Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν. Και θέλουμε να μιλήσουμε για το πώς ο μεγάλος σκοπός υπηρετεί αλλά και υπηρετείται από τον καθημερινό αγώνα.
H σημερινή κατάσταση, καθώς ωριμάζει, οδηγεί σε μια περίοδο που θα σημαδεύεται από σκληρές και παρατεταμένες αναμετρήσεις γύρω από τα «μικρά και μεγάλα ζητήματα της ζωής», γύρω από την ουσία και τον πυρήνα της εκμετάλλευσης.
Στην ιστορία της σημερινής πραγματικότητας όλες οι γενιές διχάζονται βαθύτερα και οξύτερα ανάμεσα στον αδιέξοδο ατομισμό και στη συλλογική αναμέτρηση, στο «δεν γίνεται αλλιώς» και στο «μπορεί ν’ αλλάξουν τα πράγματα».
Σε αυτόν το βαθύτερο διχασμό οι δυνάμεις της κοινωνικής χειραφέτησης μπορεί να βρουν προοπτική όχι στις οπισθοφυλακές που έχουν διασωθεί από το «ένδοξο» παρελθόν, αλλά σε μια νέα προωθητική και ανώτερη στρατηγική ενότητα. Αντί να περιοριζόμαστε σε ό,τι από καιρό είχε κλείσει τον ιστορικό του κύκλο, θέλουμε να αποδείξουμε και να καταδείξουμε πως μπορούμε να επανακατακτούμε το παρελθόν, την ιστορία των λαών, από τους μέχρι τώρα ιδιοκτήτες της. Να τη μετασχηματίζουμε ώστε, με βάση τις δυνατότητες της νέας εποχής, να προωθηθεί η πιο τολμηρή κριτική υπέρβαση της. Για να ξεπεράσουμε τις ήττες αλλά και τα όρια ακόμα και των πιο καινοτόμων περασμένων επαναστάσεων.
Εδώ, στο μεταίχμιο των δυο ιστορικών εποχών, καθώς βαραίνουν ακόμη και σήμερα οι αρνητικές συνέπειες απ’ τη μέχρις ενός σημείου «μυστικοποιημένη» μετάλλαξη του «ιστορικού» κομμουνιστικού κινήματος σε Ανατολή και Δύση. Τώρα, στα χαράματα της νέας εποχής, που περιπλέκονται όλα τα ζητήματα της στρατηγικής και του πολιτικού προγράμματος. Οφείλουμε, για τις ανάγκες του επόμενου γύρου, να συγκροτηθούμε και να υψωθούμε πάνω από τα μέτρα του αντιπάλου. Να αναμετρηθούμε με τα μεγάλα, τα πρωτότυπα και πάντα σχετικά άλυτα προβλήματα του εργατικού επαναστατικού κινήματος.
Δεν υπάρχει κανένας κοινωνικός νόμος που να βρίσκεται έξω απ’ την ταξική πάλη. Δεν υπάρχει καμιά «σιδερένια» κοινωνική νομοτέλεια που να λειτουργεί χωρίς αντίρροπες δυνάμεις και τάσεις. Δίχως χάσματα και ασυνέχειες. Χωρίς αναπτυσσόμενες αντιφάσεις.
Αυτό ισχύει, πολύ περισσότερο σήμερα, σε αυτόν τον ανώτερο κύκλο ιστορικής κρίσης, σαθρής και μονίμως πλέον αντιδραστικής ανάπτυξης, του αστικού συστήματος, αλλά και των αφάνταστα πιο προωθημένων αντικειμενικών τάσεων ουσιαστικής επικράτησης της κομμουνιστικής δυνατότητας. Στοχεύουμε στην ουσιαστική γνώση της εποχή μας δίχως την οποία κάθε πρόγραμμα είναι φτερό στον άνεμο. Η επιστήμη και οι νέες τεχνολογίες, οι συνεχώς εξελισσόμενες παραγωγικές δυνάμεις, δεν εκφράζουν απλά τη σύγχρονη επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση. Αποκαλύπτουν και εκφράζουν, πρωτίστως, τη δυνατότητα για μια βαθιά πολιτική και πολιτιστική επανάσταση στην εργασία, στη γενικότερη οργάνωση της ζωής του εργάτη – δημιουργού.
