Τον Δεκέμβριο του 2019 κανείς δεν φανταζόταν ότι η ανθρωπότητα θα έμπαινε σε μια περιπέτεια από την οποία κανένας, ακόμα και σήμερα, δεν μπορεί να προβλέψει το πώς θα βγει.
Βεβαίως, πάντα βγαίνουμε αλλιώτικοι ύστερα από μια δοκιμασία (με την ευρύτερη έννοια), το ερώτημα ωστόσο είναι πόσο και πως αλλιώτικοι θα βγούμε από την πανδημία του Covid 19. Αυτό που προκαλούσε τρόμο και αντιφατικές συμπεριφορές ακόμα και σε ηγέτες μεγάλων κρατών ήταν το γεγονός ότι η νόσος εξαπλωνόταν γρήγορα, οι επιστήμονες γνώριζαν ελάχιστα για αυτήν, δεν υπήρχαν ούτε φάρμακα ούτε εμβόλια για να ανασχέσουν την προέλασή της.
Ειδικότερα στην εποχή μας που η επικοινωνία είναι ταχύτερη από ποτέ. Αρκούσαν λίγες βδομάδες για να εμφανιστούν κρούσματα ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη. Ετέθη το ζήτημα του γενικευμένου λόκντάουν στις μεγαλύτερες χώρες του πλανήτη.
Εκείνο το χειμώνα εμφανίστηκαν δύο τάσεις. Η τάση Τραμπ-Μπολσονάρο-Τζόνσον κλπ. που έλεγαν ότι ένα λoκ ντάουν θα ήταν καταστρεπτικό για τις οικονομίες και θα επέφερε περισσότερα θύματα. Πρότειναν, δε, να αφήσουμε την …γρίπη να προελάσει.
Η άλλη τάση (που επικράτησε τελικά) ισχυριζόταν ότι η ανεξέλεγκτη επέλαση της πανδημίας θα οδηγήσει σε αποδιοργάνωση τις κοινωνίες με τελείως απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Έτσι ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου με απανωτά λοκ ντάουν και με μέτρα πρωτοφανή σε έκταση σε όλο τον κόσμο και σχεδόν ταυτόχρονα. Μάσκες στους δρόμους, αποστάσεις, κλείσιμο καταστημάτων, βιομηχανιών, ακινητοποίηση πλοίων, σταμάτημα των μετακινήσεων σε όλο τον πλανήτη.
Σε ένα ορατό τμήμα της κοινωνίας εμφανίστηκαν ανορθολογικές απόψεις που παρέπεμπαν στις πιο σκοτεινές στιγμές του μεσαίωνα.
Δεν ήταν όμως και λίγοι εκείνοι που θεώρησαν ότι οι ηγέτες του καπιταλιστικού κόσμου υποκρίνονται και ότι πίσω από αυτή το όψιμο ενδιαφέρον τους για την υγεία των λαών βρίσκονται άλλες σκοτεινές σκοπιμότητες «καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων προκειμένου να ανασυνταχθεί ο καπιταλιστικός κόσμος». Πρόκειται για μια αριστερή συνωμοσιολογία χαμηλού επιπέδου και πολλών αποχρώσεων που ταυτίζεται επί της ουσίας με κάθε λογής ανορθολογισμό.
Θεωρεί ότι η αποστολή του αστικού κράτους είναι μόνο να φροντίζει και να εξασφαλίζει την απρόσκοπτη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Αδυνατεί να καταλάβει ότι το αστικό κράτος φροντίζει και για την αναπαραγωγή των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Μοιάζει με έναν άκαρδο πατέρα που εκμεταλλεύεται τα παιδιά τους ενώ παράλληλα φροντίζει για να έχουν ένα κρεβάτι, ένα πιάτο φαί και αν χρειαστεί να φέρει και τον γιατρό να τα κοιτάξει. Πρέπει να συνεχίσει να έχει παιδιά για να είναι πατέρας, στρατιώτες για να είναι στρατηγός και μαθητές για να είναι δάσκαλος.
Η μάχη της κατασκευής του εμβολίου δεν ήταν μόνο μια μάχη «για να τα κονομήσουν οι πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες». Δεν ήταν μόνο μια μάχη αγνών ιδεαλιστών επιστημόνων για να σώσουν την ανθρωπότητα. Πάνω από όλα ήταν η μάχη του κεφαλαίου για να μην οδηγηθούν τα πράγματα σε τέτοιο σημείο που να μην υπήρχε πλέον επιστροφή. Το κεφάλαιο πλήρωσε και πληρώνει αδρά για να αποφύγει ένα τέτοιο ενδεχόμενο εφιάλτη.
Ο κόσμος της εργασίας είναι σε τέτοιο σημείο παράλυτος που άλλοι θεωρούν το οτιδήποτε ως συνωμοσία σκοτεινών δυνάμεων, άλλοι έχουν παραλύσει από ένα ακαθόριστο φόβο που εδράζει στην οικονομική κρίση και στην ανεργία και άλλοι είναι έτοιμοι να επιστρέψουν στην κανονικότητα της (ακόμα χειρότερης) εκμετάλλευσης παρελαύνοντας την ημέρα της απελευθέρωσης στους δρόμους και κουνώντας με ενθουσιασμό τις σημαίες των εκμεταλλευτών τους.
