Ο Σάκης Κουτσουβάς, ο Αμαλιαδιώτης γείτονας του Μπελογιάννη, ο κοσμοπολίτης «προδότης της τάξης του», ο φίλος και σύντροφος, μας άφησε το Κυριακή 2 Νοέμβρη του 2025.
Ο Σάκης είδε έγκαιρα και σε βάθος την επερχόμενη κρίση του κομμουνιστικού κινήματος, το διαζύγιο του από τις επαναστατικές «χίμαιρες», την οπισθοχώρηση και μεταμόρφωση των χωρών της Ανατολής.
Αντί να λυγίσει, έχοντας επίγνωση της αδήριτης παρακμής του καπιταλισμού, και την κοινωνική ανάγκη για μια σύγχρονη κομμουνιστική κοινωνία ως μοναδική διέξοδο στην υφιστάμενη αδιέξοδη και επικίνδυνη κατάσταση των κοινωνιών του κέρδους και του χρήματος – αυτοσκοπού, πήρε μέρος σε όλες τις προσπάθειες της προγραμματικής επαναθεμελίωσης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος.
Επί εξήντα ολόκληρα χρόνια δεν έλειψε ούτε στιγμή.
Είτε ως υψηλότατο στέλεχος της φιλανδικής πρεσβείας, είτε ως επιχειρηματίας – ο επιχειρηματίας με τις σαγιονάρες- βάδιζε ορθοστατών και ορθοβαδίζων.
Και παρόλο που γνώριζε τα όρια του ΚΚΕ, φρόντιζε να μη διαρρήξει ολοκληρωτικά και μόνιμα τους δεσμούς του μαζί του.
Και βοηθούσε πολυποίκιλα.
Κατά βάθος ήταν εύθραυστος, λεπτός.
Δεν το ‘δειχνε όμως.
Όταν έβλεπε καλά όνειρα δεν ήθελε να ξυπνήσει για να συνεχιστούν, να μη του φύγουν, να τα πει σε κάποιον για να χαρεί κι αυτός.
Έτρεμε μη και του φύγουν τα όνειρα για μια ανθρώπινη ζωή.
Έτρεμε την αλλοτρίωση και την αποξένωση, γι’ αυτό αντιδρούσε απρόσμενα, απροσδόκητα αλλά πάντα βαθιά ανθρώπινα.
Ανέπτυξε στέρεες και μακροχρόνιες φιλίες.
Πάνω απ’ όλα όμως έμεινε πιστός ή μάλλον ερωτευμένος και άπιστος «με την υπόθεση μας», με την υπόθεση της χειραφετημένης και χειραφετητικής κομμουνιστικής απελευθέρωσης, με τον κομμουνισμό στην ουσία του και στο σύνολο του.
