Η Επανάσταση του 1821 ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία, την ανελευθερία και τις εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις της αποτελεί και σήμερα, 200 χρόνια μετά, πηγή, όχι μόνον έμπνευσης, αλλά και γνώσης και ελπίδας.
Γνώσης και ελπίδας για τον καθημερινό αγώνα του κόσμου της εργασίας και των καταπιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων, για τις ανατροπές αλλά και τις μελλοντικές επαναστάσεις της εποχής μας. Ενάντια στις μικρές και μεγάλες «αυτοκρατορίες» των πολυεθνικών και του ιμπεριαλισμού, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ενάντια στις σύγχρονες, εξελιγμένες και εξουθενωτικές εκμεταλλευτικές σχέσεις που επιβάλλει το κεφάλαιο.
Τίποτε από την ψυχή του ’21 δεν έχει απομείνει στη σύγχρονη αστική τάξη της χώρας. Από βασικά επαναστατική δημοκρατική δύναμη στην εποχή εκείνη, η ελληνική αστική τάξη, όπως και αυτές των άλλων χωρών, έχει μετατραπεί σταδιακά σε ιστορικό υποκείμενο αντίδρασης, αντεπανάστασης και εχθρό της ίδιας της δημοκρατίας.
Όλες οι αστικές θεωρήσεις για το ’21, τόσο η κοσμοπολίτικη όσο και η εθνικιστική και η «αναθεωρητική», συναντιούνται στην υποβάθμιση έως εξαφάνιση της επαναστατικής πράξης των λαϊκών στρωμάτων. Η πρώτη εξωραΐζει και μεγαλοποιεί το ρόλο των τότε «Μεγάλων Δυνάμεων» γιατί σήμερα «γλύφει» τους ιμπεριαλιστές δυνάστες για μερίδια αγορών μέχρι εκεί που της επιτρέπουν τα αφεντικά της. Η δεύτερη παρουσιάζει σκόπιμα μια διαστρεβλωμένη εικόνα ενότητας κάτω από την ιδέα του Έθνους και της Ορθοδοξίας. Πέρα από το γεγονός πως οι έννοιες αυτές είχαν άλλη κοινωνική σημασία, τέτοια ενότητα δεν υπήρξε ποτέ. Το ψέμα αυτό το επικαλούνται για να «ενωθούμε», δηλαδή αν υποταχτούμε στις σημερινές εθνικιστικές και ρατσιστικές εκστρατείες της. Η «αναθεωρητική» τάση από τη μεριά της θεωρεί «βάρβαρη», μέχρι και «άχρηστη» την επανάσταση, προϊόν «καθυστερημένων ενστίκτων», γιατί από το ύψος της αυθεντίας της, έτσι βλέπει τους σημερινούς αγώνες των σύγχρονων πληβειακών στρωμάτων. Την παρουσιάζει καταδικασμένη να «ηττάται» ακριβώς γιατί τρέμουν τις επαναστάσεις του μέλλοντος
Παρά τις διαφορές τους και οι τρεις αστικές θεωρήσεις είναι αντιδραστικές. Διαστρεβλώνουν την ιστορία για να θωρακίσουν την εκμετάλλευση και την εξουσία του κεφαλαίου στη χώρα μας, να υποταχθούν στις ιμπεριαλιστικές Ιερές Συμμαχίες της εποχής μας και να προωθήσουν τη νέα, μικρομεσαία και τυχοδιωκτική «Μεγάλη Ιδέα», που όλο και περισσότερο προσκρούει στο πραγματικό μικρομεσαίο δυναμικό του ελληνικού καπιταλισμού.
Και οι τρεις αστικές αντιλήψεις αφαιρούν από την Επανάσταση του ’21 τον πραγματικό ιστορικό κινητήρα της, την πολύμορφη πάλη των τάξεων. Το ίδιο πράττει και το ρεύμα της σύγχρονης αστικής και μικροαστικής «κεντροαριστεράς», η οποία, έχοντας χάσει κάθε σύνδεση με το μέλλον μιας άλλης κοινωνίας, βλέπει μόνον το ρόλο της πάλης των ιδεών χωρίς το ρόλο της πάλης των τάξεων, κάτω από την καταστροφική, όπως αποδείχτηκε στην προηγούμενη δεκαετία, λογική του «κοινωνικού συμβιβασμού». Ως αρνητές της επαναστατικής προοπτικής δεν μπορούν να δουν με επαναστατικό τρόπο την ιστορία.
