Η Ελένη Μπαρμπαλιά είναι Πρόεδρος Ε.Ε. ΣΥΔΑ
Η επέλαση του covid 19 και η πανδημία που αντιμετωπίζει ο πλανήτης έδειξε τη γύμνια στην οποία έχουν οδηγηθεί τα εθνικά συστήματα υγείας ανά τον κόσμο.
Ζούμε μια νέα πραγματικότητα με το μέλλον να φαντάζει άπιαστο σαν όνειρο. Οι δημοκρατίες και τα όποια συνταγματικά δικαιώματα ίσχυαν, με το πρόσχημα του περιορισμού της εξάπλωσης του κορονοϊού καταλύονται μέσα σε μια μέρα.
Και μέσα σε αυτή τη δίνη του φονικού ιού με διαλυμένα τα δημόσια συστήματα υγείας ανά τον κόσμο , ανάπηροι και χρόνια πάσχοντες ανέμεναν ότι τα μέτρα προστασίας θα ήταν συγκεκριμένα, στοχευμένα και χωρίς τις συνήθεις ασάφειες.
Αφελείς προσδοκίες, εάν περιμένει κανείς τέτοιου είδους μέτρα από μια Πολιτεία που έχει δείξει ότι ακόμα και στις εποχές της ψευδοευμάρειας αλλά και των οικονομικών κρίσεων η ανθρώπινη ζωή των αδύναμων δεν έχει αξία. Περισσή, για πολλοστή φορά, η υποκρισία αυτών που ψηφίζουν και ενσωματώνουν διεθνείς συμβάσεις δικαιωμάτων για ευπαθείς ομάδες, όπως ανάπηροι και χρόνια πάσχοντες. Τους θυμόμαστε όταν το 2012 ψήφιζαν τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και την επόμενη μέρα συγχώνευαν άκριτα νοσοκομεία και προνοιακές δομές χωρίς κανένα σχέδιο και καμία μελέτη για την καταγραφή των πραγματικών αναγκών αναπήρων και χρονίως πασχόντων.
Εργασιακή ζούγκλα για αναπήρους και χρόνια πάσχοντες.
Με το μήνυμα «Μένουμε Σπίτι» οι αρμόδιοι έχουν ξεκινήσει εδώ και δύο εβδομάδες μια καμπάνια, εστιάζοντας στην προσφιλή μέθοδο της ατομικής ευθύνης, με ολοφάνερη την προσπάθειά τους να μεταθέσουν το βάρος των ευθυνών της κρατικής μηχανής στους ίδιους τους πολίτες. «Μένουμε Σπίτι», λοιπόν, για να προστατεύσουμε τις ευπαθείς ομάδες από τη συνάντησή τους με τον «αόρατο εχθρό»!
Τι άλλο θα περίμενε λοιπόν κάθε άνθρωπος που πάσχει από ένα χρόνιο νόσημα το οποίο, ακόμα και χωρίς την παρουσία λοιμώξεων μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπλοκές; Εργασιακή άδεια ειδικού σκοπού!
Τι εισέπραξαν όλες αυτές τις κρίσιμες ημέρες οι ευπαθείς ομάδες; Αλλεπάλληλες υπουργικές αποφάσεις στις οποίες σημαντικές ομάδες χρονίως πασχόντων δεν εντάσσονταν στο μέτρο της άδειας ειδικού σκοπού. Από την πρώτη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου σύλλογοι σωματεία και ακτιβιστικές ομάδες αναπήρων – χρονίως πασχόντων κατήγγειλαν την απουσία διακριτών μέτρων για τη χορήγηση αδειών ειδικού σκοπού σε όλους τους χρόνια πάσχοντες, οι οποίοι σύμφωνα με αποφάσεις των θεραπόντων ιατρών τους κινδυνεύουν 2 έως 3 φορές περισσότερο από την έκθεσή τους στον κορωνοϊό.
Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία μετά τον ξεσηκωμό πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων στις 19.3.2020 εκδίδει δελτίο τύπου με τον τίτλο: Δώστε τέλος στις ασάφειες και στη σύγχυση, προστατέψτε αποτελεσματικά ΣΗΜΕΡΑ τα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις επισημαίνοντας ως ασαφείς και αντικρουόμενες τις οδηγίες, που δίνει η Κυβέρνηση και ο ΕΟΔΥ για τις ευπαθείς ομάδες. Όπως αναφέρεται στο Δ.Τ της συνομοσπονδίας κάθε εγκύκλιος, ΠΝΠ και υπουργική απόφαση δίνει το δικό της ορισμό στο ποιες είναι ευπαθείς ομάδες, οδηγώντας σε τραγελαφικές καταστάσεις τους εργαζόμενους με αναπηρία ή χρόνιες παθήσεις που διεκδικούν την άδεια ειδικού σκοπού από την εργασία τους για τους αυτονόητους λόγους.
Χρόνια πάσχοντες όπως άτομα με θαλασσαιμία, σκλήρυνση κατά πλάκας, νεφροπαθείς τελικού σταδίου, άτομα με προβλήματα όρασης, που εργάζονται μέσω της αφής και συνεπώς έχουν μεγάλο κίνδυνο μόλυνσης από τον φονικό ιό, εργαζόμενοι που έχουν στην οικογένειά τους άτομα με βαριές χρόνιες παθήσεις και πρέπει να παραμείνουν στο σπίτι για να προφυλάξουν τους οικείους τους, όλοι αυτοί είναι «αόρατοι πολίτες» για τους κυβερνώντες και τους αρμοδίους του ΕΟΔΥ. Κατά τ’ άλλα η καμπάνια «Μένουμε στο Σπίτι» αποτελεί το βασικό όπλο της πολιτείας ενάντια στην πανδημία που πλήττει τη χώρα και τον πλανήτη με κύριο στόχο την προστασία των ευπαθών ομάδων!
Το απόλυτο αλαλούμ για τις εργασιακές άδειες στους πάσχοντες από διαβήτη
Οι διαβητικοί, παρόλο που εντάσσονται στις ομάδες υψηλού κινδύνου από διεθνείς οργανισμούς όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός για τον Διαβήτη (IDF), το CDC καθώς και την Ελληνική Διαβητολογική Εταιρεία (επιστημονικό σωματείο για τον διαβήτη) βρίσκονται εκτεθειμένοι στον ιό και αναγκάζονται να πηγαίνουν στη δουλειά τους, αφού η επιστημονική ομάδα του ΕΟΔΥ έκρινε αβασάνιστα ότι την άδεια δικαιούνται οι πάσχοντες που ο διαβήτης τους είναι αρρύθμιστος! Ουδεμία όμως αντίδραση έως σήμερα από τους υπεύθυνους του Υπουργείου Υγείας και του ΕΟΔΥ, παρόλο που η Διαβητολογική Εταιρεία και οι χρόνια πάσχοντες με επιστολές και δελτία τύπου καταγγέλλουν, ως αντιεπιστημονικό το κριτήριο του αρρύθμιστου διαβήτη. Σύμφωνα με τους θεράποντες γιατρούς ο πάσχοντας διαβητικός, ακόμα και ρυθμισμένος, κινδυνεύει εάν προσβληθεί από οποιαδήποτε λοίμωξη να απορρυθμιστεί και να οδηγηθεί στο πρώτο εφημερεύον νοσοκομείο.
Ο Γολγοθάς όμως των διαβητικών δεν τελειώνει εδώ. Στο διαδίκτυο κάθε μέρα βλέπουν το φως καταγγελίες εργαζομένων διαβητικών, που οι εργοδότες/ προϊστάμενοί τους ανακαλούν τις άδειες, οι οποίες δόθηκαν στην αρχή της καμπάνιας «Μένουμε Σπίτι» ή γιατροί εργασίας στους ΟΤΑ και άλλους δημόσιους φορείς ζητούν πρόσφατες εργαστηριακές εξετάσεις για να αποδείξουν ότι ο διαβήτης τους είναι αρρύθμιστος! Τι κι αν ο Πρόεδρος και ο Γεν. Γραμματέας της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας τονίζουν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο και περίπλοκο να τεκμηριωθεί η καλή και κακή ρύθμιση της νόσου. Και όλα αυτά εξαιτίας μίας οδηγίας την οποία εξέδωσε ο ΕΟΔΥ χωρίς να συμβουλευτεί τους ίδιους τους πάσχοντες και τους θεράποντες γιατρούς τους.