Φυσικά κάθε φορά, τελικά, γίνεται αυτό που μπορεί να γίνει.
Τελικά και γενικά.
Αλλά η απόσταση ανάμεσα στο ό,τι κοινωνικά μπορούσε να δημιουργηθεί και στο τι «τελικά» και «γενικά» δημιουργήθηκε μερικές φορές είναι μεγάλη.
Σε αυτόν τον περίπλοκο κόσμο της επιστημονικής γνώσης και των μυστικιστικών προκαταλήψεων είναι δύσκολο να γνωρίσουμε τα γεγονότα, να διακρίνουμε τους συσχετισμούς, να πούμε για την αλήθεια και την αλήθεια. Εκτός απ’ τις πεποιθήσεις, χρειάζονται και γνώσεις που πρέπει να βρεθούν, μέθοδοι που πρέπει να μαθευτούν.
Η αλήθεια πρέπει να λέγεται για χάρη των πρακτικών της συνεπειών.
Και αυτό θέλει θάρρος, γνώση και ικανότητα.
Θέλουμε λοιπόν να γράψουμε, να γράφουμε γι’ αυτήν, την παραπεταμένη και καταπνιγμένη αλήθεια. Να αναπτύξουμε έναν ουσιαστικό και αποτελεσματικό διάλογο γι’ αυτήν. Να αντιμετωπίσουμε, όσο μας αναλογεί, την ψευτιά και την αµάθεια.
Χρειάζεται θάρρος για να μιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγματα όπως το μεροκάματο, ο χρόνος εργασίας, το φαγητό και το σπίτι του εργαζόμενου, να μιλάς για «δημόσια κοινωνικά αγαθά», για μηχανήματα, σπόρους και φτηνές ζωοτροφές, για έναν ανθρώπινο τρόπο ζωής, μέσα σε µια βοή από ξεφωνητά ότι το βασικό είναι το πνεύμα αυτοθυσίας για την ιδιωτικοποίηση και την ιδιώτευση.
Θέλουμε να μιλήσουμε για τον κομμουνισμό της εποχής μας, την αναγκαία αλλά όχι δεδομένη προοπτική. Θέλουμε να μιλήσουμε ταυτόχρονα για την καθημερινή επιβίωση και τον αγώνα γι’ αυτήν. Και θέλουμε να μιλήσουμε για το πώς ο μεγάλος σκοπός υπηρετεί αλλά και υπηρετείται από τον καθημερινό αγώνα. Πώς το μεγάλο συνδέεται με το μικρό αδιάκοπα. Αυτό δηλαδή που ονομάζουμε ενότητα της τακτικής με τη στρατηγική.
Θέλουμε να βρούμε απάντηση στο πώς θα γεφυρωθεί το σκληρό σήμερα, οι αγώνες και οι καθημερινές ανάγκες του, με το επαναστατικό αύριο, στο πώς οι σημερινές εργατικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις θα μας φέρνουν πιο κοντά στη μεγάλη Ιστορία και τις επαναστάσεις του 21ου αιώνα.
