Και το όνομα αυτού… «δίκαιη ανάπτυξη»! Εμφανίζεται ως το αντίβαρο στα αλλεπάλληλα μνημονιακά πολυνομοσχέδια που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τη λαίλαπα των νέων και παλιών μέτρων.
Το διαβάσαμε στη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 4 Ιουνίου 2016, στην ομιλία του στο Μουσείο της Ακρόπολης στις 16 Ιουνίου και στη συνέντευξη του Ν. Παππά στην Αυγή στις 18 Ιουνίου.
Είναι ο διάδοχος του «παράλληλου προγράμματος», που διαδέχθηκε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που κι αυτό με τη σειρά του είχε διαδεχθεί το «αριστερό πρόγραμμα», κοκ. Η απόσταση που χωρίζει τη «δίκαιη ανάπτυξη» από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο μεγάλη ώστε τον ίδιο όρο, «δίκαιη ανάπτυξη», είχε χρησιμοποιήσει και ο Α. Σαμαράς προ διετίας για να προσδώσει ένα θετικό πρόσημο στην πολιτική του και να εξωραΐσει το περιεχόμενό της.
Το αποτέλεσμα το ξέρουμε. Το ίδιο θα συμβεί και με τη «δίκαιη ανάπτυξη» του ΣΥΡΙΖΑ, που σύντομα θα αποδειχθεί μια ακόμη κενολογία… Για την ακύρωση ωστόσο της «δίκαιης ανάπτυξης» έχει φροντίσει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πολιτική που εφαρμόζει.
Ποια ανάπτυξη;
Το 2015 η οικονομία συρρικνώθηκε, για όγδοη συνεχή χρονιά, κατά 0,2%, ενώ συρρίκνωση αναμένεται και για φέτος, κατά 0,3%, με βάση τις εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας, που περιλαμβάνονται στην έκθεση για τη νομισματική πολιτική 2015-2016, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 15 Ιουνίου.
Μιλώντας επομένως για ανάπτυξη η κυβέρνηση μετατρέπει την επιθυμία της σε πραγματικότητα καθώς το μόνο που έχει καταφέρει, αποδεδειγμένα, είναι η συνέχιση της υφεσιακής πολιτικής. Και για να κρύψει αυτή την καταστροφική πολιτική που υλοποιείται εδώ και τώρα, σε πραγματικό χρόνο, επικαλείται την ανάπτυξη που στο μέλλον θα έρθει… Όπως ακριβώς έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Ακόμη όμως κι αν πάψει να συρρικνώνεται το εθνικό προϊόν, το μερίδιο της εργασίας ποτέ δεν πρόκειται να επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν την κρίση. Και γι’ αυτό φρόντισε πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ. Προς επίρρωση μια σειρά από μέτρα που έχει ψηφίσει τον τελευταίο χρόνο, κι ειδικότερα μετά την ατιμωτική συμφωνία που υπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015, τα οποία διασφαλίζουν ότι η υπέρβαση της κρίσης θα συντελείται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των δυνάμεων της εργασίας.
Ενδεικτικά και μόνον:
Συνέχιση της φορολογικής λεηλασίας. Η αύξηση του ΦΠΑ από το 23% στο 24% (αφού πρώτα μια σειρά προϊόντων πρώτης ανάγκης μετατάχθηκαν από την κλίματα του 13% στην ανώτερη τότε κλίμακα του 23%) και η παγιοποίηση του ΕΝΦΙΑ και του φόρου κοινωνικής αλληλεγγύης καθιστούν τη φορολογία άδικη και μεροληπτική, καθώς μεταφέρουν το κόστος της προσαρμογής στις πλάτες της κοινωνικής πλειοψηφίας και των εισοδηματικά αδυνάτων.
Η αύξηση δε της φορολογίας των επιχειρήσεων (από το 26% στο 29% για τα κέρδη, από το 10% στο 15% για το μέρισμα και από 80% στο 100% της προκαταβολής), στο σημερινό περιβάλλον παρατεταμένης ύφεσης και αποεπένδυσης, δεν αποτελούν αντικαπιταλιστική πολιτική, αλλά τη συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ στην συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του ελληνικού κεφαλαίου, καθώς θα οδηγήσει στο κλείσιμο χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
Υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου. Η ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, του ΟΛΠ και του ΟΛΘ, το σκανδαλώδες χάρισμα του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού στον Λάτση καθ’ υπόδειξη των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, που λειτούργησαν σαν εμπορικοί αντιπρόσωποι του Λάτση, και το υπερ-ταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας με διάρκεια ζωής 99 χρόνια στερούν από τον πολίτη δημόσιο χώρο, φαλκιδεύουν κυριαρχικά δικαιώματα και υπόσχονται ανατιμήσεις σε εισιτήρια και κάθε είδους χρεώσεις. Από την άλλη, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πεδία δόξης λαμπρά και κυρίως δωρεάν για το ιδιωτικό κεφάλαιο που θα επιχειρηματικοποιεί φυσικό πλούτο και δημόσιες εγκαταστάσεις.
Διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ μπορούν να καυχώνται πώς με το νομοσχέδιο του Κατρούγκαλου έβαλαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του ασφαλιστικού συστήματος. Το σπάσιμο της σύνταξης σε εθνική και ανταποδοτική, η κατάργηση του ΕΚΑΣ για 370.000 μικροσυνταξιούχους και η μείωση των κύριων συντάξεων κατά 20% – 30% για όσους συνταξιοδοτούνται μετά την ψήφιση του αντι-ασφαλιστικού νόμου εγγυώνται την μετατροπή της σύνταξης σε επίδομα. Η άλλη όψη της φτωχοποίησης της τρίτης ηλικίας είναι η ώθηση που δίνεται στον κλάδο ιδιωτικής ασφάλισης. Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές ήδη ζουν με τον ΣΥΡΙΖΑ τα καλύτερα τους χρόνια λόγω της διάλυσης της δημόσιας πρωτοβάθμιας υγείας.
Περικοπές δημοσίων δαπανών. Ο κόφτης δημοσίων δαπανών, με βάση τον οποίο θα επιβάλλονται αυτόματες περικοπές δαπανών έως 3,6 δις. ευρώ ή 2% του ΑΕΠ σε περίπτωση αποκλίσεων από το στόχο δημιουργίας δημοσιονομικού πλεονάσματος θα προκαλέσει μεγαλύτερη εξαθλίωση στην κοινωνία, καθώς παρά τις υποσχέσεις του υπουργού Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτου δεν εξαιρέθηκαν μισθοί και συντάξεις. Έτσι, το κόστος των αποκλίσεων από τους πάντα υψιπετείς στόχους (όπως για παράδειγμα συνέβη το πρώτο τετράμηνο του έτους που τα έσοδα ΦΠΑ από νησιά όπως η Μύκονος παρουσίασαν υστέρηση έναντι του στόχου κατά 62%!) θα μεταφέρεται στους συνταξιούχους και τους μισθωτούς! Τι διαφορετικό θα έκανε ο Σαμαράς;
Δικαιοσύνη για τους φοροκλέπτες
Βαθύτερη εκμετάλλευση. Με ευθύνη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις (πχ ΟΛΠ) αλλάζουν εκ βάθρων οι εργασιακές σχέσεις με τις σταθερές αμοιβές να δίνουν τη θέση τους στη σύγχρονη δουλοπαροικία (εκ περιτροπής εργασία μέσω ενδιάμεσων ατζέντηδων, κλπ.). Το τοπίο θα αλλάξει περαιτέρω με την ζητούμενη από το ΣΕΒ (μέσω του προέδρου του, Θόδωρου Φέσσα – ναι… αυτού που φιγούραρε και στις λίστες των Panama Papers) κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και άλλα τέτοια μέτρα που θα αποφασιστούν το φθινόπωρο, όταν θα ανοίξει η συζήτηση για τα εργασιακά.
Στρατιές αστέγων. Η δυνατότητα μεταπώλησης όχι μόνο μη εξυπηρετούμενων (κόκκινων), αλλά και κανονικά εξυπηρετούμενων (πράσινων) δανείων από τις τράπεζες, με στόχο τη δημιουργία μιας νέας, δευτερογενούς αγοράς δανείων θα δημιουργήσει χιλιάδες αστέγους.
Αργά ή γρήγορα θα γίνουμε και στην Ελλάδα μάρτυρες δραματικών σκηνών με την αστυνομία να πετάει βίαια έξω από τα σπίτια τους οικογένειες ανέργων (γιατί αυτοί είναι που δεν θα μπορούν να φανούν συνεπείς ακόμη και στις πιο δελεαστικές προσφορές των «κορακιών») που θα ζητούν προσωρινή στέγη σε συγγενείς και φίλους, πριν εγκατασταθούν κάτω από γέφυρες. Κι αυτό θα είναι δημιούργημα του ΣΥΡΙΖΑ και των ψεκασμένων των ΑΝΕΛ.
Το ξεφόρτωμα δε, των κόκκινων δανείων (που από 39,9% το Δεκέμβριο του 2014, έφτασαν το 44,2% το Δεκέμβριο του 2015 και το 45,2% τον Μάρτιο του 2016 στο σύνολο του χαρτοφυλακίου) δεν πρόκειται να σώσει καν τις τράπεζες, αλλά θα αποτελέσει την πρώτη ύλη για ένα νέο πεδίο κερδοσκοπίας της μαφίας του χρήματος.
Τα παραπάνω μέτρα, που είναι λίγα μόνο απ’ όσα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ, έχουν εξαλείψει κάθε περιθώριο άσκησης πολιτικής που θα εμπεριέχει ψήγματα έστω κοινωνικής δικαιοσύνης. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καταργεί το ΕΚΑΣ, ο Σημίτης μοιάζει με τον Αλιέντε, συγκρινόμενος με τον Τσίπρα.
Εν κατακλείδι, το μνημόνιο Τσίπρα (Αύγουστος 2015) και το συμπληρωματικό μνημόνιο που ψηφίσαν τον Μάιο του 2016 είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του κάθε Φέσσα κι όσων ακόμη και τώρα εξακολουθούν να στέλνουν τα κέρδη τους στους φορολογικούς παραδείσους, χωρίς συνέπειες.
Σε αυτό το πλαίσιο η δικαιοσύνη περνάει μέσα από την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των κυβερνήσεων που τις εφαρμόζουν.
