Την συζήτηση άνοιξε ο Παναγιώτης Καλαβάνος σημειώνοντας τα παρακάτω
Καλησπέρα συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες και καλή χρονιά. Εκ μέρους της Μετάβασης ( Οργάνωση για την Κομμουνιστική Προοπτική ), σας καλωσορίζουμε στην σημερινή εκδήλωσή μας : η άνοδος της ακροδεξιάς, κίνδυνοι και προκλήσεις για τον λαό και την αριστερά. Έχουμε τη χαρά να είναι μαζί μας σήμερα, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, δημοσιογράφος και συγγραφέας του βιβλίου «το γκρίζο κύμα, η νέα ακροδεξιά και οι συνεργοί της » – έργο με μεγάλη συμβολή στο ζήτημα – και ο Άρης Χατζηστεφάνου, δημοσιογράφος, ο οποίος μεταξύ άλλων μπορεί να μας διαφωτίσει πολύ για τις εξελίξεις στις ΗΠΑ μετά την εκλογή Τραμπ.
Με την εκδήλωσή μας αυτή, φιλοδοξούμε να συμβάλουμε στην αναγκαία συζήτηση γύρω από το μεγάλο ζήτημα της ανόδου της ακροδεξιάς πολιτικά και κοινωνικά τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, προσπαθώντας παράλληλα να περιγράψουμε με ψύχραιμο και όχι φοβικό τρόπο τις απαντήσεις από την πλευρά της αριστεράς, του εργατικού και ευρύτερα λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος.
Τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, και με διαφορετικό τρόπο τα τεκταινόμενα σε σειρά χωρών της Ευρώπης, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Αυστρία, η Ιταλία, η Ρουμανία, αλλά κοιτώντας και τα οίκου μας εδώ στην Ελλάδα, δείχνουν με σαφή τρόπο την εδραίωση της ακροδεξιάς και τη δεξιά μετατόπιση όλου του πολιτικού φάσματος αλλά και τη στρατηγική επιλογή τμημάτων του κεφαλαίου για την ενίσχυσή της, όπως συμβαίνει με την περίπτωση Λατινοπούλου στην Ελλάδα ή με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, αυτού του Ελον Μασκ και του Τραμπ στις ΗΠΑ. Παράλληλα αναδεικνύουν ότι η διάσπαση της αστικής πολιτικής, που εμφανίστηκε πριν από περίπου μια δεκαετία, από τη μία μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης πολιτικής «υπεράσπισης» των ατομικών δικαιωμάτων και από την άλλη ενός ακροδεξιού, ανορθολογικού νεοσυντηρητισμού, βγάζει νικητή τον δεύτερο πυλώνα, όλα αυτά υπό το βάρος και στο φόντο της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης και της αδυναμίας του κεφαλαίου να την υπερβεί με ηγεμονικό τρόπο και μακρόπνοο σχέδιοιδίως όταν ο διεθνής ανταγωνισμός ανάμεσα στον παρακμάζοντα δυτικό καπιταλισμό και στο ακμάζον κινεζικό κεφάλαιο, επιτάσσει μέτρα προστατευτισμού και κάνει τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν.
Ο κύριος αντίπαλος σε αυτή την ιστορική περίοδο είναι συνολικά ο αντιδραστικός αστικός διπολισμός που στην καρδιά της επίθεσής του θέτει την εργατική τάξη, τους πρόσφυγες, τις μετανάστριες τις γυναίκες την νεολαία και τα δημοκρατικά δικαιώματα και όχι μόνο κάποια από τις πτέρυγες του ή ο φασισμός. Χωρίς καμία υποτίμηση του νεοφασιστικού κινδύνου και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και διαφοροποιήσεις εντός των αστικών δυνάμεων που απαιτείται να λαμβάνονται υπόψη.
Γι αυτό και κάποια βασικά συμπεράσματα που πρέπει να αντλήσουμε από την εμπειρία των τελευταίων ετών είναι η ανάγκη ανεξαρτησίας της μαχόμενης αριστεράς και από τις δύο πτέρυγες της αστικής πολιτικής. η αριστερή υπόκλιση στην εθνικιστική, ρατσιστική και σεξιστική πολιτική της Ακροδεξιάς οδηγεί στην ενίσχυσή της, ενώ ο χειρότερος δρόμος για την αντιμετώπισή της, είναι η στήριξη της «δημοκρατικής» αστικής πτέρυγας και των κομμάτων της.
Για εμάς, υπάρχει άλλος δρόμος και θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να μπορέσουμε να τον χαράξουμε και να τον διαβούμε. Με το βλέμμα στραμμένο στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, για κατακτήσεις και νίκες τώρα που θα βελτιώσουν ουσιωδώς τη ζωή της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας, ανοίγοντας δρόμους για βαθύτερες κατακτήσεις που θα αλλάξουν το ιστορικό βέλος υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Ούτως ή άλλως η εποχή εκτός από μεγάλες δυσκολίες παρουσιάζει και τεράστιες δυνατότητες λόγω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, και πλάι στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τον σύγχρονο ακροδεξιό σκοταδισμό, αναπτύσσονται σκιρτήματα εργατικών κινητοποιήσεων και λαϊκών αντιδράσεων, που όπου εμφανίζονται ανακόπτουν την ίδια την ανάπτυξη και δράση της ακροδεξιάς.
Για μια νέα ανατρεπτική αριστερά έχοντας στον πυρήνα της μια σύγχρονη κομμουνιστική προσέγγιση που χωρίς να απεμπολεί την επανάσταση και χωρίς να χαρίζει τον αντισυστημικό της χαρακτήρα στην ακροδεξιά που τον καπηλεύεται θα είναι ταυτόχρονα μετωπική και ενωτική για ένα ενιαίο αγωνιστικό κίνημα με τη συνεργασία και την κοινή δράση όλης της μαχόμενης Αριστεράς. Κι όλα αυτά προφανώς, χωρίς να υποτιμούμε την ανάγκη για γενναία και θαρρετά βήματα συσπείρωσης δυνάμεων στο πεδίο της ιδεολογίας, της θεωρίας και του πολιτισμού για τη συγκρότηση δομών και μορφών αντιπληροφόρησης, γνωρίζοντας καλά τη στρατηγική δουλειά του αντιπάλου στον τομέα της παραπληροφόρησης και της προπαγάνδας που στις μέρες μας αποκτούν ανεξέλεγκτα χαρακτηριστικά.