Σχεδιάζουμε να επικοινωνήσουμε με όσους εμπνέονται από τις μεγάλες κοινωνικές επαναστάσεις του εικοστού αιώνα – τον Οκτώβρη, την Ισπανία, το διπλό επαναστατικό κύμα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ – τις οποίες αντιμετωπίζουμε σαν πρώτες, ανολοκλήρωτες, σπουδαίες απόπειρες για το πέρασμα στον επόμενο ιστορικό κοινωνικό σχηματισμό. Με όσους ανιχνεύουν και επιδιώκουν να αναμετρηθούν ξανά με το σκοπό, που παραπέμπει και προσανατολίζει αδιάκοπα στο όραμα ενός άλλου κόσμου, μιας άλλης κοινωνίας με δικαιοσύνη, ισότητα, αλληλεγγύη. Το σκοπό που καθώς αναδύεται από το κίνημα, το προσανατολίζει και αντίθετα προς τις αποσπασματικές δράσεις και τις χωρίς αρχές πολιτικές, του επιτρέπει να προσδιορίσει τι μας φέρνει πιο κοντά του και τι μας απομακρύνει από αυτόν: Την κομμουνιστική κοινωνία. Την κοινωνία που είναι όχι ένα ιδεατό τέλος αλλά αντίθετα η έναρξη μιας νέας, ανθρώπινης – στην ουσία της – συγκλονιστικής πορείας της ανθρωπότητας.
Φιλοδοξούμε να διευκολύνουμε και να συμβάλουμε στην ανάπτυξη της θεωρίας που βλέπει τον κομμουνισμό, όχι ως ιδεατή κοινωνική αρχιτεκτονική ενός απρόσιτου μέλλοντος, αλλά ως «το πραγματικό κίνημα που αλλάζει την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων», στην κατεύθυνση της αταξικής κοινωνίας των ελεύθερα συνεταιριζόμενων παραγωγών. Να αναζητήσουμε, μαζί με τους τόσους άλλους, τους πολιτικούς δρόμους ενός προγράμματος που έχουμε αντικειμενικά ανάγκη, τώρα στο συγκεκριμένο χρόνο, στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, εδώ, στη συγκεκριμένη χώρα.
Το νέο επαναστατικό σχέδιο, γιατί γι’ αυτό μιλάμε, έχει την ανάγκη και τη δυνατότητα να αποκαταστήσει την κυριαρχία των ίδιων των πρωτοπόρων εργατών στην πολιτική πάλη για το κοινωνικό ζήτημα. Να κάνει την πάλη αυτή το θεμέλιο για την ουσιαστική επανίδρυση όλων των βαθμίδων του συνολικού επαναστατικού υποκειμένου και πρωταρχικά ενός σύγχρονου μαζικού, βαθιά δημοκρατικού, ουσιαστικά αποτελεσματικού κομμουνιστικού κόμματος. Ενός αναγεννημένου ταξικού εργατικού κινήματος. Και ενός σύγχρονου πολιτικού μετώπου που θα συγκροτείται και θα αναπτύσσεται εκεί, στο καθοριστικό, το εργατικό κίνημα, σε διαρκή αλληλεπίδραση και ενωτική κοινή δράση με το σύνολο των εργαζομένων και καταπιεζομένων.
Έχει την ανάγκη και πρέπει να αποκτήσει και τη δυνατότητα να αναπτύξει ποιοτικά την θεωρία του μαχόμενου υλισμού, σύμφωνα με τις εξελίξεις της επιστήμης. Να αντιμετωπίσει την κυρίαρχη λογική του ρηχού θεωρητικού και πολιτιστικού ζάπινγκ.
Για να αλλάζουν τελικά οι πολιτικοί συσχετισμοί υπέρ της εργατικής πολιτικής. Να προωθείται έμπρακτα η συγκρότηση, έστω και σε εμβρυακό επίπεδο, θεσμών και οργάνων της εργατικής πολιτικής, των μορφών της εργατικής εξουσίας και προοπτικής.
Ώστε μέσα από τις σημερινές πραγματικές υλικές αφετηρίες, τις εν πολλοίς μυστικοποιημένες κοινωνικές σχέσεις κοινωνικής υποδούλωσης και χειραφέτησης, να γονιμοποιηθεί η δύναμη από την οποία πηγάζει ο μετασχηματισμός του εργατικού αγώνα σε επαναστατική ταξική πάλη με την πλήρη έννοια.
Αυτό θέλουμε.
Σε αυτή την ακριβώς εποχή στην οποία το παρόν και το μέλλον του ανθρώπου μπορεί να είναι ο άνθρωπος.
