Βγαίνει απόψε στις αίθουσες η νέα ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, η Έκρηξη. Η Μαρία, η ηρωίδα της ταινίας, παίρνει μια οδυνηρή απόφαση για να προχωρήσει σε μια ζωή λιγότερο επώδυνη. Εγκαταλείπει τα παιδιά και τον άντρα της, εγκαταλείπει το σύστημα σχέσεων  που την κρατούσε δεμένη σε μια καταπιεστική πραγματικότητα. Και βγαίνει από αυτό το σύστημα εντελώς μόνη. Δείτε το σαν μια πολιτική παραβολή. Μη σκεφτείτε την ακρίβεια της εικόνας, τα ζητήματα της ηθικής και το ρόλο της οικογένειας. Σκεφτείτε τη Μαρία σαν μια χώρα. Μια χώρα που βασανίζεται μέσα στο σύστημα σχέσεων που βρίσκεται. Και αποφασίζει, μόνη της, να σπάσει τα δεσμά.

Διαβάστε επίσης: Η Έκρηξη και το αίτημα της ελευθερίας

Έκλεισε, όπως αναμενόταν τη Δευτέρα 2 Μαΐου, η συμφωνία στο Γιουρογκρούπ, η οποία περιλαμβάνει την πώληση του 40% των λιγνιτικών μονάδων ηλεκτροπαραγωγής της ΔΕΗ και του 17% των μετοχών της επιχείρησης.

Παρότι καλύτερο φιλέτο θεωρούνται οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί επειδή παρέχουν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους με απειροελάχιστο προσωπικό και κόστος. Καθόλου τυχαία, ήδη οι ιδιώτες κινούνται προς την κατάθεση προσφορών, κάτι που ενδεχομένως αποτελέσει βάθρο για μεγαλύτερες διεκδικήσεις στην αγορά των υδροηλεκτρικών, για μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά ενέργειας, για μεγαλύτερα κέρδη.

Η εμπειρία έχει δείξει πως το βασικό κίνητρο που  κινητοποιεί το κεφάλαιο είναι το όσο δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, όχι απλώς η κατοχή των μέσων παραγωγής. Και απ’ ότι ήδη φημολογείται στο χώρο της ηλεκτροπαραγωγής, οι Γερμανοί (αυτοί ... ξέρουν!) προ πολλού πιέζουν και για τα υδροηλεκτρικά. Ήδη φημολογείται πως η πώληση των υδροηλεκτρικών δρομολογήθηκε για το φθινόπωρο, οπότε και θα βγουν στη φόρα τα γερμανο-γαλλικά μαχαίρια για την εξαγορά τους.

Η εμπειρία επίσης έχει δείξει πως το κεφάλαιο, εξ αιτίας της αδηφαγίας του και παρά τις ρυθμιστικές παρεμβάσεις του κράτους, δεν μπορεί να εγγυηθεί την ευστάθεια του δικτύου. Προς επίρρωση, βλέπε παλιότερα μπλακ άουτ ιδιωτικοποιημένων δικτύων σε Καλιφόρνια, Ευρώπη. Υποτίθεται πως αυτές τις «στρεβλώσεις» του συστήματος αναλαμβάνει να τις λύσει ο ΔΕΔΗΕ, ο διαχειριστής του δικτύου ο οποίος έχει τον τελικό λόγο στο ποιά μονάδα θα εκκινήσει και ποιά θα διακόψει τη λειτουργία της. Το ότι ο ΔΕΔΗΕ είναι υπεράνω πολιτικών πιέσεων, φυσικά, είναι για αφελείς, όπως και το ότι ο κάθε ιδιώτης θα περιχαρακωθεί γύρω από το ποσοστό του επί της ενεργειακής (ή άλλης) πίτας και θα αρκεστεί στα κέρδη του.

Ο πάλαι ποτέ 100% κρατικός ΑΔΜΗΕ (νυν ΔΕΔΗΕ) ήταν που τις μέρες των Χριστουγέννων του 2005 που με εντολή του τότε υφυπουργού Ανάπτυξης έδωσε την έγκριση να μπει στο δίκτυο η μονάδα της RWE στη Θεσσαλονίκη, ανεβάζοντας το κόστος παραγωγής ρεύματος λόγω καυσίμου και επιβαρύνοντας ουσιαστικά τη ΔΕΗ.

Ο κάθε ιδιώτης θέλει εγγυημένο κέρδος, θέλει επομένως να δουλεύει το δικό του «μηχανάκι»: οι «αεριτζήδες» θέλουν να δουλεύουν πάση θυσία οι ανεμογεννήτριές τους, κι ας σημαίνει αυτό πως οι λιγνιτικές μονάδες θα πρέπει να μπαινοβγαίνουν στο δίκτυο για να καλύψουν τις ανάγκες, πράγμα καθόλου απλό και με τεράστια καταπόνηση σε εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό∙ οι ιδιώτες των υδροηλεκτρικών θα στραγγίσουν τα φράγματα κι ας καούν οι καλλιέργειες καλοκαιριάτικα, χωρίς στάλα άρδευσης κατά τον καλοκαιρινό καύσωνα.

Τέλος, η εμπειρία έχει επίσης δείξει πως εκτός από την αστάθεια του δικτύου παροχής ενέργειας, τις διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, την εντατικοποίηση της εργασίας και το πετσόκωμα των μισθών, ο ιδιώτης και η ιδιωτικοποίηση οργανώνουν ένα τρομερά ενεργοβόρο (έχει ήδη καταδειχθεί πως οι ανεμογεννήτριες κατά τη διάρκεια της ζωής τους, δεν πρόκειται να παράξουν ούτε καν την καταναλωθείσα ενέργεια για την κατασκευή τους!) ανθρωποβόρο και χαοτικό σύστημα υπεργολαβιών. Στο πλαίσιό του τεχνικοί, μηχανικοί και υπάλληλοι, δουλεύοντας υπερεντατικά, καλούνται με υπεράνθρωπη προσπάθεια να καλύψουν την ανυπαρξία και διάλυση κάθε οργάνωσης, υπηρεσιών και υποδομών, προς δόξαν της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της υποταγής, του «βύσματος». Κι εν τέλει του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Γι’ αυτούς τους λόγους, γίνεται ακόμη πιο επιτακτικό το αίτημα σύστασης ενιαίου δημόσιου φορέα ενέργειας, χωρίς ιδιώτες εργολάβους και υπεργολάβους, με πλήρη καθετοποίηση των διαδικασιών παραγωγής κι επέκτασή του στους τομείς δραστηριοποίησης του ιδιωτικού τομέα (πχ κατασκευή μονάδων).

To σύνθημα για το κεφάλαιο παραμένει ένα: Πάρε τα λεφτά και τρέχα!

Εκτός αν απειληθεί από τον μαζικό εκβιασμό του εργατικού κινήματος...

Παραθέτουμε προηγούμενα άρθρα στο kommon σχετικά με τη ΔΕΗ και τις μεθοδεύσεις για το τελικό της ξεπούλημα.

https://www.kommon.gr/i/896-petros-mouzoyrakis

https://www.kommon.gr/i/865-polles-mikres-dei-me-stoxo-ta-ydroilektrika-tou-stefanou-prassou

https://www.kommon.gr/i/859-mouzourakis

https://www.kommon.gr/i/653-stefanosprassos

https://www.kommon.gr/i/616-i-dei-ksepoulaei-kai-tous-pelates-tis-tou-stefanou-prassou