Τα γεγονότα καθιστούν πάντα τις εικόνες πιο ορατές. Και κυρίως πιο αποδεκτές. Θέλω να πω, πως όσα κι αν λες, ακόμα και τα πιο εύγλωττα και επιχειρηματολογημένα, μερικώς γίνονται, όταν γίνονται, κατανοητά και αποδεκτά. Κι έρχεται η στιγμή των γεγονότων και σε ελάχιστο χρόνο γίνεται σχεδόν αυτονόητο ό,τι χιλιάδες λέξεις προσπαθούσαν να περιγράψουν με αμφίβολη αποτελεσματικότητα.
Εδώ στο Kommon έχουμε γράψει πολλά σχετικά, και μάλιστα όχι κατόπιν εορτής αλλά πολύ πριν, γράφτηκαν και πολλά, και αποκαλυπτικά, κι αυτές τις μέρες.
Οι εικόνες (και τα γεγονότα) της βδομάδας που διανύσαμε, από τη Δευτέρα στις 24 Γενάρη μέχρι σήμερα, Σάββατο, είναι λευκές από τη μια και σκουρόχρωμες, σχεδόν μαύρες, από την άλλη. Το λευκό του χιονιού και το μαύρο του κράτους.
Το οποίο γνωρίζουμε όλοι, ανέκαθεν, πόσο λίγο είναι απέναντι στους πολίτες του.
Και που γίνεται λιγότερο. Αυτό το λιγότερο κράτος λοιπόν δεν είναι εκ της περιστάσεως, είναι από επιδίωξη. Το μόνο σχέδιο που είναι πραγματικό και υλοποιείται.
Είναι όπως με τη δημοκρατία, λιγοστεύει στην πράξη και την ουσία, όσο πιο συχνή γίνεται η επίκλησή της. Ομοίως, η επίκληση του κράτους και των σχεδίων της κυβέρνησης πολλαπλασιάζονται στις λέξεις και τα κανάλια όσο αφαιρούνται στην πραγματικότητα.
Το κράτος της νεοφιλελεύθερης (μη) δημοκρατίας απέχει από τα καθήκοντά του, μειώνει το ρόλο του, αφαιρεί γιατρούς και νοσηλευτές από τα νοσοκομεία, δασκάλους από τα σχολεία, πυροσβέστες από τις φωτιές, πλεονάζει σε ΜΑΤατζήδες, οι οποίοι όμως δεν προορίζονται να συνδράμουν τους αναξιοπαθούντες της χιονόπτωσης, το κράτος δημιουργεί έλλειψη και προετοιμάζει τις εκποιήσεις. Με μεθοδικότητα.
Φυσικά, πάντα υπάρχουν, εκτός από τους διατεταγμένους και οι αφελείς συμπαραστάτες, που τσιμπάνε.
Θυμάμαι, όχι πολλά χρόνια πριν, έναν φίλο, αριστερό από κούνια, που μου έλεγε πως άμα ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΗ θα υπάρχει ανταγωνισμός και θα φτηνύνει το ηλεκτρικό ρεύμα. Κι άλλον που ευλογούσε τη λειτουργία της Αττικής οδού, η οποία με τους ιδιώτες έγινε ο καλύτερος δρόμος της χώρας, χωρίς σαμαράκια, χωρίς λακκούβες, έστω κι αν πληρώνεται αρκούντως ακριβά.
Κατόπιν αυτών, γίνονται πιο προφανή τα εξελισσόμενα στην κεντρική σκηνή της εβδομάδας. Αττική οδός, η επιτομή, που λένε και στις αθλητικές μεταδόσεις, του λιγότερου κράτους. Από τη στιγμή που το αυτοκίνητο μπαίνει στα όριά της βρίσκεται σε άλλη χώρα, με άλλη κυβέρνηση και με περαστικό εποχούμενο λαό. Εκεί δεν ισχύουν οι νόμοι του κράτους και η εξουσία του, αλλά οι όροι της σύμβασης. Άρα η εταιρεία είναι αρμόδια για τη ζωή και την τύχη των εναλλασσόμενων υπηκόων. Η οποία εταιρεία έχει έναν νόμο απόλυτο, στη λειτουργία της. Το κέρδος των μετόχων της. Εκείνος είναι ο δικός της σταθερός λαός. Από εκείνον ψηφίζεται, σε εκείνον λογοδοτεί.
Η ανακοίνωση της Αριστερής Πρωτοβουλίας Διαλόγου και Δράσης μας θύμισε, πράγμα που ακούγεται ως εκκωφαντική ειρωνεία σήμερα, πως με βάση τη χαριστική σύμβαση: «η εταιρεία ζήτησε και έλαβε αποζημίωση από το Δημόσιο δεκάδων εκατομμυρίων, λόγω μειωμένης διέλευσης οδηγών κατά την διάρκεια της καραντίνας, όπως επίσης ζήτησε αποζημίωση λόγω των ρυθμίσεων των Υπουργείων για την Αττική Οδό κατά την διάρκεια των ημερών της περσινής χιονόπτωσης».
Γίνεται κατανοητό τώρα πως και γιατί το κράτος όχι μόνο δεν θέλει αλλά και δεν μπορεί. Τα δικαιώματα τα εκχωρήσαμε, το κράτος το εκχωρούμε! Τη δημοκρατία την ακρωτηριάσαμε κόβοντας τμηματικά τα μέλη της και παραδίδοντας τα στις… αποτελεσματικές εταιρείες!
Η αντιπολίτευση στη Βουλή ξεσήκωσε θύελλα κατά της κυβέρνησης, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, και ακολούθησε το ΚΙΝΑΛ, αλλά για την ταμπακιέρα των ιδιωτικοποιήσεων δεν είχαν και πολλά να πούνε, μονάχα κάτι γενικώς ιδεολογικά, καθώς διεκδικούν την ευαρέσκεια των ίδιων συμφερόντων που προστατεύουν και επενδύουν στη Ν.Δ.
Φυσικά(;), κατά τον ίδιο τρόπο και για τον ίδιο λόγο, κι εκεί που η αρμοδιότητα ανήκει στο κράτος το μπάχαλο είναι εξ ίσου μεγάλο, για τις πολλές γνωστές αιτίες.
Η Αττική οδός, ή το τρένο που μένει στη μέση του τίποτα για τριάντα ώρες, η εθνική οδός που κλείνει, η Μεσογείων, η Μαραθώνος που μπλοκάρονται, οι δρόμοι που μένουν παγίδες για μέρες, το ρεύμα και το νερό που κόβεται για μεγάλο διάστημα, είναι η όψη της πραγματικότητας μας, του «λιγότερου κράτους».
Προσοχή, η άλλη όψη είναι πως το λιγότερο κράτος δεν είναι κυριολεξία. Όσο εκχωρεί την περιουσία και την εκμετάλλευση του δημόσιου πλούτου ενδυναμώνει την παρέμβασή του τόσο στην καταστολή όσο και στην διευκόλυνση, και ενίσχυση του ιδιωτικού πλούτου.
Έρχεται όμως ένας καιρός, ο κακός μας ο καιρός, και τα σαρώνει όλα τα λόγια και τις πομπές.
«Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν», που λέει ο ποιητής!
