Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα το όπιο ήταν ο μόνος εφικτός τρόπος εισόδου της Δύσης στην κινέζικη αγορά. Στην περίπτωση της Βρετανίας ήταν κάτι παραπάνω, καθώς οι βρετανικές πωλήσεις ινδικού οπίου στην Κίνα ήταν καθοριστικές για τη μεταφορά των φόρων από την Ινδία στο Λονδίνο. Όπως εξηγούσε ο επικεφαλής της στατιστικής υπηρεσίας της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών : Η Ινδία, με την εξαγωγή του οπίου συνδράμει στον εφοδιασμό της Αγγλίας με τσάι. Η Κίνα, με την κατανάλωση του οπίου, διευκολύνει τις επιχειρήσεις μεταφοράς εσόδων μεταξύ Ινδίας και Αγγλίας. Η Αγγλία με την κατανάλωση τσαγιού, συνεισφέρει στην αύξηση της ζήτησης για όπιο στην Κίνα.
Αφότου καταργήθηκε το μονοπώλιο της Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών στην Ινδία το 1813, η εταιρεία ενέτεινε τις προσπάθειες να προωθήσει το λαθρεμπόριο οπίου στην Κίνα. Οι αποστολές αυξήθηκαν πολύ γρήγορα – τριπλασιάστηκαν μεταξύ 1803-1813 και 1823-1833. Σύμφωνα με κάποιον παρατηρητή της εποχής, στο Βρετανικό Θησαυροφυλάκιο εισέρρεαν κάθε χρόνο 6 εκατομμύρια λίρες στερλίνες.
Η κινέζικη κυβέρνηση αντέδρασε απαγορεύοντας το επικερδές για τη Βρετανία αλλά επιζήμιο για την ίδια, εμπόριο του οπίου.
Πέρα από τις επιβλαβείς επιπτώσεις που ο αυξανόμενος ρυθμός των εξαρτημένων είχε στον κοινωνικό ιστό, το ίδιο το εμπόριο είχε αποδιοργανωτική επίδραση στην πολιτική οικονομία της Κίνας, καθώς με τις εισπράξεις διέφθειρα κινέζους αξιωματούχους και ταυτόχρονα προκαλούσε μαζική διαρροή αργύρου από τη χώρα προς την Ινδία.
Το αυτοκρατορικό διάταγμα του 1838 έλεγε: «Εάν δεν λάβουμε μέτρα για την άμυνά μας ο χρήσιμος πλούτος της Κίνας θα χαθεί στα απύθμενα βάθη πέρα από τη θάλασσα».
Η Κίνα ζήτησε από την Βρετανία να συνεργαστούν ώστε να ενισχυθούν οι πολλές μορφές εμπορίου και να παταχθούν οι παράνομες. Πλην όμως οι Βρετανοί καθόλου δεν συμφώνησαν. Κι έτσι η κινέζικες αρχές στο όνομα της ηθικής και του διεθνούς δικαίου κατάσχεσαν και κατέστρεψαν μεγάλες ποσότητες παράνομων φορτίων συλλαμβάνοντας και φυλακίζοντας του λαθρεμπόρους.
Αυτή η επιχείρηση εντός κινεζικού εδάφους καταδικάστηκε από το βρετανικό κοινοβούλιο ως «ασυγχώρητη αμαρτία, ως κακόβουλη προσβολή και τερατώδης παραβίαση της δικαιοσύνης, για την οποία η Αγγλία έχει ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο δικαίωμα, από το νόμο του Θεού και των ανθρώπων να απαιτήσει ικανοποίηση, εν ανάγκη δια της βίας εφόσον η ειρηνική άσκηση του συναντούσε απόρριψη».
Εν συνεχεία τη δουλειά την ανέλαβε το ναυτικό. Η Κίνα δεν μπορούσε να απαντήσει στο ατμοκίνητο πολεμικό που μέσα σε μια μόλις ημέρα, τον Φεβρουάριο του 1841, κατέστρεψε εννέα πολεμικές τζόγκες, πέντε οχυρά, δυο στρατιωτικούς σταθμούς και μια παράκτια πυροβολαρχία.
Από εκεί ξεκίνησαν οι δυο πόλεμοι του οπίου (1839-42 και 1856-61) οι οποίοι μετέβαλαν την Κίνα σε ένα υποτελές στον διεθνή ιμπεριαλισμό κράτος, το οποίο απελευθέρωσε το 1949 η επανάσταση.
Αυτά αναφέρει ο Τζιοβάνι Αρίγκι, στο πολύ σπουδαίο βιβλίο του: Ο Ανταμ Σμιθ στο Πεκίνο (εκδόσεις Κουκκίδα).
Θα πείτε πως όλα αυτά αφορούν μιαν άλλη εποχή. Κι όμως πόσο κοντά μας είναι αυτή εποχή και πόσο κοινά τα επιχειρήματα! Μόνο που στη θέση του βρετανικού λέοντα βρίσκεται ο αμερικανικός.
Να μη ξεχάσουμε πως, όταν ο δικτάτορας του Παναμά Μανουέλ Νοριέγκα ο οποίος διαχειριζόταν για λογαριασμό των ΗΠΑ το λαθρεμπόριο κοκκαΐνης, αποφάσισε να διεκδικήσει κάτι για λογαριασμό του, εισέπραξε μια κανονική εισβολή στη χώρα το Δεκέμβριο του 1989. Για την επιβολή του δικαίου και της θεϊκής επιταγής!..
Στη Μαδρίτη πριν δυό μέρες η σύνοδος του ΝΑΤΟ διαπίστωσε πως «αντιμετωπίζουμε συστημικό ανταγωνισμό από εκείνους, συμπεριλαμβανομένης της Λαϊκής Δημοκρατίας τη Κίνας, που αμφισβητούν τα συμφέροντα, την ασφάλεια και τις αξίες μας και επιδιώκουν να υπονομεύσουν τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες. Η αστάθεια πέραν των συνόρων μας συμβάλλει επίσης στην παράνομη μετανάστευση και την εμπορία ανθρώπων».
«Οι δεδηλωμένες φιλοδοξίες της Κίνας και οι καταναγκαστικές της πολιτικές αποτελούν πρόκληση για τα συμφέροντα, την ασφάλεια και τις αξίες μας» επαναλαμβάνουν στο ανακοινωθέν.
Περί αυτών έγραψε ο Αλέκος Αναγνωστάκης στο Kommon υπογραμμίζοντας την τεράστια αύξηση των πολεμικών δαπανών την οποία επιβάλλει ο κυρίαρχος στους συμμάχους του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, οικονομική εξάντληση των συμμάχων-ανταγωνιστών, δια της βίας ενίσχυση της αμερικάνικης οικονομίας κ.ο.κ.
Κι έτσι το 2022, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΝΑΤΟ, θα είναι η όγδοη συνεχόμενη χρονιά αυξήσεων σε τέτοιες πληρωμές από τους Ευρωπαίους συμμάχους και τον Καναδά. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 2022 τα 30 κράτη – μέλη αναμένεται να δαπανήσουν το αστρονομικό ποσό των 1,051 τρισ. δολαρίων.
Και τον 19ο αιώνα και των 20ο και τον 21ο ο ιμπεριαλισμός βιάζει εξ ονόματος του Θεού και του δικαίου.
Και τα δυο δικά του είναι!…
