«…λείπουν οι χρήσιμοι άνθρωποι,
οι βλαβεροί είναι πολλοί,
οι μεταπράτες ,
οι λαγουμιτζήδες…
Χαρακτήρες κομματιασμένοι, φοβισμένοι, υποταγμένοι, αγορασμένοι…»
Γ. Σεφέρης «Μέρες» , επίκαιρα, λόγια στο ημερολόγιο του, για την τότε πολιτική ηγεσία.
Λες και ο μεγάλος μας ποιητής έγραφε και για το σήμερα.
Η λειτουργία ενός κόμματος, και δη ενός αστικού αρχηγικού κόμματος, εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ, αφορά το ίδιο.
Στο βαθμό όμως που οι εξελίξεις και οι αποφάσεις σε αυτό γίνονται δημόσιο ζήτημα και επομένως επηρεάζουν την πολιτική «ατμόσφαιρα», τότε παύουν να είναι εσωτερικό ζήτημα και τίθενται στην κριτική όλων.
Μια φορά γκολντμανικός για πάντα γκολντμανικός
Όσα συνέβησαν τον καιρό αυτό στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν όλα την ίδια βαρύτητα.
Το πρώτο, το δεσπόζων, είναι η επιχείρηση μιας υπεραντιδραστικής ιδεολογικής και πολιτικής παρέμβασης στα κριτήρια και στον τρόπο εκλογής ενός ηγέτη της Αριστεράς – έστω αυτής της Αριστεράς, της επίμονα ονοματοδοτούμενης και «επιδέξια» κατασκευασμένης από τα ΜΜΕ και τους μεγαλοεφοπλιστές ιδιοκτήτες τους, του εναπομείναντος της διάσπασης του 2015 ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτόν λοιπόν τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ «ένας πρώην συνεργάτης της Goldman Sachs αναλαμβάνει τον έλεγχο του Ελληνικού Κόμματος της Αντιπολίτευσης» υπογραμμίζει με πηχυαίο τίτλο το Bloomperg.
Αλλά η Goldman Sachs δεν είναι μια όποια – όποια τράπεζα.
Είναι «η τράπεζα που κυβερνά τον κόσμο αναφέρει σε άρθρο της η Insider.
«Λένε, συνεχίζει η Insider», πως δεν υπάρχει γωνιά του πλανήτη που να μην έχει απλώσει τα πλοκάμια της, πως καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τους αγνοήσει, πως «μια φορά γκολντμανικός για πάντα γκολντμανικός». Λένε πως η Goldman Sachs κυβερνά τον πλανήτη».
Σε όλες τις κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος της τράπεζας στα ανώτατα κλιμάκια. Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Ντόναλντ Τραμπ κατηγόρησε τη Χίλαρι Κλίντον ότι είχε «πουληθεί» στην τράπεζα, κατήγγειλε τον τεξανό γερουσιαστή Τεντ Κρουζ ότι τελούσε υπό τον έλεγχό της και κατονόμασε ως υπεύθυνους για την κρίση, εκτός από τη Χίλαρι, τον Ομπάμα, τον Σόρος και την G20, τον Λόιντ Μπλανκφέιν, διευθύνοντα σύμβουλο της Goldman Sachs.
Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να τοποθετήσει μια τριάδα στελεχών της τράπεζας σε θέσεις-κλειδιά της κυβέρνησής του.
Σε αυτή λοιπόν την Τράπεζα κανείς, ακόμη και συνεργάτης, δεν επιλέγεται τυχαία.
.Με αυτό το προσόν προτάθηκε – και έγινε αποδεχτή η πρόταση – για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Μαρουσιώτης Κασελάκης. «Μία απολίτικη ρευστή φιγούρα (θαυμαστής του Μητσοτάκη, ψήφισε Παπανδρέου, αλλά τελικά είναι αριστερός). Δεν έχει παρά θολές ιδέες για την ιστορία της χώρας, την πολιτική, την Ευρώπη, τα πολιτικά ρεύματα σκέψης, την πολιτική της ΝΔ στα «μεγάλα θέματα», τη γεωπολιτική, την ίδια τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ως μη πολιτικός δεν θα όφειλε φυσικά να γνωρίζει.
Επιβάλλεται όμως εφόσον εμφανίζεται ως κάποιος που μοναδικό του προσόν, κατά το ισχυρισμό του, είναι ότι «εγώ είμαι αυτός που μπορεί να νικήσει το Μητσοτάκη» («εκεί που απέτυχε ο Τσίπρας), υπογραμμίζει ο Σταθάκης στη δήλωση αποχώρησης του.
