Όλο και πιο κοντά στον πόλεμο με την Τουρκία οδηγεί την Ελλάδα η βαθύτερη ένταξή της στον αμερικανοϊσραηλινό σχεδιασμό στην ανατολική Μεσόγειο.
Οι απαιτήσεις της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της αναθεωρητικής της γραμμής που συμπυκνώνεται χωρίς να περιορίζεται στο δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», είναι γνωστές. Δεδομένες είναι κατ’ επέκταση και οι τουρκικές ευθύνες για την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα δεν έχει κανένα, μα κανένα συμφέρον στις υπαρκτές εστίες έντασης να προσθέτει επιπλέον εύφλεκτο υλικό. Πολύ περισσότερο για χάρη των αμερικανονατοϊκών συμφερόντων, όπως συστηματικά πράττει!
Τελευταίο παράδειγμα το συζητούμενο προληπτικό πλήγμα της Ελλάδας εναντίον της Τουρκίας που, πλέον, επιβεβαιώνοντας πρόσφατες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις, ως σχεδιαστή έχει το Ισραήλ! Περιεγράφηκε στην εφημερίδα Τα Νέα την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2025, με λεπτομέρειες τουλάχιστον ανατριχιαστικές! Προβλέπει συγκεκριμένα «την δημιουργία μιας κοινής δύναμης ταχείας αντίδρασης επιπέδου ταξιαρχίας, 2.500 ανδρών, που θα έχει στη διάθεσή της πλοία, αεροπλάνα και άλλες υποδομές σε Ρόδο ή Κάρπαθο, Κύπρο και Ισραήλ. Το σκεπτικό είναι να απαρτίζεται από 1.000 στρατιώτες από την Ελλάδα, άλλους τόσους από το Ισραήλ και 500 από την Κύπρο και θα έχει στη διάθεσή της μία μοίρα της ελληνικής και μία της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας»! Την δύναμη ταχείας αντίδρασης θα συνδράμουν επίσης, με βάση το άρθρο των Νέων, φρεγάτες και υποβρύχια από την Ελλάδα και το Ισραήλ.
Επισήμως, στόχος αυτής της ταξιαρχίας είναι η διαφύλαξη των υποδομών επενδύσεων. «Από τη Ρόδο μέχρι την Κύπρο και το Ισραήλ, πλατφόρμες, αγωγοί και καλώδια ηλεκτρικής ενέργειας βρίσκονται εκτεθειμένα σε μια θάλασσα που κάποιοι παράγοντες ονομάζουν Mavi Vatan (Γαλάζια Πατρίδα) τους», αναφέρει στα Νέα ο ισραηλινός αναλυτής Σάι Γκαλ, υποστηρίζοντας ότι το ισραηλινό σχέδιο «γεμίζει ένα στρατηγικό κενό». Για να δείξει μάλιστα τους κινδύνους επικαλείται τα πρόσφατα γεγονότα στην Βαλτική. Τονίζει χαρακτηριστικά: «Το πραγματικό πεδίο μάχης έχει μετατοπιστεί στα ανοιχτά, στις υποδομές που τροφοδοτούν την Ευρώπη και στο βυθό που τη συνδέει. Και ο βυθός όχι ο χάρτης της επιφάνειας είναι τώρα η πρώτη γραμμή. Η Ευρώπη το έμαθε αυτό στη Βαλτική, ύστερα από ανεξήγητες διακοπές καλωδίων και τη ρήξη στον Nord Stream. Η Ανατολική Μεσόγειος δεν μπορεί να περιμένει το δικό της κάλεσμα αφύπνισης. Μια κοινή δύναμη θα έδινε στην περιοχή αυτό που της λείπει ακόμα, μια ενιαία αρχιτεκτονική ανίχνευσης, αποτροπής και ταχείας αντίδρασης ενάντια στον εξαναγκασμό και το σαμποτάζ. Η κοινή επίγνωση και η διαλειτουργικότητα… θα το κάνουν»!
Ο ισραηλινός αναλυτής που ανέλαβε την «ζύμωση» για την κοινή ταξιαρχία Ελλάδας – Ισραήλ – Κύπρου δεν μας είναι άγνωστος. Πριν λίγους μήνες προετοίμαζε την κοινή γνώμη για επίθεση στα κατεχόμενα με το επιχείρημα ότι χρησιμοποιείται από τρομοκρατικές οργανώσεις, με την άδεια της Τουρκίας. Το σχέδιο εκείνο αποκαλούνταν «Οργή του Ποσειδώνα».
