Γυρίζουν λοιπόν. Παίρνουν όσα λιγοστά τους άφησε η δίχρονη προσπάθεια της πανίσχυρης πολεμικής σιωνιστικής μηχανής να τους εξοντώσει. Ο αποκλεισμός, το βιομηχανικό σύστημα δολοφονιών, οι ακρωτηριασμοί, η καθημερινή φρίκη της επιβίωσης σε μια ισοπεδωμένη δυστοπία δεν κατάφεραν να τους λυγίσουν. «Γυρίζουν» από μια γη από τη οποία βέβαια ποτέ δεν έφυγαν, με περηφάνια που αντιστάθηκαν στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. Επιστρέφοντας στα σπίτια τους θα βρουν ερείπια και καταστροφή. Στη μακρά χρονική διάρκεια όμως σημασία δεν έχουν οι τόνοι του νεκρού τσιμέντου αλλά η θέληση να υπερασπίζεσαι τον τόπο που αποκαλείς «πατρίδα». Και ακόμα και αν αυτός τους ο αγώνας έχει ακόμα πολύ δρόμο και αίμα έχει μπει σε νέα φάση, αποτρέποντας την μετατροπή της σε οικόπεδο, σε «παρθένα» γη επενδύσεων και αποικιοποίησης.
Ο λευκός «ορθολογιστής» Ευρωπαίος, ο σύγχρονος «ψηφιακός νομάς» που ακολουθεί το χρήμα, «ανακαλύπτοντας» (και καταστρέφοντας) διαρκώς νέα μέρη στέκει αμήχανα απέναντι στην επιμονή ενός λαού να γαντζώνεται με πείσμα στη γη του. Η «επιστροφή στη Γάζα» είναι έτσι και μια σφαλιάρα στη διπροσωπία των «παγκόσμιων» (δυτικών) «πανανθρώπινων» αξιών. Είναι μια υπενθύμιση πως η αποικιοκρατική σκέψη, η ιδέα της «λευκής ανωτερότητας», της υπεροχής του «δυτικού πολιτισμού» δεν έχουν ακόμα ξεριζωθεί από τα μυαλά των (λευκών) Ευρωπαίων.
Δεκαετίες τώρα οι λαοί της Δύσης, το ίδιο το λαϊκό κίνημα έχει ξεχάσει πως η αντίσταση έχει κόστος. Πως οι αγώνες απαιτούν θυσίες και κερδίζονται με ακατάβλητη επιμονή, μακροχρόνια αντοχή, με θυσίες και αίμα. Πως ιδιαίτερα η αντίσταση σε έναν στυγνό αποικιοκράτη δεν γίνεται ανεμίζοντας σημαιάκια και συλλέγοντας διαδικτυακά υπογραφές, αλλά με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας παράλληλα για τη διεθνή αναγνώριση του αγώνα ως δίκαιου από τους λαούς του κόσμου. Το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα οι δρόμοι των ευρωπαϊκών μητροπόλεων πλημμυρίζουν από τεράστια ποτάμια αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είναι (επιτέλους) ένα ρήγμα στην αφωνία των λαών της Δύσης που οπλίζει το χέρι του σιωνισμού και συνέβαλε καταλυτικά στο «στρίμωγμα» του Ισραήλ. Θυμίζοντας πως ο «ευρωπαίος άνθρωπος» έχει δύο όψεις, σκληρά ταξικές και ανειρήνευτα αντιθετικές μεταξύ τους: Από την μια ο αποικιοκράτης, από την άλλη ο μαχόμενος «Εργαζόμενος Άνθρωπος». Ηττημένος αλλά παρών, κληρονόμος των καλύτερων παραδόσεων του Διαφωτισμού, του μαρξισμού, της Οκτωβριανής και του εργατικού κινήματος.
Ο «ευρωπαίος άνθρωπος» όμως έχει ακόμα να δουλέψει ακόμα πολύ με τον εαυτό του, αν θέλει να έχει μια αξιοσέβαστη θέση στο νέο πολυπολικό κόσμο. Και καλείται να επιλέξει, αν θα ακολουθήσει τις πολεμοκάπηλες ελίτ του, που υπόσχονται μια νέα βαρβαρότητα. Ή αν θα ταχθεί στο πλευρό των λαών των (πρώην και νυν) αποικιών, όλων εκείνων που η δυτική ρατσιστική σκέψη και οι αντιμεταναστευτικές και αντιμουσουλμανικές πολιτικές στοχοποιούν ως «πρωτόγονους» και πηγή όλων των δεινών. Τασσόμενοι ακόμα και υπέρ του θρησκευτικού εθνικισμού, παρ’ όλες τις βαθιές διαφορές που τον χωρίζουν από το αριστερό και λαϊκό κίνημα. Γιατί, πέρα από όλα τα άλλα, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, και οι ίδιες οι πατρίδες των λαών της Δύσης κάποια στιγμή να εκληφθούν ως παρθένο έδαφος επενδύσεων και αποικιοποίησης.