Ο ίδιος ο Κασελάκης δηλώνει «ιδρυτής ενός ομίλου εταιρειών, τεχνοκράτης και εφοπλιστής, που αποφάσισε στις εκλογές να ανταποκριθεί στην πρόκληση του Αλέξη Τσίπρα και να κατέβει υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ προοριζόταν να είναι ανάμεσα στα πρόσωπα που θα είχαν κεντρικό ρόλο στο think tank του πρώην πρωθυπουργού».
Αυτά τα «προσόντα» τα γνώριζαν προτείνοντες και μη και όμως πρότειναν, ή αποδέχτηκαν ή άλλοι τέλος πάντως σιώπησαν.
Οι εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεσαν φυσικά από το ουρανό. Είναι αποτέλεσμα της απόλυτα καταστροφικής στρατηγικής που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 και μετά.
Η άτολμη και δίχως κέντρο στάση στα τεκταινόμενα, σε συνδυασμό με την ποιότητα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και την παντελή έλλειψη αυτοκριτικής, αφαιρεί πλήρως από τους διαφωνούντες οποιαδήποτε αποτελεσματικά πολιτικά σχέδια στο άμεσο μέλλον.
Για την ευθύνη της «βάσης»
Το δεύτερο, υψηλά στην ιεράρχηση, είναι η στάση όχι μόνο στελεχών αλλά και αυτής καθ αυτής της «βάσης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι η πολιτική και πολιτιστική στάση (τα ωσαννά στον Μεσσία, τα γιούχα, οι βρισιές, οι συλλήβδην απαξιώσεις, το αυριανικό κλίμα απέναντι στους διαφωνούντες, ειδικά στους μεγάλης ηλικίας, η καλλιέργεια μιας γενικευμένης καχυποψίας πως «τα τρώνε», πως ευνοούν τον Μητσοτάκη κ.λπ. , κ.λπ.) μελών και οπαδών διαφόρων επαγγελμάτων και όλων ανεξαίρετα των εκπαιδευτικών βαθμίδων..
Ανατριχιάζεις.
Το 1945 ο Άλφρεντ Χίτσκοκ άπλωσε ένα χάρτη της Γερμανίας στο γραφείο του και κάρφωνε πινέζες σε κάθε σημείο της γερμανικής επικράτειας που υπήρχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό, το ντοκιμαντέρ ”German Concentration Camps Factual Survey”/ «Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης», είναι συνταρακτικό.
Στο χάρτη οι πινέζες ήταν διάσπαρτες.
Άρα ο Γερμανικός λαός ήξερε, στη πλειοψηφία του δεν ήταν άμοιρος ευθυνών.
Στην Ελλάδα το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2014!!!.
«Όταν ανακάλυψαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί επιθυμούσαν να προβληθεί η ταινία πολύ γρήγορα ώστε να δείξει τι συνέβαινε εκεί και να αναγκάσουν τον γερμανικό λαό να αποδεχθεί την ευθύνη του για τις ωμότητες που διαπράχθηκαν», πρόσθεσε
Το ντοκιμαντέρ – που αποτελείται από υλικό που μαγνητοσκόπησαν βρετανικά και σοβιετικά στρατεύματα– καθυστέρησε να ολοκληρωθεί. Μέχρι το τέλος του 1945, οι Σύμμαχοι είχαν αποφασίσει ότι η μεταπολεμική ανοικοδόμηση δεν θα διευκολυνόταν αν υπενθύμιζαν στους Γερμανούς την ενοχή τους..
ΚΙ έτσι πέντε από τις έξι μπομπίνες του ντοκιμαντέρ εντοπίστηκαν τη δεκαετία του 1980 και μια ημιτελής εκδοχή του παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 1984.
Ένα χρόνο αργότερα, είχε προβληθεί από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο PBS.
Ο Σίντνεϊ Μπερνστάιν, φίλος του Χίτσκοκ, του είχε ζητήσει να βοηθήσει στο ντοκιμαντέρ, όμως ο διάσημος σκηνοθέτης φέρεται να σοκαρίστηκε τόσο πολύ από το υλικό, μεγάλο μέρος του οποίου προέρχεται από το στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν, που επί μία εβδομάδα δεν μπορούσε να εργαστεί.
Ο Γερμανικός Λαός όμως είχε πάψει να σοκάρεται, «μπορούσε και εργαζόταν», η γερμανική «λαϊκή βάση» στην πλειοψηφία της, εν ολίγοις, δεν ήταν άμοιρη ευθυνών.
Γι αυτό και η ηγεσία των Ναζί δρούσε όπως δρούσε.
Η Εβραία δημοσιογράφος και συγγραφέας Χάνα Άρεντ στο βιβλίο της ‘Η κοινοτοπία του Κακού’ γράφει.