Το 1821, η πάλη των τάξεων εκδηλώθηκε με τη μορφή του εθνικού και απελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία, της αστικής τάξης ενάντια στα δεσμά των κοινωνικών σχέσεων της εποχής εκείνης, της «γιακωβίνικης» και «καρμπονάρικης» δημοκρατίας ενάντια στη μοναρχία και το δεσποτισμό, με πρωτοπόρο το ρόλο της Φιλικής Εταιρείας.
Εκδηλώθηκε με τη μορφή των εμφυλίων συγκρούσεων μέσα στην επαναστατική διαδικασία. Συγκρούσεων που εξέφρασαν, με αντιφατικό τρόπο, την εξεγερτική διάθεση των αγροτών ενάντια στους ελληνοχριστιανούς τσιφλικάδες, των μικρών εμπόρων και ιδιοκτητών, των ριζοσπαστών διανοουμένων ενάντια στο μεγάλο εμπορικό, εφοπλιστικό και τραπεζικό κεφάλαιο και τους ιδεολογικούς φορείς του.
Εκδηλώθηκε με την εμφάνιση και τον αγώνα ενός πρώιμου, αλλά μαχητικού εργατικού προλεταριάτου ενάντια στο κεφάλαιο της εποχής εκείνης, στην πρώιμη βιομηχανία των θαλάσσιων μεταφορών και στη μανιφακτούρα που τότε άρχιζε να μετασχηματίζεται σε πρωτόλεια βιομηχανία.
Η πάλη αυτή συνεχίστηκε αυξομειούμενη και με άλματα ασυνέχειας, από το ξέσπασμα της Επανάστασης μέχρι και την ίδρυση του νεαρού ελληνικού κράτους, συνεχίστηκε με σταθμούς το Κιλελέρ και τις εργατικές απεργίες, συνδέθηκε με την Οκτωβριανή Επανάσταση και τους αντιαποικιοκρατικούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες, συνεχίστηκε με τη διπλή επαναστατική απόπειρα της δεκαετίας του ’40 και τους σύγχρονους μεταπολεμικούς και μεταπολιτευτικούς αγώνες.
Οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι της αστικής μας τάξης αφαιρούν από την Ιστορία την ταξική πάλη, όχι για το παρελθόν, αλλά για το παρόν και το μέλλον. Για να τη συκοφαντήσουν και να την καθηλώσουν, σήμερα. Για να οχυρωθούν απέναντι στις προσπάθειες αφύπνισης του σύγχρονου «νεκροθάφτη» τους, της μισθωτής εργασίας, της εργατικής τάξης και όλων των άλλων καταπιεσμένων, που επανεμφανίζονται σήμερα, μετά από δεκαετίες ήττας και αποδιοργάνωσης, ειδικά μετά τις καταρρεύσεις του 1989 και την ήττα του 2015.
Για την Επανάσταση του 1821 έχει αρχίσει και είναι ανάγκη να διεξαχθεί μια μεγάλη και δημιουργική συζήτηση μέσα στη ριζοσπαστική και κομμουνιστική Αριστερά, στους εργαζόμενους, τη νεολαία και τη διανόηση, χωρίς στεγανά και απολυτότητες. Ως μια σημαντική συμβολή στη δημιουργία ενός δεύτερου «Εργατικού Διαφωτισμού» μετά από αυτόν που εγκαινίασαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, που θα προετοιμάσει ένα νέο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα και θα ανοίξει μια νέα Εποχή Επαναστάσεων για την κοινωνία της πλήρους κοινωνικής απελευθέρωσης, σε κάθε έθνος και παγκόσμια. Όπως ο αστικός «Διαφωτισμός» του Ρουσό και του Ντιντερό, του Ρήγα και του Κοραή, με όλες τις αντιφάσεις τους, προετοίμασε θεωρητικά τις αστικές, αντιμοναρχικές και εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις.
Εάν ήξεραν ο Σκουφάς και οι πρωτεργάτες της Φιλικής, αν ήξεραν ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Λογοθέτης, ο Οικονόμου πως γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την απελευθέρωση με τον πρωθυπουργό να προσκυνά στο αεροπλανοφόρο «Αιζενχάουερ» και αστυνομικά τμήματα στα πανεπιστήμια, θα σηκώνονταν από τους τάφους τους για μια να ξαναρχίσουν από την αρχή.
Αυτό το έργο πέφτει στα χέρια μας.
