ΜΕΤΑΒΑΣΗ – Οργάνωση για την ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Η απόπειρα δολοφονίας κατά του πρώην προέδρου και τωρινού υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ αποτελεί έναν πολύ σημαντικό κρίκο σε μια αλυσίδα γεγονότων που έχουν ως αιτία και ταυτόχρονα, οξύνουν τις αντιθέσεις του σύγχρονου κανιβαλικού καπιταλισμού, οι οποίες εκφράζονται με πρωτοφανή ένταση μέσα στην μητρόπολή του.
Ανεξάρτητα από το χέρι που την εκτέλεσε και το μυαλό που τη συνέλαβε, ανεξάρτητα από όλες τις πιθανές προθέσεις, ενισχύει αντικειμενικά την αμερικανική Ακροδεξιά και το παγκόσμιο ρεύμα της – και στη χώρα μας.
Τα εύλογα ερωτήματα που συνοδεύουν τον τρόπο εκτέλεσης και την αποτυχία της απόπειρας, όπως τα περίφημα «κενά ασφαλείας», η εξόφθαλμα μιντιακή εκμετάλλευση της εικόνας κ.ά., χρειάζεται να τεθούν σε μια ευρύτερη οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική βάση. Οι θεωρίες συνωμοσίας δεν μπορούν να φωτίσουν τις αιτίες, αντίθετα παραλύουν την ορθολογική σκέψη και αποπροσανατολίζουν το μαζικό κίνημα.
Οι αντιθέσεις του σύγχρονου καπιταλισμού αποκτούν ιδιαίτερα οξυμμένη μορφή στην αμερικανική αυτοκρατορία που χάνει σταδιακά τον ιστορικό της ρόλο ως η μοναδική υπερδύναμη. Οι αντιθέσεις αυτές εκφράζονται, πρώτα από όλα, ανάμεσα στην ανήσυχη εργατική τάξη της και στην αδίστακτη αστική τάξη της, σε μία χώρα εμποτισμένη ιστορικά με τη φυλετική καταπίεση. Παροξύνονται και μέσα στον ίδιο τον συνασπισμό εξουσίας των ΗΠΑ, με αντιπαράθεση σχετικά με το ρυθμό και την ένταση της εκμετάλλευσης, όπως και της επίθεσης ενάντια στις φυλετικές μειονότητες, τις γυναίκες και τους ΛΟΑΤΚΙ+, στο περιβάλλον και στη μαχόμενη επιστημονική κοινότητα. Ο οξύς διχασμός της αστικής πολιτικής αποτελεί μαζί και δείγμα βαθιάς κρίσης της.
Η συστημική βία σε όλες τις πτυχές της ζωής και ειδικά η αστυνομική βία κατά του εργατικού και λαϊκού κινήματος, αλλά και οι δικές του συλλογικές αδυναμίες, γεννούν ταυτόχρονα σύγχρονες ατομικές, και συχνά ένοπλες αντιδράσεις σε μια χώρα, που με πληθυσμό 340 εκατομμυρίων έχει 393 εκατομμύρια νόμιμα καταγεγραμμένα όπλα.
Από την άλλη πλευρά, η ιμπεριαλιστική προσφυγή στα όπλα ως μέσου για την αντιμετώπιση της πολλαπλής κρίσης του συστήματος και ως μεθόδου για τη λύση των διεθνών αντιθέσεων δηλητηριάζει όχι μόνο τη Δύση, αλλά όλες τις καπιταλιστικές χώρες του πλανήτη. Και σε αυτό πρωτοστατεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός με τις τρομοκρατικές δολοφονίες κρατικών αξιωματούχων και πολιτικών αντιπάλων του με drones, που ξεκίνησε ο Μπους με τον «Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας», οργάνωσε μεθοδικά ο Ομπάμα και συνέχισαν οι Τραμπ και Μπάιντεν. Όταν οπλίζεις τον κρατικό δολοφόνο της Μέσης Ανατολής, το σιωνιστικό Ισραήλ και τον Νετανιάχου, για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, τότε οπλίζεις και διάφορους δολοφόνους στη χώρα σου, από το «βαθύ κράτος» μέχρι «μοναχικούς λύκους».
Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες για τον Τραμπ: Η απόπειρα δολοφονίας του δεν παραγράφει τις εγκληματικές ευθύνες του για το κλίμα βίας που ο ίδιος εξέθρεψε. Μια επανεκλογή του θα κλιμακώσει τόσο τον ταξικό πόλεμο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο εξωτερικό.
Η Ακροδεξιά, γενικότερα, μπορεί να μην είναι η ίδια ο σύγχρονος φασισμός, αλλά αποτελεί το θερμοκήπιο όπου εκκολάπτονται οι σύγχρονες μορφές του, μετατοπίζοντας ταυτόχρονα, την αστική πολιτική σε ακραίες συντηρητικές εκδοχές.
Απάντηση στον ακροδεξιό κίνδυνο δεν είναι οι πολιτικές «δημοκρατικού δικαιωματισμού» τύπου Μπάιντεν, ούτε ενσωματώσιμα «αντιφασιστικά μέτωπα». Απάντηση δεν είναι ούτε η υποτίμηση και πολύ περισσότερο, η ιδεολογική και πολιτική υπόκλιση στο ακροδεξιό ρεύμα, στην ισλαμοφοβία, την αντιμεταναστευτική υστερία, το μισογυνισμό και την ομοφοβία.
Απάντηση μπορεί να δοθεί με ένα μαζικό μέτωπο της εκμεταλλευόμενης εργασίας και όλων των καταπιεσμένων με την ηγεμονία ενός ταξικού και οργανωμένου εργατικού κινήματος. Με την επέκταση της ζώνης του συλλογικού αγώνα σε όλους τους κοινωνικούς χώρους. Με έναν σύγχρονο εργατικό συνδικαλισμό, με λαϊκές συνελεύσεις, αντιφασιστικές συλλογικότητες στις γειτονιές και τη νεολαία. Με τη συλλογική οργάνωση των μεταναστών/τριων, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+. Με τη συνένωση όλων των καταπιεσμένων στο πλαίσιο ενός ενιαίου αγωνιστικού κινήματος που μπορεί να πετύχει κατακτήσεις και δικαιώματα προς όφελος των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, σήμερα. Ο συλλογικός αγώνας είναι ο δρόμος για να δοθεί νόημα στη ζωή των απελπισμένων, οργισμένων αλλά απομονωμένων ατόμων, από τη δεξαμενή των οποίων «ψαρεύει» η Ακροδεξιά.
Μία σύγχρονη μαχόμενη και κομμουνιστική Αριστερά, βαθιά αντισυστημική και ταυτόχρονα, ουσιαστικά μετωπική, μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει ξανά ελπίδα. Με αναζωογόνηση του οράματος για μια νέα κοινωνία, με τον αγώνα και τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, σήμερα, για να αντιστραφεί το ιστορικό βέλος.
