Η επιστολή – παραίτηση αναπληρωτή εκπαιδευτικού των ΕΠΑΛ της Κεφαλονιάς, που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας με την οποία καταγγέλλει την βίαιη συμπεριφορά των μαθητών του απέναντι του άνοιξε για μια φορά την κουβέντα για την «κατάσταση της νεολαίας» αλλά και της εκπαίδευση στην χώρα. Από πολλούς τα σχολεία αυτά παρουσιάστηκαν, για άλλη μια φορά, ως κέντρα ανομίας και παραβατικότητας, όπου οι «ανεξέλικτοι» μαθητές το μόνο που κάνουν είναι να βιαιοπραγούν και να καταστρέφουν. Και η απάντηση που όλοι αυτοί προκρίνουν είναι η πειθαρχική αντιμετώπιση των «παραβατών», η καταστολή της νεολαίας. Χωρίς να κάνουν καμία αναφορά στις αιτίες που γεννάνε αυτές τις συμπροφορές: τις πολιτικές που τόσα χρόνια ακολουθούνται από όλες τις κυβερνήσεις αναφορικά με την παιδεία και την τεχνική εκπαίδευση ειδικότερα.
Αλήθεια, τι περιμένουμε να γεννηθεί όταν μειώνουμε συνεχώς τα κονδύλια για την δημόσια εκπαίδευση;
Όταν βάζουμε ελάχιστες βάσεις εισαγωγής και τράπεζες θεμάτων, δεν στερούμε σε δεκάδες χιλιάδες νέους την πρόσβαση στο δημόσιο Πανεπιστήμιο;
Όταν διαχωρίζουμε την λυκειακή εκπαίδευση σε γενική και επαγγελματική, ανάμεσα σε «καλά» και «κακά» δημόσια σχολεία, «άριστους» και «αδύναμους» μαθητές;
Τι συμπεριφορές νομίζουμε πως θα προκύψουν μέσα σε υπεραιωνόβια κτίρια και αίθουσες προκάτ χωρίς θέρμανση, χωρίς στοιχειώδεις υποδομές, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια και αίθουσες εκδηλώσεων, μέσα σε σχολεία που μοιάζουν περισσότερο με αναμορφωτήρια παρά με εκπαιδευτικά ιδρύματα;
Όταν μετά από δύο χρόνια καραντίνας και τηλεκπαίδευσης οι μαθητές επιστρέφουν σε μια σχολική καθημερινότητα χειρότερη από αυτή που άφησαν;
Πώς περιμένουμε να διαχειριστούν την συσσωρευμένη οργή νέων ανθρώπων που σπρώχνονται στο περιθώριο και έρχονται αντιμέτωποι με όλο και εντονότερους ταξικούς φραγμούς εκπαιδευτικοί με κουτσουρεμένους μισθούς και δικαιώματα των οποίων ο μέσος όρος ηλικίας πλησιάζει τα πενήντα και οι οποίοι καλούνται να διδάξουν σε υπεράριθμα τμήματα;
Πώς αλήθεια περιμένουμε να αντιδράσει ο νέος άνθρωπος που βλέπει μια κοινωνία που έχει λεφτά για «μεγάλους περιπάτους» και τα ΜΜΕ της «λίστας Πέτσα» αλλά όχι για το μέλλον του;
Όταν ένα μεγάλο μέρος των μαθητών έχει επιπλέον να σηκώσει και την αγωνία της οικογένειας του μπροστά στην αδυναμία κάλυψης των βασικών της αναγκών;
Όταν σχηματίζεται μια μάζα ανθρώπων που όχι μόνο δεν βλέπει ευκαιρίες «κοινωνικής ανόδου» και βελτίωσης της ζωής της αλλά ακόμα και αξιοπρεπούς επιβίωσης;
Όλα αυτά οι μαθητές τα βλέπουν και τα καταλαβαίνουν: αν δεν έχεις χρήματα σε αυτή την χώρα, αν δεν ανήκεις στην «γαλάζια αριστεία», αν δεν πήγες στα «καλά σχολεία» δεν έχεις προοπτική. Τα τραγούδια που ακούνε και μπορεί να μας ξενίζουν εκφράζουν ακριβώς αυτό, τον αμίλητο φόνο που κουβαλάνε μέσα τους, που θα έλεγε και ο ποιητής.
Για μια αριστερά που επιδιώκει να γίνει ανατρεπτική η δύσαρθρη ομιλία τους και η δύσθυμη σκληρότητά τους δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους αστικής ηθικότητας και ανάγνωσης ενός «εκφυλισμού». Αντίθετα θα πρέπει να αφουγκραστεί τις δονήσεις που συμβαίνουν κάτω από τα πόδια της. Ας κοιτάξουμε λοιπόν καλά αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε- δεκαεφτά χρόνων, ας θεωρήσουμε δίκαιη την οργή τους και ας σταθούμε δίπλα τους βοηθώντας τους να φτιάξουν τα γεγονότα του μέλλοντος τους.
