Η φετινή ημέρα της γυναίκας, 8η Μάρτη, βρίσκει την κοινωνία σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη.
Με πρόσχημα την πανδημία, τα χρόνια προβλήματα της καταπίεσης και βίας κατά των γυναικών και οποιασδήποτε ομάδας που υφίσταται διακρίσεις και καταπίεση έχουν ενταθεί ενώ ακόμα και οι υποτυπώδεις θεσμοί κοινωνικής πολιτικής έχουν αποσυντεθεί και αδυνατούν να εξυπηρετήσουν το σκοπό τους. Ένα τυπικό παράδειγμα μιας σύγχρονης ελληνικής οικογένειας όπου η γυναίκα-μητέρα βρέθηκε να εργάζεται από το σπίτι (εφόσον βέβαια δεν είναι άνεργη…) μαζί με τα παιδιά της, τα οποία για λόγους υγειονομικούς και παραδειγματικής αμέλειας δεν μπορούν να πάνε σχολείο, θα πρέπει να επιτελεί ταυτόχρονα και το ρόλο της εργαζόμενης και της μητέρας και ό,τι ακόμα συνεπάγεται η θέση της σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.
Η παραπάνω είναι μια τυπική περίπτωση αλλά δεν είναι και η …χειρότερη. Ας σκεφτούμε τώρα, μια γυναίκα, όπως περιγράφηκε, σε συνδυασμό με ένα σύζυγο που μπορεί να επιδίδεται σε βίαιες συμπεριφορές απέναντί της (ακόμη και στα παιδιά), οπότε στη διαχείριση της κατάστασης πρέπει να προσθέσει και τη βία που υφίσταται.
Φυσικά, θα μπορούσε να μιλήσει… Αλλά ανοίγοντας την τηλεόραση τον τελευταίο μήνα βρέθηκε αρκετές φορές αντιμέτωπη με το «γιατί τώρα;», «κάτι θα έκανε και αυτή», «εγώ τον ξέρω, είναι καλός άνθρωπος» και άλλες κλασικές ατάκες επίθεσης στα θύματα και συγκάλυψης των θυτών.
Η περίπτωση του παιδοβιαστή Λιγνάδη που σύσσωμο το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο προσπαθεί να ξεπλύνει τόσο καιρό, αλλά και οι αντιδράσεις ενοχοποίησης των θυμάτων στο κύμα αποκαλύψεων #metoo, είναι χαρακτηριστικά της σήψης μιας κοινωνίας που χρόνια επιλέγει να τάσσεται με τους θύτες. Ειδικά όταν αυτοί είναι ισχυρά πρόσωπα που χαίρουν κάποιας εξουσίας.
Όλα τα παραπάνω υλοποιούνται σε συνδυασμό με την καθημερινή εμπέδωση της βίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής: Από τον επαγγελματικό χώρο μέχρι την κυριακάτικη βόλτα στο πάρκο κι ας αφήσουμε έξω χάρη συντομίας την περίπτωση διαδηλώσεων, φοιτητικών διαμαρτυριών κ.α. Η βία που ασκείται σε όλο το σώμα της κοινωνίας πλέον χωρίς εξαιρέσεις, από «όργανα της τάξης» που τις προηγούμενες ημέρες επιδίδονταν σε …ποιητικές αναφορές γύρω από τις μητέρες διαδηλωτών, είναι κάτι που μπορεί πρώτα να αναγνώρισαν τα πιο καταπιεσμένα στρώματα, αλλά πλέον αποτελεί υπόθεση όλων!
Όπου υπάρχουν Κρέοντες, θα υπάρχουν και Αντιγόνες που η ιστορία έστεψε με τιμή για την ηρωική τους αντίσταση απέναντι στη βιαιότητα και την αυθαιρεσία της εξουσίας.
Η 8η Μάρτη φέτος δεν είναι απλώς η γιορτή της γυναίκας. Είναι ένα κάλεσμα προς όλες και όλους να φωνάξουμε δυνατά απέναντι σε όσους θεωρούν δικαίωμα τους να εξουσιάζουν πάνω μας.
Κατά σατανική σύμπτωση, για την ιστορική πληροφορία της ημέρας, οι Σουφραζέτες (που διεκδικούσαν το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες το 19ο-20ο αιώνα στην Αγγλία) όταν συλλαμβάνονταν για τη δράση τους, σαν μέσο διαμαρτυρίας μέσα στις φυλακές χρησιμοποιούσαν την απεργία πείνας. Εκβίαζαν την …πρωτότοκη αστική δημοκρατία σαν να λέμε. Συνήθως αφήνονταν ελεύθερες λίγο πριν πεθάνουν για να μη χρεωθεί το κράτος το θάνατο τους και τις μετατρέψει σε ηρωίδες του σκοπού τους. Σε άλλες περιπτώσεις, ήταν οι πρώτες στις οποίες εφαρμόστηκε το βασανιστήριο της αναγκαστικής σίτισης.
Κλείνουμε το κάθε άλλο παρά άσχετο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επανερχόμαστε στα ραντεβού μας με το σήμερα:
- Απεργιακή συγκέντρωση στην πλ. Κλαυθμώνος – Υπ. Εργασίας στη 1:00 μμ (στάση εργασίας 12:00 έως το τέλος του ωραρίου)
- Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 5:30 μμ
