Γιατί, με πυρήνα την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ οι υποστηρικτές του ΝΑΙ, εμφανίζονται τόσο πολλοί και τόσο ενιαία υπέρ του ΝΑΙ και ταυτόχρονα φορτώνουν αδιάσπαστα στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Τσίπρα μια πολιτική (έξω από την ΕΕ, έξω από το ευρώ) που όχι μόνο δεν έχει αλλά ομνύει περί του αντιθέτου;
Σύσσωμες οι οικογένειες των Καραμανλή και Μητσοτάκη, οι σύζυγοι, τα αδέλφια, τα εγγόνια, «τα παιδιά και τα παρασπόρια», ο Μαζωνάκης και ο Σημίτης, η ΓΣΕΕ και η Φώφη, ο Σάκης και ο Άνθιμος, ο Ραχόι και ο Θεοδωράκης του θολού ποταμιού, ο Ολάν κ.α. αποβάλλοντας κάθε μανδύα σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας (οι ξένοι) και του δικαιώματος να ψηφίζουν οι Λαοί απερίσπαστοι έχουν πέσει στη μάχη του ΝΑΙ δίχως όρια και με κάθε μέσο.
Παρ’ όλες τις δημαγωγίες και τις αυταπάτες που κυκλοφορούν ακόμα στην πολιτική αγορά κυρίως της κεντροαριστεράς, η ουσία, οι άξονες, η βάση και οι αρχές της πολιτικής που προωθεί Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ δεν αποτελούν μια έκτακτη, μια συγκυριακή μεταβατική κατάσταση προς μια νέα ισορροπία ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας. Αντίθετα συνιστούν μόνιμα και αναπτυσσόμενα χαρακτηριστικά μιας στρατηγικής περιόδου που ενώ έχει κάποια αρχή, δεν φαίνεται ακόμα να έχει και κάποιο τέλος.
Γι’ αυτό και η πολιτική καταψήφιση από τον ελληνικό Λαό αυτής της προτεινόμενης κανιβαλικής πολιτικής του ΔΝΤ και της ΕΕ, παρ’ όλα τα διαφορετικά επίπεδα των συνειδήσεων που καταψηφίζουν, αποτελεί για την ευρωπαϊκή ελίτ – και όχι μόνο – εξαιρετικά εχθρικό πολιτικό – κοινωνικό γεγονός. Τόσο, όσο αυτόν που το επιτρέπει, τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, παρόλο που ορκίζεται πίστη στους «ευρωπαϊκούς θεσμούς», τη χτυπούν αλύπητα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το σύνολο των χωρών της – παρ’ όλες τις εντεινόμενες ανισομετρίες που τις διαπερνούν – με πολιτικό εργαλείο (και) το ευρώ θα κινείται πλέον μόνιμα μέσα στο πλαίσιο της ελαστικής απασχόλησης, της ουσιαστικής κατάργησης κάθε εργασιακής μονιμότητας και κάθε σταθερότητας, με παράλληλη απογείωση της «αποδοτικότητας», της εντατικοποίησης, της δεύτερης δουλειάς και της παράτασης της εργάσιμης μέρας σ’ αυτή τη σύγχρονη ζωή του λυκόφωτος της μισθωτής εργασίας. Αυτή η νέα δομή της εκμετάλλευσης θα ολοκληρώνεται με τη χωρίς προηγούμενο καθήλωση και μείωση των πραγματικών μισθών, την άγρια περικοπή των κάθε είδους κοινωνικών προστασιών, τον ακραίο σφετερισμό του «αναγκαίου χρόνου» για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, την εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση του νερού, του ηλεκτρικού ρεύματος, των υποδομών. «Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και το δημοψήφισμα θα δείξει εάν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν τη λιτότητα που απαιτείται για να γίνει αυτό» τόνισε απροκάλυπτα την Πέμπτη ο Ντάισελμπλουμ.
