Τιμώντας τους αγώνες της Εθνικής μας Αντίστασης το Σάββατο 30 Απριλίου βρεθήκαμε στον ιστορικό τόπο μνήμης «Κάστρο του Υμηττού».
Από την ήττα των δυνάμεων του Άξονα το Φλεβάρη του 1943 στο Στάλινγκραντ η κατάσταση στην κατεχόμενη Ευρώπη σιγά – σιγά αρχίζει και αντιστρέφεται. Πλέον η Γερμανία από επιτιθέμενη βρίσκεται αμυνόμενη, υποχωρώντας διαρκώς από τα εδάφη που έχει κατακτήσει εντός της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ και τα αντιστασιακά κινήματα στις κατεχόμενες χώρες μαζικοποιούνται και ενισχύονται. Στην Ελλάδα, με την συνθηκολόγηση της Ιταλίας τον Σεπτέμβρη του 1944 μεγάλο μέρος του οπλισμού των ιταλικών κατοχικών δυνάμεων θα περάσει υπό τον έλεγχο του ΕΑΜ, που μπορεί έτσι να εξοπλίσει όχι μόνο το αντάρτικο αλλά και τις δυνάμεις του εφεδρικού ΕΛΑΣ της Αθήνας. Μετά τα μεγάλα συλλαλητήρια στο κέντρο της πόλης, ιδίως εκείνα ενάντια στην πολιτική επιστράτευση (στις 5 Μάρτη του 1943) και στην επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στη Μακεδονία (στις 22 Ιουλίου) το 1944 η σύγκρουση, που λαμβάνει όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά ανοιχτής ένοπλης αντιπαράθεσης, μεταφέρεται στις συνοικίες, ιδίως σε εκείνες στις οποίες κυριαρχούσε το προσφυγικό στοιχείο. Η εμφάνιση ένοπλων μαχητών είναι όλο και πιο συχνή, κάτι που δίνει κουράγιο στο δοκιμαζόμενο λαό της πρωτεύουσας, με τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους να απαντάνε με ωμότητα. Στις 5 Ιανουαρίου έχουμε την μάχη στο Φάρο Νέας Σμύρνης, στις 6-8 Μαρτίου την τριήμερη μάχη της Κοκκινιάς, 15 Μαρτίου το μπλόκο της Καλογρέζας, στις αρχές Απρίλη συγκρούσεις στις ανατολικές και νοτιοανατολικές συνοικίες της Αθήνας.
Τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου, ομάδες του μηχανοκίνητου, Εύζωνοι και μια μικρή δύναμη Γερμανών αποκλείουν ένα μικρό σπιτάκι στον Υμηττό, στο οποίο βρισκόταν κρυμμένο μέρος του οπλισμού του δεύτερου Τάγματος Βύρωνα – Παγκρατίου και στο οποίο το προηγούμενο βράδυ είχαν καταλύσει τρεις μαχητές του ΕΛΑΣ, οι Δημήτρης Αυγέρης, Κώστας Φολτόπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης. Περικυκλωμένοι από υπέρμετρες δυνάμεις και χωρίς δυνατότητα διαφυγής οι τρεις νέοι θα δώσουν ως επί ώρες και ως την τελευταία σφαίρα μια άνιση μάχη, πέφτοντας για την λευτεριά της πατρίδας και την κοινωνική απελευθέρωση. Στο τέλος της ημέρας ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί μπορούσαν να πιστέψουν ότι οι αντίπαλοι τους ήταν μόνο τρία νεαρά παιδιά και όχι ένας ολόκληρος λόχος βαριά οπλισμένων ανδρών.
Το μεταπολεμικό κράτος δεν θα δείξει προφανώς κανένα ενδιαφέρον να αναδείξει το χώρο, αφήνοντας τον να καταρρέει. Ο πρώτος εορτασμός θα πραγματοποιηθεί μόλις το 1966, με πρωτοβουλία του κομμουνιστή δημάρχου Υμηττού Κωνσταντίνου Σάκκου, ενώ μόλις το 1984 ο χώρος θα περάσει στο Δήμο, κάτι που τον διέσωσε από την καταστροφή και την λήθη, στην οποία βυθίστηκαν τόσα άλλα μέρη αγώνα και θυσίας σε όλη την Ελλάδα. Αλλά ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα υποβάθμισης και διασώζεται χάρη στον εθελοντισμό ανθρώπων όπως της υπεύθυνης του χώρου, την οποία και ευχαριστούμε ιδιαίτερα που σε μη εργάσιμη ημέρα προσφέρθηκε να μας ανοίξει και να μας ξεναγήσει σε αυτόν και με ιδιαίτερη συγκίνηση μας διηγήθηκε την ιστορία της θυσίας των τριών ηρώων. Ευχαριστούμε επίσης τους συντρόφους από τις άλλες οργανώσεις που παραβρέθηκαν στην επίσκεψη μας. Από την πλευρά μας δεσμευόμαστε στο μέλλον να πραγματοποιήσουμε και άλλες επισκέψεις σε αντίστοιχους χώρους μνήμης των αγώνων του λαού μας.
«Διαβάτη που περνάς
απ’ το σπίτι των τριών ηρώων του Υμηττού
γονάτισε, σφίξε τη γροθιά σου κι ορκίσου εκδίκηση!»
νέοι – νέες για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό σχέδιο
