Την Πέμπτη 25 Μαρτίου του σωτήριου {;} έτους 2021 η ειρωνεία στο κέντρο της πόλης και στα τηλεοπτικά παράθυρα μας ήταν παραπάνω από προφανής. Η ελληνική κυβέρνηση (και η άρχουσα τάξη) γιόρταζαν πανηγυρικά τα 200 χρόνια της ελληνικής επανάστασης και της κήρυξης της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας με το λαό σε εγκλεισμό.
Όπως το ονειρεύονται δηλαδή. Με μια σοπράνο δεύτερης διαλογής που «εκτέλεσε» τον εθνικό ύμνο, υπογραμμίζοντας πως το μπάζωμα της Ακρόπολης είναι συνέπεια και συνέχεια του πολιτισμού της συνεχούς υποβάθμισης.
Ήταν παρόντες κυριολεκτικά και μεταφορικά όλοι, η εγχώρια και εξωχώρια ολιγαρχία, οι προστάτιδες δυνάμεις, ο αμερικανικός στρατός και στόλος που περιδιαβαίνουν την επικράτεια ως κυρίαρχοι, τα ιπτάμενα γαλλικά Rafale. Μόνο ο αείμνηστος Σόιμπλε δεν παρίστατο για να είναι τέλειος ο συμβολισμός. Εντάξει ήταν παρών ο αντιπρόσωπος της Ζήμενς με την κορδέλα του πρωθυπουργού της χώρας!
Συμβολισμοί, θα πεις. Επί 200 χρόνια η εθνική ανεξαρτησία ήταν το διεκδικούμενο όνειρο των γηγενών. Και επί 200 χρόνια οι γηγενείς και αλλοδαπές άρχουσες τάξεις οικοδομούσαν τα καθεστώτα εξάρτησης και υποτέλειας. Πιστοποιώντας, πως σε αυτό το έθνος συνυπήρχαν και συγκρούονταν αδιάκοπα δυο έθνη. Το νικητήριο έθνος επέβαλε την επιλογή του. Προφανώς αυτή η διαπάλη αλλάζει περιεχόμενο και πρόσωπα στη διάρκεια των χρόνων, αλλά μερικές φορές και ουσία.
Συνεπώς, λέγεται συχνά σε κύκλους της Αριστεράς, η επιστροφή σήμερα στο αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, είτε από τη μεριά των νικητών (που δεν το κάνουν) είτε από τη μεριά των νικημένων (που το κάνουν), δεν είναι μόνο παλιομοδίτικο αλλά και άσφαιρο πολιτικά, σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει τα δεδομένα.
Οπότε η συζήτηση για το σημερινό νόημα και το περιεχόμενο της εθνικής ανεξαρτησίας είναι το ίδιο καυτή και επίκαιρη όσο και η συζήτηση για το νόημα και το περιεχόμενο της δημοκρατίας.
Το έθνος κράτος του 1821, γέννημα των αστικών επαναστάσεων και του ανερχόμενου καπιταλισμού – σε πείσμα των ιδεών που το θέλουν διαχρονική έννοια – δεν είναι το ίδιο στο τέλος του φθίνοντος καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης, των τραπεζών και των ολοκληρώσεων.
Οι υπερεθνικοί οργανισμοί, οι ενώσεις κρατών και οι μεγάλες δυνάμεις και πρωτίστως οι περίφημες «αγορές» έχουν αναλάβει τη πλανητική διακυβέρνηση.
Οι διεθνείς σχέσεις του κάθε κράτους ορίζονται ως σχέσεις απόλυτης εξάρτησης, όχι μόνο σε μια μεγάλη υπερδύναμη, αλλά σε γραφειοκρατικούς, σχεδόν απρόσωπους οργανισμούς, οι οποίοι έχουν έδρα κάπου στο άπειρο και ενεργούν απρόσβλητοι μέσω υπαλλήλων ανεξέλεγκτων από κράτη και λαούς – όπως εκείνοι οι περίφημοι που τρώγαν και πίναν σε βάρος των κορόιδων τόσα χρόνια στη χώρα μας.