«Τα πιο φρικιαστικά, τα πιο τερατώδη εγκλήματα διαπράττονται από συνηθισμένα άτομα. Από γραφειοκράτες. Από οικογενειάρχες. Από απλούς ανθρώπους μετατρέπονται σε φονικά όργανα του ολοκληρωτισμού.»
Τα εκατομμύρια των νεκρών του Ολοκαυτώματος δεν τα σκότωσαν ο Χίτλερ και ο Χίμλερ..
«Δεν ήταν ο Χίτλερ ή ο Χίμλερ που με απήγαγε, με χτύπησε και πυροβόλησε την οικογένειά μου. Ήταν ο τσαγκάρης, ο γαλατάς, ο γείτονας που πήρε μια στολή και στη συνέχεια πίστεψε πως είναι η Κυρίαρχη Φυλή» συμπληρώνει κάπου Karl Stojka επιζών του Άουσβιτς.
Φυσικά την κύρια ευθύνη την έχουν οι Leiter, οι «Οδηγοί», οι Fuhrer.
Αλλά το μεγάλο ζήτημα της συλλογικής και προσωπικής ευθύνης εμφανίζεται ξανά και ξανά.
Κι εμείς;
Εμείς θα το αποσιωπούμε;
Στον ΣΥΡΙΖΑ την κύρια ευθύνη για την πορεία του την έχει φυσικά η ηγεσία του.
Αλλά η ηγεσία πράττει με λυτά χέρια γιατί «βρίσκει και κάνει».
Είναι ποτέ δυνατόν να μπορεί ο καθείς, ο ακροδεξιός, ο δεξιός, ο αριστερός, το κλεφτρόνι, ο λούμπεν και ο εργάτης, όλοι μαζί αντάμα, με ένα δίφραγκο να γίνεται μέλος και μάλιστα διαδικτυακά, απρόσωπα, και να εκλέγει τον αρχηγό του κόμματος, ακόμη και ενός αστικού;
Είναι δυνατόν αυτή την ισοπεδωτική πρακτική και λογική να τη δέχονται όλοι;
Τέτοια παρακμή;
Τέτοιος πολιτικός εκφυλισμός, συλλογικός και ατομικός;
Ο George Papandreou ήταν αυτός που εισήγαγε αυτή την αθλιότητα η οποία μάλιστα εξυμνήθηκε στο όνομα του λαού:
«ο λαός μίλησε», «ο λαός επέλεξε και εξέλεξε» έλεγαν τότε!
Ο Παπανδρέου υμνούσε το λαό, αν είναι δυνατόν!
Ο ίδιος εκλέχτηκε τότε με 1.000.000 (!) – και βάλε – τυχάρπαστους ψήφους, όποιος γούσταρε ψήφιζε!
Λίγο καιρό αργότερα το ΠΑΣΟΚ είχε γίνει φτερό στον άνεμο, είχε φτάσει στο 4%!!!!, είχε χάσει σχεδόν 2.000.000 ψήφους και ο ίδιος έκτοτε περιφέρεται σαν ρετάλι της αστικής πολιτικής κάνοντας χρήση του χρεοκοπημένου τίτλου «πρώην πρωθυπουργός».
Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ δεν διδάχτηκαν τίποτα από αυτό;
Δεν είδαν;
Δεν γνωρίζουν;
Ή μήπως είναι τυφλωμένοι ιδεολογικά και πανικόβλητοι πολιτικά απέναντι στην ενδεχόμενη λαϊκή μήνι (όταν και όπως αυτή εκδηλωθεί καθώς το κίνημα εμφανίζεται με τη μορφή της πλημμυρίδας και της άμπωτης);
Και έτσι πανικόβλητοι και τυφλωμένοι παραδίδονται στο όποιο σχέδιο παίζοντας καθυστέρηση όσο γίνεται, ή προσπαθώντας (μάταια) και να τη ματαιώσουν ( την εκδήλωση της λαϊκής μήνις), με τη συνειδητή προσπάθεια οριστικής αποδόμησης των εργαζόμενων συλλογικών σωμάτων, με το μίσος και την καταπολέμηση της περίφημης γκραμσιανής αντίληψης περί του κόμματος- συλλογικού διανοουμένου που θέλει διαρκή συλλογική δουλειά και αδιάκοπη προσωπική προσπάθεια για να πραγματωθεί.
Η συνολική αυτή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε κατά κράτος.
Αυτή η πολιτική στάση του Κασελάκειου ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με την πρόσφατη διακυβέρνηση του, την παντελή έλλειψη αυτοκριτικής και την οργανωτική του, πλέον, κατάσταση, του ματαιώνει στην κυριολεξία όχι μόνο τον (επικίνδυνο για το λαό) ρόλο του ως «πάση θυσία κυβερνώσα Αριστερά» αλλά και τη δυναμική του παρουσία ακόμη και ως αστικό πολιτικό κόμμα.
