Για το αποτέλεσμα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών
ΜΕΤΑΒΑΣΗ – Οργάνωση για την κομμουνιστική προοπτική
Η Γαλλία, το μεγάλο κοινωνικοπολιτικό εργαστήρι της Ευρώπης διαχρονικά, είναι και πάλι το πεδίο σημαντικών πολιτικών εξελίξεων και μετασχηματισμών. Η πρόσφατη προκήρυξη βουλευτικών εκλογών μετά την αμφισβήτηση της νομιμοποίησης της κυβέρνησης και του προέδρου Μακρόν από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών πυροδότησε άμεσες πολιτικές εξελίξεις μπροστά στον κίνδυνο της ανάληψης της κυβέρνησης από το κόμμα της Λεπέν. Σε σύντομο χρόνο ανακοινώθηκε κοινή κάθοδος, συνεργασία και στήριξη κοινών υποψηφίων υπό το όνομα του Νέου Λαϊκού Μετώπου των κομμάτων της Ανυπότακτης Γαλλίας (με σημαντικό βέβαια προβληματισμό στο εσωτερικό της), των Σοσιαλιστών, του Γαλλικού ΚΚ, των Οικολόγων και άλλων μικρότερων σχημάτων με διακήρυξη διμέτωπου αγώνα κατά των κομμάτων του Μακρόν και της Λεπέν.
Στο ιδιαίτερο πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα δύο γύρων της Γαλλίας, στον πρώτο γύρο το κόμμα της Λεπέν και οι σύμμαχοί του βγήκε πρώτο με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο να κατατάσσεται δεύτερο και το κόμμα του Μακρόν να καταποντίζεται στην τρίτη θέση. Εν όψει του δεύτερου γύρου και του κινδύνου της κυβερνητικής νίκης του κόμματος της Λεπέν, το Νέο Λαϊκό μέτωπο απέσυρε τους υποψηφίους του όπου δεν είχαν ελπίδα νίκης, στηρίζοντας υποψηφίους άλλων κομμάτων (και κυρίως του Μακρόν) έναντι αυτών της Λεπέν. Σε μικρότερο βαθμό, το ίδιο έκαναν και τα άλλα κόμματα προς όφελος υποψηφίων του Νέου Λαϊκού Μετώπου.
Στο δεύτερο γύρο, άλλαξε άρδην το σκηνικό με την κατανομή των εδρών να κατατάσσει πρώτο το Νέο Λαϊκό Μέτωπο (χωρίς φυσικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία), δεύτερο το κόμμα του Μακρόν και τρίτη την Ακροδεξιά της Λεπέν και τους συμμάχους της. Το αποτέλεσμα αυτό είναι καταρχάς θετικό, απηχεί τη θέληση της εργατικής τάξης και του κόσμου της εργασίας να βάλει φραγμό στην ακροδεξιά εκδοχή της επίθεσης του κεφαλαίου. Αλλά είναι ασταθές, διακυβευόμενο και θα κριθεί από την ταξική πάλη και τις πολιτικές επιλογές του επόμενου διαστήματος.
Δεν υποτιμούμε τις ιδιαιτερότητες του γαλλικού εκλογικού συστήματος και τις τακτικές επιλογές και διλήμματα που δημιουργεί στις δυνάμεις της Ανυπότακτης Γαλλίας. Ούτε φυσικά τον ακροδεξιό κίνδυνο και το χαρακτήρα του κόμματος των Μπαρντελά και Λεπέν. Δεν πρέπει, όμως, να υποτιμηθεί ούτε ο χαρακτήρας συστημικών κομμάτων που συμμετέχουν στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο (Σοσιαλιστές, Οικολόγοι) και έχουν συμβάλει σημαντικά στις αντιλαϊκές νεοφιλελεύθερες πολιτικές των προηγούμενων δεκαετιών, ούτε φυσικά ο αυταρχικός, «ακροκεντρώος» νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας του κόμματος του Μακρόν, με το οποίο δεν πρέπει να υπάρχει κανένα περιθώριο πολιτικής και κυβερνητικής συνεργασίας. Ο Μακρόν και η πολιτική του άνοιξαν ουσιαστικά το δρόμο στη Λεπέν για τη διεκδίκηση της κυβέρνησης και προοπτικά της προεδρίας της Δημοκρατίας.