Η πολιτική που θα ακολουθήσουν οι «εθνικές» κυβερνήσεις σε βασικούς τομείς της κάθε χώρας είναι υπόθεση των «αγορών». Σύμφωνα με τα λόγια της Άγκελα Μέρκελ οι κυβερνήσεις οφείλουν να μετατρέψουν τις χώρες τους ώστε να είναι «σύμφωνες προς την αγορά δημοκρατίες». Φυσικά το πόσο δημοκρατίες έχει να κάνει με το πόσο πρόθυμες είναι οι αγορές να επιτρέψουν τις δημοκρατικές λειτουργίες. Οπότε, συλλαμβάνουμε πως τα φαινόμενα Παπαδήμου στην Ελλάδα ή Μόντι στην Ιταλία, δεν είναι απλές παρεκκλίσεις από την κανονικότητα αλλά η σχεδόν θεσπισμένη αρχή λειτουργίας των «αγορών» και των υπερεθνικών οργανισμών, οι οποίοι απομακρύνονται στο αόρατο και απρόσβλητο από τους λαούς και τις δημοκρατικές θελήσεις κόσμο τους.
Το παράδειγμα της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής «ολοκλήρωσης» είναι αντιπροσωπευτικό της τάσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Όπου διαμορφώνεται ένα καινούργιο κράτος, αποτελούμενο από κράτη μέλη και διοικούμενο από αδιαφανείς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, κατ’ αρχήν οικονομικούς και εν συνεχεία και καθ’ ολοκλήρωση πολιτικούς και δικαστικούς.
Οι «αγορές» κατ’ αρχάς, αλλά κατ’ ουσίαν και η κατασκευή που τείνει να διαμορφώνεται σε ευρωπαϊκό κράτος, εκτίθενται ελάχιστα έως καθόλου στην ταξική διεκδίκηση και τις εθνικές αναζητήσεις στο βαθμό που οι τελευταίες συνιστούν έναν συμβιβασμό, συμφωνία, των λαϊκών ταξικών διεκδικήσεων αφ’ ενός και της κυβερνητικής πολιτικής και της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας αφ’ ετέρου.
Έτσι οι νόμοι των αγορών και του ευρωπαϊκού κράτους μπορούν ευκολότερα να επιβάλλουν μια δημοσιονομική πολιτική λιτότητας, μείωσης του δημόσιου τομέα, της υγείας, της παιδείας συμπεριλαμβανομένων. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μαζί με άλλους υπερεθνικούς οργανισμούς, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ. να παρεμβαίνει στην διαμόρφωση του οικονομικού προγράμματος και εν γένει στην εσωτερική πολιτική. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να νομοθετεί ουσιαστικά και να ερμηνεύει κατά τρόπο ανεξέλεγκτο το δίκαιο των κρατών μελών. Το δημόσιο χρέος, το οποίο αφορά όλες τις χώρες (αν και οι χειρισμοί των διεθνών οργανισμών απέναντί τους διαφοροποιείται από πολλούς παράγοντες, βασικός μεταξύ των οποίων είναι η δύναμη του κάθε κράτους, οικονομική, πολιτική και στρατιωτική) είναι αποτελεσματικό όπλο επιβολής στις θελήσεις των εθνικών κρατών – όπως ήταν πάντα θα πείτε, αλλά αυτή τη φορά χωρίς το κάθε κράτος να έχει μέσα αντιμετώπισης.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις ποιο χαρακτήρα μπορεί να έχει η εθνική πολιτική;
Αυτή η κατάσταση δεν είναι αδιάφορη, κάθε άλλο, για το έθνος των εργαζομένων. Καθώς όλες οι αποφάσεις που τους αφορούν, οι κρίσιμες και αποφασιστικές, για την οικονομική πολιτική και μεγάλο μέρος των εργασιακών σχέσεων μετατίθενται στα υπερεθνικά κέντρα, όπου η κυριαρχία της οικονομικής ολιγαρχίας, του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρωτευόντως, είναι απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη και απρόσβλητη από τις διεκδικήσεις της πολιτικής ή του συνδικαλιστικού και λαϊκού κινήματος. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δείχνει και να ακυρώνει τους αγώνες του λαού κάθε χώρας με συνέπεια να μεταδίδει την αίσθηση της αναποτελεσματικότητας και να εδραιώνει την περίφημη ΤΙΝΑ-δεν υπάρχει εναλλακτική.
Προφανώς αυτό συνιστά μια ραγδαία υποχώρηση και της δημοκρατικής λειτουργίας, έστω και εκείνης που εξελίχθηκε εντός των καπιταλιστικών συνθηκών.
Συνεπώς, μέσα στο πλαίσιο αυτού που ορίσαμε ως ολοκληρωτικό καπιταλισμό, ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία παίρνει ένα νέο πολλαπλό και κυρίως ταξικό περιεχόμενο, αδιάσπαστα συνδεδεμένος με τον αγώνα για λαϊκή κυριαρχία και δημοκρατία.
Κάθε 21 έχει το δικό του νόημα και περιεχόμενο!..
