Ο καπετάνιος Βιτζέντζος και οι ρεφορμιστικές τάσεις. Κυριακάτικο βιάτζο αναψυχής.
Ήταν μια εποχή που άνθιζε το λαθρεμπόριο τυριών και σαλαμιών. Μιλάμε για τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα. Έτσι και σε πιάνανε τότε με αφορολόγητο τυρί στο τραπέζι, σου παίρνανε το πιάτο και σε χώνανε και στο μπουντρούμι (με ένα μπουκάλι ρούμι).
Τα χρόνια εκείνα οι κοντραμπαντιέριδες του Μαντουκιού κάνανε το βιάτζο Μαντούκι – Τσιταβέκια και φέρνανε παράνομα με τα καΐκια τυριά και σαλάμια. Μην ψάξετε να βρείτε πού είναι η Τσιταβέκια. Μόνο τυχαία μπορείς να τη βρεις. Πρόκειται για ένα ψαροχώρι μερικά χιλιόμετρα βόρεια της Αγκόνα. Τότε είχε δυο τρεις καλύβες ψαράδων. Τώρα έχει και μίνι Μάρκετ και πιτσαρία και σύλλογο ψαράδων και ενοικιαζόμενα και ομπρέλες και ξαπλώστρες και στρινγκ και τα πάντα όλα.
Δίπλα από το χωριουδάκι υπάρχει ένα ποτάμι. Μέσα στους καλαμιώνες του ποταμιού γινότανε το νταλαβέρι ανάμεσα στους Μαντουκιώτες και τους «αδίστακτους» Ιταλούς λαθρέμπορους που έφερναν τα τυριά και τα προσούτα από την Πάρμα με τα κάρα. Θα αναρωτηθεί κανείς πώς ήταν δυνατόν να περάσει όλη την Αδριατική ένα καΐκι μες στο χειμώνα. Η αλήθεια είναι ότι το ταξίδι γινόταν κόστα-κόστα όλη την ανατολική πλευρά της Ιταλίας. Από την Αγκόνα μέχρι το φάρο του Ότραντο.
Ήξεραν οι κοντραμπαντιέρηδες κάθε απάγκιο και από ποιο καιρό σε προφυλάσσει το καθένα. Προβλέπανε τον κάθε καιρό και τη διάρκειά του με μεγάλη ακρίβεια. Ξέρανε πώς να προφυλαχτούν από τους ελέγχους των αρχών. Ο προορισμός ήτανε το Μαούκι αλλά η κάθε ασήμαντη παραλία που θα τους προστάτευε από τον καιρό ήταν αποφασιστικής σημασίας για να αριβάρουνε.
Υπήρχε ένας θρυλικός καπετάνιος εκείνα τα χρόνια που τονε λέγανε Βιτζέντζο και λέγανε ότι «αυτόνε δεν τονε πιάκανε ποτές». Αν ήσουνα «μεγάλος θαλασσόλυκος» και οι συνεχείς και χρονοβόρες στάσεις σού φαίνονταν «ρεφορμιστικές αυταπάτες», σε πέταγε στην πρώτη παραλία ο Βιτζέντζος και σου έλεγε να πάρεις το κρουαζιερόπλοιο να σε πάει ντρέτα τσου Κορφούς.
Κάτι τέτοια σκεφτόμουνα τις προάλλες που τα πίναμε στο μπαρ Lupo di mare (θαλασσόλυκος). Μαζεύονται εκεί συνήθως τα πληρώματα από τα σκάφη της μαρίνας Γουβιών και μεθοκοπάνε μετά τη δουλειά. Κάνουνε βιάτζα «αναψυχής» στη Σαγιάδα ή στην Ηγουμενίτσα και μερικές φορές φτάνουνε… μέχρι τη μακρινή Πάργα για ψαρομεζέδες. Αφηγούνται τα ταξίδια τους με γουρλωμένα μάτια λες και μόλις γλυτώσανε από το Κουροσίβο. Να τους άκουγε ο Βιτζέντζος!
Κέρκυρα 13/9/2015
Ralston Crawford, Unloading the Cargo (1942). Oil on Canvas
