Ήταν ανάγκη να μου παραχωρήσει ο πατέρας μου το διαμέρισμα στον Κορυδαλλό;
Άσε με ρε πατέρα στο νοικιασμένο των Εξαρχείων. Σπίτι – γραφείο, ένα… Περιορισμένα και τα έξοδα… Μια χαρά είμαι. Δίπλα μου όλα. Σινεμά, βιβλιοπωλεία, το Πλαίσιο (άσχετο αλλά μου αρέσει), η μπλε πολυκατοικία (επίσης άσχετο αλλά μου αρέσει), η Ροζαλία και τα τσιπουράδικα, η λαϊκή τα Σάββατα και οι περιπλανώμενοι μουσικοί, τα θέατρα, τα Καφέ, τα μπαράκια και η Ευελπίδων πέντε λεπτά!
Άντε και το Εφετείο δέκα!!!
Με το μηχανάκι μου, όλα τα προλαβαίνω άνετα…
«Όχι, μια κοπέλα μόνη της, σ’ αυτό το άντρο της ανομίας», έλεγες αυστηρά, ενώ κρυφογέλαγες.
«Και τι πελάτες να βρεις εκεί;
Ολο μπατίρηδες «συλληφθέντες» κατά τη διάρκεια επεισοδίων με τα ΜΑΤ, καταληψίες, πρεζόνια, αλλοδαποί χωρίς χαρτιά, νεαροί και φοιτητές, νεαρές και φοιτήτριες…Άντε να αναφέρω και τα δύο φύλα μη με πεις και σεξιστή!!!
Στον Κορυδαλλό έχω γνωστούς, είμαι γέννημα θρέμμα. Μια χαρά μας έπεσε η αντιπαροχή. Δε λες που έσωσα το τριαράκι στον τέταρτο… Κοντά στην πλατεία και το Δάσος Χαϊδαρίου σε απόσταση αναπνοής… Δε λες δόξα τω Θεώ… Γιατί τα άλλα μας τα έφαγαν οι τράπεζες.
Κι αν θες να ασχοληθείς με το ποινικό δίκαιο. Δίπλα είναι οι φυλακές… Κι από πελάτες; Νααα…(κρυφογελάει πάλι…θα τον σκοτώσω).
Και να κοιμηθώ κι εγώ κι η μάνα σου ένα βράδυ ήσυχοι, αφού θα πετάξεις αυτή τη μυγοσκοτώστρα. (Έτσι έλεγε το μηχανάκι μου).
Γιατί θα το παρατήσεις έτσι;…Θα σου δώσω εγώ το δικό μου αυτοκίνητο και θα κάνεις τις δουλειές σου μια χαρά. Τι κι αν είναι δεκαετίας. Σένιο τόχω.
Κι αν παντρευτείς… Που δεν το βλέπω με τα μυαλά που κουβαλάς, αλλά λέμε τώρα… Νάμαστε κι εγώ κι η μάνα σου εδώ κοντά να σου δίνουμε ένα χεράκι».
Καλός άνθρωπος ο πατέρας μου, τα ‘δωσε όλα να μας μορφώσει εμένα και τον αδερφό μου, οικοδόμος στα νιάτα του, μικροεργολάβος στη συνέχεια, τον τσάκισε η κρίση, συνταξιούχος με τρεις κι εξήντα πλέον, του έχω αδυναμία, ζητούσε και συνεχώς αύξηση ο ιδιοκτήτης, αλλιώς θα το ‘βαζε στην airbnb απειλούσε συνέχεια, (έμαθε κι ο Ελληναράς τη βραχυχρόνια μίσθωση), με πίεζε και ο Κωνσταντίνος να μαζευτούμε δυο – τρεις δικηγόροι, ένας ή μία συμβολαιογράφος κι ένας λογιστής, να συστήσουμε μια συνεργατική εταιρεία, να νοικιάσουμε όλοι μαζί ένα διαμέρισμα, να μοιραζόμαστε τα έξοδα, να φτιάξουμε και το χώρο, να πάρουμε και μία ασκούμενη με επιδότηση από το ΕΣΠΑ και εξοπλισμό από την επιδότηση της πανδημίας, να πουλάμε ρε παιδί μου και μούρη στους πελάτες, να μπορούμε να ζητήσουμε και μία αμοιβή της προκοπής…
Ε! με τούτα και με τ’ άλλα, κάμφθηκα.
Τώρα, μένω στον Κορυδαλλό, διατηρώ ακόμα το δυαράκι των Εξαρχείων ως γραφείο μέχρι να με πετάξει έξω ο ιδιοκτήτης (ευτυχώς αργούν οι δικάσιμοι στις Μισθώσεις, μας έσωσε και μια φορά η πανδημία), περιμένοντας να υλοποιηθούν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Κωνσταντίνου!
Και το αποτέλεσμα; Να κάνω εγώ τώρα κάθε πρωί τη διαδρομή Κορυδαλλός – Εξάρχεια – Αλεξάνδρας – Λουκάρεως – Ευελπίδων και πάλι Μουστοξύδη – Αλεξάνδρας – Σπυρίδωνος Τρικούπη (κάποια στιγμή θα ψάξω στο «ρουφιάνο» -τη google εννοώ φυσικά- την ιστορία όλων αυτών των ονομάτων) και τούμπαλιν!