Σημειώνουμε, όμως, πως η σημερινή ακροδεξιά δεν είναι ο σύγχρονος φασισμός. Η ανάγκη θωράκισης της αστικής πολιτικής και των θεσμών της στην περίοδο των κρίσεων οδηγεί το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να επιλέγει συστηματικά τον κοινοβουλευτικό αυταρχισμό και τον ασφυκτικό περιορισμό του κοινοβουλευτισμού και των αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων, χωρίς όμως την τυπική κατάργησή τους. Ο κύριος αντίπαλος σε αυτή την ιστορική περίοδο είναι συνολικά ο αντιδραστικός αστικός διπολισμός και όχι μόνο κάποια από τις πτέρυγες του ή ο φασισμός. Χωρίς καμία υποτίμηση του νεοφασιστικού κινδύνου και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και διαφοροποιήσεις εντός των αστικών δυνάμεων που απαιτείται να λαμβάνονται υπόψη.
Από αυτή τη σκοπιά, δεν βοηθούν γενικά το λαϊκό κίνημα να απαγκιστρωθεί από την αστική ηγεμονία προτάσεις για «αντιφασιστικά» ή «λαϊκά» μέτωπα με αστικές δυνάμεις στο πλαίσιο της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι εγχώρια αξιοποιείται και προτείνεται η μεταφορά του παραδείγματος της Γαλλίας από τις εντελώς συστημικές και μνημονιακές δυνάμεις της σοσιαλφιλελεύθερης «κεντροαριστεράς» (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά) για την επιτάχυνση διεργασιών σύγκλισης ενός νέου ενιαίου σοσιαλδημοκρατικού φορέα ή συμμαχίας.
Μια μαχόμενη ανυπότακτη και ανατρεπτική Αριστερά χρειάζεται και μπορεί να είναι μετωπική χωρίς να υποτάσσεται σε τέτοια κόμματα και σε μια ανύπαρκτη «προοδευτική» αστική τάξη. Μια κυβέρνηση με αυτούς, και ακόμα περισσότερο σε συνεργασία – μόνιμη ή ευκαιριακή – με το κόμμα του Μακρόν, θα είναι δεμένη χειροπόδαρα και θα πράττει το αντίθετο από αυτό που επαγγέλλεται, όπως έδειξε η τραγική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Καθιστώντας μόνη αντιπολίτευση τελικά την Ακροδεξιά της Λεπέν και ανοίγοντας της έτσι διάπλατα το δρόμο προς την εξουσία. Οι επιλογές δεν είναι εύκολες φυσικά, είναι όμως ιστορικές και κάθε πολιτική δύναμη θα κριθεί για αυτές.
Το κομμουνιστικό κόμμα και κίνημα που χρειάζεται η εποχή μας δεν έρχεται σε αντίθεση με ένα ανατρεπτικό μέτωπο του κόσμου της εκμεταλλευόμενης εργασίας, κάτω από τη ηγεμονία της μαχόμενης εργατικής τάξης και πολιτικής. Αυτή η κατεύθυνση μπορεί σήμερα να επιβάλει με αγώνες κατακτήσεις στο σύστημα και στις κυβερνήσεις του, να συγκεντρώσει δυνάμεις, να ανατρέψει την μακροχρόνια αντιλαϊκή επίθεση. Να αλλάξει το βέλος της ιστορίας και να ανοίξει το δρόμο για την κοινωνική ανατροπή.
Στεκόμαστε στο πλευρό των μαχόμενων δυνάμεων στη γαλλική κοινωνία και το εργατικό – λαϊκό κίνημά της. Ελπίζουμε να δώσουν μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή των αστικών πολιτικών και για τη ρήξη με την ΕΕ του πολέμου και των αυταρχικών, νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Οι λαοί μπορούν να νικήσουν!
