδούν σε όλο τον κόσμο αποκτήσουν ανώτερη ποιότητα.
