Σε ορισμένες κρίσιμες στιγμές, πρέπει να κατονομάζεις τον βασικό αίτιο του προβλήματος και πολιτικό αντίπαλο και να συμβάλλεις στην δημιουργία μιας ενότητας για την ανατροπή της πολιτικής του. Να δημιουργείς κοινωνικές συμμαχίες. Όσο μπορείς να έχεις και θετικές προτάσεις και όχι μόνο το “απόκρουση”, το “αντίθεση” “καταδίκη” κλπ, ακόμη καλύτερα.
Το τελευταίο διάστημα, ζούμε μια κορύφωση τόσο των δυσανάλογων περιορισμών συνταγματικών δικαιωμάτων λόγω της πανδημίας εκ μέρους της κυβέρνησης της Δεξιάς όσο και μια έξαρση της κρατικής αλαζονείας και της αστυνομοκρατίας. Μάλιστα, οι απαγορεύσεις και η καταστολή κατά λαϊκών κινητοποιήσεων (πχ Σάββατο 6/3 κατά των συναδέλφων δικηγόρων που διαδήλωναν) αλλά και κατά της απλής διαμαρτυρίας πολιτών για την αυθαιρεσία της αστυνομίας (όπως έγινε στην Νέα Σμύρνη, την Κυριακή που μας πέρασε, με τον κτηνώδη ξυλοδαρμό του νεαρού από τα αστυνομικά όργανα) οδηγούν σε μια όχι μόνο περιστολή αλλά και οιονεί αναστολή των συνταγματικών δικαιωμάτων, αν τα πράγματα συνεχίσουν προς την κατεύθυνση της απεριόριστης αστυνομοκρατίας.
Αυτό συνδέεται, σε σημαντικό βαθμό, και με την αποτυχία της εν γένει κυβερνητικής διαχείρισης και στο υγιειονομικό αλλά και στο οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο, και με την κοινωνικοοικονομική κατάρρευση που διαφαίνεται. Επίσης, με μια ασαφή εξωτερική πολιτική, ενόσω προχωρά η τουρκική επιθετικότητα. Τέλος, η αδιαλλαξία της κυβέρνησης στο ζήτημα της απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, η οποία στηρίζεται σε ένα δίκαιο και νόμιμο αίτημα, ενισχύει την αίσθηση ότι η κυβέρνηση κινείται στην λογική της «πυγμής» και της επιβολής του δόγματος «Νόμος και Τάξη» ως τα απώτατα όριά του.
Το ζήτημα της αστυνομοκρατίας και της κυβερνητικής απολογητικής υπέρ αυτής βρήκε και συνέχεια. Τόσο ο βουλευτής κ. Κυρανάκης όσο και ο Υπουργός Επικρατείας και καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Γεραπετρίτης έφτασαν στο σημείο να «αποκαλύπτουν» μέσα στο κοινοβούλιο ότι ο ξυλοκοπημένος από τους αστυνομικούς νέος ανήκει σε «συγκεκριμένη αναρχική συλλογικότητα» και «έχει συλληφθεί στο παρελθόν». Όχι μόνο παραβίασαν έτσι και εξέθεσαν δημόσια τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα του αλλά και ομολόγησαν ότι τριάντα δύο χρόνια μετά το κάψιμο των χάρτινων φακέλων στην Χαλυβουργική, οι ηλεκτρονικοί φάκελοι ζουν και βασιλεύουν. Ας βγάλουν τότε και έναν νόμο, όπως ισχύει στην Αμερική, να μπορούμε να ζητήσουμε πρόσβαση στον ατομικό μας φάκελο. Επίσης, η Υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας κ. Μιχαηλίδου είχε την φαεινή ιδέα τα παιδιά των συλληφθέντων και κρατουμένων να μην υπόκεινται στην μέριμνα των Κοινωνικών Υπηρεσιών των Δήμων, αλλά της ΕΛΑΣ. Κάτι σαν επανέκδοση των «παιδουπόλεων» της βασίλισσας Φρειδερίκης.
Το γεγονός του τραυματισμού του αστυνομικού στην συνέχεια είναι σίγουρα λυπηρό αλλά καθόλου δεν αναιρεί ότι η κλιμάκωση της βίας και της έντασης ανήκει καθαρά στο κυβερνητικό στρατόπεδο, στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη και στον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Από ορισμένες πλευρές, ακόμη και στις παρυφές της Αριστεράς, ακούγονται επιχειρήματα που αμβλύνουν την αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική και δημιουργούν μια παράλυση ή και σύγχυση στην σκέψη μας. Παραδείγματος χάριν :
-“Τα ίδια έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ στην καταστολή”. Οκ, ακόμη και να είναι έτσι. Και αυτό τι σημαίνει ότι τώρα δεν πρέπει να αντιδρούμε στην υπερκαταστολή της ΝΔ γιατί τα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Παράλογο επιχείρημα. Πολλοί έχουμε φάει χημικά του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα επανειλημμένα. Τώρα, πρέπει να κάνουμε συμψηφισμό και να μην αντιδρούμε;
-‘”Η Αριστερά καλλιεργεί μια κουλτούρα βίας”. Ναι, έχει υπάρξει μια κουλτούρα βίας ή και έντονου κρατικού αυταρχισμού από Αριστερές ή «κομμουνισμούς» του παρελθόντος, όπως και ορισμένα πρόσφατα νοσηρά φαινόμενα σε πανεπιστήμια κλπ. Αυτό τι σημαίνει; ότι λόγω έντονης κριτικής σε αυτά τα φαινόμενα, θα πειθαρχήσουμε λόγω ενοχών στον αυταρχισμό της Δεξιάς και θα στοιχηθούμε με αυτήν; Η αποδοχή της δεξιάς βίας συνιστά αναστοχαστική διέξοδο;
– “Υπάρχουν εθνικοί κίνδυνοι και δεν πρέπει να διχάζουμε την κοινωνία”. Καμία ασυδοσία και πράσινο φως από την κυβέρνηση σε πραιτωριανά σώματα δεν ενισχύει ούτε την δημοκρατική ενότητα της κοινωνίας ούτε την νηφάλια αντιμετώπιση των εθνικών κινδύνων. Τον Ερντογάν ενισχύει. Τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβετε;
– “Υπάρχει πρώτιστα ο κίνδυνος της πανδημίας”. Καμία πανδημία δεν αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά σε συνθήκες δουλείας. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να σώσει τους δούλους. Είναι αναλώσιμοι.
Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτη. Πράγματι, η αυτοκριτική στο παρόν και παρελθόν της Αριστεράς και των πρακτικών της οφείλει να βαθύνει. Ακόμη και η εγκατάλειψη της συμβατικής χρήσης της έννοιας «Αριστερά» πιθανόν και η δημιουργία μιας νέας θεωρίας και πρακτικής για την κοινωνική δικαιοσύνη και χειραφέτηση είναι πράγματα συζητήσιμα. Ένα πράγμα δεν μπορεί να συζητηθεί. Το να βαφτίζουμε “αυτοκριτική του αντισυστημικού κινήματος” το πέρασμα στο στρατόπεδο του συστήματος και μάλιστα ακραίων εκδοχών του. Όχι, αυτό δεν μπορεί να συζητηθεί.
Ας θυμηθούμε τον επαναστάτη Βίκτορα Σερζ. Που τρώγοντας τόσες ματαιώσεις αλλά και καταπιέσεις από την Αριστερά της εποχής του, ακόμη και την σοβιετική εξορία, δεν πέρασε ποτέ στο αντίπαλο στρατόπεδο. Προτίμησε την μοναχική αξιοπρέπεια.