Η καταψήφιση των προτεινόμενων μνημονίων της ΕΕ και του ΔΝΤ στην ουσία αποτελούν πράγματι ένα αμφισβητούμενο, πρώτο, βήμα αλλά βήμα, προσανατολισμένο δυνητικά και ευνοϊκά στην καταψήφιση της ίδιας της ΕΕ και του ΔΝΤ καθώς οι μηχανισμοί αυτοί ταυτίζονται πλέον με την πολιτικής τους. «Εάν ο κόσμος πει ότι δεν το θέλουν αυτό, όχι μόνο δεν υπάρχει καμία βάση για νέο πρόγραμμα, αλλά δεν υπάρχει καμία βάση για την Ελλάδα στην ευρωζώνη» απειλεί ωμά τον ελληνικό λαό ο Ντάισελμπλουμ. Ακριβώς εξ αιτίας αυτής της ταύτισης της προωθούμενης αντιλαϊκής πολιτικής με την ίδια την ΕΕ ανατοποθετούν το συνταγματικά προσδιορισμένο από το ελληνικό κοινοβούλιο πολιτικό ερώτημα (ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πολιτική πρόταση της τρόικα) στα δικά τους πραγματικά μέτρα (έξω από το ευρώ και την ΕΕ) και δίνουν λυσσωδώς τη μάχη υπέρ του ΝΑΙ. Πολύ περισσότερο μάλιστα αφού το ΟΧΙ είναι ελπίδα για την ευρωπαϊκή εργατική τάξη.
Θέτουν το ερώτημα μέσα ή έξω από την ΕΕ και το ευρώ γιατί εκτιμούν πως το εργατολαϊκό ρεύμα της συνολικής εναντίωσης εναντίον της ΕΕ, παρότι ενδυναμωμένο, είναι μειοψηφικό ακόμη, άρα μπορούν να κερδίσουν το ΝΑΙ. Ταυτόχρονα επεξεργάζονται ιδεολογικά τον ελληνικό Λάο με κάθε μέσο, τρομοκρατία, ψεύδος, ασύστολη κινδυνολογία, για να ενισχύσουν περισσότερα το ρεύμα ενεργούς υποστήριξης της ΕΕ και του ευρώ, να ενισχύσουν τη συναίνεση των εργαζομένων στην ίδια την εκμετάλλευση τους.
Πολιτική τέχνη επομένως είναι να ενισχύεις το συγκυριακά πρωτεύον, το ΟΧΙ, με την καθοριστικής σημασίας ενίσχυση της συνολικής και μόνιμης πολιτικής εναντίωσης στην ΕΕ ενισχύοντας ταυτόχρονα την απόρριψη από το Λαό της κυβερνητικής πορείας και πολιτικής. Η σημερινή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας κινείται αυστηρά εντός της ΕΕ και του ευρώ. Αφήνει δηλαδή αναλλοίωτους τους όντως δυσμενείς συσχετισμούς καθώς όχι μόνο δεν αυξάνει τους βαθμούς ελευθερίας των κινήσεων της αλλά μέρα τη μέρα τους περιορίζει – εκμηδενίζει μετατοπιζόμενη ασταμάτητα και βαθύτερα εντός της ΕΕ και του ευρώ. Μπορεί όμως να υπάρξουν στοιχεία έστω φιλεργατικής πολιτικής, ή φιλεργατική κυβέρνηση – και πολύ περισσότερο σύγχρονο εργατικό κράτος – δίχως αυτό να είναι τουλάχιστο νομισματικά κυρίαρχο, δίχως να μπορεί να ασκεί νομισματική πολιτική και δίχως τα εργαλεία (τραπεζικό σύστημα, νόμισμα) άσκησης αυτής της πολιτικής;
Ωστόσο στους πέντε αυτούς μήνες διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην ΕΕ και στην φιλοΕΕ κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το ρεύμα ενάντια στην ΕΕ βγαίνει ενισχυμένο. Η διάρκεια των διαπραγματεύσεων, οι εμφανιζόμενες ενδοαντιθέσεις ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ αλλά και εντός ΕΕ, το άτεγκτο των «θεσμών» και «εταίρων», όλα αυτά επέτρεψαν τη διαρκή αποκάλυψη του αποκρουστικού και γερασμένου προσώπου της ΕΕ και του ΔΝΤ, αυτών των κατ’ ευφημισμό ονομαζόμενων «εταίρων».