Η υλική βάση της προσπάθειας μας
Από την πλευρά της ελληνικής αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων – ερεισμάτων της, ειδικά μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη, η κατάσταση δείχνει μια εντεινόμενη επιθετικότητα, μια σκλήρυνση της γραμμής σαν συνέχεια της προηγούμενης στάσης της απέναντι στο εργατολαϊκό κίνημα (λιτότητα και καταστολή), αλλά κυρίως σαν προετοιμασία της συνολικής αντιδραστικής πλευράς ενόψει του τέλους των ειδικών μέτρων δανεισμού για το δημόσιο χρέος και της σχεδιαζόμενης συνταγματικής ανατροπής- αναθεώρησης.
Γι αυτό και καλλιεργεί ένα κλίμα παραβίασης εκ μέρους της ακόμη και της δικής της αστικής νομιμότητας για να βγάλει «εκτός νόμου» την ταξική πάλη.
Τα αστικά επιτελεία ήδη από το 2015, εκμεταλλευόμενα τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και τη δικιά μας αδύναμη ακόμη κατάσταση, προωθούν σχέδια για μια μεγάλη δεξιά που θα αποτελείται από δυο βραχίονες: Τον κεντροδεξιό συντηρητικό και τον αποκαθαρμένο από τον υπόκοσμο ακροδεξιό ώστε αυτός να μπορεί να συγκυβερνά. Και ένα – ασυγκρότητο ακόμη – μεγάλο «δημοκρατικό κόμμα» ανέξοδης δημοκρατικής σοσιαλιστικής επαγγελίας μέσω της βαθύτερης, συνολικότερης και αδιατάρακτης αφομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της μύξης του με το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεμονία του τελευταίου.
Ναι, η αστική τάξη φαίνεται και είναι πολύ πιο συνειδητή για τα καθήκοντά της.
Ωστόσο βρίσκεται στη δύνη μιας πολύχρονης και βαθιάς πολιτικής κρίσης.
Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη και στην Ουκρανία, στην ουσία η πολιτική διαχείριση του πολέμου και η οικονομική στασιμότητα, διαταράσσουν την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της επί της εργατικής τάξης, επί των μεσαίων στρωμάτων, ακόμη και επί τμημάτων της μικρής και μεσαίας αστικής τάξης.
Κι αυτό γιατί η μεσαία και μικρή αστική τάξη συνθλίβονται κάτω από το βάρος της ακρίβειας και της εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους, που σημαίνει πέρασμα ενός μέρους των κερδών σε όφελος των ξένων πολυεθνικών και του τραπεζικού κεφαλαίου.
Επί πλέον το ίδιο το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης που έχουν επιλέξει στη βάση αυτής της αρλούμπας πως ο τουρισμός – αυτός ο κλάδος υπηρεσιών – είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας φαίνεται πως φτάνει σε αχαρτογράφητα και δύσκολα νερά.
Για όλα αυτά και στη χώρα υπάρχει πλέον κρίση πολιτικής εκπροσώπησης με την συμμετοχή να πέφτει στο 30 35%!!! και το μεταπολιτευτικό 85% των αστικών κομμάτων να καθηλώνεται εδώ και χρόνια στο συνολικό 60 – 65 % με επιμέρους μάλιστα χωριστά αστικά κόμματα.
Αλλά και στο ίδιο το εσωτερικό των αστικών κομμάτων εκδηλώνονται ισχυρότατες αντιθέσεις.
Και αυτή η αστάθεια θα συνεχίζεται μέχρι την τελική αναμέτρηση.
Όλα αυτά συνθέτουν την υλική, την πραγματική βάση για τη συνέχιση της προσπάθειας μας.
Το πολύτιμο λάβαρο αυτού του εγχειρήματος θα είναι η προώθηση μιας νέας κομμουνιστικής πρότασης, αλλά και μιας ευρύτερης μετωπικής πολιτικής άμεσων στόχων που μπορεί να εκφράσει τη σύγχρονη εργατική χειραφέτηση και κάθε παλιά ή νεότερη επαναστατική κριτική και πρακτική, από τη σκοπιά μιας επιτακτικής τομής μέσα στην αναντικατάστατη επαναστατική συνέχεια του εργατικού και μαρξιστικού κινήματος.
Η συνειδητοποίηση της κατάστασης και των ευθυνών όλων μας και η βαθιά και ουσιαστική ενίσχυση της ενότητας μας είναι αναγκαία και επιτακτική προϋπόθεση για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στους άμεσους σκληρούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας, αλλά και στις βαθύτερες επαναστατικές δυνατότητες της νέας κατάστασης.
