Όταν πλησιάζει το τέλος εξαπολύονται οι σκληρότερες ομοβροντίες. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη του β΄ – πως λέγαμε ο Βοναπάρτης ο μικρός («μικρός, μικρός μικρούτσικος κοντορεβυθούτσικος», λέει μια κρητική μαντινάδα) – φαίνεται πως είναι διατεθειμένη, πριν αποχωρήσει, να εξαντλήσει όλο το οπλοστάσιο το οποίο συνθέτει την πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή και υποταγμένη δουλικά στους Αμερικάνους πολιτική που γνώρισε η χώρα.
Τα ένοπλα τμήματα του κρατικού ολοκληρωτικού πολέμου έχουν εντολές, τις οποίες πραγματοποιούν αμέσως, για καταστολή κάθε διαμαρτυρίας, αν είναι δυνατόν πριν εκδηλωθεί. Ουσιαστικά το δικαίωμα της συγκέντρωσης έχει καταργηθεί. Κάθε μέρα τα Πανεπιστήμια διδάσκουν πως αφιονισμένα παιδιά με ένστολη (α)συνείδηση, μπορούν να επιβάλλουν την τάξη του ηγεμόνα.
Η δολοφονική επίθεση την Παρασκευή το βράδυ στους φοιτητές του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια συναυλίας είναι κορύφωση μιας επιβολής αντάξιας καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης».
Η υπόθεση δεν είναι θέμα πλέον μόνο των φοιτητών. Ο λαός απειλείται. Πριν ήσαν οι απεργοί της Μαλαματίνα, αύριο κάθε ένας που θα τολμήσει να σηκώσει κεφάλι
Η επιβολή αστυνομικού κράτους, καταστολής και παρακολουθήσεων είναι η πιο σταθερή γραμμή που έχει αυτή η κυβέρνηση.
Η άλλη πλευρά του ίδιου έργου είναι η έκρηξη της ακρίβειας. Η Ελλάδα θα παγώσει το χειμώνα επειδή η ελληνική κυβέρνηση (και όχι ο πόλεμος του Πούτιν, όπως λένε τα μέσα της τηλεοπτικής κυβέρνησης) εκτοξεύει τις τιμές του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος στο διάστημα. Κι αυτό γιατί βάλανε ηλεκτρικό ρεύμα και φυσικό αέριο στο Χρηματιστήριο, με αποτέλεσμα να γίνεται κερδοσκοπικό παιχνίδι άνευ προηγουμένου πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Έτσι κι αλλιώς, το δόγμα το είπε ο περίφημος Πέτσας, όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει Οι άνθρωποι είχαν ανέκαθεν περιορισμένη, και μόνο χρηστική, αξία για την οικογένεια Μητσοτάκη.
Η αμερικάνικη ευθύνη σ’ αυτό δεν είναι μόνο θεωρητική, αλλά πρακτικά χειροπιαστή. Μέχρι πριν λίγο καιρό οι αμερικάνικη κυβέρνηση έκανε πολέμους για να εξασφαλίσει την κυριαρχία στις πηγές του πετρελαίου, ώστε να κυριαρχεί και ενεργειακά στον πλανήτη. Αυτή τη φορά πραγματοποιεί ένα στρατιωτικό πόλεμο και ταυτόχρονα οικονομικό και πολιτικό, προκειμένου να εξασφαλίσει αγορές για το ακριβό δικό της πετρέλαιο και αέριο.
Έτσι εκτοξεύει τις τιμές για να μπορέσει να πλασάρει το δικό της που είναι ούτως ή άλλως ακριβό (πέρα από την καταστροφή του περιβάλλοντος, μπροστά την οποία οι εξορύξεις του πετρελαίου μπορούν να θεωρηθούν και οικολογικές).
Και η κυβέρνηση του β΄ ακολουθεί πλήρως, ανεξάρτητα από τις συνέπειες που αυτό δημιουργεί στους πολίτες της χώρας αλλά και στις εξωτερικές σχέσεις της.
Καμιά κυβέρνηση στην Ελλάδα, της χούντας συμπεριλαμβανομένης, δεν ήταν τόσο απόλυτα προσαρμοσμένη στην αμερικάνικη πολιτική – ίσως θα πρέπει να πάμε στην εποχή του εμφυλίου και στο αμέσως επόμενο μετεμφυλιακό κράτος για να αναγνωρίσουμε τέτοια υποταγή. Σα να λέμε Ουκρανία, ένα πράμα. Και μάλιστα την εποχή που οι Αμερικάνοι με τις επιλογές τους, συνειδητές και σκόπιμες, οδηγούν ολόκληρη την Ευρώπη στο οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο.
Γεγονός το οποίο δηλώνεται με κάθε ευκαιρία και προκαλεί πολλαπλές αντιδράσεις σε κυβερνήσεις και λαούς της ευρύτερης περιοχής. Η τουρκική κυβέρνηση αντιμετωπίζει και διαχειρίζεται την ελληνική κυβέρνηση ως το μακρύ χέρι της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Η Ντόρα, πρώην υπουργός Εξωτερικών παρακαλώ, δηλώνει πως με τη Ρωσία είμαστε σε πόλεμο, εισπράττοντας τη χλευαστική απάντηση της ρωσικής πρεσβείας και τη γενική απαξίωση.
Σε αυτή την ατμόσφαιρα οι δυνάμεις της Αριστεράς και πάλι είναι σχεδόν απούσες. Πάντως δεν προτείνουν εναλλακτική πολιτική εκδοχή, ούτε καν αγωνιστική. Παλεύουν αποσπασματικά, κατά τμήματα.
Οπότε η ακροδεξιά, για άλλη μια φορά, προβάλλει ως απάντηση στην οργή των κάτω. Τα εκλογικά αποτελέσματα στη Σουηδία, και τα αναμενόμενα στην Ιταλία, πείθουν γι’ αυτό. Ο φασισμός δεν είναι πεθαμένος και οριστικά θαμμένος στα ερείπια του β΄ παγκόσμιου πολέμου. Δεν είναι ίδιος, ποτέ δεν ήταν ίδιος, ακόμα και τότε, αλλά μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε από τα βασικά χαρακτηριστικά των ιδεών του και του τρόπου με τον οποίο άρχουσες τάξεις τον καλύπτουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Χρειαζόμαστε απάντηση. Ενωτική στάση και εναλλακτική πολιτική συμπεριφορά και προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης. Και μια Αριστερά φρεσκαρισμένη, ενωτική και πειστική.
Δύσκολο εγχείρημα. Ακούγεται και σαν ευχή. Αλλά είναι ανάγκη.