Ένα κατεξοχήν φιλο – ΕΕ λοιπόν κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της Πράξης, παρά την θέληση του και κυρίως παρά την πολιτική του, δημιουργεί όρους ενίσχυσης τελικά του ρεύματος εναντίον της ΕΕ. Αυτή είναι η αντίθεση. Αλλά τέτοιου είδους αντιθέσεις εμφανίζονται στην πολιτική, το ζήτημα είναι να τις λύνεις σε όφελος του μαζικού λαϊκού κινήματος.
Ένα ΝΑΙ σημαίνει πως «βγάνουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια», χειροτερεύουμε στα σίγουρα τη ζωή μας καθώς επιτρέπουμε στην ΕΕ και το ΔΝΤ να προωθήσουν την πολιτική τους σχετικά εύκολα στην αρχή.
Το ΝΑΙ όμως συνεπάγεται ταυτόχρονα πολιτικές εξελίξεις, καθώς με την παραίτηση Τσίπρα – σύμφωνα με τις δηλώσεις του – είναι αδύνατον να προκηρυχθούν εκλογές με τις τράπεζες κλειστές επί τόσο χρονικό διάστημα.
Τότε θα είναι αναγκασμένοι να προχωρήσουν σε μια μορφή κυβέρνησης «εθνικής συνεννόησης».
Στην περίπτωση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ θα σπάσει και ένα αριστερής αναφοράς ριζοσπαστικό ρεύμα θα εμφανιστεί, παράλληλα με εικόνες από το μέλλον των Ιουλιανών του 65). Οι όροι της ήδη οξυμένης ταξικής πάλης αλλάζουν (αποστασία κ.α)
Ένα μεγάλο Λαϊκό ΟΧΙ επιστρέφει στο εργατικό κίνημα και στο Λαό ως ελπίδα και ως νέα απαίτηση. Κυρίως ως αντικειμενική απαίτηση για ένα ΟΧΙ ως το τέλος καθώς είναι αδύνατο να συνυπάρξουν ταυτόχρονα και συμφωνία φιλολαϊκού χαρακτήρα μεταξύ κυβέρνησης και «εταίρων» και άνοιγμα των τραπεζών και παραμονή στο ευρώ. Το ΟΧΙ θα είναι διαφιλονικούμενο ανάμεσα στην αδιέξοδη νεομνημονιακή κυβερνητική πολιτική και τις διογκούμενες λαϊκές ανάγκες.
Σε αυτή την περίπτωση ο αγώνας ως το τέλος, θα αναπτύσσεται με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς, τα πήγαινε έλα και τα ζικ – ζακ, τα πισωγυρίσματα και την ανασυγκροτούμενη εργατική τάξη και την πολιτική της.
Σε κάθε περίπτωση η Αριστερά, εξ ορισμού εργατική και επαναστατική, οφείλει μέσω μιας αντίστοιχης συλλογικής και προσωπικής στράτευσης να κάνει άλματα στον πολιτικό και αξιακό της λόγο ώστε να επιστρέφει ηγεμονικά και διαρκώς ως αυτό που είναι: Ως η πολιτική δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει το εργατικό κίνημα και το Λαό, ώστε ο ίδιος να περάσει από τη σημερινή κατάσταση που δυσκολεύει, καθυστερεί τη λήψη αντιλαϊκών μέτρων, ως το επίπεδο «να ανατρέπει και επιβάλλει», ως το επίπεδο μιας σύγχρονης στρατηγικής απάντησης.
ΝΑΙ λοιπόν στο ΟΧΙ της σποράς και της ελπίδας που αναζητά τους δημιουργούς της.
Εικ.: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Η Σκόνη του Χρόνου (2008).