Θαλασσαιμικοί και αιμοκαθαρόμενοι νεφροπαθείς στο έλεος του ιού ή της πολιτείας;
Σε ιδιαίτερο κίνδυνο βρίσκονται χρόνια πάσχοντες, όπως είναι οι θαλασσαιμικοί και νεφροπαθείς τελικού σταδίου (αιμοκαθαρόμενοι). Όπως αναφέρει το δελτίου τύπου της Συνομοσπονδίας ατόμων με αναπηρία δεν έχουν δοθεί καν οδηγίες στις ιδιωτικές μονάδες αιμοκάθαρσης για το πώς θα αντιμετωπισθεί αιμοκαθαρόμενος που παρουσιάζει συμπτώματα του ιού.
Αιμοκαθαρόμενοι και άλλοι χρόνια πάσχοντες, που παρουσίασαν πυρετό ή άλλα ύποπτα συμπτώματα βρέθηκαν σε εφημερίες νοσοκομείων παραμένοντας επί ώρες μαζί με δεκάδες άλλους ασθενείς ενώ την άλλη ημέρα θα βρίσκονταν μαζί με άλλους 20-30 ασθενείς στην τακτική του μονάδα αιμοκάθαρσης. Κανένα σχέδιο και καμία ΜΕΡΙΜΝΑ για αυτές τις ομάδες πληθυσμού. Στην ίδια κατάσταση και οι θαλασσαιμικοί που πρέπει να βρίσκονται κάθε δεκαπέντε ημέρες στις μονάδες μετάγγισης αίματος. Κραυγή αγωνίας στέλνουν τα σωματεία και οι σύλλογοι θαλασσαιμικών, αφού όχι μόνο δεν έχουν ενταχθεί στις ευπαθείς ομάδες για την άδεια ειδικού σκοπού από την εργασία τους αλλά αντιμετωπίζουν την έλλειψη αίματος λόγω και του φόβου των αιμοδοτών να προσέλθουν στις μονάδες αιμοδοσίας των νοσοκομείων.
Οι χρόνια πάσχοντες είναι οι πρώτοι που έρχονται αντιμέτωποι με την έλλειψη προστατευτικών υγειονομικών υλικών μαζί με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές όπως και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων: τραπεζοκόμους, τραυματιοφορείς, καθαρίστριες που δίνουν άνιση μάχη με τη φονική πανδημία.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τους υγειονομικούς που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και συνεχίζουν να εργάζονται μέσα στο νοσοκομείο περιβάλλον χωρίς ειδικές προστατευτικές ομάδες όπως όλοι οι συνάδελφοί τους. Γιατροί, νοσηλεύτριες, παραϊατρικό προσωπικό που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες χρόνια ρίχνονται στην πρώτη γραμμή των ΤΕΠ καλύπτοντας τις αδυναμίες του υγειονομικού συστήματος ενώ τα σωματεία των νοσοκομειακών εργαζομένων προτάσσουν το αίτημα λήψης μέτρων προστασίας για τους υγειονομικούς που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος έκθεσής τους στον κορονοϊό.
Οι χρόνια πάσχοντες είναι αυτοί για τους οποίους κόπτονται οι Κυβερνώντες και καλούν τους πολίτες να υιοθετήσουν το μέτρο «Μένουμε Σπίτι» χωρίς να έχουν υλοποιήσει καμία πρόταση των εκπροσώπων του αναπηρικού κινήματος και των σωματείων εργαζομένων στα νοσοκομεία όπως το σωματείο του νοσοκομείου «ΑΤΤΙΚΟΝ» για το σχεδιασμό μέτρων ικανών να τους προστατέψουν αποτελεσματικά.
Το αύριο που ξημερώνει για τα άτομα με αναπηρία, τους χρόνια πάσχοντες και τις οικογένειές του μετά το τέλος αυτής της πανδημίας φέρνει σκέψεις σκοτεινές. Γιατί όπως θυμόμαστε όσοι δεν ξεχνάμε «τα άτομα με αναπηρία και χρόνια πάσχοντες είναι τα πρώτα θύματα κυρίως σε εποχές οικονομικών κρίσεων, όπως αυτή που μας προετοιμάζουν με ιδιαίτερη έμφαση αυτοί που σχεδιάζουν πολιτικές κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των κεφαλαιοκρατών.
Για άλλη μια φορά τίθεται το ερώτημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»;
Για άλλη μια φορά θα σιγοτραγουδάμε «Μιλάνε για του έθνους (Άννα μην κλαις) ξανά την τιμή, στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί».
