Ο κόσμος της εργασίας ζει τη δική του μικρή φαντασίωση. Τη φαντασίωση ότι η εξαθλίωση και το γονάτισμά του θα εξαφανιστεί ένα πρωί με ένα Πολυνομοσχέδιο, μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, μια υπουργική απόφαση ή έστω με μια καθησυχαστική κουβέντα στα παράθυρα των ειδήσεων.
Πέρασαν τρεις μήνες από τον ερχομό της Ελπίδας και είναι πια πασίδηλο στη συνείδηση του χειμαζόμενου λαού πως, παρόλο που η ελπίδα πεθαίνει μεν τελευταία, τελικά πεθαίνει κι αυτή, όπως όλα τα πράγματα που δεν έχουν εξασφαλίσει τη συνέχειά τους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκλωβισμένη αφενός σε μια φαντασιακή Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών, μόνιμη ονείρωξη των απανταχού ευρωαριστερών και, αφετέρου, στη στενότατη ιδεολογική περιοχή κάπου ανάμεσα στη λαϊκή δεξιά του Λιακόπουλου και τα κινήματα legalize it, παλεύει με το ίδιο το είδωλό της. Δημιουργεί Μερκελόμορφα τέρατα εσωτερικής κατανάλωσης, ενώ στο εξωτερικό η ευρωπαϊκή φαντασίωση βάζει ως προτεραιότητα την πληρωμή του ΔΝΤ ακόμη και εις βάρος του κοντοπόδαρου προγράμματος της Θεσσαλονίκης.
Την ίδια ώρα, ο κόσμος της εργασίας ζει τη δική του μικρή φαντασίωση. Τη φαντασίωση ότι η εξαθλίωση και το γονάτισμά του θα εξαφανιστεί ένα πρωί με ένα Πολυνομοσχέδιο, μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου, μια υπουργική απόφαση ή έστω με μια καθησυχαστική κουβέντα στα παράθυρα των ειδήσεων. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή», έλεγε ο Ελύτης μέσα από τα χείλη του Σάκη, μόνο που δεν εννοούσε δουλειά στα παράθυρα και στις συνεντεύξεις τύπου, ούτε δουλειά μιας ελίτ στελεχών –γι’ αυτό και δεν γράφεται ελίτης- αλλά δουλειά βάσης, δουλειά συλλογική και, κυρίως, δουλειά οργανωμένη. Χρέος της εργατικής πρωτοπορίας είναι ακριβώς αυτή η δουλειά. Σε όλα τα μέτωπα.
Η κυβέρνηση, ας δεχθούμε ότι είναι καλών προθέσεων, θεωρεί ότι της έχει ανατεθεί το έργο να αποκαταστήσει τη βάρβαρη κοινωνική ανισότητα του Μνημονίου. Μόνο που δεν αρκεί ν’ αλλάξει ο μάγειρας για να πετύχει η συνταγή, πρέπει ν’ αλλάξουν και τα υλικά της. Η κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα δεν είναι το καρύκευμα της πολιτικής, ειδικά για όποιον δηλώνει πως ανήκει στην Αριστερά, είναι η πρώτη της ύλη. Ένα δυνατό, ριζοσπαστικό και πρωτοπόρο εργατικό κίνημα μπορεί να αλλάξει τη συνταγή και –ως σύγχρονο εν Κανά γάμο- να πολλαπλασιάσει την πρώτη ύλη της, όχι μόνο για να ταΐσει τα στομάχια αλλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Ένα εργατικό κίνημα που «θα γυρίσει τον ήλιο» και δεν θα αρκεστεί στα τρία στα χίλια που τελικά θα υλοποιήσει η σημερινή κυβέρνηση.
Εικ.: Wings of Desire