Βρέθηκαν και οι «θεωρητικοί» να ανακαλύψουν ότι τα εργατικά δυτικά προάστια δεν εμβολιάζονται επειδή η εργατική τάξη οδηγείται στην εξόντωση με τα καμιόνια των SS στα σκοπευτήρια. Παίρνουν δήθεν το μέρος της κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν ότι στην εργατική τάξη σήμερα κυριαρχεί η τάση της υποταγής, του αποπροσανατολισμού και της φυγής στον ανορθολογισμό. Ότι η τάση της χειραφέτησης της κινδυνεύει να μην είναι πλέον ορατή. Ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι η ανυπαρξία Κομμουνιστικού Κόμματος που να μπορεί να αποτελέσει την ελπίδα και την διαφώτιση των απελπισμένων.
Η στάση τους συμβάλει ώστε να βγούμε από την υγειονομική και οικονομική κρίση αλλιώτικοι μεν, αλλά προς το χείριστο.
Οι εμβολιασμοί συνεχίζονται σε όλο τον κόσμο με έκδηλη την αγωνία των κυβερνήσεων να προλάβουν το καλοκαίρι.
Μπροστά μας υπάρχουν τρείς εναλλακτικές: Ή Θα εμβολιασθούμε όλοι οικειοθελώς. Ή θα επιβληθεί υποχρεωτικός εμβολιασμός σε όλους. Ή θα επιλεγεί η τρίτη οδός σύμφωνα με την οποία, όσοι εμβολιαστούν οικειοθελώς εμβολιάσθηκαν, όσοι εργάζονται σε ορισμένους κρίσιμους τομείς να εμβολιασθούν υποχρεωτικά και όσοι δεν εμβολιαστούν, ή θα νοσήσουν μέσα στον χειμώνα και θα αποκτήσουν αντισώματα, ή θα πεθάνουν.
Σε άλλες συνθήκες και για μια άλλη πανδημία, αυτή της ευλογιάς, ο Λένιν εμβολίασε υποχρεωτικά όλο τον πληθυσμό της Ρωσίας.
Κάτι ανάλογο γινόταν σε όλο τον κόσμο μέχρι σήμερα. Πολλοί θα θυμούνται ότι εμβολιάσθηκαν ως μαθητές του σχολείου χωρίς καν να ξέρουν ούτε οι ίδιοι αλλά ούτε και οι γονείς τους τον λόγο για τον οποίο εμβολιάζονται. Σήμερα κάτι τέτοιο θα σήμαινε παραβίαση των δημοκρατικών ελευθεριών.
Τίθενται όμως διάφορα διλλήματα.
Αν, για παράδειγμα, η νόσος αρχίσει να προσβάλει μαζικά τα ανήλικα παιδιά θα μπορούν οι γονείς ως αρνητές εμβολίου να αρνηθούν τον εμβολιασμό τους;
Όσο δεν υπήρχαν τα εμβόλια τα πράματα ήταν σχετικά εύκολα.
Έλεγες: «Να τηρήσουμε τα μέτρα που προβλέπονται από τα υγειονομικά πρωτόκολλα». «Να προσληφθούν γιατροί». «Να γίνουν νέες ΜΕΘ». «Να προσληφθούν δάσκαλοι και να αραιώσουν τα παιδιά στις τάξεις».
Σωστά όλα αυτά, παρόλο που όλοι καταλάβαιναν ότι ο συνδικαλιστικός και αντιπολιτευτικός οίστρος περισσότερο οφειλόταν στις προσλήψεις αυτές καθ’ εαυτές και λιγότερο την υγεία του λαού. Έστω και έτσι κάτι ήταν και αυτό.
Τώρα πλέον δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να μιλάμε μόνο για προσλήψεις νοσηλευτικού προσωπικού διότι αν συνεχίσουμε έτσι σε λίγο καιρό θα πρέπει να ζητάμε προσλήψεις νεκροθαφτών και δημιουργία νέων δημόσιων και δωρεάν νεκροταφείων.
Προφανώς, η Αριστερά πρέπει να έχει άποψη και να την διατυπώσει ευθέως διότι το πρόβλημα δεν αφορά την αστική τάξη (μόνο και κύρια) αλλά τις ζωές και την υγεία δισεκατομμυρίων προλετάριων σε όλο τον κόσμο.
Η κυβερνητική αλλοπρόσαλλη πολιτική μαζί με την τυχοδιωκτική συμπεριφορά των ΜΜΕ συνέβαλε ώστε πολλοί να γίνουν αρνητές εμβολιασμού. Είναι αλήθεια. Δεν χωράει όμως η Αριστερά να κρυφτεί πίσω από αυτό.
Η άποψη μου είναι ότι κάθε οργάνωση της αριστεράς θα πρέπει να δώσει τον αγώνα για:
Να εμβολιασθούμε όλοι και να το διαδώσουμε οργανωμένα και επισήμως.
Να πάρουμε θέση υπέρ των υποχρεωτικών εμβολιασμών σε όσους τομείς υπάρχει σοβαρός κίνδυνος διάδοσης της ασθένειας.
Όποιος δεν θέλει να εμβολιασθεί να μην εμβολιασθεί εφόσον δεν αποτελεί κίνδυνο για την κοινότητα. Ως εκ τούτου να πληρώσει μόνος του το αντίτιμο της επιλογής του.
Εφόσον η πανδημία θέσει μαζικά σε κίνδυνο την ζωή των ανήλικων παιδιών να αποφασισθεί και ο μαζικός εμβολιασμός των παιδιών των σχολείων.
