Ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης δημοσίευσε στον ιστότοπο lifo.gr ένα κείμενο με τίτλο «Βδέλυγμα». Πρόκειται για ένα κείμενο με το οποίο αποτάσσεται τον ελληνικό λαό και ζητά την τιμωρία του.
Φωτογραφία από την παράσταση «Φαέθων»
Ο Δημητριάδης στο κείμενο αυτό όπως και στα πρόσφατα θεατρικά του έργα, συμπυκνώνει ένα αίσθημα αδυναμίας που γίνεται επιθετικότητα – επιθετικότητα ισοπεδωτική κατά της ανθρώπινης ύπαρξης και κατά της ζωής. Στην προκειμένη περίπτωση, η ζωή τιμωρείται από τη θέση του συγγραφέα που τα βάζει με τον λαό, τον ελληνικό λαό.
«Ανήκω σε έναν λαό τον οποίο βδελύσσομαι». Αυτή είναι η πρώτη φράση του κειμένου. Σύμφωνα με το κείμενο, αυτός ο λαός γεννάει μόνο τέρατα. Μπορεί στον κύκλο του, στην τέχνη του, στο σημείο από το οποίο βλέπει τη ζωή ο Δημητριάδης να υπάρχουν μόνο τέρατα, μπορεί το κεφάλι του να έχει γεμίσει από τέτοια τέρατα. Δεν υπάρχει λόγος να επιχειρήσει κανείς να πει ότι ζούμε σε μια εποχή που γεννάει τέρατα, αλλά μέσα σε κάθε λαό υπάρχουν δυνάμεις που συγκρούονται, ότι τα τέρατα δεν γεννιούνται από το λαό, αλλά από την εξουσία που φτάνει τον λαό σε σημεία πρωτόγνωρης φρίκης.
Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί, γράφει ο Δημητριάδης. Και ποιος θα τον τιμωρήσει; Η Ιστορία; Η Γερμανία; Ο Θεός; Εδώ μπορεί να βρεθεί χώρος για πολλές ερμηνείες. Πάντως στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σε αυτή τη συγκυρία η τιμωρία έρχεται από μια συγκεκριμένη εξουσία. Αν ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός που του αξίζει να βασανιστεί και να εξοντωθεί, αυτή η εξουσία έχει βρει ιδεολογική έκφραση στο κείμενο του Δημητριάδη και στη Λάιφο που το φιλοξενεί.
Κάθε συγγραφέας και κάθε διανοητής που δεν αποκαλύπτει σήμερα τη μήτρα των τεράτων, δηλαδή που δεν τα βάζει και δεν γδέρνει με τη γλώσσα του αυτή την εξουσία, είναι ένας συγγραφέας τέρας – που τρέφεται από την εξουσία και τους θεσμούς της, τα ιδρύματά της, τους χορηγούς της, τις στέγες, τις σελίδες, τους μηχανισμούς της.
Στη ζωή του ανθρώπου και στη ζωή ενός λαού υπάρχει ένα μεγάλο εύρος εκφράσεων, παραδειγμάτων, βιωμάτων και πρακτικών. Αυτό το πλήθος των εκδηλώσεων της ζωής ενός λαού συγκροτεί έναν πολιτισμό. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες αντλούν τις ιδέες τους από την πραγματική ζωή, από τους πραγματικούς ανθρώπους και τα φαινόμενα που αντιμετωπίζουν κι ακόμα εξετάζουν τις αντιθέσεις, τη διαπάλη που εξελίσσεται μέσα σε κάθε ανθρώπινο σύνολο.
Η τέχνη χωρίζεται σε δύο μεγάλες παρατάξεις – την προοδευτική τέχνη και την αντιδραστική τέχνη. Προοδευτικό είναι ό,τι συντάσσεται με τον άνθρωπο και τη ζωή. Είναι η τέχνη που είναι με τον άνθρωπο και την αγωνία της ύπαρξής του. Με τον άνθρωπο και τα πάθη του. Με τον άνθρωπο και τις μεγάλες στιγμές του. Αντιδραστική είναι η τέχνη που είναι με τον εαυτό της και στρέφεται κατά της ζωής και του ανθρώπου. Η τέχνη που μεταχειρίζεται τα μέσα της για να απαξιώσει τη ζωή. Για να μικρύνει τον άνθρωπο. Η τέχνη που βγάζει τη γλώσσα της στη ζωή. Η τέχνη που σήμερα, μέσα σε αυτή την κρίση, περνάει χωρίς δισταγμό με τη μεριά της αστικής τάξης. Της τάξης που για να μην πεθάνει, οδηγεί στον θάνατο της κοινωνίας και του ανθρώπου.
Αυτές οι σκέψεις γεννήθηκαν μετά την έξοδο από την παράσταση «Φαέθων», μια πραγματικά πολύ καλή παράσταση από τεχνική άποψη. Όμως η βασική γραμμή του κειμένου του έργου ήταν αυτή η απαξίωση, η τιμωρία, η επίθεση στον άνθρωπο. Ανασύρονται οι σκέψεις αυτές μετά το κείμενο-βδέλυγμα που φέρει τον τίτλο της ποιότητάς του.