Έχετε προσπαθήσει ποτέ να ξεκινήσετε στις 8 το πρωί από τον Κορυδαλλό να φτάσετε στο κέντρο;
Έχετε περάσει τη Λεωφόρο Κηφισού και την Πέτρου Ράλλη (ποιος είναι αυτός πάλι… το κέρατό μου μέσα, με βολεύει μόνο όταν έχω να τρέξω για άδειες αλλοδαπών) και τον κόμβο της Καναπιτσέρη;
Τον κόμβο της Καναπιτσέρη γμτ την ατυχία μου;
Και μετά να πρέπει να βρεις να παρκάρεις στη Σολωμού για να γλυτώσεις το πεντάευρο του πάρκιγκ;
Αφήστε καλύτερα.
Άντε όμως και τα κατάφερες και έφτασες στην ώρα σου στα Δικαστήρια ας πούμε της Ευελπίδων. Άντε και βρήκες να παρκάρεις στα στενά της Καυκάσου.
Το καλυτερότερο όλων σε περιμένει στα ασφαλιστικά στο κτήριο 5!
Οι ουρές στις προσωρινές διαταγές είναι όλα τα λεφτά… Μουτρωμένες γραμματείς, το σύστημα να πέφτει συνεχώς κι εσύ να ψάχνεις, να ψάχνεις…
Τα αυτόφωρα δε στο κτήριο 2 σου φτιάχνουν τη μέρα. Ιδίως όταν έχει προηγηθεί σκούπα της Αστυνομίας και φέρνουν με τις χειροπέδες αλλοδαπούς, «νεαρούς συλληφθέντες κατά τα χτεσινά γεγονότα» που λέει κι ο πατέρας σου, πρεζόνια που λιποθυμούν μπροστά σου μετά από σαρανταοχτάωρο στα κρατητήρια, μικροπαραβάτες, αθίγγανους, μικρεμπόρους πτωχευμένους κ.λπ., κ.λπ.!
Όλες οι φυλές των ανθρώπων της πόλης παρελαύνουν μπροστά σου.
Κι εσύ, έχοντας βάλει λίγο κραγιόν, μην είμαστε και σαν πεθαμένες, ρίχνοντας μια ματιά στο καθρεφτάκι για να επιβεβαιώσεις πως τα μαλλιά σου είναι στη θέση τους, έχοντας φορέσει τη γόβα τελευταία στιγμή, ισιώνοντας το σακάκι, κουβαλώντας τη τσάντα με τις δικογραφίες, πηγαίνεις χαμογελαστή προς τον πελάτη ή την πελάτισσα, που αγωνιά ιδρωμένα. Πρέπει να δείχνεις σίγουρη. Σίγουρη πως ελέγχεις την κατάσταση. Πως δεν σε πτοεί το βλέμμα των αστυνομικών και του κου Εισαγγελέα, πως παρά «το νεαρόν της ηλικίας σου», την ξέρεις τη δουλειά σου.
Σήμερα όμως είσαι κάπως.
Για να λέμε την αλήθεια, είναι κάμποσες μέρες που είσαι κάπως.
Μια αδιαθεσία, μία τάση για εμετό, κάτι χάλια τέλος πάντων.
Και για να μην τα πολυλογούμε, μέσα σου ξέρεις…
«Ε ρε Κωνσταντίνε, τι νέα που σου φέρνω…
Χαρές που θα κάνεις…
«Μόνο τον πατέρα μου βλέπω να χαίρεται που τον έβγαλα ψεύτη. Τη μάνα μου; Σα να την ακούω: «Δε μας έφταναν όλα… Θα έχουμε και καινούργιες αφήξεις» (τα κρατάει όλα μέσα της και εκτοξεύει μόνο συμβουλές και προφητείες για τα δύσκολα)».
Μέσα σ’ όλο αυτό όμως, μέσα στο φόβο, την κούραση και την ανασφάλεια για το μέλλον, μια καινούργια δύναμη νιώθεις να ξεπηδάει. Δύναμη και τρυφεράδα μαζί. Ασυναίσθητα φέρνεις το χέρι στην κοιλιά σου και νιώθεις έτοιμη να τα βάλεις με όλα τα ΜΑΤ του κόσμου. Για να προστατεύσεις τα παιδιά όλου του κόσμου και ιδίως αυτό, το «δίχως δικαιώματα ακόμη» καθότι «το έμβρυο έχει δικαιώματα εάν ετέχθη ζον», όπως έλεγε και ο παλιός δικηγόρος που έκανες άσκηση, αλλά για σένα η ζωή του ήδη έχει ξεκινήσει.
Στο διάβολο οι δήθεν επιδοτήσεις και τα μεγάλα γραφεία για να θαμπωθούν οι «πελάτες».
Πάντα σου άρεσε να παρακολουθείς το έργο στο σινεμά από τη γαλαρία. Ένιωθες «ένα» με τα παιδιά της γαλαρίας, όπως τα τίμησε ες αεί ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο αγαπημένος σου.
Μ’ αυτούς λοιπόν θα πορευτείς.
Άντε λοιπόν παιδιά, να μαζευόμαστε όλοι μαζί σιγά – σιγά, να βάλουμε πλάτη ο ένας στον άλλον, γιατί μόνη μου δε με βλέπω να τα φέρνω βόλτα.
Και τι να σου κάνει κι εκείνος ο έρμος ο Κωνσταντίνος!
