Έχουν περάσει δεκαέξι ημέρες από την έναρξη των συμπλοκών ή του πολέμου των δώδεκα ημερών όπως ονομάστηκε, μεταξύ Ισραήλ και Ιράν και ακόμα δεν μπορώ να σχηματίσω άποψη αν το Ιράν είχε αποφασίσει να κατασκευάσει πυρηνικό όπλο.
Ακόμη κι αν το έχει κάνει, δεν γνωρίζω πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να ολοκληρώσει την κατασκευή του.
Δεν γνωρίζω επίσης αν ο μόνος τρόπος για να εμποδιστεί το Ιράν από το να γίνει στρατιωτική πυρηνική δύναμη ήταν η εξαπόλυση πολέμου εναντίον του.
Ακόμα και τώρα που ο μεταξύ τους πόλεμος έχει τελειώσει, δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν τα πλήγματά που του έχει επιφέρει Ισραήλ- ΗΠΑ επηρεάζουν καθόλου το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Δεν διαθέτω τα βασικά δεδομένα για να σχηματίσω άποψη σχετικά με την αναγκαιότητα αυτού του πολέμου, που απείλησε και απειλεί να παρασύρει τη Μέση Ανατολή σε μια μακρά και καταστροφική σύγκρουση.
Μου λείπουν πληροφορίες για την αιτιολογία του, για τη νομιμότητά του και για τη σχέση ανάμεσα στους στόχους και στα μέσα που επιλέχθηκαν για να επιτευχθούν.
Και δεν τις διαθέτω γιατί δεν πιστεύω λέξη απ’ όσα λένε οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης των ΗΠΑ-Ισραήλ.
Έχουν αποδείξει αμέτρητες φορές ότι δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης.
Έχω φτάσει στο σημείο που η δυσπιστία μου απέναντι στα λεγόμενα του Ισραηλινού πρωθυπουργού και του εκπροσώπου Τύπου του στρατού αγγίζει σχεδόν τη δυσπιστία μου προς τα ρεπορτάζ του καθεστώτος.
Ίσως, λοιπόν, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την επίθεση.
Ίσως και να υπήρχε. Ειλικρινά, δεν ξέρω.
Αλλά υπάρχουν δύο πράγματα που ξέρω.
Πρώτον, γνωρίζω —και λυπάμαι πραγματικά γι’ αυτό— ότι η πλειοψηφία των Ισραηλινών πολιτών δεν βασανίζεται από αυτά τα ερωτήματα.
Ότι σχεδόν δεν υπάρχει κανείς με τον οποίο να μπορείς να συζητήσεις. Είναι μεθυσμένοι από συνθήματα γεμάτα αλαζονεία και βυθισμένοι σε μια μιλιταριστική έκσταση.
Εκατομμύρια Ισραηλινοί βομβαρδίζονται με επαναλαμβανόμενα θριαμβευτικά ρεπορτάζ για το πως εξοντώθηκε η ιρανική στρατιωτική και πυρηνική ηγεσία .
Με θολές εικόνες που υποτίθεται πως τεκμηριώνουν την επιχείρηση της Μοσάντ (που μοιάζει με σειρά του Netflix!), και τις λεπτομέρειες για το πώς το Ισραήλ ξεγέλασε τους δήθεν αφελείς Ιρανούς.
Οι σάλπιγγες της νίκης ηχούν, και η σαγηνευτική τους μελωδία παραπλανά τους Ισραηλινούς.
Τα τηλεοπτικά στούντιο είναι οι μαέστροι αυτής της μιλιταριστικής μέθης. Φουντώνουν τις φλόγες του πολέμου και εξυμνούν τους πιλότους της πολεμικής αεροπορίας. Εξιδανικεύουν τους πράκτορες της Μοσάντ και τα στελέχη της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών – σαν «καταπληκτικούς ήρωες », μέχρι το σημείο της θεοποίησης τους.
Αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε: είναι ένα φαινόμενο τόσο παλιό όσο και η ανθρωπότητα — μια βίαιη, πατριαρχική, φυλετική νοοτροπία, υπερήφανη για την ικανότητά της να ρίχνει την αποτελεσματική δυνατότερη γροθιά.
Δεν είμαι ειρηνιστής· μερικές φορές η χρήση βίας είναι απαραίτητη. Αλλά το Ισραήλ έχει υιοθετήσει μια κοσμοθεωρία σύμφωνα με την οποία κάθε πρόβλημα πρέπει να λύνεται με τη βία. Και ο λαός του Ισραήλ έχει μετατραπεί σε ένα συλλογικό σώμα που θαυμάζει τη δύναμη και τη σκληρότητα, ενώ περιφρονεί τον διάλογο και τον συμβιβασμό.
Και δεύτερο, ότι κατά τη διάρκεια του δωδεκαήμερου πολέμου, στη Γάζα και σε μεγάλες περιοχές της Δυτικής Όχθης διαπράχθηκε εθνοκάθαρση, έτσι και τώρα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η Ισραηλινή κυβέρνηση να πατήσει τέρμα το εγκληματικό της γκάζι στη Γάζα.
Έτσι ενώ τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στον πόλεμο μεταξύ της μοναδικής πυρηνικής δύναμης της Μέσης Ανατολής και της πολυπληθέστερης χώρας της περιοχής, το Ισραήλ θα επιταχύνει την υλοποίηση της φαντασίωσης των φανατικών πολιτικών της Σμότριτς και Μπεν-Γκβιρ για την εξαφάνιση όσων έχουν απομείνει στην Παλαιστινιακή Γάζα.
Κανένας πόλεμος με το Ιράν δεν θα σβήσει τα εγκλήματά του Ισραήλ στη Γάζα. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz δημοσίευσε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ για την καταστροφή της Γάζας αυτή την περίοδο, εμπλουτισμένο και με δορυφορικές φωτογραφίες.
Αυτοί είναι οι Ισραηλινοί του 21ο αιώνα. Εξαλείφουν πόλεις, καταστρέφουν χωριά, ισοπεδώνουν οικισμούς χωρίς να τους καίγεται καρφί.
Δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση που να δικαιολογεί το μέγεθος αυτής της καταστροφής. Από νομική άποψη, πρόκειται για κατάφωρο έγκλημα. Και δεν έχω καν αναφερθεί ακόμη στην τακτική της πείνας, στη χρησιμοποίηση της ανθρωπιστικής βοήθειας ως όπλου, με στόχο την εξαναγκαστική μετακίνηση πληθυσμού.
Αυτές οι πράξεις είναι στην καλύτερη περίπτωση εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου· στη χειρότερη, εγείρουν υποψίες για γενοκτονία.
Οπότε, συγχωρέστε με αν ο μεγαλύτερός μου φόβος δεν είναι η έκβαση της πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, αλλά είναι ότι η ελάχιστη διεθνής και εσωτερική αντίσταση που υπήρξε μέχρι σήμερα απέναντι στην εθνοκάθαρση και τη μαζική σφαγή στη Γάζα, έχει μεγάλες πιθανότητες να ατονήσει και να εξαφανιστεί.
Γι’ αυτό δεν πρέπει για κανένα λόγο να αποσπαστεί η προσοχή μας και το ενδιαφέρον μας από τη Γάζα.