Τώρα, οι φιλοδοξίες του ισραηλινού «αναλυτή» φτάνουν πιο βόρεια, στο Αιγαίο Πέλαγος. Και στις δύο προτάσεις το σχέδιο του Ισραήλ είναι συγκεκριμένο: Η εκμετάλλευση της Ελλάδας και της Κύπρου, με την χρησιμοποίηση των ελληνοτουρκικών διαφορών για την επέκταση του κράτους – απαρτχάιντ, προς υλοποίηση του «μεγάλου Ισραήλ» το οποίο προϋποθέτει σύνορα ρευστά, διαρκείς αιματοχυσίες και μόνο ένας λαός, ο …περιούσιος, να ζει υπό συνθήκες ασφάλειας!
Το Ισραήλ υλοποιεί σταθερά τα σχέδια του για επέκταση στις γειτονικές χώρες, προκαλώντας δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και ξεριζωμένους: Από την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και τη Συρία, μέχρι τον Λίβανο. Το σχέδιο του για το «μεγάλο Ισραήλ», που δεν το έχει απορρίψει κανένας ισραηλινός αξιωματούχος, υλοποιείται είτε μέσω της εν εξελίξει γενοκτονίας στην Παλαιστίνη και αιματηρών εισβολών στον Λίβανο, τη Συρία κ.α. επικαλούμενο το δικαίωμα του στην «αυτοάμυνα», είτε μέσω μαζικών αγορών όπως συμβαίνει στην Κύπρο, η οποία έχει εξελιχθεί σε οικονομική αποικία των Ισραηλινών. Στην Ελλάδα, το σχέδιο που προωθεί ο Σιωνισμός είναι η εμπλοκή της σε πόλεμο με την Τουρκία, που θα επιτρέψει στο κράτος απαρτχάιντ να διατηρεί θερμά μέτωπα, αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορά του ώστε να μην κινδυνεύει ο πληθυσμός του, επιλέγοντας την ύφεση ή την ένταση κατά το δοκούν… Όπως συμβαίνει στη Συρία.
Κατ’ αρχάς και μόνο η συζήτηση για την αποτροπή πιθανών τουρκικών δολιοφθορών υποδηλώνει μια παταγώδη αποτυχία τόσο της ελληνικής όσο και της κυπριακής διπλωματίας. Πάνω από μια δεκαετία, Αθήνα και Λευκωσία βαυκαλίζονταν με την ιδέα ότι θα δώσουν τους υδρογονάνθρακες στις πολυεθνικές με αντάλλαγμα την κατοχύρωση της κυριαρχίας τους και την ακύρωση της τουρκικής απειλής με πρωταγωνιστές τα κράτη προέλευσης των ενεργειακών πολυεθνικών. Άλλοτε ρητά κι άλλοτε όχι, και οι δύο ελίτ εμφανίζονταν σίγουρες πώς είχαν αποσπάσει δεσμεύσεις ότι οι άδειες των ερευνών συνοδεύονταν από εγγυήσεις για επαπειλούμενα δικαιώματα. Δημόσια μάλιστα κορδώνονταν απέναντι στην Τουρκία ότι με τις πλάτες της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Ισραήλ και πάνω απ’ όλα των ΗΠΑ (λόγω Chevron και ExxonMobil) είχαν εξασφαλίσει την πιο αδιαπέραστη θωράκιση… Ο θησαυρός αποδείχθηκε γρήγορα άνθρακας, όταν Γάλλοι και Ιταλοί αποχώρησαν από ο Αιγαίο, αλλά οι άδειες συνέχισαν να δίνονται έστω και χωρίς τις ελληνικής επινόησης υποσχέσεις…
Στο ίδιο το άρθρο της εφημερίδας υπάρχει μια αντίφαση: Ενώ η ταξιαρχία εμφανίζεται ότι θα δρα αμυντικά για να αποτρέπει σαμποτάζ, ταυτόχρονα θα αναλαμβάνει και προληπτικά χτυπήματα. Άμυνα ή επίθεση τελικά θα κάνει; Μάλλον επίθεση θα κάνει, επικαλούμενη την άμυνα, όπως ακριβώς το Ισραήλ διεξάγει σταθερά επιθετικούς πολέμους επικαλούμενο το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα».
Οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο Ισραηλινός μόνο τυχαίες δεν είναι. Αναφέρεται σε «διαλειτουργικότητα» και «ενιαία αρχιτεκτονική ανίχνευσης, ανατροπής και ταχείας αντίδρασης» για την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Η Ελλάδα, που εγκατέλειψε το δόγμα του «ενιαίου αμυντικού χώρου» αφήνοντας ακάλυπτη την Κύπρο, οδεύει τώρα σε ενιαίο αμυντικό δόγμα με το Ισραήλ, όχι για να υπηρετήσει και να διαφυλάξει την εθνική της κυριαρχία απέναντι σε ευθείες απειλές και αμφισβητήσεις, αλλά για να προστατεύσει τις ενεργειακές επενδύσεις. Αυτές που υποτίθεται θα εγγυούνταν την ασφάλεια, αποδεικνύοντας μια πρωτοφανή κοροϊδία καθώς οι εκχωρήσεις αδειών εκμετάλλευσης ως εργαλείο για την αμυντικού χαρακτήρα ασφάλεια των συνόρων έγιναν επιθετικού χαρακτήρα ασφάλεια ως εργαλείο για την ανεμπόδιστη υλοποίηση των εκχωρήσεων. Όλα αυτά μόνο μέσα σε μια δεκαετία. Φανταστείτε την επόμενη…
Επικαλείται επίσης τις «ανεξήγητες διακοπές καλωδίων και τη ρήξη του Nord Stream», όταν είναι γνωστό ότι το σαμποτάζ έγινε από τις ΗΠΑ, με φυσικούς αυτουργούς Ουκρανούς και Πολωνούς και σε βάρος της Γερμανίας. Όπως οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν το σαμποτάζ για να προωθήσουν τα ενεργειακά και στρατιωτικά τους σχέδια στην Βόρεια Ευρώπη, εξ ίσου κυνικά και αδίστακτα το επισείουν τώρα ως φόβητρο για να προωθήσουν εκ νέου τα ενεργειακά και στρατιωτικά τους σχέδια στη Νότια Ευρώπη.
Η μεγαλύτερη λαθροχειρία Ελλήνων και Ισραηλινών είναι όταν εμφανίζουν ως κοινά τα ελληνικά και ισραηλινά συμφέροντα, γράφοντας ότι τα απορρέοντα σχέδια δίνουν «στο Τελ Αβίβ το στρατηγικό βάθος που χρειάζεται» και στην Αθήνα ένα «ανάχωμα απέναντι στις αναθεωρητικές προκλήσεις». Κάτι σαν win – win…
Τα δύο ζητούμενα ωστόσο είναι ανταγωνιστικά, εδράζονται και εξυπηρετούν αποκλίνουσες στρατηγικές.
Το ισραηλινό «στρατηγικό βάθος» εξυπηρετεί την περαιτέρω, ιμπεριαλιστική εξάπλωση του σιωνιστικού κράτους, πέραν των σημερινών του συνόρων και πολύ πέραν των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων του 1947 (απόφαση 181 ΟΗΕ). Για παράδειγμα, ο ελληνικός εναέριος χώρος, η πιο απτή μορφή του «στρατηγικού βάθους», χρησιμοποιήθηκε κατ’ επανάληψη σε ασκήσεις προσομοίωσης για τον βομβαρδισμό του Ιράν.
Αντίθετα, το ελληνικό «ανάχωμα» είναι εκ φύσεως αμυντικό μιας και σκοπεύει στην αποτροπή μιας πιθανής τουρκικής επίθεσης. Το «στρατηγικό βάθος» του Ισραήλ μπορεί να κατοχυρωθεί και με επιθετικές κινήσεις, χωρίς συνέπειες. Αντίθετα, αν το ελληνικό «ανάχωμα» μεταφραστεί σε επιθετική κίνηση, όπως θα συμβεί με ένα προληπτικό πλήγμα εντός της Τουρκίας που συζητάει και σχεδιάζει ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Δημήτρης Χούπης, τότε θυσίασε κάθε δίκαιο που μπορεί να το συνοδεύει κι είναι ήδη δύσκολο να αποδειχθεί και να κατοχυρωθεί σε θεσμούς όπως το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Κατά συνέπεια, το ισραηλινό στρατηγικό βάθος θα αναπτυχθεί σε βάρος του ελληνικού «αναχώματος» που θα έχει σαρωθεί.
Ελπίζουμε όταν αυτό γίνει συνειδητό να μην είναι αργά…
Αντί υστερόγραφου μια ρητορική ερώτηση για την Κύπρο: Πόση υποτέλεια και πολιτική αφέλεια χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία που έχει ήδη χάσει το 40% των εδαφών της κι έχει παραιτηθεί από την διεκδίκηση τους, ακόμη και με ειρηνικά μέσα, να συμμετέχει ενεργά σε σχέδια προληπτικών χτυπημάτων εναντίον του κατακτητή της σε μια τρίτη χώρα μάλιστα;
